π. Αντώνιος Καλλιγέρης:Ένας καθημερινός άνθρωπος...

     Πολλές φορές αναρωτιόμαστε: « Τι μπορώ να κάνω εγώ, ένας καθημερινός άνθρωπος είμαι». Υπονοώντας ότι είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε μεγάλα θέματα, τα οποία έχουν πολλές και αντικειμενικές δυσκολίες. Είναι σωστός αυτός ο ισχυρισμός; Κυρίως, είναι χριστιανικός;

     Διαβάζοντας απλά Ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των γεγονότων  τα οποία εμείς τα ονομάζουμε σταθμούς και αντικειμενικά άλλαξαν την πορεία ανθρώπων και κοινωνιών, οι πρωταγωνιστές τους δεν ήταν αρχικά μεγάλοι. Δεν ήταν τυλιγμένοι με τη λαμπρότητα της δόξας. Δεν είχαν την αίγλη που έχουν σήμερα.

     Αναφέροντας μερικά παραδείγματα θα υπενθύμιζα τις περιπτώσεις των περισσότερων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Ήταν άσημοι καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν την ίδια αγωνία και τον ίδιο πόνο, τις ίδιες χαρές και τις ίδιες απογοητεύσεις με τους άλλους ανθρώπους.

     Οι δάσκαλοι του Γένους όπως τους ονομάζουμε σήμερα, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι ήταν πρωταγωνιστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού καθημερινοί άνθρωποι ήταν. Τα ονόματά τους υπάρχουν στα βιβλία της Ιστορίας για την προσφορά τους.

      Ας θυμηθούμε τον Αινστάιν, τον Χάιζεμπεργκ, τον Φλέμμινγκ και τους Κιουρί,τον Πεσταλότσι και τη Μοντεσσόρι  και τόσους άλλους. Ήταν στα μάτια των συμπολιτών τους καθημερινοί άνθρωποι. Μερικές φορές τους αντιμετώπιζαν και ως «παράξενους». Κι όμως! Η εργασία τους άλλαξε τον τρόπο ζωής μας. Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε. Αν εξετάσουμε τις βιογραφίες τους,θα διαπιστώσουμε μερικά κοινά σημεία.

Το πρώτο κοινό σημείο είναι το όραμα. Η καθημερινότητα ήταν ο τόπος που εξελισσόταν η ζωή τους, δεν ήταν όμως ο ορίζοντάς τους. Η προοπτική τους ήταν η αίσθηση ότι είχαν μια αποστολή. Το δεύτερο κοινό σημείο είναι η αγάπη για αυτή την αποστολή. Το τρίτο κοινό σημείο είναι η πίστη σε αυτό το άγνωστο το οποίο δεν ήταν ορατό στα μάτια των άλλων. Αρκούσε που ήταν φανερό στα δικά τους. Ένα ακόμα κοινό σημείο που παρατηρούμε είναι η άγνοια του βολέματος, η υπέρβαση αυτού του αισθήματος της εξασφάλισης που  μαραζώνει την ανθρώπινη φύση. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι οι περισσότεροι δεν ήταν κατανοητοί από τους άλλους ανθρώπους.

      Ας θυμηθούμε τους βίους μερικών αγίων μας. Για να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που έζησαν θα πρέπει να τους αντικρύσουμε  με τα μάτια των ανθρώπων της εποχής στην οποία έζησαν. Να διερευνήσουμε την πορεία τους με βάση τα κοινωνικά ήθη που επικρατούσαν.

     Με αυτές τις προϋποθέσεις η Αγ.Φιλοθέη ήταν μια αδύναμη μοναχή η οποία στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας έκανε το ακατόρθωτο σε πολλούς ακόμα και σήμερα. Να δημιουργήσει ένα σχολείο για να μορφώσει τα κορίτσια της εποχής ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη ή ακόμα και το θρήσκευμα. Ο Αγ.Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Αγ.Νικόδημος Αγιορείτης δυο άσημοι μοναχοί. Ποιός μπορούσε να δει πίσω από το «φαίνεσθαι» τον Αγ.Νικόλαο τον Πλανά ή τον Αγ.Νεκτάριο ή τον Αγ.Λουκά τον Αρχιεπίσκοπο Κριμαίας; Ελάχιστοι. Ηταν απλοί άνθρωποι με μια «παράξενη» φλόγα στα μάτια των πολλών.

    Η καθημερινότητα και η νοοτροπία της εποχής τους δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πορεία τους παρά τις δυσκολίες που προκαλούσε.

     Η αγάπη στο Θεό και τον άνθρωπο, η εμπιστοσύνη στο Θεό, η αίσθηση της κλήσης από Εκείνο και της Αποστολής τους σε ένα κόσμο που διψά παρά το πνευματικό σκοτάδι στο οποίο έζησαν είναι το κοινό τους σημείο.

    Αναφερόμαστε σε όλα αυτά γιατί η όμορφη και η παραξενη πατρίδα μας έχει ανάγκη μια διαφορετική εννοιολόγηση της παραγματικότητας στην οποία ζούμε. Να νιώσουμε την αποστολή μας και την κλήση μας.    Το Βάπτισμά μας είναι μια τομή και δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν γεννηθήκαμε για να βολευτούμε αδιαμαρτύρητα στους καναπέδες που αφειδώλευτα στρώνει η εποχή μας. Δεν βαπτιστήκαμε για να πεθάνουμε χριστιανοί, αλλά για να γίνουμε συνειδητοποιημένοι μαθητές του Χριστού. Άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι είναι συνομιλητές του Θεού. Το φως και το αλάτι του κόσμου.