Κρυφό κρατήθηκε μέχρι και σήμερα το όνομα του ιερέα στη Σπιναλόγκα μετά από επιθυμία του ιδίου.
Η ανιδιοτελής προσφορά του αναστήλωσε την πίστη των χανσενικών και αποτέλεσε αχτίδα ζωής.
«Έφυγε από τη ζωή χωρίς ποτέ να πληροφορηθούμε ποιος είναι» δήλωσε η δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Ελένη Βλάσση στον Εκκλησιαστικό Σταθμό 4E στη Θεσσαλονίκη, μιλώντας για τη έρευνα 15 χρόνων που πραγματοποίησε για τους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν τη συγκεκριμένη ασθένεια στην Ελλάδα».
«Το μόνο στοιχείο που μάθαμε ήταν ότι κατάγονταν από την Ιεράπετρα και δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτε άλλο παρά τις επίμονες προσπάθειες ετών.
Όλοι μιλούσαν με τα καλυτέρα λόγια για τον άνθρωπο που έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους κάτι που δεν αναδείχθηκε σχεδόν καθόλου μέσα από το συγκεκριμένο σήριαλ «ΤΟ ΝΗΣΙ». Ήταν ο ιερέας που κοινωνούσε του λεπρούς και μετά κατά την κατάλυση του οίνου οι χανσενικοί τον παρακολουθούσαν κρυφά για να πεισθούν για την πίστη του. Αυτό ήταν το θαύμα που συνέβαινε κάθε φορά που τον έβλεπαν και έτσι ‘αναστήλωσαν’ την πίστη τους μέσα στη Σπιναλόγκα» επεσήμανε η κυρία Βλάσση και υπογράμμισε: «Ο ιερέας αυτός έμεινε και έζησε στην Σπιναλόγκα και μετά την αποχώρηση των χανσενικών. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή σ' αυτούς του ανθρώπους. Δυστυχώς όμως το όνομά του δεν έχει καταγραφεί πουθενά».
Στην εκπομπή «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ», που παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Ροδάκογλου, έγινε επίσης αναφορά στην προσφορά της Εκκλησίας- κάτι που όπως είπε η κυρία Βλάσση - δεν αναδείχτηκε στο βαθμό που πρέπει μέσα από τα ντοκιμαντέρ που έγιναν έως τώρα.
«Η Εκκλησία ήταν αυτή που πρώτη ενδιαφέρθηκε και ναύλωσε ένα καράβι με ασβέστη και το έστειλε στη Σπιναλόγκα προκειμένου να βαφτούν τα κτίρια ώστε να δουν οι άνθρωποι αυτοί που ζούσαν εκεί λίγο χρώμα στη ζωή τους», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Εκτενή αναφορά έγινε και στο λεπροκομείο που λειτουργούσε κατά την ίδια χρονική περίοδο στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, όπου εκεί οι μοναχοί περιέθαλπαν με πολύ μεράκι και αγάπη τους χανσενικούς χωρίς ποτέ κανένας από αυτούς να κολλήσει τη νόσο.
Η Σπιναλόγκα αποτελούσε για 54 χρόνια τόπο εξορίας. Στις 30 Μαΐου του 1903 θα μετατραπεί σε «Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών». Από το 1913 και μετά μεταφέρονταν ασθενείς από πολλά μέρη της Κρήτης και σιγά σιγά από πολλά μέρη και όλης της Ελλάδας.
Πριν μεταφερθούν στο νησί, φάρμακο δεν είχε βρεθεί και οι λεπροί φορούσαν κουδούνια για να ακούγονται από μακριά καθώς πλησίαζαν. Τρόμος έπιανε όλες τις οικογένειες και πανικό στο άκουσμα των κουδουνιών αυτών!
Στο νησί αρχίζουν να γίνονται εργασίες για την στέγαση των ασθενών. Φτιάχνονται σπίτια, έχτισαν νοσοκομείο, κουρείο, καφενείο, ένα σχολείο με έναν δάσκαλο ο οποίος και αυτός ήταν λεπρός και την εκκλησιά αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου μπορούσαν να κάνουν την ευχή και να προσκυνούν τις ιερές εικόνες.
