Μερικά πράγματα δυσκολεύεσαι να τα διαχειριστείς...Αυτό έπαθα διαβάζοντας πρόσφατα στο fb τη δημοσίευση της προ τριακονταετίας μαθήτριάς μου στη Σέριφο Κατερίνας Ρώτα ......το ευχαριστώ στην Κατερίνα και σε όλα τα παιδιά της Σερίφου είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...Ακολουθεί το κείμενο:
"Πάνε, πάνω - κάτω, 30 χρόνια...
(γκου χου γκου χου)... Δεν θυμάμαι καν αν ήταν πράγματι τόσο υπέροχος δάσκαλος
όσο πίστευα... δεν θυμάμαι αν όσα έμαθα τα έμαθα αποκλειστικά από αυτόν ή
έβαλαν το χεράκι τους κι όλοι εκείνοι οι καθηγητές που ακολούθησαν. Θυμάμαι
όμως με απόλυτη ακρίβεια πως ο δάσκαλός μου αυτός με έκανε να αγαπώ το σχολείο
και πως ο ίδιος με έκανε να θέλω να γίνω ψυχολόγος κι αυτό, όπως και να το
κάνουμε, κάτι έχει να λέει... (μεταξύ μας εγώ ήθελα να γίνω αστυνομικός ή
μαρκόνης...). Ακολούθησαν κι άλλοι, όχι πολλοί, μα ακολούθησαν...
Εμείς λοιπόν στη Σέριφο, είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα δάσκαλο ή καθηγητή που δε φρόντισε απλά να μας μάθει πως ένα κι ένα κάνει δύο, μα φρόντισε να μας διδάξει πως η μάθηση είναι κάτι πολύ παραπάνω από στείρα αποστήθιση και γνώσεις που υπάρχουν γραμμένες στα βιβλία... Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που έγινε καθηγητής όχι απλά με το πτυχίο του, μα επειδή έμφυτα γνώριζε πως αυτό που χρειάζονται τα παιδιά δεν υπήρξε ποτέ γραμμένο σε εγκυκλίους και πλάνα ύλης, υπήρχε όμως μέσα του και θεώρησε μοναδικό χρέος της σταδιοδρομίας του να σε κάνει να σκεφτείς κι όχι να ακολουθήσεις το παράδειγμά του.
Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που καμιά φορά παράβλεπε απουσίες ή έβαζε ένα - δυο βαθμούς παραπάνω συνωμοτικά για να μη μείνεις στην τάξη... που ήξερε να ξεχωρίζει το δημιουργικό χάος από το χάος σκέτο και δεν κατέφυγε ποτέ σε τιμωρίες για να υπογραμμίσει στο υπέροχο κοινό του ποιος είναι το boss εκεί μέσα, καθώς δεν είδε ποτέ του κάποιο boss στον καθρέφτη του σχολικού κτηρίου κι επειδή έγινε εκπαιδευτικός γιατί το έλεγε η καρδιά του κι όχι η μαμά του.
Είναι ο καθηγητής εκείνος που δε συμπάθησε ποτέ την έδρα και το τεφτέρι με τα ονόματα, που δεν είχε αρχηγικές τάσεις και σύνδρομα, που δεν είπε ποτέ ''βγάλτε μία κόλλα χαρτί''. Είναι εκείνος που αντιπαθούσε τις εξετάσεις και τα διαγωνίσματα, που είχε καλλιεργημένη την ενσυναίσθησή του κι απέφευγε συστηματικά οτιδήποτε γεννούσε άγχος και δεν προήγαγε την ελεύθερη σκέψη, χωρίς να φοβάται το ξεβόλεμα και το παραστράτημα από τις to do list του υπουργείου. Ήταν εκείνος που δεν χωρούσε σε 4 τοίχους, παρά ήθελε να διδάσκει στο προαύλιο της εκκλησίας του Εσταυρωμένου... Ήταν ο δάσκαλος που δίδασκε με κλειστό βιβλίο.
