Μαρία Χατζηαποστόλου:Μικρό αντιφασιστικό

«Που να βρω τη ψυχή μου…

Το τετράφυλλο δάκρυ…».

Οδυσσέα Ελύτη, «Το Άξιον Εστί».

    

     Πλησιάζει η μεγάλη μέρα της λευτεριάς… Η μέρα που μια χούφτα ανθρώπων, Ελλήνων αληθινών, ωραίων τρελών, βροντοφώναξαν όχι στη λαίλαπα του φασισμού. Πώς να κοιτάξεις στα μάτια τα παιδιά, τώρα που ο φασισμός έχει εισβάλει από παντού στη ζωή μας; Τι λέξεις να βρεις να πεις, τη στιγμή που ο φασισμός έχει εισβάλει ήδη στη Βουλή των Ελλήνων; Κι’ αναρωτιέμαι… Από πότε ο μεσαίωνας ονομάστηκε αναγέννηση; Από πότε η άβυσσος ονομάστηκε παράδεισος; Aπό πότε το σκοτάδι ονομάστηκε αυγή; Χάσαμε τις λέξεις… Χάσαμε το νόημά τους… Χάσαμε τον έρωτα… Την ίδια μας τη ζωή…

     Νεοέλληνες… Καμαρώστε τους εκπροσώπους που εσείς οι ίδιοι εκλέξατε για ακόμη μία φορά… Καμαρώστε τους πατριδοκάπηλους που μια πατρίδα μόνο έχουν: το μίσος. Καμαρώστε τους υπανθρώπους που δεν έχουν μέσα τους Θεό, γιατί δεν έχουν μέσα τους τον άνθρωπο… Καμαρώστε… Κι’ ύστερα κλάψτε… Για την κατάντια στην οποία παραδώσατε την πατρίδα σας… Κι’ ο νεοέλληνας συνεχίζει να ψηφίζει ανεγκέφαλους τραμπούκους, γιατί αηδίασε τάχα με τη δημοκρατία που ο ίδιος γέννησε…. Δεν αντέχει πλέον τους μετανάστες, ούτε τους διαφορετικούς, επειδή δεν αντέχει τον ίδιο του τον εαυτό… Λατρεύει ν’ αποδίδει αλλού τις ευθύνες, επειδή δεν αντέχει να τις αναγνωρίσει και να τις αναλάβει παλληκαρίσια…

     Τα κόκκαλα των ηρώων θα τρίζουν τώρα που κάποιοι χαιρετούν με θράσος ναζιστικά… Δίστομο… Καλάβρυτα… Καισαριανή… Με τι καρδιά τα απολησμόνησες…

«Μα το νερό της λησμονιάς

θα πιούμε με το γάλα
   να τα ξελησμονήσουμε
    τα πάθη τα μεγάλα…».

Aνώγεια…

«Θαρθεί εκείνη η εποχή
που πεθυμούμε όλοι
μα τα καλύτερα δενδρά
       λείπουν απ’ το περβόλι…».

Αγάπη, Αλκιβιάδης, Αμαλία,
Αντρέας, Ανδρονίκη, Αντώνης,
Αριστομένης, Αρίστος, Αφροδίτη,
Βαγγέλης, Βαγγελιώ, Βασίλης,
Γιάννης, Γιώργης, Δημάρατος,
Δημήτρης, Ειρήνη, Ελένη,
Ευγένιος, Θανάσης, Θοδωρής,
Κατερίνη, Κωνσταντίνος, Λευτέρης,
Μανώλης, Μενέλαος, Μιχάλης, 
Μίνως, Νικόλαος, Όλγα,
Σόλωνας, Στυλιανός, Στεφανής,
Σωκράτης, Χαράλαμπος,
Ελευθερία,
Ελευθερία,
  Ελευθερία...

     Ονόματα… Πρόσωπα… Παιδιά… Άνθρωποι… Δεν έχουμε καν το δικαίωμα να σιωπούμε. Η σιωπή είναι πλέον συνενοχή… Σ’ ένα έγκλημα που μόλις ξεκίνησε και κανείς δεν ξέρει που ακόμη θα φτάσει, αν εμείς δεν το σταματήσουμε… Εμείς οι ίδιοι… Κι’ όχι κάποιοι άλλοι… Κι’ ότι πιο χυδαίο έχει βγει στην επιφάνεια… Και δεν είναι πλέον κάποιοι γραφικοί και παρακρατικοί –κι’ ας ξέρεις πως έτσι είναι– αλλά νόμιμα εκλεγμένοι από την ψήφο σου… Την ψήφο της απελπισίας σου… Την οποία με τόσο αίμα απέκτησες… Οι μάσκες έπεσαν… Τέλος στην υποκρισία… Tέλος στο φασισμό. Κάθε απόχρωσης. Γιατί ο φασισμός είναι μαύρος κι’ από χρώμα και δε γνωρίζει… Κάποτε σταματά να διαλέγει ανθρώπους… Και τότε σκοτώνει… Καιρός να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε…  Είμαστε το κάθε πρόσωπο που χτυπάτε, επειδή δεν σας μοιάζει… Είμαστε άνθρωποι. Και είμαστε εναντίον σας. Να είμαστε όλοι ενωμένοι... Γιατί μόνο έτσι σώζεται το φως...