Έτσι λοιπόν, ένας ιερέας υγιής έκανε τη λειτουργία σε αυτήν την εκκλησία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή των χανσενικών.
Η ανιδιοτελής προσφορά του αναστήλωσε την πίστη των χανσενικών και αποτέλεσε αχτίδα ζωής.
«Έφυγε από τη ζωή χωρίς ποτέ να πληροφορηθούμε ποιος είναι» δήλωσε η δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Ελένη Βλάσση στον Εκκλησιαστικό Σταθμό 4E στη Θεσσαλονίκη, μιλώντας για τη έρευνα 15 χρόνων που πραγματοποίησε για τους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν τη συγκεκριμένη ασθένεια στην Ελλάδα».
«Το μόνο στοιχείο που μάθαμε ήταν ότι κατάγονταν από την Ιεράπετρα και δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτε άλλο παρά τις επίμονες προσπάθειες ετών.Όλοι μιλούσαν με τα καλυτέρα λόγια για τον άνθρωπο που έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους κάτι που δεν αναδείχθηκε σχεδόν καθόλου μέσα από το συγκεκριμένο σήριαλ «ΤΟ ΝΗΣΙ». Ήταν ο ιερέας που κοινωνούσε του λεπρούς και μετά κατά την κατάλυση του οίνου οι χανσενικοί τον παρακολουθούσαν κρυφά για να πεισθούν για την πίστη του. Αυτό ήταν το θαύμα που συνέβαινε κάθε φορά που τον έβλεπαν και έτσι ‘αναστήλωσαν’ την πίστη τους μέσα στη Σπιναλόγκα» επεσήμανε η κυρία Βλάσση και υπογράμμισε: «Ο ιερέας αυτός έμεινε και έζησε στην Σπιναλόγκα και μετά την αποχώρηση των χανσενικών. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή σ' αυτούς του ανθρώπους. Δυστυχώς όμως το όνομά του δεν έχει καταγραφεί πουθενά».
Στην εκπομπή «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ», που παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Ροδάκογλου, έγινε επίσης αναφορά στην προσφορά της Εκκλησίας- κάτι που όπως είπε η κυρία Βλάσση - δεν αναδείχτηκε στο βαθμό που πρέπει μέσα από τα ντοκιμαντέρ που έγιναν έως τώρα.
«Η Εκκλησία ήταν αυτή που πρώτη ενδιαφέρθηκε και ναύλωσε ένα καράβι με ασβέστη και το έστειλε στη Σπιναλόγκα προκειμένου να βαφτούν τα κτίρια ώστε να δουν οι άνθρωποι αυτοί που ζούσαν εκεί λίγο χρώμα στη ζωή τους», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Εκτενή αναφορά έγινε και στο λεπροκομείο που λειτουργούσε κατά την ίδια χρονική περίοδο στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, όπου εκεί οι μοναχοί περιέθαλπαν με πολύ μεράκι και αγάπη τους χανσενικούς χωρίς ποτέ κανένας από αυτούς να κολλήσει τη νόσο.
Η Σπιναλόγκα αποτελούσε για 54 χρόνια τόπο εξορίας. Στις 30 Μαΐου του 1903 θα μετατραπεί σε «Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών». Από το 1913 και μετά μεταφέρονταν ασθενείς από πολλά μέρη της Κρήτης και σιγά σιγά από πολλά μέρη και όλης της Ελλάδας.
Πριν μεταφερθούν στο νησί, φάρμακο δεν είχε βρεθεί και οι λεπροί φορούσαν κουδούνια για να ακούγονται από μακριά καθώς πλησίαζαν. Τρόμος έπιανε όλες τις οικογένειες και πανικό στο άκουσμα των κουδουνιών αυτών!
Στο νησί αρχίζουν να γίνονται εργασίες για την στέγαση των ασθενών. Φτιάχνονται σπίτια, έχτισαν νοσοκομείο, κουρείο, καφενείο, ένα σχολείο με έναν δάσκαλο ο οποίος και αυτός ήταν λεπρός και την εκκλησιά αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου μπορούσαν να κάνουν την ευχή και να προσκυνούν τις ιερές εικόνες.
Έτσι λοιπόν, ένας ιερέας υγιής έκανε τη λειτουργία σε αυτήν την εκκλησία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή των χανσενικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου