π. Αντ. Πινακούλας:Η βασιλεία του Θεού....

Αγαπητοί αδελφοί, δεύτερη Κυριακή σήμερα μετά την Πεντηκοστή και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τους αγίους Αποστόλους. Γι’ αυτό στο ευαγγέλιο ακούσαμε για την κλήση τους, όπως μας την περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Αρχίζοντας λοιπόν ο ευαγγελιστής να εξιστορεί τα περί του Ιησού Χριστού μετά τη βάπτισή του, αφού μας πει σε ποιο μέρος πήγε κι ότι εκεί άρχισε να κηρύττει για τη βασιλεία των ουρανών, «ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», αμέσως μετά μας λέει για την κλήση των μαθητών, που τους βρήκε «περιπατών περί την θάλασσαν της Γαλιλαίας». Τους βρήκε να ψαρεύουν και τους κάλεσε να έρθουν κοντά του και να γίνουν ψαράδες ανθρώπων. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Και στη συνέχεια μιλάει για άλλους που βρήκε στον ίδιο τόπο, έκαναν την ίδια δουλειά, τους υιούς Ζεβεδαίου, «και εκάλεσεν αυτούς». Και τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο λέγοντας ότι ο Χριστός περιόδευε όλη την περιοχή της Γαλιλαίας και κήρυττε το ευαγγέλιο της βασιλείας. Δηλαδή το σημερινό ευαγγέλιο αρχίζει και τελειώνει με τη βασιλεία του Θεού. Και ανάμεσα στις δύο αυτές αναφορές μιλάει για την κλήση του Θεού, την κλήση των αποστόλων. Έχουμε δηλαδή δύο δεδομένα. Τη βασιλεία του Θεού και την κλήση των αποστόλων. Δύο δεδομένα όμως τα οποία δεν ξεχωρίζουν. Αφορούν ένα πράγμα. Η βασιλεία του Θεού και η κλήση των αποστόλων είναι το ίδιο πράγμα.

Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας θυμηθούμε αυτά που λέει αρκετά παρακάτω ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Εκεί μας αναφέρει μία παραβολή που είπε ο Χριστός, που συνδέει αυτά τα δύο. Είπε ο Χριστός: η βασιλεία των ουρανών είναι πάλι όμοια με ένα δίχτυ που έριξαν στη θάλασσα και έπιασε κάθε λογής ψάρια. Και όταν γέμισε, το έσυραν έξω στο γυαλό και κάθισαν και μάζεψαν τα καλά ψάρια σε πανέρια. Και τα άχρηστα τα πέταξαν έξω. Σε αυτή την παραβολή υπάρχει και η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού, που μοιάζει με ένα δίχτυ σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι ψαράδες όταν ψαρεύουν, μία σαγήνη λέει συγκεκριμένα το ευαγγέλιο, ένα μεγάλο δίχτυ, μία τράτα θα λέγαμε εμείς σήμερα, που ρίχναν στη θάλασσα, την άφηναν και μετά πήγαιναν και την τραβούσαν για να βγάλουν τα ψάρια, να τα ξεχωρίσουν και να τα πουλήσουν. Και λέει ότι έτσι μοιάζει και η βασιλεία του Θεού. Μοιάζει με μια σαγήνη, με ένα μεγάλο δίχτυ, μια τράτα. Απλώς έχει ριχτεί στη θάλασσα και περιμένουμε να γεμίσει. Ακόμα δεν την έχουν τραβήξει οι ψαράδες. Οι ψαράδες είναι εκεί, είναι οι απόστολοι. Αυτοί τη ρίξανε στη θάλασσα. Αυτοί βρίσκονται εκεί και επιμελούνται. Αυτοί προσέχουν πότε θα γεμίσει.

