ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΝΑ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ: 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Η Συντονιστική Ομάδα Αδιόριστων Θεολόγων δημοσιοποιεί τις περιοχές με κενά εκπαιδευτικών του Κλάδου θεολόγων (ΠΕ01).
Καταφύγαμε σε αυτήν την κίνηση, διότι πριν από κάποιες μέρες, με μεγάλη μας έκπληξη, ανακαλύψαμε μέσω κάποιων ιστοτόπων πίνακα ο οποίος κατέγραφε τα κενά των εκπαιδευτικών του κλάδου των θεολόγων. Ο πίνακας αυτός μόνο ανακριβής με ανυπόστατα στοιχεία μπορεί να χαρακτηριστεί.
Για πάσα διευκρίνιση παραθέτουμε παρακάτω τα αληθινά κενά στις αντίστοιχες περιοχές. Τα παρακάτω στοιχεία είναι αποτέλεσμα της έρευνας της Συντονιστικής Ομάδας Αδιόριστων Θεολόγων σε κάθε Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας.

                                                               

Β’ ΑΘΗΝΑΣ: 2                                                                                                                                   

ΑΝΑΤΟΛ. ΑΤΤΙΚΗ: 18                                     
ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ:                1 ΑΚΩ + 1 ΑΜΩ                                

ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ: 3                                                                                                                                 

ΑΧΑΙΑ:  1                                                             

ΒΟΙΩΤΙΑ: 3                                                                                                                          

ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ: 17

ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ:1 (Β’)                                                                                                                                            
ΕΥΒΟΙΑ: 5 (Α:1, Γ: 2, Δ: 2)

ΖΑΚΥΝΘΟΣ:1 ΑΜΩ         

ΗΛΕΙΑ: 2                                                              

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ:  10 ΑΚΩ + 3 ΑΜΩ 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΥΤΙΚΗ (Γ’, Δ’, Ε’): 3

ΚΑΒΑΛΑ: 2  (δ’ Καβάλας)

ΚΕΡΚΥΡΑ: 2

ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ: 2

ΚΟΖΑΝΗ: 1

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 14

ΛΑΚΩΝΙΑ:  3

ΛΕΣΒΟΣ: 3

ΜΕΣΣΗΝΙΑ:  2                                   

ΡΕΘΥΜΝΟ: 5

 ΣΑΜΟΣ: 1

ΦΛΩΡΙΝΑ:1

ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: 4 ώρες (Συκιά)

ΧΑΝΙΑ: 9  (Α’: 4, Β’: 3, Γ’:2)

ΣΥΝΟΛΟ: 111 πλήρους

                   5 μειωμένου

                   4 ώρες στη Χαλκιδική

Τα μέλη της Συντονιστικής Ομάδας των Αδιόριστων Θεολόγων

Ευτυχία Μπούζμπα,  Πηνελόπη Κασιδόκωστα,  Αικατερίνη Τσιλιλή,  Παναγιώτα Αγγελή, Καλλιόπη Σημαδοπούλου,  Ιωάννα  Κρητσωτάκη-Δρακωνάκη,  Γεωργία Φωτοπούλου, Μαρία Μακρίδου,  Χρύσα Σέρρη.

Email επικοινωνίας: theologoi01@gmail.com

Γιαγκάζογλου- Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία-Άρτος Ζωής 26.11.2012

Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση:Η κυριαρχία της αγοράς στο δημόσιο χώρο και η ευθύνη της θεολογίας

Υπό την αιγίδα του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητή κ. Μάριου Μπέγζου οργανώθηκε την Πέμπτη 29/11, στη Θεολογική Σχολή Παν/μίου Αθηνών, δημόσια συζήτηση με θέμα «Η κυριαρχία της αγοράς στο δημόσιο χώρο και η ευθύνη της θεολογίας» και ομιλητές τους Βασίλη Καραποστόλη, Καθηγητή Πολιτισμού και Επικοινωνίας Πανεπιστημίου Αθηνών Απόστολο Νικολαῒδη, Καθηγητή Κοινωνιολογίας της Θρησκείας και Κοινωνικής Ηθικής Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκο Ξυδάκη, Δημοσιογράφο εφημερίδας «Καθημερινή» και Δημήτρη Μόσχο, Επίκουρο Καθηγητή Εκκλησιαστικής Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις ο καθηγητής κ. Καραποστόλης επεσήμανε τη σημαντικώτερη ανθρωπολογική διάσταση της κοινωνικής αποδιάρθρωσης που φέρνει η κυριαρχία της αγοράς και είναι η «ερημία» και η «κατάσταση αβοηθήτου» που ζει ο σύγχρονος άνθρωπος και επεσήμανε την ευθύνη της θεολογίας να επέμβει σ’ αυτήν δίνοντας ένα χέρι αλληλεγγύης που δεν θα είναι ούτε ανοχή στην εκμετάλλευση αλλά ούτε εκδίκηση κατά την απόδοση δικαιοσύνης. Ο κ. Νικολαΐδης αναφέρθηκε στις ευθύνες της θεολογίας που συχνά συμβιβάστηκε με την οικονομική κυριαρχία ενώ θα έπρεπε να ακολουθεί λύσεις και πρότυπα που διακήρυξαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας σε ζητήματα οικονομικών σχέσεων και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο κ. Ξυδάκης αναφέρθηκε στην ουσιαστική απογύμνωση του πολιτικού λόγου από ανθρωπολογικό νόημα κατά τις τελευταίες δεκαετίες που δεν μπορεί να δώσει όραμα στον μέσο πολίτη, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα, όμως, αυτό συνέβαλε μεταξύ άλλων και στην εκτροφή του ναζισμού τον τελευταίο καιρό και ανέδειξε την ευθύνη της θεολογίας να παρέμβει για να τον καταδικάσει καθαρά και να αντιδράσει στην οικονομική εκμετάλλευση. Τέλος, ο κ. Μόσχος αναφέρθηκε στην ευθύνη της θεολογίας να υπερασπιστεί το δημόσιο χώρο, καθώς το στοιχείο του πολιτικού βοηθά το έργο και το όραμα της Εκκλησίας να απεργασθεί τη σωτηρία του ανθρώπου και έτσι η Εκκλησία διαλέχθηκε μ’ αυτό ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή. Τη συζήτηση συντόνισε ο καθηγητής του Τμ. Θεολογίας Κων/νος Δεληκωσταντής που πλαισίωσε με μικρές παρεμβάσεις τις εισηγήσεις. Ακολούθησαν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις από φοιτητές και καθηγητές. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στο δημόσιο διάλογο για τη νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που φέρνουν οι οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών στην Ελλάδα και τον κόσμο. Τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στον Κοσμήτορα, καθώς ένα τέτοιο άνοιγμα μπορεί να ωφελήσει και τον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, αλλά και τον εμπλουτισμό του θεολογικού στοχασμού και τελικά του εκκλησιαστικού έργου που καλείται να διακονήσει με σύγχρονο και ουσιαστικό τρόπο τον αδικούμενο άνθρωπο.

