Με αυτό το σύνθημα, γραμμένο με κόκκινη μπογιά στον τοίχο, υποδέχονταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, αρκετούς από τους φοιτητές της, «επαναστατημένους» νέους, ενώ και ο χουντικός απόηχος του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», ήταν επίσης υπαρκτός.
Έτσι ευτυχώς -ή δυστυχώς- προχωρούν τα πράγματα στη ζωή, δεν υπάρχουν καθαρές καταστάσεις: «Από το αγκάθι βγαίνει ρόδο και από το ρόδο αγκάθι», λέει ο Λαός. Σημασία έχει η στιγμή. Η τωρινή στιγμή είναι αυτή που διαλύονται οι ζωές των πολλών, αλλά η κούραση φαίνεται να κάμπτει όσους μπήκανε μπροστά στον Αγώνα. Είναι η στιγμή που προβάλλει αδυσώπητη η ανάγκη να «μπολιαστεί» το δέντρο της ενεργητικής αντίστασης με άλλους αδικημένους και καταπιεσμένους ανθρώπους. Αυτούς που μέχρι τώρα παρακολουθούν σιωπηλοί τον αγώνα ανάμεσα στον φόβο της τιμωρίας (γιατί αυτόν ουσιαστικά επισείουν οι «ιεροκήρυκες της υποταγής») και στην ελπίδα της ελευθερίας. Ενδεχομένως να ήταν και πριν ευνοϊκά διακείμενοι, αλλά τώρα είναι πλέον ώρα «να μπουν στο κουπί».
Ας δοκιμάσει λοιπόν, ο τελάλης της Ανατροπής να χρησιμοποιήσει και άλλες γλώσσες, για να «δουλέψει» το πολυσύνθετο λαϊκό πλήρωμα.
Η γλώσσα της «Καλής (επ)Ανάστασης» έχει ρίζες... Γιατί η (επ)Ανάσταση, έδωσε διαχρονικά (από τον καιρό της Pax Romana), νόημα στον πόνο της (δια)Σταύρωσης με τις καμπές της Ιστορίας…
Δεκτή κι η ένσταση: «Τόσα Φώτα για το Αυτεξούσιο και θα γυρίσουμε σε Ιεροφάντες; Ο Γεωργιανός Ιεροσπουδαστής Ιωσήφ**, καραδοκεί.» Αλλά δεν είναι πάντα μόνον έτσι:
Φαρισαίοι θα υπάρχουν πάντα και ιεροεξεταστές, Γιατί η κάθε καταχρηστική εξουσία πασχίζει να καταθέσει δήθεν οικουμενικές αποδείξεις της ισχύος της. Και τις βρήκε ενίοτε σε διάφορα «μουχλιασμένα» από την κλεισούρα συστήματα πάνω στο σώμα του Σταυρωμένου.
Όμως απ’ την άλλη τα πράγματα είναι τόσο απλά: «Ήμουν ξένος και με μαζέψατε, άρρωστος και στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε, πεινούσα και μου δώσατε να φάω!». Εκεί στα Ευαγγέλια, υπάρχει επίσης και το παράδοξο, ένας που ετοιμάζεται για βασιλιάς, έστω και πνευματικός, αντιστέκεται στον «πειρασμό» και αρνείται να δώσει στον κοσμάκη άρτον και θεάματα για να τον καθυποτάξει.
Και να πάλι, όπως στην Ιστορία και την Ποίηση συμβαίνει, το αρχετυπικό «Θείο Πάθος» θα συμβολίσει τα Πάθη του Λαού. Τώρα που πάλι στήνονται σταυροί του τρόμου και οι σταυρωτήδες διαμοιράζουν τα ιμάτια της Χώρας μας «εν εαυτοίς».
Ότι και να κάνουν είναι προσωρινό. Η δικαιοσύνη και η ενότητα θα νικήσουν την εκμετάλλευση και τον διαχωρισμό. Οι εμμονές των τοκογλύφων δεν θα έχουν πλέον καμία σημασία. Τα τείχη τους από χρήμα, εξουσία, γόητρο αλλά και μοναξιά δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα. Φτάνει να φέρουμε την Σύναξη.
Βέβαια τίποτα δεν θα γίνει μαγικά, ούτε γραμμικά: Μέσα στο παιγνίδι είναι ο οργισμένος, υπερεπαναστάτης Ιούδας, που έγινε από το αδιέξοδό του «σπιούνος», ο πολιτικάντης Καϊάφας, ο τυπικός υπάλληλος Πιλάτος που «ξεπλένει» ιταμά την συνείδησή του για να μην ταράξει ισορροπίες, ο πιστός, αλλά «τσάμπα μάγκας» Πέτρος, ο παντελώς χαμένος Ληστής που αναγνωρίζει τελευταία στιγμή την διέξοδο, τα αουτσάιντερ της Ιστορίας, τα «γύναια», οι Μυροφόρες που φέρνουν τελικά το μήνυμα της Ανάστασης. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κρίση, αλλά και η Ιστορία όταν «κοιλοπονά».
Μέσα από το δύσκολο και το αντιφατικό θα έρθει η Ελπίδα, αρκεί να μην την αφήσουμε να φύγει..
*Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι Θεολόγος
** (Σημ. Ιστ.: Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, Στάλιν)
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» 3-4Μάη 2013
Χριστώς Ανέστη Αδελφέ και συνάδελφε
ΑπάντησηΔιαγραφή