Le Mont Saint Michel-France 2012

Το Mont-Saint-Michel είναι ένα βραχώδες νησί στη Γαλλία στην περιοχή της Νότιας Νορμανδίας. Βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο (λίγο πάνω από μισό μίλι) έξω από τη βορειοδυτική ακτή της χώρας. Το νησί από τον 8ο μ.Χ. αιώνα ήταν η έδρα της Μονής από την οποία αντλεί το όνομά του.

για περισσότερα :   http://e-theroad.blogspot.gr/2012/08/le-mont-saint-michel-france-2012.html

Επιμορφωτική ημερίδα:Ερευνητικές Εργασίες στο Λύκειο - Παιδαγωγικές Αρχές και Διδακτικές Πρακτικές

Η Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Δυτικής Μακεδονίας σας προσκαλεί σε επιμορφωτική ημερίδα που διοργανώνει το Τμήμα Επιστημονικής – Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δ/θμιας Εκπαίδευσης, με θέμα: «Ερευνητικές Εργασίες στο Λύκειο - Παιδαγωγικές Αρχές και Διδακτικές Πρακτικές» και με εισηγητή τον κ. Ηλία Ματσαγγούρα καθηγητή Διδακτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία θα διεξαχθεί στο 4ο Λύκειο Κοζάνης (Ευτέρπης και Μουσσών), την Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012 και ώρα 09.00΄-14.30΄.

Επιμορφωτική ημερίδα θεολόγων Νομού Καστοριάς

Ζητήματα Διδακτικής της Θρησκευτικής Αγωγής

 5 Σεπτεμβρίου 2012,

 ημέρα Τετάρτη και ώρα 10:00 π.μ. 

 Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί  στο χώρο τηςΒιβλιοθήκης του 2^ου ΓΕΛ Καστοριάς σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:

10:00-10:15 Προσέλευση

10:15-10:45 «  Πίστη και  Επιστήμη για το Θεό,τον Κόσμο και τον Άνθρωπο» ,

 Σωκράτης Βασιόπουλος, Θεολόγος Καθηγητής στο 3^ο ΓΕΛ Καστοριάς

10:45-11:10 Συζήτηση

11:10-11:40  «Σχέσεις δύο φύλων, μάθημα ταμπού για τον καθηγητή ή το μαθητή;» 

Ελευθερία Σιαμαντούρα, Θεολόγος Καθηγήτρια στο 3ο  Γυμνάσιο Καστοριάς

11:40-12:00 Συζήτηση

12:00-12:30  Διάλειμμα

12:30-13:00  «Διδάσκοντας την Ευθανασία στη Γ' Λυκείου»,

 Αθηνά Μπαστάκη, Θεολόγος Καθηγήτρια στο ΓΕΛ Νεστορίου

13:00-13:30 Συζήτηση

13:30  Λήξη ημερίδας

 Αντρέας Αργυρόπουλος

Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας και Πέλλας

ΚΑΙΡΟΣ: Για τον αποκλεισμό των θεολόγων από τους φετινούς διορισμούς

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η τρέχουσα οικονομική δυσπραγία αποτελεί ασφαλώς την ύψιστη δικαιολογία  για  τι δραστικές περικοπές των νέων διορισμών στην α/θμια και β/θμια εκπαίδευση αλλά έρχεται σε καίρια αντίθεση με την διακηρυχθείσα  πρόθεση πρόσληψης αρκετών χιλιάδων αναπληρωτών. Στο γεγονός αυτό της δραματικής μείωσης διορισμών  ήλθε να προστεθεί και η παντελής απουσία νέων διοριστέων του κλάδου ΠΕ1, κάτι που αποτελεί αφενός καταστρατήγηση της αρχής ίσης μεταχείρισης των ειδικοτήτων που υπηρετούν  στη β/θμια εκπαίδευση αφετέρου δε παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας στο ποσοστό νέων διορισμών ανά ειδικότητα.

