Μαρία Χατζηαποστόλου :Στη γη του Ερωτόκριτου -Στα χώματα του Καζαντζάκη-

Στη γη του Ερωτόκριτου

-Στα χώματα του Καζαντζάκη-

Όλα για μένα σφάλουσι και πάσιν άνω κάτω 

για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων...

 

     Εδώ στη Κρήτη μπορείς ακόμη να ονειρεύεσαι… Και μόνο ρίγανη να μοσχομυρίζει ολάκερη η παλάμη σου για μέρες ολόκληρες… Εδώ συναντάς ένα μοναδικό, πανέμορφο λουλούδι… Ο μοιραίος Έρωντας ή δίκταμο στην υπόλοιπη Ελλάδα, που όταν τον πιεις ερωτεύεσαι ή σ’ ερωτεύονται… Η γη του Έρωτα, η γη του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας… Η γη των θρύλων και των παραμυθιών… Ο Ερωτόκριτος σκύβει να αγκαλιάσει την Αρετούσα για να την ανεβάσει στο άλογο του, να μπουν μαζί ακέραιοι στον θρύλο…

     Σαββατόβραδο. Αγρυπνία και γιορτή στο εκκλησάκι του αγίου και νεομάρτυρα Θεόδωρου του Αλικαρνασσέως. Βραδάκι δροσερό με τ’ αεράκι ν’ ανεμίζει στα μαλλιά μας… Η εσπερινή αύρα μπλεγμένη με τ’ αγιοκέρι και τον βασιλικό… Και τ’ αεροπλάνα, πάνω απ’ τα κεφάλια μας ν’ απογειώνονται για τον ουρανό από τον κρατικό αερολιμένα Νίκος Καζαντζάκης. Κόκκινο κρασί να ρέει άφθονο από παντού και κρητικό παραδοσιακό φαγητό… Τ’ αντίδωρο με τ’ ανθόνερο. Ο άρτος με τον γλυκάνισο. Κάθε μέρος της Κτίσης υμνεί δοξολογικά τον Κύριο. Προσφέρει και προσφέρεται… Και το πιο ελάχιστο μόριο της ύλης αντιφεγγίζει την αθανασία…

    Το πρωί της Κυριακής, αίσθηση αναστάσιμης αύρας, στη θάλασσα με το λιμανάκι και τα δεμένα καραβάκια... Αντάμα με τις βαρκούλες που όλο λένε να φύγουν κι’ όλο μένουν στο λιμάνι… Και οι άνθρωποι μέρος του τοπίου αναπόσπαστο... Για την ακρίβεια, οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι το αληθινό τοπίο… Μεταμορφώνουν τον μαγικό τούτο τόπο. Οι προσφυγοπούλες με την ανάμνηση της χαμένης πατρίδας, τη νοσταλγία πάντα ζωγραφισμένη στα μάτια… Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία... Ακούς να ξετυλίγεται η γλυκιά μελωδία στο μυρωμένο αεράκι… Σαν ένας αβάσταχτος καημός ανεκπλήρωτου έρωτα… Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ… Σ’ αγαπώ, γιατί δεν είσαι εγώ δηλαδή… Η απόλυτη σταύρωση του εγωισμού... Η απόλυτη ενότητα με τον άλλον… Η κατεξοχήν, η μόνη αληθινή συνάντηση… Γιατί μονάχα τότε μπορεί να υπάρξει αληθινά κάθε πλάσμα του Θεού, να τελειωθεί οντολογικά η ύπαρξη… Χθες στη θάλασσα, στη Μίλατο, στην αρχαία κωμόπολη από την οποία προήλθε η αποικιακή πόλη της αρχαίας Μιλήτου στη Μικρά Ασία, κολυμπήσαμε κοντά στο λιμανάκι με τις βαρκούλες… Και πάνω στα ακροβούνια οι ανυπόταχτοι Κρητικοί, αλλοτινά φαντάσματα, πάντα ολοκαύτωμα για τη λευτεριά… Το μυρωμένο αεράκι με τ’ άρωμα της θάλασσας…

     Και οι καρδιές των ανθρώπων ολάνοιχτες σαν τριαντάφυλλα… Όλα εδώ είναι ευχαριστιακή θεολογία… Όλα εδώ είναι ζώσα θεολογία… Ο Αντώνης που διακονεί στο ιερό και ψέλνει με την ίδια ευκολία που αναπνέει… Η Σοφία, η συνάδελφος και καλή φίλη πλέον, αναπολώντας τους παλιούς μαθητές της και καμαρώνοντας για τους τωρινούς… Η γιαγιά Σοφία με τις παλιές ιστορίες από την Κρήτη, ο παππούς Αντώνης με το περίσσιο φιλότιμο, ο Γιάννης με τα καΐκια και τ’ αεροπλάνα του…