Εκδήλωση του Ιδρύματος “Αρτος Ζωής” με θέμα: «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία»

           

Το Ίδρυμα Αρτος Ζωής και το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών διοργάνωσαν εκδήλωση στις 26 Νοεμβρίου στην Νομική Σχολή Αθηνών με κεντρικό θέμα: «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία». Στην εκδήλωση, της οποίας τον συντονισμό είχε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, μίλησαν οι: Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, π. Βασίλειος Θερμός, θεολόγος, ψυχίατρος, Σταύρος Γιαγκάζογλου, θεολόγος, Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και Διευθυντής του περιοδικού Θεολογία, και Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρόεδρος Δ.Σ. του Ιδρύματος «Άρτος Ζωής». Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων, ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, ο πρ. Υπουργός Μανώλης Δρεττάκης, ο βουλευτής Έβρου Άκης Γεροντόπουλος, πανεπιστημιακοί καθηγητές και μεγάλος αριθμός κλήρου και λαού.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος ο οποίος επεχείρησε μια σύντομη ανατομία όψεων της πολύπλευρης κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία το τελευταίο διάστημα, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί επίσης και στις ευθύνες που φέρει η Εκκλησία για την «πνευματική κρίση». Ο Μητροπολίτης μέσα από μια αυτοκριτική διάθεση για την αδυναμία της κοινωνίας αλλά και της Εκκλησίας να σταθούν πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων και των ιστορικών προκλήσεων, πρότεινε ως τρόπο υπέρβασης αυτής της δύσκολης και θλιβερής πραγματικότητας την ανάγκη συνδυασμού των αξιακών μεγεθών του αρχαιοελληνικού πνεύματος με τα βασικά γνωρίσματα του ευαγγελικού χριστιανικού μηνύματος, όπως αυτό παραδίδεται και βιώνεται στην Ορθοδοξία.

Στη συνέχεια ο Σταύρος Γιαγκάζογλου προχώρησε σε μια θεολογική αξιολόγηση και κριτική του φαινομένου του νεοναζισμού. Αφού ανέλυσε τις ποικίλες πτυχές των φαινομένων θρησκευτικού συντηρητισμού και φονταμενταλισμού στην σύγχρονη Ελλάδα, σχολίασε τη στενή σχέση των χριστιανών με φαινόμενα ναζισμού αλλά και με απολυταρχικά καθεστώτα (ιδιαίτερα την περίοδο της Απριλιανής χούντας του 1967 και το γνωστό σύνθημα «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών»). Στη συνέχεια αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στη διασύνδεση του νεοναζιζστικού φαινομένου τόσο στην Ελλάδα όσο και γενικότερα στην Ευρώπη με ποικίλα παγανιστικά, ειδωλολατρικά, ακόμη και σατανιστικά φαινόμενα και τελετουργίες. Κλείνοντας την ομιλία του παρουσίασε τις βασικές «θεολογικές» θέσεις (αποθέωση του υπερ-ανθρώπου, εξαγιαμός της δύναμης, φυλετική και εθνικιστική κατανόηση της Εκκλησίας κλπ) του πολιτικού φορέα που εκπροσωπεί τον νεοναζισμό στην Ελλάδα, με σκοπό να τις αντιπαραβάλλει προς τις βασικές όψεις της ορθόδοξης πίστεως (το πρότυπο της αγάπης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η καθολικότητα της Εκκλησίας κλπ.).

Ο π. Βασίλειος Θερμός, με τη σειρά του επεχείρησε να αναλύσει το όλο θέμα από την οπτική γωνία της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, σημειώνοντας οτι η ανάδειξη και η καλλιέργια του ναρκισσισμού του υποκειμένου, αποτελεί μια από τις βασικές παραμέτρους που οδηγεί τους ανθρώπους (και ειδικά τους νέους) να ενταχθούν στα νεοναζιστικά κινήματα, καθώς θεωρούν ότι αποτελούν έτσι τον νέο περιούσιο λαό, ο οποίος υπο έναν χαρισματικό ηγέτη καλείται να εκπληρώσει έναν «ανώτερο» σκοπό (με κάθε μέσο, και συνήθως με την βία) για τον οποίο θεωρεί ότι έχει εκλεγεί. Αφού σχολίασε αρνητικά την σύνταξη με ποικίλους τρόπους ορισμένων κληρικών και λαϊκών με την Χρυσή Αυγή έκλεισε την παρέμβασή του σημειώνοντας ότι «η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι για την Εκκλησία η ευκαιρία για την ανανέωσή της».

Ο τελευταίος ομιλητής Σταύρος Ζουμπουλάκης ξεκίνησε την ομιλία του παραθέτοντας σε μετάφραση στίχους από ένα τραγούδι ξένου συγκροτήματος τους οποίους έχει συνθέσει μέλος και βουλευτής της Χρυσής Αυγής, και το οποίο τραγούδι βάλει με τον πλέον προσβλητικό τρόπο εναντίον του προσώπου του Χριστού. Ο ομιλητής σημείωσε ότι η βιβλική σκέψη και παράδοση είναι πρωτίστως, διαρκώς και αδιαλείπτως εναντίον του παγανισμού. Ο παγανισμός είναι μια έννοια ευρύτερη της ειδωλολατρίας: δεν είναι είναι η αφελής θρησκεία της λατρείας των ξοάνων και των ειδώλων· είναι το ρίζωμα στην τοπικότητα, είναι η αυτοχθονία, η λατρεία της Γης και της Φυλής, του αίματος, η έξαρση της φυσικής ρώμης. Για τη βιβλική παράδοση, τελικά, ο παγανισμός είναι η βία, η διάκριση των ανθρώπων σε δικούς μας και ξένους, φίλους και εχθρούς. Η πιο ακραία μορφή παγανισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο ναζισμός του 20ού αιώνα. Στη συνέχεια παρουσίασε τις σχέσεις του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι στην Ιταλία και του ναζισιτκού του Χίτλερ στην Γερμανία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις προτεσταντικές Ομολογίες αντίστοιχα, σημειώνοντας ότι αυτές οι ιδεολογίες όπως και το κίνημα του Νεοναζισμού συγκαλύπτουν για λόγους καιροσκοπισμού τον βαθύ αντιχριστιανικό τους χαρακτήρα. Στο τέλος της ομιλίας του επεσήμανε ότι είναι ανάγκη η Ορθόδοξη Εκκλησία, προκειμένου να μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τη Χρυσή Αυγή να κάνει μια αυτοκριτική τομή, αναθεωρώντας τη σχέση της με την πολιτική. Αν και δεν πρέπει να πολιτεύεται, με την έννοια του επηρεασμού και της χειραγώγησης των ανθρώπων υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, η Εκκλησία έχει την υποχρέωση να καταθέτει τη μαρτυρία του Ευαγγελίου στην κοινωνία, και άρα, εν προκειμένω, να πάρει ρητή θέση ενάντια στον νεοναζισμό