Με αναμφισβήτητο δεδομένο τόσο τα υφιστάμενα κενά-κυρίως σε σχολικές μονάδες παραμεθορίων νησιωτικών περιοχών- όσο και την αποχώρηση λόγω συνταξιοδότησης εκατό και πλέον θεολόγων καθηγητών, ο εξοβελισμός της ειδικότητάς μας από τους διορισμούς για το σχολικό έτος 2012-2013 αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη για το χώρο μας.

Τούτων δοθέντων το υπουργείο Παιδείας οφείλει άμεσα να πληροφορήσει με ακριβή στοιχεία τους φορείς εκπροσώπησης των μελών της θεολογικής εκπαιδευτικής κοινότητας  σχετικά με τα πραγματικά κενά θεολόγων στις εκπαιδευτικές περιφέρειες της χώρας . Πιστεύουμε πως η ανταπόκριση σ’ αυτό το αίτημα θα αμβλύνει καταρχήν τις δυσμενείς εντυπώσεις που έχει προκαλέσει ο αποκλεισμός του κλάδου μας από τους πρόσφατους διορισμούς καθώς πέραν των άλλων η  μη αιτιολόγηση της ενέργειας αυτής θέτει και άλλα ζητήματα, που σχετίζονται με  την  ακολουθητέα μελλοντικά πολιτική στο θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Ελπίζουμε ότι ο πρωτοφανής αποκλεισμός της ειδικότητάς μας από τους φετινούς διορισμούς θα εξισορροπηθεί από τον διορισμό ικανού αριθμού , αναλογικά φυσικά, αριθμού αναπληρωτών, οι οποίοι  θα κληθούν στην παρούσα αντικειμενικά δυσμενή συγκυρία, να διεκπεραιώσουν με επάρκεια την αποστολή τους.

                                                                               Από το  Δ.Σ

AGAPE: Mια προοδευτική χριστιανική πρωτοβουλία για την παγκόσμια οικονομία και την αειφόρο ανάπτυξη

