Στον «άγνωστο θεολόγο»...Τιμή στον Στάθη Ανδρεάδη

του Ανδρέα Αργυρόπουλου

 

             Πέρασαν σαράντα περίπου χρόνια στην εκπαίδευση. Γύρισα τη μισή Ελλάδα. Πήρα και μια γλυκιά δόση από Γερμανία. Χάρηκα. Μάζεψα ιστορίες,φιλίες και εμπειρίες πολλές. Γνώρισα όμορφους ανθρώπους. Πορεία γεμάτη αξέχαστες στιγμές μα και λίγες κακοτοπιές. Θυμάμαι αγαπημένα πρόσωπα από όπου και αν πέρασα. Συναντιέμαι με αρκετούς ακόμη κατά διαστήματα. Παίρνω δύναμη. Νιώθω το τότε μάθημα,το διάλειμμα, η εκδρομή να συνεχίζονται.  Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί «έκανα δουλειά μου αυτό που αγαπούσα», όπως λένε οι ποδοσφαιριστές. 

              Με τα Θρησκευτικά είμαι «κολλημένος». Όπως και με τους συναδέλφους της ειδικότητάς μου.Τα κολλήματα δεν κρύβονται. Πάντα χαιρόμουν όταν κάποιος σε μια άσχετη κουβέντα μου έλεγε: «είχα έναν /μία θεολόγο στο σχολείο που ήταν …αστέρι». Αν μάλιστα ήταν και  συμφοιτητής /τρια  μου, ανέβαινα πέντε πόντους. Χαιρόταν η ψυχή μου όταν συναντούσα συναδέλφους, που ήταν άνθρωποι με ανοικτό πνεύμα, χιούμορ, διάκριση, ταπείνωση, επιστημονική συγκρότηση. Ανθρώπους ελεύθερους και χαρούμενους. Είναι σίγουρο ότι χωρίς θεολόγους με αυτή την  ποιότητα το μάθημα θα είχε τελειώσει. Όχι στο σχολικό πρόγραμμα, στη συνείδηση του κόσμου.   

     

              Τα χρόνια που ήμουν Σχολικός Σύμβουλος γνώρισα κάμποσους /ες από αυτή την κατηγορία. Είπα μέσα μου, κάποια στιγμή ας μιλήσουμε και ας τιμήσουμε στο πρόσωπο ενός ξεχωριστού συναδέλφου, τον «άγνωστο θεολόγο», αυτόν που χαίρεται με αυτό που προσφέρει, που δίνει την ψυχή του και που με την «τρέλα» του κάνει τους γύρω του να χαίρονται. Το σημερινό σημείωμα έχει αυτό το σκοπό. Να τιμήσει στο πρόσωπο του θεολόγου που μας άφησε πριν λίγα χρόνια, του Στάθη Ανδρεάδη, όλους αυτούς. Ο  Στάθης υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια στα σχολεία της Εράτυρας και της Γαλατινής του Νομού Κοζάνης. Πραγματικός διάκονος στην άγονη γραμμή της εκπαίδευσης. Είχα την τιμή να συνεργαστώ μαζί του και να μοιραστώ προβληματισμούς και ανησυχίες. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις όμορφες και εκ βαθέων  κουβέντες μας,το ήθος του,την αγάπη και την εκτίμηση των συναδέλφων του αλλά και των μαθητών και μαθητριών του. Ο Στάθης ήταν ένας δάσκαλος απόλυτα δοτικός. Όπως είπε στον επικήδειο που εκφώνησε το 2019 η συνάδελφός του Μήτου Παναγιώτα: « Ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω πως γινόταν να είναι ο Στάθης όλων μας, και του καθενός ξεχωριστά, σαν κοινός και συνάμα μοναδικός θησαυρός. Έκοβε μπουκιές από το καρβέλι της ψυχής του, μας χόρταινε όλους, αλλά αυτό παρέμενε ακέραιο σαν τα ψωμιά της παραβολής. Ο σπόρος της αγάπης του λουλούδιασε και στα χλοερά εδάφη και στα άγονα. Όχι μόνο στον ήλιο αλλά και στο σκοτάδι. Το ίδιο στην πέτρα ,το ίδιο και στα αγκάθια. Και έπειτα ως ανθεμουργού στάγμα στάλαζε βαθιά μέσα μας…..»