Μετά το τέλος των εισηγήσεων το λόγο έλαβε για μια σύντομη παρέμβαση επί του θέματος ο ΓενικόςΓραμματέας Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, ο οποίος τάχθηκε κατά της Χρυσής Αυγής και υπογράμμισε την ανάγκη να ανεγερθεί επιτέλους ένα τζαμί για τους αλλόθρησκους μετανάστες.

Ο πρ. Υπουργός Μανώλης Δρεττάκης στην δική του παρέμβαση καταδίκασε απερίφραστα κάθε μορφή βίας, τονίζοντας ότι η εντολή της αγάπης αποτελεί τη σύνοψη του Χριστιανισμού. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον κίνδυνο να επιστρέψουμε πίσω σε μαύρες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας, τονίζοντας ότι είναι επιβεβλημένο η Διοικούσα Εκκλησία (είτε ως ΔΙΣ είτε ως ΙΣΙ) να καταδικάσει απερίφραστα συγκεκριμένα την Χρυσή Αυγή, και όχι μόνο γενικά και αόριστα τον ρατσισμό.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τη σύντομη παρέμβαση του Βουλευτή Έβρου Άκη Γεροντόπουλου ο οποίος αναφέρθηκε σε κάποια περιστατικά από την κοινοβουλευτική δράση της Χρυσής Αυγής προκειμένου να δείξει τον τρόπο που ο χώρος αυτός λειτουργεί και πολιτεύεται.

Διδακτική πράξη-Ποιος είναι ο Θεός κατά την πίστη του Χριστιανισμού-Β' ΓΕΛ-Σουλτάνα Γκαργκάνα

Απόσπασμα εισήγησης που παρουσιάστηκε στην επιμορφωτική συνάντηση των θεολόγων του Νομού Γρεβενών. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 16/10 2012 στο 2^ο Γυμνάσιο  Γρεβενών, ύστερα από πρόσκληση του Σχολικού Συμβούλου Δυτικής Μακεδονίας, κ. Αντρέα Αργυρόπουλου
Εισηγήτρια ήταν η κ. Σουλτάνα Γκαργκάνα, καθηγήτρια στο Γυμνάσιο Δεσκάτης




Το power point υπάρχει σε αυτή τη διεύθυνση:

http://www.slideshare.net/gkapetanakis/ss-15392232




Τραγούδι: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Ώρα που ο ήλιος τόξευε με πύρινες σαΐτες
σταύρωμα του μεσημεριού τη μέση της ερήμου
χειρονομώντας έντονα βάδιζαν δυό προφήτες
και λογοφέρνανε γιά το πως είναι ο Θεός.

Έλεγε ο ένας πως φωτιά είναι κι αστροπελέκι
και σπίθιζε το βλέμμα του στων αματιών τις κόχες
κι ο άλλος αποκρίνονταν που βάδιζε παρέκει
κερύθρα μέλι είν' ο Θεός και μυγδαλιάς ανθός.

"Αν είν' αλήθεια ο λόγος μου με του βοριά το χάδι
θέλω τα όρη να σκιστούν" εφώναξε ο πρώτος
κι "αν έχω δίκιο να γενεί τώρα πηχτό σκοτάδι"
απάντησε ο δεύτερος. Κι έγιναν και τα δυό.

"Σήμερα, έιπε ο Θεός, γέλασα απ' την καρδιά μου"
κι εφώναξε τσ' αγγέλους Του να δουν τους ερημίτες.
"Πως κάνω χάζι αυτά τα δυό αληθινά παιδιά μου
μελένια και ανήμερα όπως τα θέλω Eγώ".

1^η προσέγγιση

Τα πρόσωπα……………………………………………..

Ο χώρος…………………………………………………….

Η διένεξη…………………………………………………….

Τα δυο πρόσωπα του Θεού έτσι όπως παρουσιάζονται στο τραγούδι………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Γιατί πιστεύεται γελάει ο Θεός;………………………………………………………………………………………….

Επεξεργασία:

Προσέξτε τον τελευταίο στίχο: Διακρίνετε την αγάπη του Θεού προς τους ερημίτες;

Θα μας χρειαστεί για να μιλήσουμε για την προσωπική σχέση Θεού - ανθρώπου

Στην Τρίτη στροφή θα χρησιμοποιήσουμε τον 4^ο στίχο για να διευκρινίσουμε την πίστη της εκκλησίας στο Θεό που αποκαλύπτεται και δεν μπορεί ο άνθρωπος να τον κατευθύνει.

Πιστεύω ότι καλύτερο είναι να διδάσκεται η 2η και κατόπιν η 4η  διδακτική ενότητα συνεχόμενα. Η διδακτική ενότητα 3  για τη θρησκεία ως πανανθρώπινο φαινόμενο μπορεί να προηγηθεί της 2ης.

2^η Δ.Ε.

Α--

1^ος διδακτικός χειρισμός

Αν το επιτρέπει η τάξη χωρίζουμε σε ομάδες εργασίας και υποβάλλουμε το ερώτημα

Ποια είναι στάση των ανθρώπων στο ζήτημα του Θεού. Πόσο τους απασχολεί, με ποιο τρόπο το αντιμετωπίζουν.

Δίνουμε 5 λεπτά και καταγράφουμε τις απαντήσεις.

2^ος διδακτικός χειρισμός

 Απευθύνουμε το ερώτημα στην τάξη και καταγράφουμε τις απόψεις των παιδιών.