Έχει σημασία λοιπόν να προσέξουμε σε αυτή την παραβολή ότι υπάρχει ο χρόνος. Κριτήριο των πραγμάτων εδώ είναι ο χρόνος. «Ότι επληρώθη» γράφει το ευαγγέλιο. Όταν θα γεμίσει. Περιμένουν μέχρι να γεμίσει. Που σημαίνει ότι τα ψάρια μπαίνουν σιγά σιγά και γίνονται ολοένα και περισσότερα. Άρα εδώ υπάρχει μία αύξηση. Αύξηση σε ποσότητα, αυξάνονται τα ψάρια, αλλά υπονοεί και κάτι άλλο που εμείς το ξέρουμε, ότι υπάρχει και μια αύξηση αυτών των ίδιων που πέφτουν μέσα στη σαγήνη. Δηλαδή των ανθρώπων που είμαστε εμείς, που κι εμείς αυξανόμαστε κι εμείς αλλάζουμε κι εμείς γινόμαστε όπως μας θέλει ο Θεός, αφού βληθήκαμε μέσα στη σαγήνη.

Μπορούμε τώρα να σκεφτούμε τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε αυτά τα πράγμα. Ποιος ήταν ο ρόλος και η ευθύνη των ψαράδων και τι συνέβαινε με αυτούς που έπεσαν μέσα. Και πώς αυτοί ξεχωρίζουν. Κάποια στιγμή θα ξεχωρίσουν. Τα ψάρια που τρώγονται πάνε στα πανέρια και όσα είναι άχρηστα πετάγονται.

Αγαπητοί αδελφοί, σε ένα άλλο σημείο του ευαγγελίου οι ευαγγελιστές μάς μιλάνε για κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που ήρθαν στη σαγήνη του Χριστού. Συγκεκριμένα ο ευαγγελιστής Λουκάς έχει τρεις περιπτώσεις μαζί.  Και λέει ότι ήρθε κάποιος και είπε στον Χριστό «θέλω να σε ακολουθήσω». Κι ο Χριστός τού είπε «οι αλεπούδες έχουν φωλιές και τα σπουργίτια βρίσκουν πού να κοιμηθούν. Εγώ όμως δεν έχω πού να βάλω το κεφάλι μου». Ένας δεύτερος τον ρώτησε «θέλω να σε ακολουθήσω, αλλά δώσε μου την άδεια να πάω να θάψω τον πατέρα μου». Ο Χριστός πάλι του είπε «άφησε τους πεθαμένους να κηδεύουν τους πεθαμένους. Εσύ έλα μαζί μου». Και μια τρίτη περίπτωση που λέει «θέλω να έρθω μαζί σου, αλλά άφησέ με να πάω να βοηθήσω τους δικούς μου».  Κι ο Χριστός τού λέει ότι «κανένας από αυτούς που βάζουν το χέρι του πάνω στο αλέτρι και κοιτάνε πίσω τους δεν είναι καλοδεχούμενος στη βασιλεία του Θεού». Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε με αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Προφανώς είχαν πιαστεί στη σαγήνη. Δεν ξέρουμε αν έγιναν ψάρια χρήσιμα ή αν ήταν άχρηστα και πετάχτηκαν ή πρόκειται να πεταχτούν στο τέλος. Έχει σημασία όμως ότι ο Χριστός φέρεται, όπως τουλάχιστον φαίνεται, πολύ αυστηρά απέναντί τους. Του ζητάνε πράγματα λογικά. Πράγματα που ο καθένας από μας τα σκέπτεται. Όμως εκείνος δεν αποδέχεται τη σκέψη τους. Δεν μπορεί να συνταιριάξει τη βασιλεία του Θεού με αυτά που εκείνοι σκέπτονται. Ενώ εκείνοι θέλουν να τον ακολουθήσουν, υπάρχουν και κάποιες επιφυλάξεις. Προσπαθούν να κάνουν μια διαπραγμάτευση με τον Χριστό. Κι ο Χριστός αρνείται κάθε διαπραγμάτευση.

Αγαπητοί αδελφοί, εδώ μπαίνουμε εμείς. Εδώ είναι η θέση η δική μας. Εμείς σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε; Οπωσδήποτε είμαστε μέσα στη σαγήνη του Θεού. Είμαστε μέσα σε εκείνους που ενδιαφέρονται για τη βασιλεία του. Είμαστε μέλη της εκκλησίας του Χριστού. Αλλά σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Αν πάρουμε την πρώτη, αυτού που είπε «θέλω να σε ακολουθήσω» κι ο Χριστός τού είπε ότι δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του, ανήκουμε στην περίπτωση εκείνη που έχουμε μεν την προθυμία να ακολουθούμε τον Χριστό και να είμαστε μέλη της βασιλείας του, αλλά αγνοούμε τους κινδύνους. Ενθουσιαζόμαστε αλλά δεν σκεπτόμαστε τι μας περιμένει. Βλέπουμε τον Χριστό να θαυματουργεί, να μιλάει τόσο όμορφα, να υπόσχεται τόσο ωραία πράγματα και δεν βλέπουμε τον δρόμο που ακολούθησε. Που είναι τόσο δύσκολος, που δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του. Οι σκέψεις του και τα νοήματά του δεν βρίσκουν θέση στο κεφάλι των ανθρώπων.

