Γιάννης Ζερβός:Ἀλεξάντερ Σμορὲλ,ο αντιναζιστής νεομάρτυρας-Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 13 Ἰουλίου

Νεομάρτυς Ἀλέξανδρος ἐκ Μονάχου.  Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 13 Ἰουλίου ἐπέτειο τῆς θανάτωσής του μὲ ἀποκεφαλισμό. «Λαιμητόμῳ τελειοῦται» θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ διατύπωση, ἀφοῦ ὁ νεομάρτυρας ἀποκεφαλίσθηκε, καταδικασμένος σὲ θάνατο γιὰ «ἐσχάτη προδοσία» ἀπὸ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς, σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἀλεξάντερ Σμορέλ, συνιδρυτὴ μαζὶ μὲ τὸ φίλο του Χὰνς Σόλ, τῆς ἀντιναζιστικῆς ὀργάνωσης «Λευκὸ Ρόδο», ἡ ὁποία μὲ προκηρύξεις ποὺ ἀπέστελλε ταχυδρομικὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐξεγείρει τὴ συνείδηση τῶν Γερμανῶν κατὰ τοῦ καθεστῶτος. Τὴν ἁγιοκατάταξη πληροφορούμαστε ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἰστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (6.2.2012 στὰ ρωσικά). Ὁ ἅγιος εἰκονίζεται μὲ τὴ λευκὴ ἰατρικὴ μπλούζα καὶ νὰ κρατᾶ ἕνα σταυρὸ μαζὶ μ’ ἕνα ἄσπρο τριαντάφυλλο, σύμβολο τοῦ Λευκοῦ Ρόδου καὶ ταυτόχρονα πασχάλιο σύμβολο, σύμβολο τῆς νίκης τῆς ζωῆς πάνω στὸ θάνατο.

Τὸ «Λευκὸ Ρόδο». Ἡ ὀνομασία προτάθηκε ἀπὸ τὸ νεομάρτυρα, ἐμπνευσμένη ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῶν «Ἀδελφῶν Καραμαζώφ» τοῦ Ντοστογέφσκυ, τοῦ ἀγαπημένου του συγγραφέα: Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ περιγράφεται ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀναστήσει ἐκ νεκρῶν ἕνα κοριτσάκι. «Τὸ κοριτσάκι ἀνασηκώνεται στὸ φέρετρο καὶ κοιτάζει τριγύρω, χαμογελώντας μὲ ὀρθάνοιχτα ἀπορημένα μάτια, κρατώντας ἕνα μάτσο ἀπὸ ἄσπρα τριαντάφυλλα ποὺ εἶχαν βάλει στὰ χέρια της…». Τότε, ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστὴς ἀναγνώρισε καὶ συνέλαβε τὸ Χριστὸ καὶ ἀκολούθησε ὁ περίφημος μονόλογός του…Ὁ πυρήνας τῆς κίνησης ἁπαρτιζόταν ἀπὸ φοιτητὲς τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, οἱ ὁποῖοι σπούδαζαν, ὄντας παράλληλα ἐνταγμένοι στὸ στράτευμα. Μετὰ τὴ μάχη τοῦ Στάλινγκραντ κλιμάκωσαν τὴ δραστηριότητά τους, μοιράζοντας προκηρύξεις χέρι μὲ χέρι καὶ ἀναγράφοντας ἀντιχιτλερικὰ συνθήματα στοὺς τοίχους. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ όργάνωση, ποὺ ἐπὶ μῆνες ἦταν στὸ στόχαστρο το αντιναζιστήςῆς Γκεστάπο, μπόρεσε νὰ ἐξαρθρωθεῖ στὶς 18 Φεβρουαρίου τοῦ 1943. Τέσσερις μέρες μετά, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ἐκτελέσθηκαν μὲ ἀποκεφαλισμὸ τὰ ἀδέλφια Χὰνς καὶ Σοφία Σὸλ καὶ ὁ Κρίστοφ Πρόμπστ, ἀπὸ τὸ «λαϊκὸ δικαστήριο» τοῦ διαβόητου Ρόλαντ Φράισλερ.