(Διαφάνεια 1)

Β—

Κωδικοποιούμε τις απαντήσεις

(Διαφάνεια 2)

Το α της δ. ε. 2 προϋποθέτει λεπτό χειρισμό . Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι έφηβοι της β λυκείου δεν είναι δια τεθειμένοι να πειστούν ότι η αναζήτηση   του Θεού είναι  στη φύση του ανθρώπου. Εξάλλου σε επόμενα μαθήματα θα εμβαθύνουν στις συγκεκριμένες πληροφορίες που έχει το α.

Τη διδακτική ενότητα 2 τη χρησιμοποιώ ως εισαγωγή  για να φτάσω στη δ. ε. 4.

Τις αντιλήψεις για το Θεό τις διαβάζω επιγραμματικά γιατί δεν θα θελα να χάσω χρόνο στο λανθασμένο…

Η λεπτομερής παρουσίαση της 2^ης δ. ε. προϋποθέτει τη διδασκαλία της δ. ε. πίστη και επιστήμη την οποία θεωρώ ότι πρέπει να τη διδαχτούν οι μαθητές πριν τις  δ. ε. 9,10 11 που πραγματεύονται την αρχή και πορεία του κόσμου, καθώς και την ύπαρξη του κακού.

Το βιβλίο της β λυκείου έχει τη δυσκολία ότι πολλές φορές κάνει κύκλους από το γενικό στο μερικό και τούμπλαλιν, τα παιδιά ήδη δεν διαβάζουν τα μαθήματα γενικής παιδείας, οπότε το στοίχημα της ενασχόλησης και της γνώσης κερδίζεται μέσα στην τάξη.

Προχωρώ στη δ. ε. 3 (διαφάνεια 3)

Ξεκινάω με το Σύμβολο της Πίστης

(Διαφάνεια 4 - 5)

Κινούμαι σε τρεις άξονες:

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

Ο Θεός ως Ύπαρξη Ένας – Τριαδικός - Αγάπη	Ο Θεός ως Παρουσία Στον κόσμο μέσα μας στη σχέση μας	Ο Θεός ως Ουσία Άκτιστος (Δεν έχει αρχή κι αιτία)
Ένας   ως προς την ουσία Τριαδικός ως προς τα πρόσωπα - υποστάσεις Πατέρας – Υιός – Άγιο Πνεύμα Ο Θεός των Χριστιανών δεν είναι μόνο μία μονάδα αλλά μία ένωση, όχι μόνο ενότητα αλλά και κοινότητα. Κοινός δεσμός των τριών προσώπων η               ΑΓΑΠΗ     Ο Θεός           ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ Το εστι είναι το απαρέμφατο του ειμί. Ο Θεός λοιπόν υπάρχει, υφίσταται,  ως αγάπη	•          Ο κόσμος γύρω μας •          Ο δείχτης μέσα μας •          Η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους	Ουσία και ενέργειες Δεν γνωρίζουμε τι είναι ο Θεός αφού είναι άγνωστος στην ουσία του. Είναι όμως γνωστός με τις ενέργειές του στον κόσμο, δηλαδή τις θεϊκές δυνάμεις που εκδηλώνονται στις σχέσεις του Θεού με τον άνθρωπο και τον κόσμο   Άκτιστο: αναλλοίωτο αιώνιο Κτιστό: πεπερασμένο

 ............

Ερωτήσεις εμπέδωσης

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της εκκλησίας:

Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό;

Αν ναι, με ποιο τρόπο;

Ουσία του Θεού - Άκτιστη ή κτιστή;

Ενέργειες του Θεού – Άκτιστες ή κτιστές;

Έχουμε μάθει τη διδασκαλία της εκκλησίας ότι ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού.

Του Τριαδικού Θεού;

Αν ναι πως μπορώ να διακρίνω την τριαδικότητα στην ανθρώπινη υπόσταση;

Μαθαίνω:

•          Ο Θεός κατά τη χριστιανική πίστη είναι αυτός με τον οποίο αρχίζει η ιστορία του κόσμου και του ανθρώπου.

•          Εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας.

•          Μας φροντίζει και μας κατευθύνει προς τον προορισμό για τον οποίο ήρθαμε στον κόσμο. Τη ζωή του μέλλοντος αιώνος.

http://alliotikathriskeytika.blogspot.gr/2012/09/4_30.html

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/kallistos_dromos_kef1.html

Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας Ο Ορθόδοξος Δρόμος

http://www.hainides.gr/discography/cd2-ksipolitos-prigipas/oi-dio-profites.html

http://www.oodegr.com/oode/theos/genika/ktisto_aktisto1.htm#3.

ΓΚΑΡΓΚΑΝΑ ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΠΕ01

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΔΕΣΚΑΤΗΣ 2012 -2013

Διδακτική πράξη-Γ' ΕΠΑΛ-Δ. Ε.8 ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

(ΑΠΌ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΟ Α' ΓΕΛ ΓΡΕΒΕΝΩΝ "ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ")

Τι είναι πόλεμος;

•      Είναι η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κρατών ή οργανωμένων πολιτικών ομάδων μέσα στο κράτος (εμφύλιος πόλεμος).

Αίτια πολέμων

•      Αδυναμία επίλυσης των διαφορών με το διάλογο, αδιαλλαξία

•      Κατακτητικές βλέψεις των μεγάλων δυνάμεων- ιμπεριαλισμός- εθνικιστικός φανατισμός

•      Ανάπτυξη των εξοπλισμών

•      Τεράστια οικονομικά συμφέροντα, οικονομικές σκοπιμότητες, ανισομερής κατανομή του πλούτου

•      Κρίση ηθικών αξιών

Αποτελέσματα

•      Υλικά: καταστροφή έργων υποδομής , γέφυρες , δρόμοι, εργοστάσια

•      Βιολογικά:αποδεκατισμός ανθρώπων απώλεια αγαπημένων

•      Ψυχολογικά τραύματα, ποδοπάτηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αβεβαιότητα , ανασφάλεια

•      Ψυχικός και σωματικός βιασμός

•      Ξερίζωμα προσφυγιά

•      Οικονομικά : Παραλύει η οικονομική δραστηριότητα, πληθωρισμός, έλλειψη αγαθών

•      Πνευματικός μαρασμός

•      Οικολογική καταστροφή

Ειρήνη

• Οφείλει να ταυτίζεται με το σεβασμό και την ισότιμη συνύπαρξη – όχι με την αποδοχή της αδικίας και τη νομιμοποίηση της σκλαβιάς

Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ, αντίθετα, στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.