'Ηταν ο σπάνιος εκείνος άνθρωπος που πάντα έβρισκε τα λάθη μας λογικά γιατί ήξερε πως σκεφτόμασταν, γιατί είχε το σπάνιο χάρισμα να θυμάται πως δουλεύει το παιδικό, το εφηβικό μα και το ενήλικο μυαλό, ήξερε πως να μην κρίνει, να προσαρμόζεται, να διευκολύνει που αν δε μάθαινες με τον τρόπο που δίδασκε, δίδασκε με τον τρόπο που μαθαίνεις, που έκοβε κι έραβε το μάθημά του στα μέτρα σου κι ουδέποτε σου ζήτησε να χωρέσεις εσύ στα δικά του καλούπια. Άλλωστε άνθρωποι σαν αυτόν ήξερε καλά πως τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν νιώθουν αποδεκτά, όταν δεν κάνουν μόνο λάθη, όταν συμπαθούν το δάσκαλό τους κι ακόμη καλύτερα όταν γνωρίζουν πως τους συμπαθεί κι αυτός.
Ήταν εκείνος ο δάσκαλος που σου έδινε συγχαρητήρια κάθε φορά που έκανες κάτι με το δικό σου τρόπο και δεν ακολουθούσες τη δική του πεπατημένη, που δε σε μάλωνε για το γραφικό σου χαρακτήρα, που στόχευε στην πρόοδο κι όχι στην τελειότητα. Είναι εκείνος που προήγαγε την πεποίθηση πως η διδασκαλία, όταν γίνεται σωστά, είναι αγάπη, νοιάξιμο, είναι ''μπορείς''. Όχι, δεν είναι εύκολο όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν... Είναι δύσκολο...
Εμείς λοιπόν στη Σέριφο είχαμε έναν τέτοιο δάσκαλο στη ζωή μας, έναν άνθρωπο που δε μας μεταλαμπάδευσε απλά γνώσεις...Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, μας βοήθησε να ανακαλύψουμε τις κλίσεις μας, μας μάλωνε με βλέμματα, μας έκανε να αγαπάμε το σχολείο ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλοί μαθητές. Όχι, δεν είναι εύκολο, ας λένε εκείνοι που δεν ξέρουν. Ξέρεις γιατί? Επειδή η σπουδαιότητα του να είσαι δάσκαλος είναι πως πλάθεις ζωές, πως έχεις στα χέρια σου ένα λιθαράκι από το μέλλον...
Τα σέβη μας, κύριε Αργυρόπουλε...
Εμείς λοιπόν στη Σέριφο, είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα δάσκαλο ή καθηγητή που δε φρόντισε απλά να μας μάθει πως ένα κι ένα κάνει δύο, μα φρόντισε να μας διδάξει πως η μάθηση είναι κάτι πολύ παραπάνω από στείρα αποστήθιση και γνώσεις που υπάρχουν γραμμένες στα βιβλία... Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που έγινε καθηγητής όχι απλά με το πτυχίο του, μα επειδή έμφυτα γνώριζε πως αυτό που χρειάζονται τα παιδιά δεν υπήρξε ποτέ γραμμένο σε εγκυκλίους και πλάνα ύλης, υπήρχε όμως μέσα του και θεώρησε μοναδικό χρέος της σταδιοδρομίας του να σε κάνει να σκεφτείς κι όχι να ακολουθήσεις το παράδειγμά του.
Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που καμιά φορά παράβλεπε απουσίες ή έβαζε ένα - δυο βαθμούς παραπάνω συνωμοτικά για να μη μείνεις στην τάξη... που ήξερε να ξεχωρίζει το δημιουργικό χάος από το χάος σκέτο και δεν κατέφυγε ποτέ σε τιμωρίες για να υπογραμμίσει στο υπέροχο κοινό του ποιος είναι το boss εκεί μέσα, καθώς δεν είδε ποτέ του κάποιο boss στον καθρέφτη του σχολικού κτηρίου κι επειδή έγινε εκπαιδευτικός γιατί το έλεγε η καρδιά του κι όχι η μαμά του.