Ὁ Ἀλεξάντερ Σμορὲλ εἶχε τὴν ἴδια τύχη στὶς 13 Ἰουλίου τῆς ἴδιας χρονιᾶς, ἀφοῦ συνελήφθη τὸν Ἀπρίλιο. Στὴ δίκη του δὲν προσπάθησε νὰ ἐλαφρύνει τὴ θέση του. Μὲ παρρησία ὁμολόγησε ἐνώπιον τοῦ Φράισλερ τὶς ἀντιναζιστικὲς πεποιθήσεις του, προκαλώντας τὴν ὑστερικὴ ἀντίδραση τοῦ Φράισλερ, ποὺ οὔρλιαζε ἀποκαλώντας τον «προδότη».   

Εἶχε γεννηθεῖ στὴ Ρωσία ἀπὸ Γερμανὸ πατέρα, γιατρό, ἀπὸ χρόνια ἐγκατεστημένο στὴ Ρωσία καὶ Ρωσίδα μητέρα. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἦταν βαπτισμένος Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πατέρας του καὶ ἡ μητριά του ἦταν ρωμαιοκαθολικοί, ὁ Ἀλέξανδρος ἀνατράφηκε ὡς Ὀρθόδοξος. Παρακολούθησε μαθήματα ὀρθόδοξης κατήχησης, ἐκκλησιαζόταν τακτικὰ καὶ τὸν ἔβλεπαν συχνὰ μὲ μιὰ Βίβλο. Ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀλληλογραφία του, εἶχε διαβάσει κείνενα των Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.     

Ὁμολογώντας σθεναρὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀντιστάθηκε στὸ ἄθεο ναζιστικὸ καθεστὼς καὶ ἐξώθησε τοὺς στενοὺς του φίλους καὶ συμφοιτητὲς νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, ἱδρύοντας τὴν κίνηση τοῦ Λευκοῦ Ρόδου», τονίζεται σὲ σχετικὴ ἀνακοίνωση στὴν ἰστοσελίδα τῆς Ρωσικῆς Ὑπερορίου Ἐκκλησίας, ἐνῶ στὴν ἰστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου μεταφέρεται ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτη Ἀνατολικῆς Ἀμερικῆς τῆς Ρωσικῆς Ὑπερορίου Ἐκκλησίας Ἰλαρίωνα Καπρὰλ κατὰ τὴν ἁγιοκατάταξη: «Μὲ τὴν αὐτοθυσιαστικὴ ζωή του, τὴν καρτερία του καὶ τὸ μαρτυρικό του θάνατο, ὁ Ἀλεξάντερ Σμορὲλ ἔδωσε μαρτυρία τῆς ἀγάπης του γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὴν εἰκόνα Του, ἡ ὁποία ἀντανακλᾶται στὸν πλησίον.»

Τὸ περιεχόμενο τῶν προκηρύξεων τοῦ Λευκοῦ Ρόδου, τῶν ὁποίων βασικὸς συντάκτης ἦταν ὁ νεομάρτυρας, μαζὶ μὲ τὸν Χὰνς Σόλ,  εἶναι γνωστὸ στοὺς ἀναγνῶστες τῆς «Χ» καὶ ὁδηγεῖ στὸ ἀσφαλὲς συμπέρασμα ὅτι ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν στενὰ πολιτικός. Στὴν 4η προκήρυξη, τονίζεται μεταξὺ ἄλλων: «Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. Ὅταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸ Σατανᾶ. Τὸ στόμα του εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο τῆς Κολάσεως καὶ ἡ ἰσχύς του ἐκ βάθρων καταραμένη. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τρομοκρατικοῦ κράτους μὲ ὀρθολογικὰ μέσα. Ὅμως, ὁποιοσδήποτε ἐξακολουθεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων, θὰ ἔχει ἀποτύχει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ μεταφυσικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα, ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο: Τὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ δαίμονα, ἐνάντια στοὺς ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου. Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμόνευαν στὸ σκοτάδι, περιμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος: ὅταν μὲ τὴ δική του βούληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας, ὅπως δημιουργήθηκε γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸ Θεό ἐν ἐλευθερίᾳ∙ ὅταν ὑποχωρεῖ στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὶς ἄνωθεν δυνάμεις∙ κι ἀφοῦ θεληματικὰ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα, ὁδηγεῖται ὁλένα στὸ ἑπόμενο μὲ ραγδαῖα ἐπιταχυνόμενο ρυθμό. Παντοῦ καὶ σὲ ὅλους τοὺς καιροὺς τῆς μεγαλύτερης κρίσης, ἔχουν ἐμφανισθεῖ ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι, ποὺ ἀγαπᾶνε τὴν ἐλευθερία τους, κήρυξαν τὸν Μοναδικὸ Θεό, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του ὁδήγησαν τὸ λαὸ στὴν ἀντιστροφὴ τῆς πτωτικῆς του πορείας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, βέβαια, ἐλεύθερος, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἐνάντια στὸ κακό. Εἶναι σὰν καράβι χωρὶς πηδάλιο, στὸ ἔλεος τῆς θύελλας, σὰν μικρὸ παιδὶ χωρὶς τὴ μητέρα του, σὰν σύννεφο ποὺ διαλύεται στὸν ἀέρα. Καὶ σὲ ρωτάω, σὰ Χριστιανὸ ποὺ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ πιὸ πολύτιμου θησαυροῦ σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς; Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ.»