Με την κρίση που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ με τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου, η οποία ως γνωστό κορυφώθηκε το Σεπτέμβρη του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers και από το επόμενο έτος πέρασε με εντονότερο ρυθμό στην ευρωπαϊκή δημοσιονομική σφαίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ελληνική οικονομία, έγινε κατανοητό από την παγκόσμια χριστιανική κοινότητα πως υπάρχει ένα τεράστιο ηθικό πρόβλημα, στο οποίο ο χριστιανισμός δεν μπορεί πλέον να μένει απαθής. Με δεδομένη μάλιστα την γενικότερη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, όλες οι συσσωρευμένες αντιφάσεις της οποίας εκρήγνυνται σταδιακά οδηγώντας την σε κατάρρευση, η παγκόσμια ιεραποστολή είναι πλέον υποχρεωμένη να φέρει ως πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα αυτό.
Είναι γεγονός ότι η παγκόσμια χριστιανική κοινότητα, κύρια έκφραση τις οποίας αποτελεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ), έχει προ πολλού προβληματιστεί για την παγκόσμια οικονομία από την προοπτική τις «οικονομικής δικαιοσύνης», μια έννοια που αναπτύχθηκε από τις εκκλησίες και την οικουμενική κίνηση ως πρωταρχικό αίτημα τις χριστιανικής μαρτυρίας στον 21ο αιώνα. Η χριστιανική πίστη δεν μπορεί να αγνοεί την ανάγκη για την δικαιοσύνη σε παγκόσμιο επίπεδο,και το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι πιστοί, σύμφωνα με το αίτημα τις Κυριακής προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία σου … ως εν ουρανώ και επί γης», είναι να εργάζονται για την προώθηση της δίκαιης κατανομής των πόρων και της εξουσίας, πράγματα απαραίτητα για μια ανθρώπινη και οικολογικά βιώσιμη ανάπτυξη.
Στην τελευταία διακήρυξη των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών το 2008 τονίζεται χαρακτηριστικά: «Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί συμμερίζονται μετά των άλλων, θρησκευόμενων ή μη ανθρώπων του πλανήτη, την ευθύνη για τη σύγχρονη κρίση, διότι ανέχθηκαν ή συμβιβάστηκαν ακρίτως και προς ακραίες επιλογές του ανθρώπου χωρίς την αξιόπιστη αντιπαράθεση προς αυτές του λόγου της πίστεως .…Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών διευρύνεται δραματικά εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, που συνήθως είναι αποτέλεσμα μανιακής κερδοσκοπίας εκ μέρους οικονομικών παραγόντων και στρεβλής οικονομικής δραστηριότητας, η οποία, στερούμενη ανθρωπολογικής διαστάσεως και ευαισθησίας, δεν εξυπηρετεί, τελικά, τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας. Βιώσιμη οικονομία είναι εκείνη, που συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με την δικαιοσύνη και την κοινωνική αλληλεγγύη».
Εδώ και δεκαετίας έχει με σαφήνεια υποστηριχθεί πως «ο χριστιανικός κόσμος και οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες έχουν υποχρέωση να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης από τη σκοπιά της χριστιανικής πίστης, και για το λόγο αυτό να αντισταθούν στη μονομερή επιβολή της οικονομικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης». Οι εκπρόσωποι των εκκλησιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, για παράδειγμα, διατύπωσε το ερώτημα: «Έχουν το θάρρος οι εκκλησίες μας να αντιμετωπίσουν τις ‘αξίες’ μιας ζωής προσανατολισμένης στο κέρδος ως θέμα πίστεως, ή θα προτιμήσουν να σιωπήσουν και να αποσυρθούν στην ‘ιδιωτική’ σφαίρα; Είναι ένα ερώτημα που οι εκκλησίες οφείλουν να απαντήσουν, αλλιώς θα χάσουν την ψυχή τους»!
Η ανθρώπινη ανάπτυξη σε βιώσιμες κοινωνίες επομένως αποτελεί βασικό όραμα τις παγκόσμιας χριστιανικής κοινότητας, με σκοπό την αναζήτηση τις οικονομικής δικαιοσύνης. Ο χριστιανικός κόσμος πιστεύει ότι η δικαιοσύνη είναι η καρδιά του προβλήματος. Πιστεύει ότι οι αξίες δεν μετρούνται με μονεταριστικούς όρους, και η ζωή – και ό, τι είναι απαραίτητο για την διατήρησή της – δεν μπορεί να εμπορευματοποιείται. Το κλειδί για την αντιμετώπιση των βασικών θεμάτων τις οικονομικής δικαιοσύνης είναι ειλικρινής κριτική, σαφήνεια και εναλλακτική πρόταση του ισχύοντος κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και νομισματικής παγκοσμιοποίησης, καθώς και αμφισβήτηση με βάση την χριστιανική πίστη ορισμένων αξιών της.
Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την λεγόμενη «οικονομία της σαμπάνιας», σύμφωνα με την οποία το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 83% του παγκόσμιου πλούτου. Ένα άλλο 20% κατέχει αντίστοιχα το 11%, ενώ το υπόλοιπο 60% κατέχει μόνο το 6% του παγκόσμιου πλούτου. Όσον αφορά τα διεθνή οικονομικά ιδρύματα, που ασκούν απόλυτη σχεδόν εξουσία στην διεθνή οικονομία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δανείζει χρήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες, επιβάλλοντας όμως σκληρά «διαρθρωτικά» μέτρα, η Παγκόσμια Τράπεζα, υποστηρίζει βέβαια αναπτυξιακά προγράμματα με δάνεια που χορηγεί, απαιτεί όμως από τα κράτη να υλοποιούν τις διαρθρωτικές αλλαγές πριν τους δοθούν τα δάνεια. Αφήνουμε το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, το οποίο κατά κύριο λόγο ορίζει την πολιτική του ΔΝΤ και άλλων ιδρυμάτων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο ΔΝΤ π.χ., το ποσοστό ψήφων που αντιστοιχεί στις ΗΠΑ είναι 17,4%, ενώ το σύνολο των αφρικανικών κρατών μόνο το 4,5%. Στην Παγκόσμια Τράπεζα, οι ΗΠΑ κατέχουν το 16,5%, η Ιαπωνία το 7,9%, η Γερμανία το 4,5%, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία το 4,3% αντίστοιχα, ενώ η Ινδία – στην οποία αντιστοιχεί το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού – κατέχει λιγότερο από το 3% των ψήφων.
Αυτά όμως είναι πολύ δύσκολο, έως πρακτικά αδύνατο, να αλλάξουν τη ρότα της παγκόσμιας οικονομίας, αν δεν δραστηριοποιηθούν οι θρησκευτικές κοινότητες, και κυρίως οι χριστιανικές. Μόνο με την μαζική αντίδρασή τους και τις πρωτοβουλίες, τις οποίες οι ηγέτες των οφείλουν να αναλάβουν – η απήχηση των περιβαλλοντολογικών πρωτοβουλιών του Οικουμενικού Πατριάρχου παγκοσμίως θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους – είναι δυνατή η υλοποίηση μιας αντι-οικονομικής παγκοσμιοποίησης, η οποία θα αποτελεί εναλλακτική πρόταση στο νεοφιλελεύθερο «παράδειγμα» που τείνει να παγιωθεί σήμερα. Προς αυτή την κατεύθυνση για πάνω από μια δεκαετία στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών έχει εγκαινιαστεί μια συνεχιζόμενη διαδικασία με το ακρωνύμιο ΑΓΑΠΗ (ΑGAPE= Alternative Globalization Addressing People and Earth), επίκεντρο της οποίας είναι ο νόμος του δημιουργού Θεού και ζητούμενο η κορωνίδα της δημιουργίας, ο άνθρωπος, με στόχο μια βιώσιμη και δίκαιη παγκόσμια οικονομία, και ασφαλώς δεν προσδιορίζονται από τον λεγόμενο «μονόδρομο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης». Η πρωτοβουλία αυτή έχει ως βάση το βιβλικό αξίωμα: «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμός 24:1, δηλαδή «στο Θεό ανήκει η γη, και ό, τι βρίσκεται σε αυτήν, ο κόσμος, και όσοι ζουν σ’ αυτόν).

