π.Αντώνιος Καλλιγέρης:Αγαπητοί μας συνταξιδιώτες

  

 EDITORIAL

  Αγαπητοί μας συνταξιδιώτες,

 Σύμφωνα με ένα παλιό τραγούδι του Μ.Λοϊζου « Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία/ κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά/ ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία/ είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά».

   Στα χρόνια της αντίστασης στους τοίχους έγραφαν ελπίδες, προτροπές, ευχές και όνειρα.

   Στα χρόνια της ευημερίας εκτός από ελάχιστες πολύ έξυπνες ιδέες, στους τοίχους ανακοινώνεται η οργή, ο θυμός και οι επερχόμενες καταστροφές.

    Στους ηλεκτρονικούς τοίχους τα πράγματα είναι χειρότερα. Κανείς δεν γράφει για την ελπίδα. Ούτε οι χριστιανοί. Ακόμα και όταν ο κόσμος καλείται σε μετάνοια, αυτό γίνεται για να μην τον βρεί με οποιαδήποτε έννοια η «οργή» του Θεού!

   Και όμως! Όταν ο Κύριος καλούσε σε μετάνοια τους ανθρώπους το έκανε για να μη χάσουν την επερχόμενη Βασιλεία των Ουρανών. Να μη χάσουν τη συνάντηση. Τη χαρά του βασιλικού τραπεζιού. Πουθενά οργή και θυμός. Μόνο η χαρά της παρέας.

    Η αποστολή των μαθητών του Χριστού σύμφωνα με αυτό το πνεύμα στοχεύει στην αναγγελία του χαρμόσυνου μηνύματος της παρουσίας Του. Της ζωής στην Εκκλησία που μεταμορφώνει τον κόσμο. Εμείς όμως κάνουμε το αντίθετο. Κηρύττουμε την επερχόμενη καταστροφή ενός σάπιου κόσμου. Αυτόν τον κόσμο ήρθε ο Χριστός για να τον σώσει και όχι για να τον κρίνει. Η ελπίδα ήταν (και είναι) ο Ίδιος. Οι μαθητέςΤου όμως σήμερα όλοι εμείς μιλάμε με απέχθεια για ότι Εκείνος αγάπησε.

   Είμαστε πολύ μακριά από το πνεύμα της Αγ.Γραφής αλλά και της Πατερικής Παράδοσης. Στην προς Ευτρόπιο ομιλία του ο Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συνεχίζοντας τη θεολογική θέση του Απ.Παύλου, γράφει ότι ο Χριστός αγάπησε μια πόρνη. Την οποία τη θεράπευσε, την καθάρισε, την κατέστησε με τη θυσία Του παρθένο αγνή και έγινε ο Νυμφίος Της. Εμείς όμως οι μαθητές του 2013 αυτή την πόρνη απειλούμε με λιθοβολισμό. Την απεχθανόμαστε και φτιάχνουμε τους δικούς μας μικρόκοσμους. Ο αγ.Ιωάννης της Κλίμακας υποστηρίζει ότι ένα από τα βασικά προτερήματα του πνευματικού πατέρα είναι αναυσία. Άρα οι μαθητές του 2013 δεν μπορούν να γίνουν πατέρες επειδή πλήττονται από τη ναυτία που τους προκαλούν οι πληγές του σύγχρονου κόσμου.

  Ίσως για αυτό δεν μπορούμε να αντικρύσουμε τους ανθρώπους και την καθημερινότητά τους πέρα από τα όρια της ασφάλειάς μας. Ίσως για το λόγο αυτό δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας.

   Μήπως τη Σαρακοστή αυτή χρειάζεται να νηστεύσουμε αυτό το πάθος;

    Ας μην επαναλάβουμε την αχαριστία των Ισραηλιτών που βγήκαν από την Αίγυπτο και σε κάθε δυσκολία ζητούσαν να επιστρέψουν στη σκλαβιά της γιατί αυτή προσέφερε  «ασφάλεια». Ας μην ξεχνάμε με τη σειρά μας ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας. Επομένως η ασφάλειά μας είναι η Πατρότητά Του όσο και αν αυτή μας «εκθέτει» σε άγνωστες για μας συνθήκες άθλησης.

    Ας μιλήσουμε στα παιδιά για αυτή την αγάπη. Έχουμε χρέος να ανοίξουμε μπροστά στα μάτια τους τη Βασιλεία που δίδαξε ο Χριστός.