Ο άνθρωπος ερμήνευσε τη χριστιανική διδασκαλία πολύ δουλικά, κι η ίδια η άρνηση της ανθρώπινης δραστηριότητας ήταν ο καρπός μιας κακής δραστηριότητας. Η ανθρώπινη περιφρόνηση ήταν μια ανθρώπινη παραμόρφωση του Χριστιανισμού. Γιατί, στην πραγματικότητα, η χριστιανική διδασκαλία, που δεν έπαθε καμία παραμόρφωση, μας διδάσκει πριν απ’ όλα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, που μακριά από εξευτελισμούς υψώνεται σ’ ένα χωρίς προηγούμενο ύψος. Το νόημα του Ευαγγελίου κλείνεται σ’ αυτές τις λέξεις: “Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ” (Ματθ. 6:33). Εδώ βρίσκεται το ουσιαστικό σημείο του Χριστιανισμού. Το Ευαγγέλιο μας λέει πως η “Βασιλεία” αυτή βιάζεται, αλλ’ η αναζήτησή της ανταποκρίνεται στην αναζήτηση μιας τέλειας ζωής, μιας πληρότητας, μέσα στην οποία εκφράζεται κάθε δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη αυτή δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια υποταγή στο ψέμα και την αδικία με το αιτιολογικό της αμαρτωλότητας της ανθρώπινης φύσης. Γιατί η αμαρτία νικήθηκε από την ενεργητική αναζήτηση της Βασιλείας του Θεού, εκείνης της υπέροχης, της τέλειας και απόλυτης ζωής. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Χριστιανός είναι ο αιώνιος επαναστάτης, ένας ανικανοποίητος από κάθε καθεστώς ζωής. Κι αυτό γιατί ζητεί τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του, γιατί επιθυμεί την πιο ριζική μεταμόρφωση του ανθρώπου, της κοινωνίας και του κόσμου. Αν ξεχωρίζει από τους εξωτερικούς επαναστάτες δεν είναι για έναν μικρότερο ριζοσπαστισμό των ιδεών του, μα για την απαίτηση μιας αρμονικής σχέσης ανάμεσα στους σκοπούς και τα μέσα, δηλαδή την άρνηση του μίσους και της βίας σαν μέσων που μπορούν να οδηγήσουν στην πραγματοποίηση μιας τέλειας ζωής.
-Νικολάι Μπερντιάεφ, “Χριστιανισμός και κοινωνική πραγματικότητα”, εκδόσεις Π. Πουρναρά, σελ. 187-188
to pairno poly kalo
ΑπάντησηΔιαγραφή