Κωνσταντίνος Κουγιουμτζής: Τζάμπα...

     Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο κενό πολιτικό λόγο από αυτόν που ακούμε και διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό… Δεν μου είναι καθόλου παράξενο που δεν μπόρεσαν να τα βρουν οι πολιτικοί μετά από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Μα πως θα μπορούσαν άλλωστε… Από τη στιγμή που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΣ ένα σχέδιο, μια πολιτική για κανένα ζήτημα που αφορά τη χώρα… Έχουν χωρίσει κατά το πώς φυσά ο άνεμος τις θέσεις τους σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς λες και είναι πρόβλημα το πως θα ονομάσουμε μια πολιτική που δεν έχει σε καμιά περίπτωση σαν στόχο να δημιουργήσει... ΚΟΙΝΩΝΙΑ… ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Ένα τρόπο δηλαδή που οι άνθρωποι θα μπορούν να δημιουργούν και να ζούνε ως ένα σώμα που το κάθε μέλος είναι απαραίτητο για την υγεία και την προκοπή ολόκληρου του σώματος. Η αυτοαπασχόληση και η ιδιωτεία του ανθρώπου είναι προϊόν της πολιτικής που ασκήθηκε από όλα τα πολιτικά ρεύματα και τώρα θερίζουμε τους καρπούς αυτής ακριβώς της πολιτικής… Και είναι φυσικό οι διάφορες κυβερνήσεις (υπηρέτες των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων) να επιλέξουν αυτή την πολιτική που σπάει τη συνοχή της κοινότητας, που απομονώνει τον άνθρωπο και τον κάνει ΑΣΧΕΤΟ (χωρίς την ικανότητα να δημιουργεί σχέσεις). Με τον τρόπο αυτό μπορούν πολύ εύκολα να ελέγξουν τα «θέλω» του ανθρώπου, να πουλήσουν και να αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο… Να φοβίσουν, να πανικοβάλουν, να εκβιάσουν. Ο άνθρωπος που δεν έχει μάθει να δημιουργεί σχέσεις, σε μια δύσκολη στιγμή δεν έχει που να γύρει το κεφάλι, να αντλήσει κουράγιο… Ελπίδα. Τόσα χρόνια προβάλουν ως ιδανικό τρόπο ζωής, ως πρότυπο τη ζωή των δήθεν σταρ… Σταρ κάθε λογής… Ατάλαντοι τραγουδιστές, μοντέλα του ενός μήνα και ανεπάγγελτοι πλούσιοι που τρώνε τα χρήματα των μπαμπάδων τους (τα οποία τις περισσότερες φορές αποκτήθηκαν με ύποπτες ή παράνομες συναλλαγές και μάλιστα με την κάλυψη του κάθε πολιτικού κατεστημένου) ήταν τα πρότυπα της κοινωνίας. Όνειρο κάθε φουκαρά Έλληνα ήταν να αποκτήσει ένα εξοχικό σε ένα κοσμοπολίτικο νησί, να κάνει 3ήμερες αποδράσεις με κάθε ευκαιρία, ενώ στην κατοχή του έπρεπε να έχει ένα τηλέφωνο, που το λιγότερο που κάνει είναι ο καφές, ένα αυτοκίνητο (τζιπ κατά προτίμηση) και να είναι πάντοτε ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας… Και όλα αυτά με δανεικά χρήματα…. Ή ακόμη χειροτέρα χωρίς χρήματα… Τα σχολεία έχασαν το στόχο τους που είναι να μορφώσουν ελεύθερα τον άνθρωπο, να του μάθουν να σκέφτεται και να του δώσουν τα εφόδια να δημιουργεί συνεργασίες, κοινότητες. Έγιναν ένας στίβος μάχης για υποψήφιους φοιτητές... Η Εκκλησία, ενώ η ίδια πρέπει να είναι καταφύγιο, νοσοκομείο ψυχών, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους (όπως αυτή που ο ίδιος ο Χριστός άνοιξε την ώρα του πόνου επάνω στο σταυρό), εξαντλήθηκε στην ηθικολογία, σε ένα λόγο δημιουργίας ενοχών και αντί να χαρίσει την ελπίδα , την παρηγοριά, ύψωσε πρώτη το δάχτυλο για να δείξει επικριτικά το κάθε λάθος κάθε αστοχία. Αποτέλεσμα είναι να κριθεί και αυτή με την ηθική και με τα μέτρα που η ιδία έθεσε. Ο Θεός χάρισε στο κόσμο άγιες μορφές, ψυχούλες πραγματικές που φανέρωναν το αληθινό πρόσωπο ενός ανθρώπου που είναι φορέας της χάριτος του Θεού και εμείς χωρίς ίχνος διάκρισης αναλωθήκαμε να ερμηνεύουμε αποσπάσματα από τους λόγους τους (χωρίς καν να προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτό που ο κάθε άγιος γέροντας θέλει να φανερώσει στον κόσμο) με τον τρόπο που εμείς καταλαβαίναμε αυτούς τους λόγους ή με το πώς θα θέλαμε εμείς να είναι, σύμφωνα με τη γνώμη μας ή ακόμη και με την ηθική μας. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να περιμένουμε από ανίκανους και ατάλαντους πολιτικούς να δώσουνε μια λύση για τη δική μας ζωή…. «Ανάπτυξη» αυτή είναι τελευταία η λέξη της μόδας… Μα τι θα πει άραγε ανάπτυξη; Αν πράγματι είναι η δυνατότητα που θα έχει ο κάθε άνθρωπος να δημιουργήσει, να ονειρευτεί και να παλέψει για τα όνειρα αυτά, να αγαπήσει, να ερωτευτεί , να κάνει παιδιά που θα έχουν δικαίωμα στην τροφή, στη στέγη, στη μόρφωση, τότε ναι… μάλιστα!!! Αλλά από όλα αυτά που ακούω μάλλον «ανάπτυξη» είναι να έρθουν οι μεγάλες εταιρίες και να εκμεταλλευτούν τους εξαθλιωμένους πλέον ανθρώπους ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Η ανάπτυξη δεν θα είναι για την κοινότητα αλλά για τις πολυεθνικές και εμείς θα πρέπει να πούμε και «ευχαριστώ» μάλιστα, που απλά θα μας δώσουν ένα κομμάτι ψωμί, αφού η κρίση που αυτοί δημιούργησαν (και εμείς φάγαμε το δόλωμα) θα μας έχει στερήσει και αυτό ακόμη… Η γιαγιά μου έλεγε: «οι πολλές βέργες δε λυγάνε…». Το άνοιγμα της ζωής μας… Η κοινωνία των προσώπων, οι σχέσεις… Αυτή είναι η μονή λύση… Όσο ο άνθρωπος είναι αυτοαπασχολούμενος, τόσο χειροτέρα θα είναι τα πράγματα για όλους… Και οι σχέσεις είναι ΤΖΑΜΠΑ!!!!!