Δε διορίστηκε κανένας θεολόγος για το σχολικό έτος 2012-2013

Σήμερα  ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας η κατανομή των 225 θέσεων μονίμων εκπαιδευτικών που θα διοριστούν για το σχολικό έτος 2012-2013. Σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση, δε διορίζεται ΚΑΝΈΝΑΣ ΘΕΟΛΌΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΌΜΕΝΗ ΣΧΟΛΙΚΉ ΧΡΟΝΙΆ ....

Προς το τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή; / της Λαμιά Ελ Σαάντ

La fin du Moyen-Orient multiconfessionnel?


© L' orient littéraire
















Εν έτει 2009, οι χριστιανοί δεν προσφέρονται ίσως πλέον προς διαμελισμό από τα άγρια θηρία, αλλά φυλακίζονται και βασανίζονται ώστε να απαρνηθούν την πίστη τους. Μα είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σήμερα; Ο αναγνώστης των βιβλίων «χριστιανοί της Ανατολής: κι αν εξαφανίζονταν;» και «οι διωγμοί των χριστιανών στο σημερινό κόσμο» δυστυχώς θα απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα.

Οι Αντουάν Σφεΐρ (Antoine Sfeir) και Ραφαέλ Ντελπάρ (Raphaël Delpard) τολμούν επιτέλους να σηκώσουν την άκρη του πέπλου που καλύπτει το θέμα-ταμπού των διωγμών κατά του χριστιανισμού στην ανατολή και τον κόσμο.

