Έλλειψη χώρου: Νόνη Σταματέλου

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η προσευχή μου υγρή κι επίπονη
που ο Θεός δεν αλλάζει τα σύνορα
να χωρέσω τον κόσμο μου.
Ένα πλοίο πέρα απ’ τον ορίζοντα είμαι.
Τ’ αστέρια που καίγονται
πυρπολούν τα κατάρτια μου.
Μου στήνουν παγίδες οι άνεμοι…

[...] Ο στίχος της Νόνης Σταματέλου είναι απλός, ουσιαστικός, προσιτός και αναμοχλευτικός.Σαν φλόγα πετάει στα έλη της ύπαρξής μας κι ανάβει φωτιές.. Είναι αιχμηρή με τον τρόπο της η Σταματέλου, ο λόγος της μας ανατριχιάζει κάποιες φορές όπως μας ανατριχιάζει ο μπάτης εκεί που αποχαυνωμένοι βλέπουμε τον ήλιο να δύει στο τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας πλάι στη θάλασσα. Είναι στρατευμένη η ποίησή της κι ας μη φαίνεται, έτσι όπως συμβαίνει με όσους αγωνίζονται για την υπόθεση της ζωής.

ΜΑΡΙΑ ΣΤΡΑΤΣΑΝΗ, καθηγήτρια φιλοσοφίας

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ                                            
Η Νόνη Σταματέλου γεννήθηκε το Μάιο  του 1960 στο χωριό Τσουκαλάδες Λευκάδας. Σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπηρετεί ως καθηγήτρια στο 7ο Γεν.  Λύκειο Ιωαννίνων. Κείμενά της, πεζά και ποιήματα δημοσιεύονται κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά.  Έχει βραβευτεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Παιχνίδι αιχμηρό, εκδόσεις Gutenberg 2008, Σε πύρινη τροχιά, εκδόσεις Τυπωθήτω-Λάλον ύδωρ 2012.