ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ ΤΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ;

Ο Μαρίνος εργαζόταν  σε σχολείο της Δυτικής Θεσσαλονίκης .Πρωτογνωριστήκαμε στο Στρατό. Τη σκοπιά Β11 μαζί την είχαμε «χτίσει». Άνθρωπος «έξω καρδιά». Δάσκαλος από τους λίγους. Τα κρασάκια του ,τις ροκιές του, τις ρακιές του, τις εκδρομούλες του, τις παρέες του, την οικογένειά του ,τις σταθερές του… Με το Θεό τα πήγαινε καλά ,έτσι κάθε Κυριακή αν δεν είχε προηγηθεί κανένα νυχτερινό ξεσάλωμα ,τον έβρισκες στην ενορία του.  Ο Μαρίνος ήταν από αυτούς που πίστευαν ότι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα είναι αυτό της Σαντορίνης μέχρι την ημέρα που στο σχολείο πάτησε το πόδι της η Άντα, η νέα συνάδελφος που ήλθε με απόσπαση από την Κρήτη. Δεν πέρασαν λίγοι μήνες και κατανόησε τη λάθος εκτίμησή του. Τελικά όλα τα ηλιοβασιλέματα, και της Χαλκιδικής, και της Θεσσαλονίκης και του Λιτόχωρου ήταν πανέμορφα όταν τα μοιραζόταν με την Άντα. Οι συνάδελφοι ,οι συγγενείς και αρκετοί φίλοι φρόντισαν να τον συνετίσουν ,αν όχι να τον καταδικάσουν. Εκλογίκευση του  έλεγαν, η μόνη λύση. Το ίδιο έργο παιζόταν και στην πλευρά της Άντας. Όποτε συναντιόμασταν  συνήθιζα να τον πειράζω «πως πάνε τα ηλιοβασιλέματα ρε Μαρίνο;» …Το πρόσωπό του έλαμπε…σα να την περίμενε την ερώτηση. Ο καιρός πέρασε «η κοινή γνώμη ,μια κοινή πόρνη»(Τζίμης Πανούσης) έκανε το θαύμα της… ο Μαρίνος και η Άντα «εκλογικεύθηκαν»… Για την Άντα δε ξέρω, δεν την ξαναείδα, ο Μαρίνος όμως δεν πείσθηκε ποτέ για το σωστό της επιλογής του… Τις προάλλες κατορθώσαμε μετά από πολύ καιρό να ξαναβρεθούμε… πρώτες πρωινές ώρες στην Προξένου Κορομηλά. Η κουβέντα καρδιακή όπως τα παλιά καλά χρόνια συνοδεία Ιρλανδέζικου ροφήματος… Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού ο Μαρίνος κοντοστάθηκε ,με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε: «Αλήθεια ποιος θα μας δώσει πίσω τα ηλιοβασιλέματα που χάσαμε; όσοι μας έκριναν; όσοι μας συμβούλεψαν ή όσοι μας διέσυραν; Ποιος;;;;;» Έριξα το σακίδιο στην πλάτη ,βγήκα στα γρήγορα στην παραλιακή και πήρα το ταξί .Το πρώτο δρομολόγιο του ΚΤΕΛ για τη μικρή επαρχιακή πόλη με περίμενε…