Ο μεν Σφεΐρ υπήρξε επί χρόνια διευθυντής των «τετραδίων της Ανατολής», ενώ ο -κατά δήλωσή του άθεος- Ντελπάρ, είναι γνωστός ρεπόρτερ και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για δύο σοβαρούς και αξιόπιστους διανοούμενους που έχουν τεκμηριώσει άριστα τα έργα τους με ντοκουμέντα και μαρτυρίες από πρώτο χέρι, παρουσιάζοντας βιβλία που τα χαρακτηρίζει άμεμπτος επαγγελματισμός.
Οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής υποχρεούνται σε σιωπηλές εξόδους, μέσα στην παγερή αδιαφορία των κυβερνήσεων. Οι κόπτες της Αιγύπτου υφίστανται βίαιες επιθέσεις και πιέσεις κάθε είδους· οι Ιρακινοί χριστιανοί συνθλίβονται ανάμεσα στους δύο φονταμενταλισμούς, εκείνους των σιιτών και των σαλαφιτών. Και ούτω καθ' εξής...
Η μετατροπή των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από πλειοψηφία σε μειοψηφία, τους είχε ήδη οδηγήσει από αιώνες να βιώνουν υπό τη σκιά του εξισλαμισμού. «Σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, οι πιστοί της Βίβλου υποχρεούνται να εκδηλώνονται με μεγάλη "διακριτικότητα" και "προσοχή", πράγμα που τους καθιστά ουσιαστικά πολίτες β' κατηγορίας». Κι έστω κι αν οπροσηλυτισμός υποτίθεται πως απαγορεύεται στα περισσότερα συντάγματα των μουσουλμανικών κρατών, «πάντα βρίσκονται τρόποι να παρακαμφθούν τα όποια νομικά εμπόδια»... Εξάλλου εξακολουθούν να υφίστανται πολλά απομεινάρια του παρελθόντος, ιδίως σε ό,τι αφορά το νομικό καθεστώς των χριστιανών.
Στην Αίγυπτο, οι «αδερφοί μουσουλμάνοι» φέρονται να επιθυμούν την παλινόρθωση τουπαιδομαζώματος (cizye). Σύμφωνα με το σεΐχη αλ-Μπαράκ (al-Barrak) «οι εβραίοι και οι χριστιανοί δεν πρέπει να θεωρούνται  "λαοί της Βίβλου" (dhimmis) αλλά "άπιστοι" (καφίρ) και άρα να υπόκεινται στη σαρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του εξισλαμισμού ή της θανάτωσής τους». Εξ ου και οι καθημερινές βιαιότητες.
Στο Ιράκ, οι χριστιανές «οφείλουν να φοράνε μαντίλα, αν δε θέλουν να δεχθούν επιθέσεις με βιτριόλι».
Στην Παλαιστίνη, οι χριστιανές υφίστανται έναν ειδικό τύπο δίωξης, που θα μπορούσε να αποκαλεστεί «προσηλυτισμός δια του βιασμού». Οι μαζικοί βιασμοί έχουν διπλό στόχο: να μειώσουν τη γεννητικότητα των χριστιανικών πληθυσμών και να εξισλαμίσουν όσο το δυνατό περισσότερες χριστιανές γυναίκες. Σημειώνεται πως σύμφωνα με τη «σαρία» ο βιασμός θεωρείται απολύτως νόμιμη πρακτική.
Στην Αίγυπτο, «είναι συνήθης πρακτική η απαγωγή και ο βίαιος εξισλαμισμός νεαρών κοπτισσών χριστιανών».
Στην Αλγερία, «η άγρυπνη αστυνομία συλλαμβάνει αμέσως όποιον κατέχει ένα αντίτυπο της Βίβλου ή κάνει το σταυρό του δημοσίως» με την κατηγορία του "χριστιανού". Αυτού του τύπου οι "νεομάρτυρες" αριθμούν σε δεκάδες κάθε εβδομάδα».
Στην Τουρκία, τρεις χριστιανοί εκδότες βρέθηκαν νεκροί, αφού πρώτα «είχανξεκοιλιαστεί, ευνουχισθεί, βιασθεί και τους είχαν ακρωτηριάσει τις μύτες και τα δάκτυλα, πριν τους αποκεφαλίσουν».
Στα κράτη του Κόλπου και όλα τα κράτη που το νομικό τους σύστημα εμπνέεται απ' ευθείας από το μουσουλμανικό δίκαιο «κάθε αποστασία από τη μουσουλμανική θρησκεία επισύρει την ποινή του θανάτου... Η δημόσια λατρεία μη-μουσουλμανικών θρησκειών απαγορεύεται και όσοι την ασκούν κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακισθούν, να μαστιγωθούν ή και να βασανιστούν».








