Αλεξάντερ Σμόρελ, η γερμανική αντίσταση και το κίνημα του “Λευκού Ρόδου”-Πρόλογος

Είχα την τιμή να γράψω τον πρόλογο...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

             Αναμφίβολα η παρουσία των αγίων και ιδιαίτερα των μαρτύρων στη ζωή της Εκκλησίας είναι αυτή που διαχρονικά εμπνέει τους πιστούς και τους καλεί υπερβούν  τα όρια της ατομικότητας. Οι μάρτυρες είναι αυτοί που σε δύσκολες συγκυρίες με τη γεμάτη αυταπάρνηση ζωή τους αλλά και τη θυσία τους κατέθεσαν δημόσια τη μαρτυρία τους για το Χριστό και απέδειξαν την ανιδιοτελή και θυσιαστική τους αγάπη για τον συνάνθρωπο. Στον κοντινό μας εικοστό αιώνα συναντάμε σε παγκόσμια κλίμακα αναρίθμητες περιπτώσεις χριστιανών μαρτύρων. Από την Ευρώπη έως την Αμερική και από την Ασία έως την Αφρική ατελείωτος ο κατάλογος την θυμάτων της απολυταρχικής και  αντίχριστης εξουσίας. Ένα από αυτά,    ο Αλεξάντερ Σμόρελ  ο οποίος από το 2012 τιμάται ως μάρτυρας από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας.

Ο άγιος Αλέξανδρος από το Μόναχο της Βαυαρίας αποκεφαλίσθηκε σε ηλικία 25 ετών, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς. Είχε γεννηθεί στη Ρωσία από Γερμανό πατέρα, γιατρό, από χρόνια εγκατεστημένο στη Ρωσία και Ρωσίδα μητέρα. Για το λόγο αυτό ήταν βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος.  Ανήκε σε αυτούς τους Γερμανούς που θεώρησαν χρέος τους τη σύγκρουση με τη χιτλερική εξουσία και αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο για την ανατροπή της. Ο Άγιος μαζί με το φίλο και συμφοιτητή του Χανς Σολ ήταν οι ιδρυτές της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο». Οι νεαροί φοιτητές ,μέλη του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης , ήταν συγκροτημένες προσωπικότητες  με σπουδαία πνευματική καλλιέργεια. Διακρίνονταν  για τη μουσική τους παιδεία ,τις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες , το ενδιαφέρον τους για την ποίηση και τη φιλοσοφία, την αγάπη τους για τη  θεολογία και τη λογοτεχνία. Πέρα από όλα αυτά εκείνο που τους χαρακτήριζε ήταν το ήθος τους ,η βαθιά και ζωντανή πίστη στο Χριστό και το πάθος για την ελευθερία. Δεν τους κάλυπτε ένας χριστιανισμός  συμβατικός  και μοιρολατρικός ,απολίθωμα του παρελθόντος. Η σχέση τους με το Θεό ήταν σχέση Ζωής. Αυτή η σχέση νοηματοδοτούσε  τα πάντα. Όπως έγραφε σε μια επιστολή της η Σοφία Σολ ,αδελφή του Χανς ,μέλος και αυτή της οργάνωσης: «Αναλογιζόμενη την πνευματική πείνα που μαστίζει το ανθρώπινο γένος… συνειδητοποιώ ότι, αν δε μας στήριζε ο Θεός θα λιμοκτονούσαμε μέχρι θανάτου».

Άνθρωποι τέτοιας ποιότητας ήταν αδύνατο να μείνουν αδιάφοροι μπροστά στην πνευματική ισοπέδωση που επέβαλε το Ναζιστικό καθεστώς. Οι Γερμανοί έπρεπε να επιλέξουν «μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου». Ο αγώνας ενάντια στο Χίτλερ «είναι αγώνας ενάντια στο διάβολο, ενάντια στους υπηρέτες του Αντιχρίστου» .