Εκείνοι που επικαλούνται την ειρήνη, για να κάνουν πόλεμο, αναμφίβολα δε σκέφτονται παρά την ειρήνη των νεκροταφείων.
(Leibnitz)

Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια. Το φυλετικό (και κάθε άλλο μίσος ) είναι απαράδεκτο.   Για το Χριστιανό κάθε πόλεμος είναι εμφύλιος πόλεμος.

ΠΟΛΕΜΟΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΝΕΚΡΩΝ	ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ	ΠΟΛΙΤΕΣ
Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ	9,8 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ	95%	5%
Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ	52 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ	52 %	48 %
ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΣ	9,2 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ	16 %	84 %
Γ΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ (ΕΚΤΙΜΗΣΗ)	300 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ	2 %	98 %

         

«Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα …ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος , η αιτία των πολέμων, για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη;» Μ. Βασίλειος

ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

• Να σχολιάσετε τον παραπάνω πίνακα (Γκερνίκα) του Πικάσσο.
• Συχνά λέγεται «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο». Πως κρίνετε αυτή την άποψη; Πιστέυετε ότι, από χριστιανικής σκοπιάς μπορεί να εφαρμοστεί το «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε ειρήνη;

http://papanikolaoudimitris.blogspot.gr/

Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου:Νεοναζιστικός παγανισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία(ομιλία)

Ομιλία του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως στην εκδήλωση «Νεοναζιστικός παγανισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία»

του μητροπ. Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου 



Ευχαριστώ την Οργανωτική Επιτροπή της εκδηλώσεως αυτής, που μου πρότεινε να εκθέσω μπροστά σας λίγες απλές σκέψεις, αλλά πρέπει να εξομολογηθώ πως όταν, ενώ είχα αποδεχτεί, είδα τον τίτλο που της δόθηκε, το μετάνοιωσα· πολύ σκληρό μου φάνηκε το "και" στον τίτλο.



Μιά και δεν μπορούσα να ανακαλέσω, εξηγούμαι.
Όλοι ξέρουμε τί εννοούμε, όμως θα μου επιτρέψετε να επιμείνω, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία όταν ορθοτομεί δεν αντίκειται, αλλά αισθάνεται ένοχη (αλλοίμονό της αν δεν αισθανόταν), για κάθε εκτροπή ή ξαστοχία· καθώς και υπεύθυνη ακόμα και για την λάσπη με την οποία γράφεται η ανθρώπινη ιστορία.
Εσείς το λέτε, ότι το πρόβλημα της κρίσης που βιώνουμε δεν είναι οικονομικό αλλά πνευματικό και αξιακό, οπότε, αν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούμε ότι μας αναλογεί τέτοιος ρόλος στην Ελληνική κοινωνία, τότε είμαστε σοβαρά υπεύθυνοι για την κρίση αυτή.
Εξάλλου, στη θεολογική μας γλώσσα, "ειρήνη" δεν είναι η απουσία του πολέμου, αλλά είναι η παρουσία του Θεού.
Να θυμηθούμε ότι, εδώ και 30 χρόνια στον τόπο μας κινήθηκε μια οργανωμένη εκστρατεία κατεδάφισης όλων ανεξαιρέτως των εξαγώγιμων παραδοσιακών αξιών, που μέχρι τότε είχαν καταστήσει τον πολιτισμό μας σταθμό στην παγκόσμια ιστορία. Κάποιοι απρόσεκτα ή εσκεμμένα "όρμησαν εκεί που οι άγγελοι φοβούνται να κυττάξουν".
Και βέβαια, "όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται". Ο λαός μας που κλήθηκε από Σειρήνες να εκλάβει την "ελευθερία" ως αποδέσμευση, στο τέλος κατάντησε ασύνδετος και αλλοπρόσαλλος, με αποτέλεσμα τώρα να τρώγεται εύκολα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
Ήταν η εποχή, που αν μιλούσες για θρησκεία, σε αποκαλούσαν θρησκόληπτο, για πατρίδα, εθνικιστή· για στρατό, μιλιταριστή· για παραδοσιακή οικογένεια, αναχρονιστικό· για πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, χουντικό! Αν τολμούσες, απλά, να διερωτηθείς "πόσους αλλοδαπούς χωράει η Χώρα μας;" σου εξαπέλυαν μομφή για ξενοφοβία, ρατσισμό, φονταμενταλισμό!
Ήταν η εποχή, που όλος κι όλος ο προσανατολισμός της Χώρας μας ήταν η ΟΝΕ και η Οικον. Σύγκληση.
Θα μπορούσα να σχολιάσω την κατάσταση εκείνη με τα λόγια παλαιού μητροπολίτου: " Ὅταν οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ποιμένες σέβονται τὸ Θεὸ καὶ ἀγαποῦν τὸ λαό, τότε ὁ λαὸς παιδαγωγεῖται, δὲν φανατίζεται μεταπίπτων εἰς ὄχλον· τρέφεται καὶ εὐημερεῖ, δὲν διαβουκολεῖται· διοικεῖται καὶ ποιμαίνεται, δὲν φενακίζεται" (μητροπ. Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός).
Όμως, φτάνουν οι διαπιστώσεις! Η μιζέρια δεν είναι αξιοπρεπής στάση. Δεν είναι δουλειά δική μας η απόδωση ευθυνών, είναι δουλειά αλλωνών που θα δικαστούν από αγέννητους και νεκρούς, αν η ατιμωρησία, η ανοχή, η επιείκεια που θα δείξουν, κατασταθούν πιο σκανδαλώδη από το έγκλημα που διεπράχθη.
Σήμερα πια, το δεδομένο είναι ότι ο λαός μας περπατάει σε τεντωμένο σχοινί. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και στραπατσαρισμένοι, βλέπουν ανατρεπόμενα τα προγράμματά τους, οι οικογενειάρχες χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους και δεν μπορούν να σχεδιάσουν ούτε το εγγύς μέλλον των παιδιών τους. Η αλήθεια είναι ότι «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες...» (Ιακ.3,2), όμως, βαρύτερα ευθύνεται το ιερατείο του Πολιτεύματος, που είναι ο πολιτικός μας κόσμος. Τώρα πια, το πολιτικό σύστημα είναι στριμωγμένο στη γωνία, πεθαίνει αμετανόητο χωρίς να έχει ζητήσει συγγνώμη και με την τελευταία πνοή που του απομένει, ψελλίζει ψέμματα πως οσονούπω όλα θα διορθωθούν και θα ξαναγυρίσουμε στην προτεραία κραιπάλη.
Πολλοί λένε· "να βοηθήσει η Εκκλησία ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές εκρήξεις"! Κι εμείς, αντί να καλέσουμε το λαό σε συναίσθηση των λαθών και σε μετάνοια, αντί να του δώσουμε θάρρος, ελπίδα, υπομονή, νέο όραμα, του δίνουμε... συσσίτια! Αντί δηλ. να του δώσουμε τροφή του δίνουμε πέτρες (για να μας πετροβολήσει μ' αυτές αύριο)!
Έτσι ο λαός μας, φοβάται να δει την ευθύνη του στο χθες και την εξορκίζει, ενεργεί απάνθρωπα σπασμωδικά σήμερα και δειλιάζει να σχεδιάσει ψύχραιμα το αύριο.
Όμως, αυτά δεν είναι πρόταση. Δεν είναι λύση να κλαίμε πάνω στα συντρίμμια των επιλογών μας και εκεί να εξαντλούμε μέχρι θανάτου κάθε ικμάδα μας.
Αφού, λοιπόν, πιό χαμηλά να πάμε δεν έχει, αφού πιό κάτω να πέσουμε δεν γίνεται, άρα, μόνο να σηκωθούμε, μπορούμε· μόνο να ανεβούμε γίνεται. Όμως, χρειάζεται αποφασιστικότητα και τόλμη.
Εκείνο, νομίζω, που θα μπορούσε να προταθεί σαν μοναδική εθνική λύση είναι η επιστροφή σε δικά μας δοκιμασμένα ανθεκτικά πράγματα. Κι αυτά είναι δύο: το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην κλασσική του άποψη και το ευαγγελικό χριστιανικό μήνυμα στην Ορθόδοξη επεξεργασία του.
Θεωρώ ότι είναι καιρός πλέον, να αξιοποιήσουμε τα παραπάνω ως "μάννα" για να ταΐσουμε μ' αυτά τον πεινασμένο λαό μας, που μέχρι τώρα χόρταινε με ξυλοκέρατα. 

