Νιγηρίας Αλέξανδρος:Η Ἀνάσταση δέν εἶναι ΜΕΤΑ τόν Σταυρό, ἀλλά ΜΕΣΑ στόν Σταυρό!

Προσαγορευτηριοσ Λογοσ

Μητροπολιτου Νιγηριασ Αλεξανδρου

εκπροσωπου Τησ Α.Θ.Μ. Του Πάπα Καί Πατριάρχου

Αλεξανδρείας Καί Πάσης Αφρικης

κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ Β!

Κατα Την Τελετη Ενθρονισεωσ

Του Σεβασμιωτατου Μητροπολιτου Ακκρασ Κ. Σαββα

ΑΚΚΡΑ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Εὐλαβέστατοι πρεσβύτεροι καί Διάκονοι τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας

Ἐξοχώτατοι ἐκπρόσωποι Διπλωματικῶν Ἀρχῶν

Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν τῆς Δημοκρατίας

Ἐκπρόσωποι ἄλλων Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν

Εὐσεβέστατε λαέ τοῦ Θεοῦ,

Μοῦ προσδίδει ἰδιαίτερη τιμή τό γεγονός ὅτι κατά τήν κατά τήν σημαντική αὐτή στιγμή τῆς ἱστορίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας πού «παροικεί στήν Γκάνα», εὑρίσκομαι ἀνάμεσά σας ἐκπροσωπώντας τόν Σεβαστό Πατέρα μας, τόν Μακαριώτατο Πάπα καί Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί Πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεόδωρο καί τούς ἀδελφούς ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους ἀνά τήν Ἀφρικανική Ἤπειρο. Μεταφέρω σέ ὅλους, κλῆρο καί λαό, τήν πατρική ἀγάπη καί εὐλογία τοῦ Πατριάρχου μας, ἀλλά καί τόν ἀδελφικό ἀσπασμό τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς ἠπείρου.

Σεβασμιώτατε καί ἀγαπητέ ἀδελφέ Μητροπολίτα Ἄκκρας κ. Σάββα,

Θά ἤθελα νά μοιραστῶ μαζί σου κάποιες σκέψεις μου με τήν εὐκαιρία τῆς ἐνθρονήσεώς σου στόν ἀρχιερατικό θρόνο τῆς Ἄκκρας πού καθρεφτίζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τόσο γιά τήν τοπική Ἐκκλησία, ὅσο και γιά ἐσένα προσωπικά.

Ἔρχεσαι στόν εὐλογημένο τοῦτο τόπο ἀπό μιά ἰδιαίτερα εὐαίσθητη καί τραυματισμένη περιοχή τῆς Ἀφρικῆς, τήν Ρουάντα καί το Μπουρούντι. Ἀπό ἔθνη χαραγμένα μέ μνῆμες ἀγωνίας καί πόνου. Ἀπό τόπους ὅπου στά μάτια τῶν ἀνθρώπων καθρεφτίζεται ἀκόμα ὁ τρόμος τῆς πλέον φρικτῆς γενοκτονίας στήν πρόσφατη ἱστορία τῆς Ἀφρικῆς ἀλλά καί τοῦ κόσμου ὅλου.

Αὐτοί οἱ ἀνθρωποι πού ἔζησες κοντά τους γιά κάποια χρόνια ἀποτελοῦν τούς φύλακες τῆς αὐθεντικῆς μνήμης, ζοῦν γιά νά διηγοῦνται τήν ἱστορία τους ὥστε ἡ ἀλήθεια νά συνεχίζει νά ζεῖ. Δέν πτοήθηκαν, δέν λύγισαν κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἰστορίας. Ἀντίθετα ἔγιναν μάρτυρες θάρρους, πίστης καί ἀποδοχῆς τῆς ἀλήθειας τῆς Ἀναστάσεως, μεταμορφώνοντας τόν θάνατο σέ ζωή.

Αὐτή ἡ μεταμόρφωση, αὐτή ἡ διαδικασία, αὐτή ἡ θεραπεία τόσο τῆς συλλογικῆς ὅσο καί τῆς προσωπικῆς μνήμης μπορεῖ νά συμβεῖ μόνο ὅταν συνειδητοποιήσουμε τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι ΜΕΤΑ τόν Σταυρό, ἀλλά ΜΕΣΑ στόν Σταυρό! Στό Σταυρό Ἐκείνου πού συμφιλίωσε δημιουργία καί Δημιουργό. «Εἰ γάρ ἔχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῶ Θεῶ, διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῶ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῆ ζωῆ αὐτοῦ...δι οὖ νῦν τήν καταλλαγήν ἐλάβομεν» (Ρωμ.5:10-11)

Σεβασμιώτατε,

ἀναλαμβάνεις ἐπίσημα τήν ποιμαντορία αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοῦ τοῦ εὐγενοῦς λαοῦ, σήμερα πού ἡ Ἐκκλησία μας προσκυνᾶ τόν Τίμιο Σταυρό, διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός κέρδισε γιά μᾶς τήν συμφιλίωση μας μέ τόν Πατέρα.

Πίσω από αὐτή τήν «σύμπτωση» γιά κάποιους χωρίς βαθιά πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καλεῖσαι νά διακρίνεις τό κάλεσμα πού ἀπευθύνει σήμερα τόσο σέ σένα ὅσο καί σέ ὅλους μας, κλῆρο καί λαό, «ὁ καταλλάξας ἡμᾶς ἑαυτῶ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δεδωκώς ἡμῖν τήν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς» (Β. Κορ. 5:18).

Tά τελευταῖα χρόνια, βλέπουμε μπροστά μας νά ἁπλώνεται μιά στρατιά ἀνθρώπων βαθιά πληγωμένων. Πληγωμένων ἀπό τήν πολιτική καί πολιτικές, τήν οἰκονομία καί τά ἀποτελέσματα τοῦ ἐπιθετικοῦ καπιταλισμοῦ, τήν ἐκμετάλλευση ἀνθρώπων πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν καί φύσεως, τήν θρησκευτική μισαλοδοξία, τόν ἀθέμιτο καί πολλές φορές βίαιο ἀνταγωνισμό, τίς κάθε εἴδους διακρίσεις, τό ἔλειμμα δημοκρατίας, τήν ἀπουσία ἀληθινῆς καί τίμιας ἡγεσίας, τήν ἀνεργία καί τήν ἔλλειψη στοιχειώδους ὑγειονομικῆς περίθαλψης, τόν ἐθνοκεντρισμό καί τίς ἐθνοκαθάρσεις, τούς πολέμους καί τίς γενοκτονίες. Τό κόστος ὅλων αὐτῶν τῶν καταστάσεων εἶναι τεράστιο: καταστροφή τῆς κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς δομῆς τῶν κοινωνιῶν, ἀπώλεια ἀνθρώπινων ὑπάρξεων, μεγάλος ἀριθμός προσφύγων καί μετατόπιση πληθυσμῶν, ὀρφάνια. Τραυματικές αληθινά ἐμπειρίες, πόνος καί θλίψη, κακία, φοβίες, ἕνας πολιτισμός βίας!

Καλεῖσαι λοιπόν νά κρατήσεις τό Πνεῦμα ζωντανό. Νά ἐργαστεῖς ἀκούραστα καί μέ ὅποιο κόστος, μαζί μέ τόν κλῆρο καί τό λαό αὐτῆς τῆς χώρας, γιά νά μείνει ζωντανό τό προφητικό κάλεσμα τῆς Ἐκκλησίας μας σήμερα. Νά γίνεις ὄργανο καταλλαγῆς καί συμφιλίωσης πού πηγάζει ἀπό τήν βαθιά πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί πού περνᾶ μέσα ἀπό τήν μετάνοια, προσωπική καί συλλογική καί τήν συγχωρετικότητα. Καί ὁ Χριστός ἀκούει πρῶτα τήν κραυγή τῶν φτωχῶν καί καταπιεσμένων καί ἀπεργάζεται, Ἐκεῖνος καί πάλι πρῶτος τό μυστήριο τῆς καταλλαγῆς, ἀγκαλλιάζοντας πρῶτα τά θύματα τῶν ὁποίων ἡ ἀνθρωπιά καί ἡ ἀξιοπρέπεια ἔχουν καταστραφεῖ, ἀποκαθιστῶντας τους στήν ὁλότητά τους. Μέσα ἀπό αὐτή τήν πορεία ἡ καταλλαγή γίνεται ἕνα πέρασμα ἀπό μιά κατάσταση εἰρηνικῆς διευθέτησης πραγμάτων στήν ἀποκατάσταση διαρρηχθέντων σχέσεων ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους καί ὁμάδες. Τότε ἐπέρχεται ἡ ἀληθινή θεραπεία, οἱ ἐχθροί μποροῦν νά γίνουν φίλοι, οἱ ἀντίπαλοι συνεργάτες. Τότε ὁ Ἄβελ μπορεῖ νά ξαναπερπατήσει ἄφοβα χέρι μέ χέρι μέ τόν Κάιν.

Εἴθε ὁ λόγος σου νά εἶναι πάντοτε «σκληρός» ὅπως ἡ πνοή τοῦ Πνεύματος στήν ἱστορία. Βοήθησε ἡ παρουσία τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας στήν συγκεκριμμένη κοινωνία νά εἶναι πάντοτε προφητική καί πρωτοποριακή, ἀσυμβίβαστη, καταγγέλουσα πάντοτε τίς κατεστημένες δομές τῆς ἀδικίας καί τίς ἐκμετάλλευσης, πάντοτε διακονῶσα τά πρόσωπα τῶν «ἐλαχίστων ἀδελφῶν». Μήν λησμονεῖς ὅτι πρέπει νά ξαναγίνουμε «αὐτοί πού ἀναστάτωσαν τήν οἰκουμένη» (Πραξ. 17,6)

Στόν δρόμο αὐτό σέ ὁδηγεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν ὁδηγεῖ ποτέ κάποιον ἐκεῖ ὅπου δέν θά τόν κρατήσει. Δέξου μέ εὐγνωμοσύνη τό δῶρο πού ὁ Θεός σοῦ χαρίζει σήμερα. Τόν κλῆρο καί τό λαό αὐτῆς τῆς χώρας μαζί μέ τό Σταυρό τους. «Λάβε τήν παρακαταθήκην ταύτην καί  φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν» ἐνθυμούμενος πάντοτε ὅτι γιά κάθε δῶρο πού δίνει ὁ Θεός ζητεῖται εὐθύνη καί ἀπολογισμός.

Τά ἔτη τῆς ἀρχιερατείας σου νά εἶναι πολλά. Ἡ διακονία σου καρποφόρος καί δημιουργική. Πάντοτε νά εἶσαι γιά τούς ἀδελφούς σου,κληρικούς καί λαικούς, τό θέλημα τοῦ Πατρός, ὁ Ὑιός Λόγος ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν, ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας στίς καρδιές τους.