Θύμα διωγμών χριστιανών στην Ινδία (Ιούνιος 2009)
Ο κλήρος αποτελεί τον προνομιακό στόχο αυτών των διωγμών. «Οι δολοφονίες ιερέων, ιεραποστόλων, μοναχών κ.λπ είναι όλο και συχνότερες, και όλο και πιο ωμές και βίαιες.Ενώ τελειώνει η πρώτη δεκαετία της δεύτερης χιλιετίας, η διάδοση του λόγου του Χριστού εξακολουθεί να συνεπάγεται τη θυσία...  Η αντιχριστιανική βία είναι ένα από τα βασικά μέσα στην προσπάθεια να εξαλειφθεί η παρουσία της πίστης αυτής, θέτοντας τους φορείς της ενώπιον ενός απλού διλήμματος: θάνατος ή αυτοεξορία». Οι καρποί αυτής της προσπάθειας είναι μετρήσιμοι: «το 1990, το 60% των κατοίκων της Βηθλεέμ ήταν χριστιανοί· το 2001 εκπροσωπούσαν το 20% του πληθυσμού· σήμερα δεν φτάνουν ούτε καν το 1%. Χρειάστηκαν δεκαοκτώ μόνο χρόνια για να εκκενωθεί από τον χριστιανικό αραβικό της πληθυσμό, η Βηθλεέμ, η κατ' εξοχή γενέθλια πόλη της χριστιανοσύνης».

