Κοστής Μοσκώφ:Η ἀνέραστη "ἐπαρχία" τοῦ φασισμοῦ

Φασισμὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀνοικτὴ δικτατορία τοῦ μεγάλου κεφαλαίου, ποὺ μὲ τὴ δυνατότητα ὑπερεκμετάλλευσης τῶν ἐργατῶν δίνει τὴ δυνατότητα τῶν παροχῶν ˗καὶ ἔτσι στήριξής της- καὶ στὰ μικροαστικὰ στρώματα χωριοῦ καὶ πόλης…
Φασισμὸς εἶναι καὶ ἡ καθημερινὴ πρακτικὴ τῆς αὐταρχικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Ἐγὼ ὡς πρὸς τὸν Ἄλλο, αὐταρχικῆς συμπεριφορᾶς ποὺ βασίζεται στὴν ὑπερεκμετάλλευση τῆς ἀδυναμίας τοῦ πλησίον τοῦ Ἄλλου – τοῦ γονιοῦ πρὸς τὸ παιδὶ ἀλλὰ καὶ τοῦ παιδιοῦ πρὸς τὸ γονιό, τοῦ ἄνδρα πρὸς τὴ γυναίκα ἀλλὰ καὶ τῆς γυναίκας πρὸς τὸν ἄνδρα, τοῦ καθημερινοῦ δίπλα μας πιὸ καπάτσου, πιὸ ξυπνοῦ, πιὸ ἀδίστακτου, ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀγαθότητα ἢ τὴ λογικὴ τοῦ Ἄλλου. Φασισμὸς εἶναι ἡ μονοδιάστατη καὶ ἐμπαθὴς χρήση τοῦ Λόγου τοῦ Ἄλλου, εἶναι νὰ εἶσαι ἀδίστακτος τὴ στιγμὴ ποὺ εἶσαι ὁ δυνατός, νὰ συντρίβεις δίχως ἀγάπη τὸν Ἄλλο ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ ἀμυνθεῖ ὴ δὲν θέλει… Καὶ φασισμὸς εἶναι ἡ ἐκμετάλλευση τῆς πιὸ ἀνθρώπινης ἀδυναμίας - ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ ἀπελπισμένα, παραδομένα, ἐρωτευμένου Ἄλλου…[…] Ὁ φασισμὸς ἐκφράζεται ὡς καθημερινὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἀκινητοποιεῖ τὶς ἀντιστάσεις τοῦ Ἄλλου, ὄχι γιὰ νὰ τὸν κερδίσει ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν συντρίψει, ὄχι γιὰ νὰ προκαλέσει τὴ συναινετική του συνάντηση ἀλλὰ γιὰ νὰ προκαλέσει τὸν ἀφανισμό του καθὼς βλέπει τὸν Ἄλλο ὡς τὸ διαρκῆ του ἐχθρό.
[…] Στὸν τρομοκρατικὸ Λόγο –κυρίαρχο Λόγο τοῦ σήμερα- ὁ καθένας ἐμμένει στὰ 100% κάποιου δικαίου του, δίχως νὰ συνειδητοποιεῖ πὼς ἡ ἀλήθεα εἶναι πάντοτε μιὰ σχετικότητα ἱστορικὴ καὶ διαλεκτική. Ἡμιμορφωμένοι, ἄλλωστε, δίχως αἰσθαντικότητα καὶ ἐνόραση, ἀνέρωτοι καὶ ἀνέραστοι ˗ προϊόντα μιᾶς παιδείας ἀνάπηρης ποὺ τοὺς παρέχει δύσκολα τὸ σύστημα, προϊόντα ἀκόμα μιᾶς μικροαστικῆς, μετὰ τὴν ἐφηβεία συμβιβασμένης ζωῆς, πολλοὶ διανοούμενοι τοῦ νεοελληνικοῦ μας σήμερα, ἐλάσσονες ὑποτελεῖς στὴν ἄρχουσά μας τάξη καὶ στὰ ὁράματα ποὺ τοὺς ταΐζει, μπερδεύουν τὴν πραγματικότητα μὲ τὴν ὀργανικὴ ἀναπηρία τους ˗τὰ μαθηματικὰ μὲ τὴν ἱστορία ἢ τὴ φιλοσοφία, τὸ θετικισμὸ μὲ τὴ δημιουργία, τὴν «ἐπαρχία» τους μὲ τὸν σύνολο κόσμο˗ ἀνίκανοι νὰ δοῦν τὴ ζωὴ ὡς διαλεκτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἐγὼ μὲ τὸν Ἄλλο, ἀνίκανοι νὰ ἐπεκτείνουν τὸ ἀντικείμενο τῆς μελέτης τους ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ἀνίκανοι νὰ μεταχειριστοῦν τὴ φαντασία τους γιὰ νὰ κατανοήσουν τὸ Ἄλλο καὶ τὸν Ἄλλον. […]



Κωστῆ Μοσκώφ, Λαϊκισμὸς ἢ πρωτοπορία; Δοκίμια III, Ἀθήνα 1985.






http://adrahti.blogspot.gr/2013/09/blog-post_19.html