Όμως, εδώ χρειάζεται προσοχή· "είναι ευκολότερο να μιλάς για αξίες, παρά να ζεις με αυτές" (Adlai Stevenson), επειδή "τις αξίες, πάντοτε, υπάρχουν αυτοί που τις υπηρετούν κι αυτοί που τις εκμεταλλεύονται" (Ναπολέων).
Όταν επί πλέον, αυτές οι αξίες ποντάρουν στη θρησκευτική εμπειρία των ανθρώπων, τότε χρειάζεται πολύ περισσότερη προσοχή και καλή μνήμη για να μας θυμίζει ότι "ποτέ θρησκεία δεν προδόθηκε τόσο, όσο ο Χριστιανισμός από τους Χριστιανούς" (Andre Gide).
Ειδικώτερα την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, είναι καλύτερα να την πολεμά κανείς παρά να την εξευτελίζει με τον τρόπο που την υπερασπίζεται ή για τον λόγο που την μεταχειρίζεται.
Ο Μεγ. Βασίλειος έγραφε: "με τα ελαττώματα που έχουμε δεν ευτελιζόμαστε τόσο, όσο με τις αρετές που υποκρινόμαστε ότι έχουμε".
Από τότε που ο αρχαίος σοφός έλεγε "πονηρόν μισώ, χρηστόν εάν είπη λόγον" (Μένανδρος), είμαστε βέβαιοι ότι "το μίσος οδηγεί στο σβύσιμο των αξιών" (Jose Ortega Y Gassat), ακόμα κι όταν αυτές περιγράφονται με "υψηλά λόγια που μοιάζουν με τα κυπαρίσσια, ενώ είναι μεγάλα δεν έχουν καρπούς" (ο Φωκίων στον Λεωσθένη που έσυρε την Αθήνα στον λαμιακό πόλεμο).
Η Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, λοιπόν, είναι η καλύτερη αρματωσιά, αλλά ο χειρότερος μανδύας.
Επίσκοπος σε μιά πόλη της Καμπανίας του ε' αιώνα ο Παυλίνος, πουλήθηκε σκλάβος στον γαμπρό του ηγεμόνα των Βανδάλων στην Αφρική, προκειμένου με τα χρήματα της πώλησής του να εξαγορασθεί το παιδί μιας φτωχής χήρας. Ύστερα από καιρό, ο ηγεμόνας εκτιμώντας την ανωτερότητα της συμπεριφοράς του άγνωστου σκλάβου του, ζήτησε επίμονα απ' εκείνον να του φανερώσει την ταυτότητά του. Ο Παυλίνος αποκάλυψε ότι ήταν επίσκοπος των Χριστιανών στην Καμπανία και για να αποδεχτεί την ελευθερία, που αμέσως του χάρισε ο ηγεμόνας, ζήτησε να απελευθερωθούν μαζύ του όλοι οι συμπατριώτες του.
Τελικά, για την Πίστη μας, δεν υπάρχουν εξ αντικειμένου αξίες αλλά καθίστανται αξίες ανάλογα με το πόσο υπηρετούν τον άνθρωπο, όπως τον περιγράφει ο ποιητής: "...τον καθημερινό άνθρωπο ...που του 'δωσα νερό και του 'δειξα το δρόμο, που δεν έχει στη γη ούτε ένα δωμάτιο δύο επί δύο και μπορεί να μην τον χωράει ολόκληρο το σύμπαν" (Νικηφ.Βρεττάκος).
Αυτός "ο άνθρωπος δεν είναι ο άγριος του Ρουσσώ, ούτε ο διεφθαρμένος του Ροσφουκώ. Είναι βίαιος όταν καταπιέζεται και γλυκύς όταν είναι ελεύθερος".
Με όρους πνευματικότητος, "ο άνθρωπος είναι η νοσταλγία του άπειρου σε ένα όν πεπερασμένο". Ακόμη από τον Σενέκα "homo, sancta homini" (o άνθρωπος είναι πράγμα ιερό για τον άνθρωπο), μέχρι τον λόγιο αγιορείτη μοναχό που γράφει: "όταν κλαίει ένα βρέφος, η γη γονατίζει συγκεκινημένη να ακροασθεί. Κλαίει ο κύριός της" (Θεόκλητος Διονυσιάτης).
Οπότε για μας τους χριστιανούς κάθε αδικία που διαπράττεται σε βάρος του ανθρώπου, είναι υποχρέωσή μας να αποδοκιμάζεται. "Στόμα που μένει κλειστό μπροστά στην αδικία είναι ανάξιο να σταθεί ανοιχτό μπροστά στη θεία Κοινωνία".
Αν με ρωτήσει κάποιος· "...και τον αντίπαλό μου;" Σ' αυτόν, εκτός από τις γνωστές πανανθρώπινες παραβολές που αναφέρει ο Χριστός, θα θυμίσω, τουλάχιστον, αυτό που έλεγε ο στρατηγός De Gaulle: "κι αν δεν μπορώ να υποφέρω τους αντιπάλους μου, όμως τους σέβομαι". Τελικά, "όσο άθλιος κι αν είναι ένας άνθρωπος, μένει πάντα ο συνάνθρωπός μας".
Κάτι ακόμα: είναι σημαντικό μερικές φορές να αμφισβητούμε την ορθή μας κρίση. Από τα πράγματα που έβλαψαν τους ανθρώπους όχι λίγο, ήταν η αδυναμία μας να δεχθούμε σαν λαθεμένες κάποιες αντιλήψεις, όταν αυτές είχαν το προνόμιο να είναι ...δικές μας. "Αν διαρκώς κρίνουμε τους άλλους, δεν θα μας μείνει καιρός να τους αγαπήσουμε" (μητέρα Τερέζα). "Το γεγονός ότι κρίνουμε και δικάζουμε, σημαίνει ολοφάνερα πως δεν καταλαβαίνουμε. Αν καταλαβαίναμε, δεν θα μπορούσαμε πια να δικάσουμε" (Μαλρώ).
Κάποτε κι ο Θεός μας κρίθηκε και καταδικάστηκε επάνω στο Γολγοθά. Κι ενώ ο κόσμος τριγύρω έλεγε διάφορα, επάνω στο Σταυρό, ο ίδιος ο Θεός, ενάντια στο Θεό, πήρε το μέρος του ανθρώπου.
Άρα λοιπόν, όταν αγαπάμε συγχωρούμε ακόμα και τα ελαττώματα των άλλων, όταν δεν αγαπάμε, δεν συγχωρούμε ούτε τα προτερήματα.