     Εδώ στην Κρήτη οι άνθρωποι σε κοιτούν κατάματα και μόλις μάθουν πως κατάγεσαι από τη Μακεδονία βλέπεις να φωτίζεται το βλέμμα τους… Το ίδιο και οι ελιές που φλερτάρουν με τον ήλιο… Η ρίγανη και ο βασιλικός… Οι κόκκινες μολόχες μαζί με τα λιτά και αυστηρά ξερόχορτα… Τα τζιτζίκια που ξελαρυγγίζονται και σε ξεκουφαίνουν σε αρμονική συναυλία… Και οι καρδιές των ανθρώπων ένα στρωμένο τραπέζι, γεμάτο πρόσχαρη ευλογία...

     Κι’ αν είναι ο άγιος που τιμάται νέος και μερακλής, θαρρείς θα ξεπηδήσει από το εικόνισμα και θα μπει ακέραιος, ολάκερος στον χορό, μπροστάρης και περήφανος, άρχοντας αληθινός με τ’ άσπρο του μαντήλι ν’ ανεμίζει στον άνεμο, στον αέναο χορό της ζωής… Εδώ στην Κρήτη όλα ζωντανεύουν… Το φεγγαρόφωτο που κάνει παιχνίδι με τους ίσκιους… Οι σκιές που καρτερούν το πρώτο φως της αυγής… Τ’ αμπέλια που χρυσίζουν στον ήλιο… Το φεγγάρι σα μια ξεχασμένη φέτα καρπούζι στον ουρανό, αδειάζει και γεμίζει αδιάκοπα… Το σύμπλεγμα των αγαλμάτων…. Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Βιτσέντζος Κορνάρος, Νίκος Καζαντζάκης… Οι τρεις λόγιοι που συνομιλούν ανά τους αιώνες, πιθανότατα για το πιο τρομερό μυστήριο, που τρελαίνει το μυαλό τ’ ανθρώπου… Τον Έρωτα… Ίσως… Μακάριοι οι διχασμένοι… Είχε πει κάποτε ένας άλλος ποιητής…

     Και τ’ άφθονο κρασί δώρο της αγάπης… Εδώ γίνεσαι ένα με τον τόπο… Εδώ στην Κρήτη βλέπεις πιο καθαρά τον Θεό στα πρόσωπα των ανθρώπων και πιστεύεις ακόμη περισσότερο σ’ Εκείνον… Εδώ ο Θεός είναι ακόμη πιο κοντά στους ανθρώπους… Στα βλέμματα των ανθρώπων αντιφεγγίζει το θείον, το αρχέγονο κάλλος… Έμπνευση μοναδική να γράψω νέο κείμενο… Ν’ αρθρώσω λόγο ευχαριστίας κι’ ευγνωμοσύνης για τους ανθρώπους εδώ που τόσο όμορφα μ’ αγκάλιασαν… Στην Κρήτη κανείς δεν είναι ξένος… Εδώ δεν υπάρχουν ξένοι… Ξένος είναι ο ίδιος ο Χριστός… Ώσπερ ξένος και αλήτης… Εδώ γίνεσαι ένα με τον τόπο… Η αγριάδα και η γλυκύτητα του τοπίου… Μια αγία ευαισθησία… Ο ορίζοντας ως εκεί που δεν φτάνει το μάτι σου… Ανοίγει το βλέμμα σου… Ανοίγει το πνεύμα σου… Τα βότσαλα στη θάλασσα… Το σπίτι το καλοκαιρινό το χτισμένο με την πανέμορφη και ασμίλευτη πέτρα της Μίλατου… Η πέτρινη βρύση με τον ήλιο του Ελύτη στη προμετωπίδα της… Ελιές παντού τριγύρω… Να παίζουν με τις ηλιαχτίδες του ήλιου… Ηλιοβασίλεμα στον ουρανό και ο ήλιος να βουτά ανάμεσα στα βουνά… Να τα βάφει κατακόκκινα… Σαν βαθιά πληγή που δεν κλείνει… Σαν πάθος ανήμερο… Σαν Έρωτας ανεκπλήρωτος…

Μαρία Χατζηαποστόλου

Κρήτη Νέα Αλικαρνασσός

Καλοκαίρι 2011

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι

Καρτερώντας το φθινόπωρο