Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

π.Λίβυος :Ανάσταση είναι να ζεις μέσα στην αγάπη, την συγνώμη, στην ανοιχτότητα της ύπαρξης, που ξεπερνάει όρια και προϋποθέσεις.


Αναστάσιμες Σκέψεις....


Προσπάθησα αυτές τις μέρες να γράψω κάτι στο μπλοκ για την Ανάσταση. Είπα τέτοιες μέρες όλο και κάποιοι φίλοι του μπλοκ θα μπουν και θα ψάξουν κάτι να διαβάσουν.
Ωστόσο πιστέψτε με δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα. Το έχω πει και άλλες φορές, παλαιότερα, θα το πω ακόμη μια φορά, το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη εσωτερική. Δεν γράφω ούτε από συνήθεια, πολλώ δε μάλλον από επαγγελματισμό.
Γράφω από εσωτερική προτροπή. Από ένα σκίρτημα της στιγμής. Από εσωτερική πληροφόρηση. Ενα εσωτερικό φλάς ανάβει αυθόρμητα, απρουπόθετα, πάνω σε γεγονότα, σε στιγμές, σε πρόσωπα και πράγματα, και δίχως να το καταλάβω ρέει μέσα μου το κείμενο ή το ποίημα αναλόγως.
Δεν προετοιμάζω τίποτα.
Φαντάζομαι κάτι υπάρχει μέσα μου, πολύ βαθιά και αναδύεται.Από το βυθό της υπάρξεως έρχεται στην επιφάνεια της συνείδησης και γίνεται κείμενο. Αυτές τις μέρες δεν ήρθε τίποτα.
Νομίζω-ίσως να κάνω και λάθος-ότι ξέρω το γιατί. Η Ανάσταση για μένα δεν είναι μια απλή πεποίθηση. Ούτε μια σημαντική ιερή στομφώδης διακήρυξη. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια δήλωση σε κάποιο έγγραφο ή σε ανταλλάξιμες εόρτιες ευχές.
Με κούρασαν τόσα χρόνια όλα αυτά. Δίχως νόημα, δίχως ουσία, κυρίως με απουσία βιώματος.
Για μένα η Ανάσταση είναι ζωή. Ο Χριστός μας αποκάλυψε ένα τρόπος ζωής, που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Ποιον θάνατο ; Τον φυσικό; Τον βιολογικό ; ή τον θάνατο της ζωής μας, των στιγμών μας, των λεπτών μας, των σχέσεων μας, του καλημέρα και του καληνύχτα μας;
Νομίζω όλων των μορφών θανάτων. Βεβαια εκτός του φυσικού θανάτου υπάρχει και ο πνευματικός που ειναι πολύ πιο φρικτός του σωματικού. Ολοι οι άνθρωποι που ζούνε ανάμεσα μας δεν σηναίνει οτι εινα ζωντανοί.
Δεν αρνούμαι και δεν απορρίπτω την ιστορικότητα της Ανάστασης. Αλίμονο. Αλλά όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος σε μια περίφημη πασχαλινή ομιλία του σε μοναχούς, πέρα από το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως το οποίο συμβαίνει άπαξ, υπάρχει και η μυστική εσωτερική ανάσταση που συμβαίνει καθημερινά. Και αυτό για τον Άγιο είναι το ζητούμενο. Η εσωτερίκευση της Αναστάσεως ως βίωμα, εμπειρία και ποιότητα ζωής.
Η Ανάσταση στο ποσοστό που μένει απλώς ένα ιστορικό γεγονός περιορίζεται χωροχρονικά. Στο ποσοστό όμως που εσωτερικεύεται ανοίγεται πέρα από τον χώρο και χρόνο αφού εισέρχεται στον νόημα. Και το νόημα είναι υπερχρονικό. π.χ Ένα θαύμα του Χριστού ας πούμε, έγινε κάποτε και με κάποιος ανθρώπους. Όμως το νόημα του θαύματος δεν έχει ούτε χρόνο ούτε τόπο καθότι ορίζεται κάθε φορά στον χώρο της καρδιάς, της ψυχής, της συνειδήσεως.
Για μένα λοιπόν η Ανάσταση είναι τρόπος ζωής. Ανάσταση είναι να ζεις μέσα στην αγάπη, την συγνώμη, στην ανοιχτότητα της ύπαρξης, που ξεπερνάει όρια και προϋποθέσεις.
Ανάσταση είναι να ζεις στο παρόν ως άχρονο πεδίο πραγμάτωσης ζωής. Μακριά από τα παιγνίδια του νου, που σε καθηλώνουν πότε στο παρελθόν γεμίζοντας σε ενοχές και πότε στο μέλλον χαρίζοντας σου μονάχα άγχος και αγωνία. Μα ποτέ ποτέ δεν σε αφήνει να είσαι παρόν στο τώρα της ζωής σου. Χάνοντας έτσι το μοναδικό ουσιαστικό πεδίο της Αναστάσιμης ελευθερίας σου.
Η Ανάσταση αποτυπώνεται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από το καλημέρα, μέχρι το καληνύχτα. Από τα πόσο καταφέραμε να αναστήσουμε τον χρόνο μας.
Ότι πιο σημαντικό συνάντησα στα πρόσφατα διαβάσματα μου και με άγγιξε αναστάσιμα είναι ένα απόσπασμα από κείμενο του αγαπημένου μου Χρόνη Μίσσιου. Σας το παραδίδω… Χριστός Ανέστη.
«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;
Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...