Μαρία Χατζηαποστόλου:Η τάξη της αταξίας

–       Μια άτακτη φυγή από τα όρια της τάξης  –

«Όταν ακούς “τάξη” ανθρώπινο κρέας μυρίζει…».

Οδυσσέα Ελύτη, Μαρία Νεφέλη.

     Τάξη και αταξία. Ποιος έχει τη δύναμη να επιλέξει; Ποιος τα ορίζει; Και κυρίως ποιος είναι εκείνος που στ’ όνομά τους ορίζει τις ζωές μας; Κι’ επιπλέον οριοθετεί τις πράξεις των ανθρώπων; Κι’ αν υπάρχει η λεγόμενη τάξη, σε περίπτωση που –ή μάλλον για την ακρίβεια σχεδόν πάντα– εκείνη απολυτοποιείται, τότε πως ξέρουμε ότι διασφαλίζεται η ελευθερία μας; Μήπως τελικά η αταξία αποτελεί τη μόνη εκείνη πραγματικότητα ελευθερίας; Τα ερωτήματα πολλά και περιμένουν την ίδια τη ζωή να έλθει να τ’ απαντήσει… Γιατί μόνο η ζωή με την ομορφιά εκείνη της έκπληξης καταργεί κάθε στενότητα της ύπαρξης η οποία κλείνεται εγωιστικά στη χώρα της ανυπαρξίας και του θανάτου.

     Η τάξη του κράτους λοιπόν, όταν περιορίζει τις ανθρώπινες ελευθερίες, τότε δε λειτουργεί προς όφελος της διασφάλισης των δικαιωμάτων του πολίτη, αλλά εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες, όχι και τόσο φωτεινές, καθώς πάντα κατά τον ποιητή του Αιγαίου Οδυσσέα Ελύτη: «Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία». Η ελευθερία μας λοιπόν, αποτελεί δική μας κατάκτηση και δεν μας χαρίζεται, παρά μόνο αποκτιέται με αγώνες και κατακτιέται με αίμα. Και σίγουρα εμείς θ’ αποδείξουμε με τη στάση ζωής μας αν είμαστε άξιοι κι’ υπεύθυνοι ή όχι για εκείνη. Ή μ’ άλλα λόγια, όπως θα έρχονταν να συμφωνήσει και η Μαρία Νεφέλη: «Θα πρέπει να δημιουργούμε αντισώματα και για την Ευθύνη».

     Αταξία λοιπόν. Κι’ ανυπακοή. Σ’ ότι στενεύει την ύπαρξή μας και αλλοιώνει το πρόσωπό μας. Ανυπακοή σε καθετί που καταργεί την ανθρωπιά μας και μας οδηγεί στην κατάργηση  της ύπαρξης. Αλλά μια ανυπακοή γεμάτη από την ομορφιά εκείνη της αληθινής ευαισθησίας, μια ανυπακοή γεμάτη φαντασία κι’ ευθύνη, μια ανυπακοή που να γεννά ελευθερία. Κι’ όχι μια νέα σκλαβιά. Επειδή τα όρια από το να γίνεις και ο ίδιος σύστημα αν υιοθετήσεις τις ίδιες μεθόδους του συστήματος του οποίου πολεμάς, είναι πάντοτε ορατά. Η μόνη λοιπόν διέξοδος είναι η έξοδος προς το φως, προς εκείνη την ομορφιά της συνάντησης του άλλου, στη μαγεία της κάθε στιγμής, στο ξάφνιασμα της έκπληξης, στην ανυπότακτη κίνηση, στην ελευθερία της ευθύνης, στον έρωτα για ζωή.