Είναι ο καθηγητής εκείνος που δε συμπάθησε ποτέ την έδρα και το τεφτέρι με τα ονόματα, που δεν είχε αρχηγικές τάσεις και σύνδρομα, που δεν είπε ποτέ ''βγάλτε μία κόλλα χαρτί''. Είναι εκείνος που αντιπαθούσε τις εξετάσεις και τα διαγωνίσματα, που είχε καλλιεργημένη την ενσυναίσθησή του κι απέφευγε συστηματικά οτιδήποτε γεννούσε άγχος και δεν προήγαγε την ελεύθερη σκέψη, χωρίς να φοβάται το ξεβόλεμα και το παραστράτημα από τις to do list του υπουργείου. Ήταν εκείνος που δεν χωρούσε σε 4 τοίχους, παρά ήθελε να διδάσκει στο προαύλιο της εκκλησίας του Εσταυρωμένου... Ήταν ο δάσκαλος που δίδασκε με κλειστό βιβλίο.
'Ηταν ο σπάνιος εκείνος άνθρωπος που πάντα έβρισκε τα λάθη μας λογικά γιατί ήξερε πως σκεφτόμασταν, γιατί είχε το σπάνιο χάρισμα να θυμάται πως δουλεύει το παιδικό, το εφηβικό μα και το ενήλικο μυαλό, ήξερε πως να μην κρίνει, να προσαρμόζεται, να διευκολύνει που αν δε μάθαινες με τον τρόπο που δίδασκε, δίδασκε με τον τρόπο που μαθαίνεις, που έκοβε κι έραβε το μάθημά του στα μέτρα σου κι ουδέποτε σου ζήτησε να χωρέσεις εσύ στα δικά του καλούπια. Άλλωστε άνθρωποι σαν αυτόν ήξερε καλά πως τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν νιώθουν αποδεκτά, όταν δεν κάνουν μόνο λάθη, όταν συμπαθούν το δάσκαλό τους κι ακόμη καλύτερα όταν γνωρίζουν πως τους συμπαθεί κι αυτός.
Ήταν εκείνος ο δάσκαλος που σου έδινε συγχαρητήρια κάθε φορά που έκανες κάτι με το δικό σου τρόπο και δεν ακολουθούσες τη δική του πεπατημένη, που δε σε μάλωνε για το γραφικό σου χαρακτήρα, που στόχευε στην πρόοδο κι όχι στην τελειότητα. Είναι εκείνος που προήγαγε την πεποίθηση πως η διδασκαλία, όταν γίνεται σωστά, είναι αγάπη, νοιάξιμο, είναι ''μπορείς''. Όχι, δεν είναι εύκολο όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν... Είναι δύσκολο...
Εμείς λοιπόν στη Σέριφο είχαμε έναν τέτοιο δάσκαλο στη ζωή μας, έναν άνθρωπο που δε μας μεταλαμπάδευσε απλά γνώσεις...Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, μας βοήθησε να ανακαλύψουμε τις κλίσεις μας, μας μάλωνε με βλέμματα, μας έκανε να αγαπάμε το σχολείο ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλοί μαθητές. Όχι, δεν είναι εύκολο, ας λένε εκείνοι που δεν ξέρουν. Ξέρεις γιατί? Επειδή η σπουδαιότητα του να είσαι δάσκαλος είναι πως πλάθεις ζωές, πως έχεις στα χέρια σου ένα λιθαράκι από το μέλλον...
Τα σέβη μας, κύριε Αργυρόπουλε...
* Ακόμη έχουμε τα δώρα που μας είχατε φέρει από την
Ελβετία. Το μωβ κασκόλ για μένα και την τεράστια κίτρινη ομπρέλα για την
Αννέτα..."
