«Τότε οι δάσκαλοι του Νόμου και οι Φαρισαίοι έφεραν μια γυναίκα που την είχαν συλλάβει για προσβολή της συζυγικής τιμής (μοιχεία)· την έβαλαν στη μέση και του είπαν: “Διδάσκαλε, αυτή τη γυναίκα την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να διαπράττει μοιχεία. Ο Μωυσής στον Νόμο μάς έχει δώσει εντολή να λιθοβολούμε τέτοιου είδους γυναίκες· εσύ τι γνώμη έχεις;” Αυτό το έλεγαν για να του στήσουν παγίδα, ώστε να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του. Ο Ιησούς τότε έσκυψε κάτω και με το δάχτυλο έγραφε στο χώμα. Καθώς όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σηκώθηκε πάνω και τους είπε: “Όποιος ανάμεσά σας είναι αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος πέτρα πάνω της”. Κι έσκυψε πάλι κάτω κι έγραφε στο χώμα. Αυτοί όμως, όταν άκουσαν την απάντηση, άρχισαν - με πρώτους τους γεροντότερους - να φεύγουν ένας ένας, μέχρι και τον τελευταίο, και έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα στη μέση. Τότε σηκώθηκε όρθιος ο Ιησούς και τη ρώτησε: “Γυναίκα, πού είναι οι κατήγοροί σου; Κα νένας δεν σε καταδίκασε;” Εκείνη απάντησε: “Κανένας, Κύριε”. “Ούτε εγώ σε καταδικάζω”, είπε ο Ιησούς· “πήγαινε, κι από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια”». Ιωάννη 8, 3-11.
Την παραπάνω φράση του Λυτρωτή Χριστού συναντάμε στην ευαγγελική διήγηση για τη γυναίκα που κατηγορήθηκε για μοιχεία. Ίσως πρόκειται για την πιο έξυπνη και γεμάτη ανθρωπιά ατάκα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτή ήταν η απάντηση του στους γραμματείς και τους Φαρισαίους που απαιτούσαν να την κατακρίνει. Εκείνο όμως που συχνά μας διαφεύγει όμως είναι ότι ο Ιησούς όση ώρα ήταν παρόντες οι κατήγοροι δεν απευθύνθηκε με ύφος κριτή-δικαστή στη γυναίκα. Δε σήκωσε καν το βλέμμα του να την κοιτάξει επιτιμητικά. Έσκυψε και με το δάκτυλό του κάτι έγραφε στη γη… Ένας Θεός με διάκριση ,λεπτότητα ,ευσπλαχνία, καλοσύνη, κατανόηση. Μόλις αναχώρησαν οι υποκριτές ,εκπρόσωποι της «ηθικής», σήκωσε το βλέμμα του την κοίταξε στα μάτια και της είπε: «ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια». Έτσι φέρεται ένας Θεός που δεν ήρθε για να μας κρίνει ,αλλά για να μας σώσει…
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου