Μαρία Δρούλου:ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΑΣ…….

Θυμήσου κάποια πράγματα τώρα που έφυγε κι άλλος ένας χρόνος:
Πήρες το πτυχίο σου με όνειρα κι ελπίδα να διδάξεις……..σου είπαν έλα δώσε ΑΣΕΠ... διάβασες, προσπάθησες, δεν ήσουν διοριστέα έγινες όμως ωρομίσθια και κάλυπτες τα κενά και τις ανάγκες του υπουργείου.Όχι για 2-3 χρόνια, αλλά για 7….κι εσύ συνέχιζες να ελπίζεις και να προσφέρεις στα παιδιά σαν να ήσουν μόνιμη.
Για θυμήσου:
Που κάθε χρόνο έτρεχες στην επαρχία και διένυες εκατοντάδες χιλιόμετρα καθημερινά τρέχοντας αξημέρωτα να προλάβεις τα υπεραστικά λεοφωρεία; Αλήθεια, πόσες ώρες έχεις περάσει μέσα σε αυτά;
Ήσουν άρρωστη, είχες στα σπλάχνα σου το παιδί σου και συνέχιζες να τρέχεις, γνωρίζοντας τα ελάχιστα δικαιώματά σου και τα ψίχουλα ένσημα που σου έδιναν.
Κάθε βράδυ έκλεινες τα μάτια κουρασμένη, τσατισμένη, απογοητευμένη και συνέχιζες να ενισχύεις το σύστημα, να διαβάζεις και να δίνεις ΑΣΕΠ 2,3,5 φορές και να λες που θα πάει θα διοριστώ….
Και συνέχιζες, και δεν άκουγες τον άντρα σου το παιδί σου, τους γονείς σου που σου έλεγαν πόσο ακόμα;
Πόσο ακόμα κάθε φθινόπωρο θα ζεις με την αγωνία πότε θα σε καλέσουν; Πόσο ακόμα θα βάζεις χρήματα από την τσέπη σου, θα λείπεις και θα διαβάζεις ατελείωτες ώρες; Ποιος θα σου δώσει πίσω τη βρεφική ηλικία του παιδιού σου, τα πρώτα του λογάκια, τα πρώτα του βήματα;
Θυμάσαι πόσοι διευθυντές και συνάδελφοι σε μείωναν και σε στενοχωρούσαν; Κι εσύ έσφιγγες τα δόντια και συνέχιζες, συνέχιζες…
Ώσπου έφτασες σχεδόν στην κορυφή του πίνακα, τα κενά είναι πολλά , δεν μπορεί θα με πάρουν και φέτος, θα διοριστώ ….μέχρι που άλλαξαν τα πάντα μ’ ένα μεγάλο και τρανό πολυνομοσχέδιο ………το ένιωθες, ήταν η τελευταία χρονιά που θα ήσουν στην τάξη. Μόνο ο Θεός και ο άντρας σου ξέρουν πώς συνέχιζες να πηγαίνεις στα τρία σχολεία εκείνη την τελευταία χρονιά. Κι έσφιγγες πάλι τα δόντια σου και συνέχιζες… .συνέχιζες.
Τότε ήταν που αποφάσισες να ασχοληθείς με το συνδικαλισμό…. έλεγες δεν μπορεί, αν ενωθούμε όλοι και υψώσουμε τη φωνή μας κάτι θα γίνει… .και τι έγινε; Οι διευθυντές σε ενημέρωναν πως με τις συνεχόμενες συμμετοχές σου στις απεργίες χάνεις τα μόρια της προϋπηρεσίας σου και το ημερομίσθιό σου…9,21 ευρώ την ώρα μεικτά, όταν τα εισιτήριά σου ή η συμμετοχή σου στη βενζίνη των συναδέλφων κόστιζαν περισσότερο! ….όσο για τους συνδικαλιστές, με λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι ήθελαν να σε προσεταιρίσουν, να κατηγορήσουν την αντίπαλη παράταξη…. σου έλεγαν: μην ανησυχείς, εμείς δε θα αφήσουμε να περάσει, θα κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω, εμείς θα…θα..
Αλήθεια θυμάσαι πόσο πόνεσες όταν αποχαιρέτησες τα παιδιά και τους συναδέλφους την τελευταία μέρα; Κοιτούσες γύρω σου να αποτυπώσεις την κάθε στιγμή, την κάθε εικόνα……
Τώρα έχουν περάσει τρία χρόνια που είσαι άνεργη μακριά από την τάξη… πόσα βράδια ακόμα θα κλαις κρυφά διαβάζοντας τον όρκο που έδωσες όταν πήρες το πτυχίο σου; Πόσο ακόμα θα νιώθεις να χάνεις τον εαυτό σου;
ΑΡΑΓΕ ΑΞΙΖΕΙ;
Μ.Δ.Δ.