Jose Vilson, 10 Μαρτίου 2011
Το δασκαλίκι δεν είναι επάγγελμα για υπερόπτες. Το να εργάζεσαι άμεσα με μαθητές χρειάζεται μεγάλη ταπείνωση, ώστε να μπορείς να αναδεικνύεις μικρά ασήμαντα γεγονότα και να υποβαθμίζεις δυσάρεστα, οδυνηρά περιστατικά, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες κάθε μέρα. Ένα παιδί, του οποίου η μητέρα είναι στο Νοσοκομείο από υπερκόπωση, δεν μπορεί να είναι ενεργά παρόν στη Τάξη και είναι χαμένο στη δίνη του προβλήματος του μέχρι το μεσημέρι; Είναι αναμενόμενο. Καταφέραμε να προσέξει στο Μάθημα, βοηθώντας το να ξεπεράσει τα προβλήματα του, με όσο γίνεται λιγότερη διάσπαση; Φτιάχτηκε η μέρα μας. Ένα παιδί έρχεται «βαρεμένο», βρίζοντας τους πάντες και σχεδόν δεν αφήνει τον δάσκαλο να κάνει τη δουλειά του με τα ξεσπάσματα του; Υπάρχει πάντα η επόμενη ώρα. Σου έφερε εργασία ενώ εσύ νόμιζες ότι δεν σε πρόσεχε καθόλου;Ευχαριστώ πολύ.
Αυτά τα συνήθη περιστατικά, όπου μαθαίνουμε να ξεπερνάμε προσωπικές και επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε με τους μαθητές μας και βρίσκουμε την ανθρωπιά μέσα τους, είναι που οικοδομούν ή αποδομούν τη σταδιοδρομία μας στο δασκαλίκι. Μπορεί να συνεχίζουμε τη δουλειά μας παίρνοντας τον μισθό μας, να μαθαίνουμε την τελευταία έκδοση της αργκό που μιλάνε οι μαθητές μας, μπορεί να παίζουμε με συσκευές τελευταίας τεχνολογίας μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο μοντέλο σε τρεις μήνες, αλλά αν δεν δούμε την ανθρωπιά στην εργασία μας δεν νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί. Οφείλουμε να προσεγγίσουμε τη δουλειά μας με αγάπη για τους ανθρώπους για τους οποίους εργαζόμαστε· αυτό θα υποσκελίσει τις όποιες ανοησίες (χωρίς νόημα υποχρεώσεις) της δουλειάς μας.
Ακόμη και στη θέση που κατέχω, έχω τη πεποίθηση ότι δεν το κάνω αυτό για τη προβολή μου και την δόξα· αν μη τι άλλο, γίνομαι ταπεινότερος όντας το νεότερο μέλος του προσωπικού, βοηθώντας τους μεγαλύτερους, να αποκτήσουν πιο σύγχρονες γνώσεις στην παιδαγωγική. Δράττομαι της ευκαιρίας, να βλέπω περισσότερα παιδιά πιο συχνά και να κατανοώ πολύ καλύτερα το πως αυτά μαθαίνουν από πρώτο χέρι, και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να βοηθήσει σε κάθε Τάξη όπου μπαίνω. Ωστόσο το πάθος μου πηγάζει από τους μαθητές που διδάσκω άμεσα κάθε πρωί και τον αγώνα ενάντια στις αρνητικές περιστάσεις της ζωής τους. Ζω μαζί τους μέσα από αυτή τη διαδικασία μάθησης και αυτή την εμπειρία, ακόμα κι αν δεν το βλέπουν άμεσα.
Ο Έρωτας είναι καλύτερος δάσκαλος από το καθήκον [Άλμπερτ Αϊνστάιν]. [Αυτός που διδάσκει από αγάπη, από πάθος, από έρωτα, είναι καλύτερος δάσκαλος από αυτόν που διδάσκει από καθήκον.] Και δεν χρειάζεται να είσαι μεγαλοφυΐα για να το καταλάβεις.
Ο Jose (Χοσέ), ο οποίος αναρωτιέται, με τι είστε παθιασμένοι ...
Πηγή (στα Αγγλικά): http://thejosevilson.com Μετάφραση με τη βοήθεια της Σοφίας Λαζάρου
εξαιρετικό κείμενο.συγχαρητήρια για την ανακάλυψη και την ωραία μετάφραση.
ΑπάντησηΔιαγραφή