Την άνοιξη του 1942 ο  Αλέξανδρος και ο Χανς αποφασίζουν να προχωρήσουν σε δυναμική αντιπαράθεση με την εξουσία. Ευελπιστούν ότι η προσπάθειά τους θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός αντικαθεστωτικού  ρεύματος μέσα στην κοινωνία. Αρχίζουν να τυπώνουν και να μοιράζουν με κάθε τρόπο φυλλάδια  προτρέποντας τους συμπολίτες τους σε αντίσταση και ανυπακοή. Πίστευαν ότι Γερμανικός λαός όφειλε να εγκαταλείψει την παθητικότητα και να αναλάβει δράση άμεσα. Προσπαθούν να υπενθυμίσουν  στους συμπατριώτες τους τις Ευαγγελικές αρχές  και να τους θέσουν ενώπιον των ευθυνών τους. Απευθυνόμενοι στο μέσο φοβισμένο μεν αλλά βολεμένο χριστιανό Γερμανό της εποχής τους γράφουν: « Και σε ρωτάω, σαν Χριστιανό που αγωνίζεσαι για τη διαφύλαξη του πιο πολύτιμου θησαυρού σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στη δολιότητα, τον υπολογισμό και την αναβλητικότητα, με την ελπίδα ότι κάποιος άλλος θα σηκώσει το χέρι για να σε υπερασπίσει; Δεν σου έδωσε ο Θεός τη δύναμη και τη θέληση να αγωνιστείς; Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό εκεί που είναι πιο δυνατό, και είναι πιο δυνατό στην εξουσία του Χίτλερ». Τα μέλη της οργάνωσης γνώριζαν ότι οι ενέργειές τους έκρυβαν μεγάλη επικινδυνότητα όμως οι επιλογές τους ήταν ξεκάθαρες. Συγκλονίζει το γεγονός της διάθεσης για θυσία χάριν της αλήθειας από νέους ανθρώπους που γύρισαν την πλάτη σε αξιόλογες σπουδές ,επιτυχημένες σταδιοδρομίες και σε μια άνετη ζωή .

Σε ένα από τα κείμενά τους γράφουν: «Κάθε λέξη από το στόμα του Χίτλερ είναι ένα ψέμα. Όταν μιλά για ειρήνη, εννοεί τον πόλεμο και όταν κατά τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεί το όνομα του Παντοδύναμου, εννοεί τη δύναμη του πονηρού εκπεσόντος αγγέλου, του Σατανά… Είναι αλήθεια ότι πρέπει να αγωνιστούμε κατά του εθνικοσοσιαλιστικού τρομοκρατικού κράτους με ορθολογικά μέσα. Όμως, οποιοσδήποτε εξακολουθεί να αμφισβητεί την πραγματικότητα, την ύπαρξη δαιμονικών δυνάμεων, θα έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθεί τη μεταφυσική διάσταση αυτού του πολέμου.» . Τα μέλη του «Λευκού Ρόδου» είναι ανυποχώρητα, η επιλογή τους ,μονόδρομος: «Δεν πρόκειται να σιωπήσουμε. Εμείς είμαστε η ταραγμένη σας συνείδηση. Το Λευκό Ρόδο δε θα σας αφήσει σε ησυχία». Σε λίγο χρονικό διάστημα η δυναμική της οργάνωσης θα ξεπεράσει τα όρια του Μονάχου. Το πέμπτο φυλλάδιο θα  διακινηθεί σε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία. Από τη Βιέννη και το Σάλτσμπουργκ  μέχρι τη Στουτγάρδη, την Κολωνία και το Αμβούργο ένα ευρύτερο δίκτυο υποστηρικτών φρόντισε για τη διάδοσή του. Άλλες δράσεις τους όπως η αναγραφή αντιναζιστικών συνθημάτων στους πολυσύχναστους δρόμους του Μονάχου θα προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην τοπική κοινωνία και αναστάτωση στους ανθρώπους του καθεστώτος.

Λίγες μέρες αργότερα ένα ατυχές συμβάν θα οδηγήσει σε συλλήψεις των μελών του «Λευκού Ρόδου» από την Γκεστάπο. Θα ακολουθήσει η καταδίκη σε θανατική ποινή έξι μελών του σκληρού πυρήνα της ομάδας. Μεταξύ αυτών  και ο άγιος Αλέξανδρος. Το τέλος τους δε θα αργήσει όμως η θυσία τους, όπως όλων των χριστιανών μαρτύρων, θα φωτίζει την πνευματική πορεία των πιστών του Ιησού της Γαλιλαίας.

Το μαρτύριό τους θα μας υπενθυμίζει το καθήκον μας ως μελών της Εκκλησίας να υπεραμυνθούμε του ευαγγελικού μηνύματος της απελευθέρωσης από κάθε μορφής δουλεία ,να γίνουμε εκφραστές ενός αυθεντικού Χριστιανισμού ,ενός Χριστιανισμού που ελκύει και εμπνέει .Οι χριστιανοί αν θέλουν να είναι συνεπείς με την  πίστη τους οφείλουν διαχρονικά να αγωνίζονται στο πλευρό των αδύναμων ,των αδικημένων, των καταπιεσμένων , όπως οι μάρτυρές τους. Σε διαφορετική περίπτωση ισχύει αυτό που έγραφε ο Αντόνιο Φραγκόζο: «Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται …είναι μια καρικατούρα της εικόνας του Θεού Δημιουργού, της καλοσύνης του Πατέρα και της ευσπλαχνίας του Κυρίου».

.