Η δεύτερη περίπτωση είναι του ανθρώπου που ήθελε να θάψει πρώτα τον πατέρα του. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η βασιλεία του Θεού ή οι υποχρεώσεις μας ως ανθρώπων; Οι νόμιμες, οι λογικές, οι φυσιολογικές προϋποθέσεις; Τάχα τι περισσότερο έχει σαν υποχρέωση από το να θάψει κανείς τον πατέρα του; Γιατί του μιλάει έτσι ο Χριστός; Φαίνεται ότι κι αυτό αφορά εμάς. Εμείς πολλές φορές μπερδεύουμε τις υποχρεώσεις μας, αυτές που θεωρούμε φυσιολογικές -και είναι έτσι, και νόμιμες και σωστές-, με τις απαιτήσεις της βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός σε κανέναν δεν αρνήθηκε να θάψει τον πατέρα του, να τον σέβεται, αλλά υπάρχουν τα κριτήρια: εγώ ή κάποιοι άλλοι; Ακόμα κι αυτοί που είναι τόσο κοντά μας; Πρώτα εγώ, ο Χριστός. Πρώτα αφοσίωση σε μένα, η μόνη αποκλειστικότητα στον κόσμο μπορεί να είμαι μόνο εγώ και μετά όλα τα άλλα.

Κι ακόμα περισσότερο στην τρίτη περίπτωση όταν λέει ο άνθρωπος ότι «θέλω να αποχαιρετήσω τους δικούς μου», ο Χριστός αρνείται την επιφύλαξη γιατί θέλει να τονίσει πάλι το ίδιο πράγμα. Ότι εκείνος είναι η μοναδική αυθεντία. Κανένα συναίσθημα, καμμία επιθυμία, καμμία σκέψη δεν πρέπει να μπαίνει πρώτα από εκείνον.

Αγαπητοί αδελφοί, είμαστε μέσα στη σαγήνη του Θεού. Το θέλουμε εμείς, το πήραμε απόφαση. Αλλά πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε αυτό που ακούσαμε σήμερα στο ευαγγέλιο. Όταν εκείνος τους κάλεσε και τους είπε «ελάτε να σας κάνω ψαράδες ανθρώπων», εκείνοι «ευθέως, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ». Χωρίς καμμία δεύτερη σκέψη. Ούτε καλή ούτε κακή. Χωρίς να θυμηθούν τίποτε άλλο. Χωρίς να απαιτήσουν τίποτε. Και περισσότερο ακόμα, χωρίς να διαπραγματευτούν με τον Χριστό, τον ακολούθησαν. Κι ήταν και εκείνοι άνθρωποι με υποχρεώσεις, με οικογένειες, με γονείς, με πατρίδα, με τόπους, τα οποία ουδέποτε εγκατέλειψαν. Αλλά όμως «ευθέως, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ. Και εκάλεσεν αυτούς». Ήξεραν οι απόστολοι ότι η σχέση με τον Χριστό είναι ασύμμετρη. Εκείνος είναι ο Θεός κι εμείς οι άνθρωποι. Χάος υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο. Το μόνο σημείο που μπορεί κανείς να διαπραγματευθεί μαζί του είναι εκείνο που έκανε ο ίδιος. Να γίνει ο Θεός άνθρωπος και ναρθεί κοντά μας. Αυτό δημιουργεί όλο το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Κι εκεί μέσα εμείς μπορούμε να ζούμε. Αφού όμως αποδεχθούμε εκείνον ότι είναι το μοναδικό κριτήριο κι ο αποκλειστικός παράγοντας πίσω από τον οποίο πρέπει να πορευόμαστε για να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι της βασιλείας του. Αμήν!

17-6-2012