Οἱ Γερμανοὶ γνώριζαν γιὰ τὰ ἐγκλήματα τοῦ Ναζισμοῦ! Στὴ 2^η προκήρυξη καταγγέλθηκε ὁ διωγμὸς των Ἑβραίων τῆς Πολωνίας καὶ ἡ ἐξόντωση τουλάχιστον 300.000 ἀπὸ αὐτούς, καθὼς καὶ ὁ διωγμὸς ἐναντίον τῶν  ἐλὶτ τῆς πολωνικῆς κοινωνίας μὲ τὸν ἐγκλεισμὸ τῶν πρωτότοκων γιῶν τῆς πολωνικῆς ἀριστοκρατίας σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης καὶ τῶν θυγατέρων σὲ πορνεῖα τῶν Ἒς-Ἒς στὴ Νορβηγία. «Γιατὶ σᾶς τὰ λέμε ὅλα αὐτά, ἀφοῦ τὰ ξέρετε πολὺ καλά, κι ἂν ὄχι τὰ συγκεκριμένα, ἄλλα, τὸ ἴδιο σοβαρὰ ἐγκλήματα ποὺ διέπραξε αὐτὴ ἡ τρομακτικὴ συμμορία ὑπανθρώπων;», διερωτᾶται τὸ φυλλάδιο, ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ντοκουμέντο συνενοχῆς τῆς πλειοψηφίας καὶ κατάρριψης τοῦ ὄψιμου ἰσχυρισμοῦ ὅτι δῆθεν δὲν γνώριζαν… «Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ μιὰ τέτοιου εἴδους ένοχή, καὶ ὁ καθένας ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο του μὲ τὴν πιὸ ἤρεμη καὶ ἥσυχη συνείδηση. Ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ: εἶναι ἔνοχος, ἔνοχος, ἔνοχος ! Δὲν  εἶναι, ὅμως, ἀργά, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐξόχως κατακριτέα καὶ ὑπόλογη γιὰ ὅλες τὶς πλάνες κυβέρνηση, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ἀκόμη μεγαλύτερη ἐνοχή.»  

