Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Γιώργος Κουτσοδιάκος:Η πρόσκληση της γαλήνης και οι αρνήσεις της.






Ήταν αργά το απόγευμα και δούλευα  όταν πρόσεξα μια μεσόκοπη γυναίκα, που περνούσε στην απέναντι πλευρά κουβαλώντας ένα καροτσάκι  με ροδάκια, σαν αυτά που έχουν οι νοικοκυρές για τη λαϊκή.

Λίγα λεπτά αργότερα,  μπήκε στο χώρο που βρισκόμουν, είχε προσέξει ότι κάποιος ήταν μέσα. Πάρκαρε το καροτσάκι της, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Κρατούσε στα χέρια της δυο βιβλιαράκια, τα μαλλιά της άβαφτα, το ντύσιμο της κάπως ινδικό και η ηλικία της όπως την είχα περίπου προσδιορίσει.

Μου απευθύνει ένα σύντομο αλλά ευγενικό χαιρετισμό και χαμογελώντας γαλήνια μου προσφέρει κάτι  βιβλία yoga, στα οποία και μου εξηγεί ότι θα βρω την γαλήνη που χρειάζομαι για να ανταπεξέλθω στις αντιξοότητες του σήμερα και του αύριο, δείχνοντας μου διαρκώς με κινήσεις των χεριών της, προς τα μέσα, προς τον εσωτερικό άνθρωπο.

Ρίχνω μια εξ αποστάσεως κλεφτή ματιά στα βιβλία που μου πρόσφερε, αλλά αρνούμαι να τα πάρω, εξηγώντας ότι ασχολούμαι με άλλα πράγματα, χωρίς ωστόσο να έχω την διάθεση να εξηγήσω περισσότερα. Την ρωτάω που βρίσκεται η έδρα τους και πως βρέθηκε στην περιοχή. Μου εξηγεί κάπου δυτικά της πρωτεύουσας και πως ήρθε από τόσο μακριά για τον σκοπό στον οποίο πιστεύει.

Ήδη η σκέψη μου έτρεχε σε μια άλλη συνάντηση που είχα πριν μερικές εβδομάδες με κάποιες κυρίες κάποιου άλλου χώρου και είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι πιθανόν κάτι άσχημο «βλέπουν»  επάνω μου…το οποίο και πρέπει να σώσουν.
Αφήνω τις σκέψεις μου στην άκρη, καθώς ακούω την μεσόκοπη γυναίκα, με την σπαστή προφορά της και το γαλήνιο χαμόγελό της, να προσπαθεί να  μου εξηγήσει την σπουδαιότητα της εσωτερικής γαλήνης που θα βρω, όταν θα  διαβάσω προσεκτικά τους λόγους που έγραψαν κάποιοι yogi πριν από πέντε αιώνες.

Αρνούμαι για δεύτερη φορά να τα πάρω στην προσφιλή τιμή των πέντε ευρώ, αρκούμενος ξανά στο να της πω απλά πως ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Μάλλον δεν την πείθω για τη δική μου γαλήνη. Έτσι εστιάζει στη δική της γαλήνη επιμένοντας ότι μπορώ κι εγώ να τη βρω εκεί που τη βρήκε και η ίδια.

Δεν γνωρίζω πώς έβλεπε τα πράγματα εκείνη την στιγμή αυτή η γυναίκα, αλλά οπωσδήποτε  δεν  ήταν σε θέση να γνωρίζει ότι ένας κουρασμένος άνθρωπος από τη δουλειά με ένα εξασθενημένο οργανισμό από τη γρίπη ακόμα και αν είχε την διάθεση ή την καλοσύνη να της προσφέρει αυτά τα πέντε ευρώ για τα βιβλία δεν θα μπορούσε να το κάνει γιατί και η τσέπη του  τελευταία δεν έβρισκε  τη «γαλήνη» της. Αρνούμαι για μια ακόμη φορά λοιπόν τη γαλήνη, η οποία  με χαμόγελο με αποχαιρετάει, σχεδόν απογοητευμένη που δεν τα κατάφερε μαζί μου.

Αυτή συνέχισε το δρόμο της, για να την προσφέρει σε άλλους, πιο δεκτικούς. Ίσως να ελπίζει ότι, οι τσακισμένοι από την κρίση  ομοεθνείς μου, θα πρόστρεχαν σε εναλλακτικές θρησκευτικές παραδόσεις που προσφέρουν γαλήνη.

Κάθε κρίση κουβαλάει μαζί της παλιές και  νέες θρησκευτικότητες. Ωστόσο, κάποιες ιεραποστολές κάποτε έδειχναν εξυπνότερες. Μαζί  με τα βιβλιαράκια τους μοίραζαν και ένα κομμάτι ψωμί. Σήμερα, η νέα παγκόσμια κρίση, δεν προσφέρει ούτε και αυτό το ψωμί, αλλά ζητάει και αυτό που έχεις. Οι  παλιές και  οι νέες θρησκευτικότητες είναι σίγουρες ότι οι άνθρωποι, μέσα  στις κρίσεις τους, θα επανέλθουν στις αγκαλιές τους και αυτή τη φορά μάλλον απροϋπόθετα.

Ίσως γιατί  μεθαύριο το ψωμί θα κοστίζει περισσότερο από την αγορά της γαλήνης. Ίσως γιατί  Αυτός που είναι  το ψωμί της ζωής δεν τους έταξε ποτέ ότι δεν θα πεινάσουν ή δεν θα διψάσουν. Ίσως πάλι γιατί, το ότι δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το άλλο το γνωστό ψωμί,  δεν σημαίνει ότι θέλει να ζει και με Αυτόν που είναι το όντως  ψωμί.

Δεν ξέρω αλλά για κάποιο περίεργο λόγο προτιμώ εκείνο το ρεαλισμό των πρώτων μαθητών του Χριστού. Τους αποστέλλει να πάνε και να δώσουν τα πάντα δωρεάν. Μέσα όμως  από αυτήν την πρόσκαιρη αποκλειστικότητα δωρεάς για τους ομοεθνείς τους, εξηγεί και το εξής: ότι όποιος αρνηθεί να τους δεχτεί,  εκείνοι όχι μόνο θα πρέπει να  φύγουν από την πόλη τους, αλλά  να τινάξουν ακόμη και την σκόνη από τα πόδια τους. 1

Με συγκλονίζει εκείνη η  άρνηση του Μωυσή να εξακολουθεί  να παραμένει στο γαλήνιο και ασφαλές περιβάλλον της Φαραωνικής εστίας, προτιμώντας να υποφέρει  μαζί με τους ομοεθνείς του όλες τις αντιξοότητες.2 Είναι αυτή η προτίμηση για τη  δύσκολη και κοπιαστική «ειρήνη μέσα στην αβεβαιότητα!» 3 που αρνείται τα  γαλήνια χαμόγελα με τις λευκές τους οδοντοστοιχίες,  γιατί προτιμά τον «κλαυθμό» και τον  «τρυγμό» του κάθε ανθρώπινου  μετανιώματος, εκείνου που μπορεί να  ψάχνει αλλά και να του αποκαλύπτεται Αυτός που είναι η  πορεία του κάθε νεανικού ξανανιώματος.



1.  Ματθαίος 10:14
2.  Εβραίους 11:24
3.  Φ. Νίτσε, «έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», σελ.240

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...