Για το Στάθη, όπως και για κάθε θεολόγο που «νιώθει» δάσκαλος, το μάθημα των Θρησκευτικών δεν τελειώνει στην Γ’ Λυκείου,  συνεχίζεται στη ζωή. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε αποχαιρετώντας τον η πρώην μαθήτριά του και μετέπειτα φίλη και γιατρός του, Μαρία Μάρτου :

«Σήμερα στις 13:00 θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι για τον αγαπημένο μας Στάθη Ανδρεάδη.. Αν και οι μεγάλες αγάπες είναι οι βουβές, όπως έλεγε, η ανάγκη να γράψω και ειδικά για το τελευταίο αυτό διάστημα ξεπερνάει αυτή του τη ρήση. Είχα την τύχη να είμαι μαθήτρια του, την ευλογία να είμαι φίλη του και τη συντριβή να είμαι γιατρός του. Από ένα τηλεφώνημα αδιαθεσίας αρχές Ιουλίου ξεκίνησαν όλα. Αρχές Αυγούστου γνωρίζαμε πως αυτή η καρδιά χτυπήθηκε από έναν μοναδικό όγκο στην ιατρική βιβλιογραφία. Η ασθένεια ανίατη, αλλά ο Στάθης δεν υπήρξε ποτέ ασθενής. Εδώ είναι η συντριβή. Δεν ήταν στο μυαλό μου ως ασθενής. Κι όχι από τη δική μου άρνηση, αλλά από τη στάση του ίδιου. Το αντιμετωπίσαμε ως διαδικασία κι όχι ως ασθένεια. Μας εκπαίδευσε και σ' αυτό. Μας καθοδηγούσε πώς να νοιώθουμε. Μάθαμε πως μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που μπορεί να συμφιλιωθεί μ' αυτή τη μοναδική ασθένεια και την πορεία προς το θάνατο. Μάλλον, γιατί όπως είπε ο ίδιος λίγες μέρες πριν " Είμαι χορτάτος από τη ζωή" κ όπως διαπίστωσε η Μαρία, η κόρη του, πως ο μπαμπάς κέρδισε, όχι την αρρώστια, αλλά τη ζωή... Άρα μετά από αυτό μάλλον δεν έχει τόσο νόημα το μήκος της ζωής, αλλά το βάθος με το οποίο ζούμε... " Η ζωή είναι οι συναντήσεις μας..." μας είπε κ μας ξαναείπε κ μας τις ονομάτισε. Δεν παραπονέθηκε ούτε μια στιγμή γι' αυτό που του "έτυχε". Δεν είπε ούτε καν αυτό το "γιατί". Έλεγε μόνο "It's ok" ή "anyway"... Θυμάμαι ένα μήνυμα που του έστειλα κάπου εκεί μέσα Αυγούστου για το ποια είναι η τελεολογία αυτής της περιπέτειας. Την απάντηση την πήρα πριν λίγες μέρες κι εμένα με ησυχάζει.. Ήταν νομίζω για να διαπιστώσουμε, αυτοί που ζήσαμε αυτό το διάστημα κοντά του, το μέγεθος του μεγαλείου κ της αξιοπρέπειας αυτού του ανθρώπου.. Το γνωρίζαμε, αλλά το μέγεθος που ξετυλίχθηκε μέσα από αυτή τη διαδικασία για μένα ήταν η παράδοση του τελευταίου μαθήματος Δεν έκλαψα για την ασθένεια ούτε μια στιγμή. Κλαίω μόνο για τον τρόπο που το χειρίστηκε. Κλαίω από συγκίνηση και δέος.. Έχω πειστεί πως σ' αυτό το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή είμαστε το αποτύπωμα που αφήνουμε στους άλλους. Στην περίπτωση του Στάθη, αυτό το αποτύπωμα είναι εντύπωμα. Ας πάμε, όσοι μπορούμε, να τον αποχαιρετίσουμε σήμερα στην αποχώρηση του από αυτόν τον κόσμο τον καλό. Μας επέτρεπε πάντα να πλησιάσουμε όσο θέλαμε.. Καλό του ταξίδι... Τόσο του αρέσανε τα ταξίδια , anyway....

Ο Στάθης λάτρευε την ποδηλασία.Μια ζωγραφιά που έκαναν στο Γυμνάσιο Γαλατινής στη μνήμη του.