Ποτὲ μὴ ξεχνᾶτε τὸ Θεό!…Ἄφησε τελευταία παραγγελία του στὸν πατέρα του καὶ στὴ μητριά του, στὸ τελευταῖο του γράμμα πρὶν ὁδηγηθεῖ στὴ λαιμητόμο: «Σήμερα, μὲ τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπίγεια ζωή μου θὰ κλείσει, προκειμένου νὰ μεταβῶ σὲ μιὰν ἄλλη, ποὺ ποτὲ δὲν θὰ τελειώσει, ὅπου ὅλοι μας θὰ συναντηθοῦμε…Δυστυχῶς, τὸ χτύπημα αὐτὸ θὰ εἶναι πιὸ σκληρὸ γιὰ σᾶς παρὰ γιὰ μένα, γιατὶ φεύγω μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὑπηρέτησα τὴν ἀλήθεια.Αὐτὸ μὲ ἀφήνει μὲ ἥσυχη τὴ συνείδηση, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι κοντὰ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου…Σὲ λίγες ὧρες θὰ εἶμαι σὲ μιὰ καλύτερη ζωή, κοντὰ στὴ μητέρα μου καὶ δὲν θὰ σᾶς ξεχάσω. Θὰ παρακαλέσω τὸ Θεὸ νὰ σᾶς χαρίζει γαλήνη καὶ εἰρήνη. Θὰ σᾶς περιμένω! Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα, ἕνα πρᾶγμα, φυλάχτε στὶς καρδιές σας: Ποτὲ μὴ ξεχνᾶτε τὸ Θεό!» Στὶς 18 Μαΐου 1943 τοὺς ἔγραφε: «…Πρόσφατα διάβασα κάτι σ’ ἕνα πολὺ καλὸ καὶ μὲ πολλὰ νοήματα βιβλίο, ποὺ ταιριάζει σὲ ὅλους ἐσᾶς: «Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ τραγωδία τῆς ζωῆς, τόσο πιὸ δυνατὴ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστη μας∙ ὅσο πιὸ καταδικασμένοι μοιάζουμε, μὲ τόση μεγαλύτερη ἐπιστοσύνη πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὶς ψυχές μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατέρα.» Ἔγραφε ὁ Ἀββᾶς Θεόδωρος ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, [Θεόδωρος ὁ Στουδίτης] «Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ εὐχαρίστησα τὸ Θεὸ γιὰ τὶς δοκιμασίες μου, καὶ ἄφησα τὸν ἑαυτό μου ἐντελῶς στὶς ἀνεξερεύνητες βουλὲς τῆς Προνοίας Του…»

Ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ὁ Ἀλεξάντερ Σμορὲλ τιμᾶται ὡς τοπικὸς ἅγιος στὴν ἐπισκοπὴ Γερμανίας τῆς Ὑπερορίου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή, τῶν Ρώσων ἐξορίστων, εἶχε ἔλθει σὲ ρήξη μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ἐπικρίνοντας τὴ σχέση τοῦ τελευταίου μὲ τὸ σοβιετικὸ καθεστώς, ἀλλὰ ἐπανῆλθε σὲ κοινωνία μαζί του καὶ συνακόλουθα μὲ τὶς ὑπόλοιπες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τὸ 2007. Ἡ ἁγιοκατάταξή του ἦταν ἡ πρώτη μετὰ τὴν ἐπανένωση τῶν δύο αὐτῶν Ἐκκλησιῶν.

Πνευματικές, λοιπόν, οἱ ἀφετηρίες τοῦ ἀγώνα τοῦ νεομάρτυρα Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Λευκοῦ Ρόδου: Ἡ ἐγκληματικὴ φυσιογνωμία τοῦ ναζισμοῦ συνδέεται αἰτιωδῶς μὲ τὸν ἀντιχριστιανικὸ καὶ νεοπαγανιστικό του χαρακτήρα. Ἀποτέλεσμα πειρασμοῦ εἶναι ἡ παραίτηση ἀπὸ τὸ θεῖο δῶρο τῆς ἐλεθερίας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη κατάπτωση. Συνενοχὴ εἶναι καὶ ἡ ἀνοχὴ ἐκ μέρους των πολιτῶν στὰ ἐγκλήματα εἰς βάρος τοῦ κάθε πλησίον, ἀπὸ μιὰ ἐξουσία ποὺ εἶναι ὄχι μόνο τυραννική, ἀλλὰ καὶ συμμορία τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου.  

Ἀντίσταση. «Γιορτάζουμε τὴν ἀκτινοβόλο μνήμη σου, μιμούμενοι τὸ θᾶρρος σου, μὲ ἀντίσταση στὶς ἀντίθεες δυνάμεις καὶ ἐχθρούς». Ἀπὸ τὸ τροπάριο τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ φωτίσει καὶ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, σὲ μιὰ έποχὴ ποὺ δεχόμαστε ἀνάλογους πειρασμούς. Τὸ ψυχικὸ σθένος μὲ τὸ ὁποῖο ὁ νεομάρτυς Ἀλέξανδρος καὶ οἱ ἄλλοι νέοι τοῦ Λευκοῦ Ρόδου βρῆκαν τὸ θᾶρρος νὰ καταγγείλουν τὶς ἀντίθεες πρακτικὲς τῆς ἴδιας τῆς πατρίδας τους, μὲ τίμημα τὴν ἴδια τους τὴ ζωή, ἂς μᾶς ἐμπνέει νὰ ἀντιστεκόμαστε στὴν ἐπέλαση τῶν Ἑλλήνων νεοναζιστῶν.   






Από την εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