Η διαχείριση των προθέσεων και των διαθέσεών μας θέλει υπευθυνότητα. "Οι σκέψεις μας γίνονται λόγια, τα λόγια πράξεις, οι πράξεις συνήθειες, οι συνήθειές μας γίνονται ο χαρακτήρας μας και ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας" (Φρανκ Άουτλω).
Καμμιά φορά, "πονούν λιγότερο οι οξείες σφαίρες από τις οξείες φράσεις" (Bismarck), και ποτέ κόμπος δεν λύνεται με το τέντωμα των άκρων.
Λέμε ότι η αναγκαιότητα σκλήρυνε την ελλαδική κοινωνία. Δεν είν' έτσι, αλλά ακόμη κι αν ήταν, ας μην ξεχνάμε ότι "η αναγκαιότητα είναι το επιχείρημα των δούλων, είναι και το πρόσχημα των δικτατόρων (William Pitt).
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος διεκήρυξε ότι "αυτός που θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν αξίζει τίποτε από τα δύο".
Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα υφίστανται τέτοια διλήμματα, όμως η Δημοκρατία είναι εύθραυστο καθεστώς. Δεν είναι μόνο τρόπος ζωής "είναι βίωμα, ή να το πω καλύτερα, είναι κατάσταση πνεύματος" (Μαντές Φρανς). Όταν η Marie Jeanne Roland, ανεβαίνοντας στην λαιμητόμο (στις 8/11/1793) ατένισε ένα άγαλμα της Ελευθερίας, φώναξε: "...πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στ' όνομά σου!" Εάν δεν προσέξουμε η libido dominandi (λαγνεία της δύναμης) θα μας καταστρέψει, πρώτα πνευματικά κι έπειτα κοινωνικά και εθνικά.
Η λέξη επανάσταση έχει μέσα της τη λέξη ανάσταση, δηλ. προϋποθέτει θάνατο! Οι επαναστάσεις "ξεκινούν να καταργήσουν τις τάξεις, όμως, συνήθως τις αντικαθιστούν με μιά σκληρότερη ιεραρχία" (Ιονέσκο) και τελικά "καταλήγουν να ενισχύσουν το Κράτος" (Καμύ). Οπότε δικαίωμα καταπίεσης δεν έχει κανένας, δικαίωμα άμυνας έχουν όλοι. Ένα είναι βέβαιο, το κακό που κάνουμε στους άλλους, ποτέ δεν θα μας ωφελήσει.
Μ' αυτήν την τεράστια ευθύνη είμαστε επιφορτισμένοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' αυτήν αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί. Χριστιανός είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο Θεός εμπιστεύθηκε τους άλλους ανθρώπους. "Κανείς δεν έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένος από μόνος του" (Ραούλ Φολερώ). Γι' αυτό, "όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο αυτό Παράδεισο, τότε οφείλουμε, τουλάχιστον, να τον εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση" (Ολ. Κλεμάν).
Κόλαση δεν είναι μόνο το μίσος. "Το μίσος οι άνθρωποι, κάποτε, το συγχωρούν, δεν συγχωρούν ποτέ την περιφρόνηση" (Νερβάλ).
Έτσι ξέρει η Εκκλησία κι έτσι οφείλει να διδάσκει. Επειδή η Εκκλησία είναι η πιο ευεργετημένη του Θεού, αφού ο Χριστός δημιούργησε τον κόσμο με το λόγο του, τον άνθρωπο με τα χέρια του και την Εκκλησία με το αίμα Του (Παν.Τρεμπέλας). Ο γάλλος υπαρξιστής (Ζαν Πωλ Σάρτρ) έλεγε: "οι άλλοι άνθρωποι είναι η κόλασή μου", ενώ ο ρώσσος ασκητής (Σεραφείμ του Σάρωφ) χαιρετούσε τον καθένα περαστικό με τα λόγια: "Χαρά μου, Χριστός Ανέστη"! Τελικά, στην Ορθοδοξία, γνωρίζουμε το Θεό όχι κατανοώντας μια έννοια, αλλά καλλιεργώντας μιά σχέση, πρώτα με τους ανθρώπους κι έπειτα με το Θεό. Ποιούς θέλω να περιγράψω με τις παραπάνω κομψές επισημάνσεις; Τον πολιτικό, που δεν λέει την μακρόβια αλήθεια, όταν αυτή του κοστίζει την «ἐπὶ θύραις» εκλογή. Τον συνδικαλιστή, που ασύνετα πριονίζει το εργασιακό κλαδί επάνω στο οποίο κάθεται. Τον δημόσιο υπάλληλο, που τα παράνομα εισοδήματά του αυξάνουν αντιστρόφως ανάλογα με την υπόληψή του. Τον καθένα μας, όταν καλούμεθα να αποφασίσουμε το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι" και να υπηρετήσουμε το δίκαιο, το τίμιο, το αληθινό, το ευαγγελικό. Αν ο καθένας μας δεν διορθωθεί, ένα μέρος της κοινωνίας μας θα ξεπέφτει χαμηλά σε νεο-ναζιστικές συμπεριφορές. Αν δεν παλινορθώσουμε τις ευαγγελικές αρετές, ένα μέρος του λαού μας θα καταντήσει πίσω στον παγανισμό. Ο γερμανός διοικητής, δείχνοντας τον πίνακα της Γουέρνικα, ρώτησε τον Πάμπλο Πικάσσο: -Κύριε, εσείς το κάνατε αυτό; Κι εκείνος απάντησε: -Όχι, Κύριε, εσείς το κάνατε"!
Λέει ο Ιω. Χρυσόστομος: "λυπάμαι αν για κάποιους είναι δηκτικά τα λόγια μου, όμως, αυτό επιδιώκω· καλύτερα να πονέσουν από τα σκληρά μου λόγια παρά από τις κακές τους πράξεις".
Επανέρχομαι για να τελειώσω.Το έλλειμμα της πραγματικής Ελληνικής Παιδείας και το έλλειμμα της γνήσιας Ορθόδοξης Χριστιανικής Αγωγής πρέπει να σταματήσει να καταβαραθρώνει τις ψυχές των Ελλήνων. "Η Παιδεία κάνει το λαό εύκολο να τον οδηγήσεις, αλλά δύσκολο να τον παρασύρεις· εύκολο να τον κυβερνήσεις, αλλά δύσκολο να τον υποδουλώσεις" (λόρδος Brougham, αρχικαγγελάριος της Αγγλίας, Λόγος στη Βουλή των Κοινοτήτων 29-1-1828). Κάποιος ανόητος αθηναίος κορόιδευε μια μέρα τον Ανάχαρσι, έναν από τους επτά σοφούς της αρχαιότητος, επειδή ήταν "βάρβαρος". Ο Ανάχαρσις, που πράγματι ήταν Σκύθης, απάντησε ατάραχος: "φίλε μου, είναι καλύτερα να συστέλλεται κάποιος για την πατρίδα του παρά να ντρέπεται η πατρίδα του γι' αυτόν". Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, κάθε αλαζονεία (προσθέτω και την εθνική, ακόμα και την θρησκευτική) την θεωρεί ασύγγνωστη αμαρτία, μολυσματική, χειρότερη από την πορνεία και την μοιχεία. Την αποκαλεί "...διαστροφὴ ψυχῆς καὶ νόσο χαλεπωτάτη, οὐδαμόθεν τικτομένη ἢ ἐξ ἀνοίας" και καταλήγει "οὐδὲν γὰρ ἀνοητότερον ἀλαζόνος ἀνθρώπου". Το άλυτο πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι στην πατρίδα μας. Είναι οι ντόπιοι, όταν είναι αποξενωμένοι από το Χριστό. Είμαστε ως Χώρα, σε οριακό ιστορικό σημείο. Νέος από αριστοκρατική οικογένεια, αλλά άσωτος και μωρός, περιφρονούσε τον συνομιλητή του Κλεάνθη για την άσημη καταγωγή του. Ο μετέπειτα φιλόσοφος του απάντησε: "νεαρέ, μ' εμένα θα αρχίσει η δόξα της γεννιάς μου, μ' εσένα θα τελειώσει". Οι Έλληνες έχουμε αρχοντική πολιτιστική καταγωγή, έχουμε και πλούσια χριστιανική ευαγγελική αγωγή. Αυτά είναι μόνο ευθύνη, τίποτε άλλο. Ας μην ψάχνουμε φίλους, κανείς δεν μας χρωστάει. Ας μην σκιαμαχούμε με εχθρούς, κανείς δεν έχει λόγο να μας βλάψει. Ας μην μονομαχούμε με πολιτιστικά, κοινωνικά, πνευματικά κατωτέρους μας κι ας προσφέρουμε την φιλοξενία μας και στους εχθρούς μας, όπως το δένδρο δεν αρνείται τη σκιά του στον ξυλοκόπο. Αρκεί όλους, φίλους και μη, να τους προσκαλούμε σε μια ανώτερη πολιτιστική βιοτή και τότε θα υποβάλλονται σ' αυτήν. Το ερώτημα είναι· την έχουμε;
Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, όταν στα 306 κατέλαβε τα Μέγαρα, έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να μην θίξουν σε τίποτε τον σοφό Στίλπωνα. Όταν τον συνάντησε, τον ρώτησε με ενδιαφέρον, μη τυχόν κάποιος στρατιώτης λεηλάτησε τα πράγματά του. Και ο σοφός απάντησε: «οὐδένα εἶδον τἀμὰ φέροντα. Ἔχομεν τι τοιοῦτον ἐν ἑαυτοῖς, οἷον κ' οὔτε φέροιεν Ἀχαιοί, οὔτ' ἂν ἄγοιεν· πόλεμος γὰρ οὐ λαφυραγωγεῖ ἀρετήν».
Ξαναρωτώ: την έχουμε; Μπορούμε να την επανακτήσουμε; Αυτό, νομίζω, είναι το ερώτημα, που όσο κι αν πονάει, οφείλουμε να το απαντήσουμε.



Πηγή: http://www.imalex.gr/3D327525.el.aspx

Whitesnake - Blindman

Whitesnake - Blindman I was dreaming of the past, Why do good times never last Help me Jesus, show the way I can't hold on another day I was hungry, felling low, I just couldn't make out which way to go Chasing rainbows that have no end, The road is long without friend Be my friend, be my brother, Be the piper, play the call Across the seven seas of wonder Be the guardian of my soul Just a young man looking homeward, Watching the sun go down again Across the water, the sun is shining, But, will it ever, will it ever be the same Be my friend, be my brother, Be the piper, play the call Across the seven seas of wonder Be the guardian of my soul I need somebody, I need someone, I need somebody to call my own Like a blindman, I can feel the heat of the sun, But, like a blindman I don't know, I don't know, I don't know where it's coming from Be my friend, be my brother, Be the piper, play the call Across the seven seas of wonder Be the guardian of my soul I need somebody, I need someone, I need somebody to call my own Like a blindman, I can feel the heat of the sun, But, like a blindman I don't know, I don't know, I don't know where is coming from