Πράγματι, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της εξολόθρευσης του χριστιανισμού είναι «πως όλα γίνονται σε ελάχιστο χρόνο... Φτάνουμε ραγδαία στο τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή. Μόνο που η εξαφάνιση των χριστιανών Αράβων κινδυνεύει να ρίξει στο χάος ένα μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής».
Αλλά οι διωγμοί των χριστιανών στον κόσμο δεν περιορίζονται στην Ανατολή. Εκατομμύρια χριστιανοί διώκονται επίσης σε κράτη που προήρθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ ή στα απομένοντα μαρξιστικά καθεστώτα. Το Βιετνάμ, το Λάος, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Κίνα και η Λευκορωσία ανήκουν στα πολυάριθμα κράτη όπου κρατούνται άνθρωποι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Στη Βόρειο Κορέα, «η δικτατορία του Κιλ Ιλ Σουνγκ (Kim II-sung) μιμούμενη τα σοβιετικά "γκουλάγκ", λειτουργεί τα δικά της στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι χριστιανοί εξολοθρεύονται συστηματικά και με αποφασιστικότητα...
Στο Σουδάν, «η πυρπόληση χωριών, οι μαζικές σφαγές, οι βιασμοί, η πώληση γυναικών και παιδιών αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Από το οπλοστάσιο των διωκτών των χριστιανών δε λείπει η χρήση της πείνας ή της μόλυνσης. Το Σουδάν είναι σήμερα η πατρίδα της γενοκτονίας, χώρος συστηματικής εξολόθρευσης της ανθρώπινης ζωής».
Πολυάριθμα από τα κράτη όπου διώκονται οι χριστιανοί είναι μέλη του ΟΗΕ και έχουν συνυπογράψει την «οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα», όπου στο άρθρο 5 αναφέρεται πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική», ενώ στο άρθρο 18, που αφορά τη θρησκευτική ελευθερία, αναγράφεται πως «κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας, στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς τη θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και την τέλεση θρησκευτικών τελετών».
Αλλά η καθημερινότητα των χριστιανών στις χώρες αυτές σημαδεύεται από κλείσιμο και καταστροφή των χώρων λατρείας τους, αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια, δολοφονίες... Οι λειτουργίες τελούνται σε σπίτια, σπηλιές, γκαράζ... Πρόκειται για μια παράδοξη αναβίωση της εποχής των κατακομβών. Το χειρότερο είναι πως υπάρχει ένα είδος εθισμού της διεθνούς κοινής γνώμης στην αντιχριστιανική βία, πράγμα που πολλαπλασιάζει την έντασή της: «η σιωπή των κυβερνήσεων στους διωγμούς αυτούς, τούς προσδίδει ένα είδος νομιμοποίησης, λες και πρόκειται για ατυχήματα, για κάτι το μοιραίο, απέναντι στο οποίο κάθε αντίδραση είναι μάταιη».
Οι Σφεΐρ και Ντελπάρ βγάζουν μια κραυγή απελπισίας. Εμείς έχουμε πλέον το καθήκον να την ακούσουμε, να την συνειδητοποιήσουμε και να την αναμεταδώσουμε... Ώστε να καταπολεμήσουμε, αν όχι το ίδιο το κακό, τουλάχιστο την αδιαφορία απέναντι στην επέλασή του.





Η Lamia El Saad είναι δημοσιογράφος

http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=5802&cata_id=8&catb_id=9&LID=1

Σωτήρης Δεσπότης:Μια Ανά-γνωση της Περικοπής του μισητού «Φιλάνθρωπου Αλλοδαπού» (Λκ. 10, 25-37) στη Συνάφειά της

Η επονομαζόμενη «παραβολή του Καλού Σαμαρείτη», την οποία και τιτλοφορώ ως παραβολή του μισητού «Φιλάνθρωπου Αλλοδαπού» [ΦΑ] (καθώς ο τυποποιημένος τίτλος πλέον δεν αναμεταδίδει το μήνυμα του κειμένου, παραδίδεται μόνον στο Κατά Λουκάν (Λκ.) ως απάντηση του Ιησού σε ερώτημα του Νομικού σχετικά με (α) το πώς μπορεί να κληρονομήσει «αιώνια ζωή» και (β) με το ποιος θεωρείται πλησίον. Ενώ μάλιστα αρχικά ο Ιησούς παραπέμπει τον συζητητή του στην Π.Δ., ακολούθως χρησιμοποιεί μια ιστορία από την καθημερινότητα. Συνήθως θύματα γίνονταν προσκυνητές του Ναού που ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα (όπως εν προκειμένω και ο Ιησούς) και θύτες Σαμαρίτες (Ιωσ., Αρχ. 20.118). Στη συγκεκριμένη παραβολή το θύμα είναι προσκυνητής αφού κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ και «παθητικοί» θύτες που επιδεικνύουν εγκληματική αμέλεια είναι οι πρωταγωνιστές του Ναού. Μόλις είχαν ολοκληρώσει τη θεία Λειτουργία τους ως «μεσάζοντες» μεταξύ Θεού και του λαού (συνεπώς και του ημιθανή) και προφανώς επέστρεφαν στα καταλύματά τους αφού η Ιεριχώ ήταν τόπος κατοικίας ιερέων. Αυτό σήμαινε ότι εφήρμοζαν την Τορά και δη το Λευιτικό που είχε αποκτήσει ιδιαίτερη αξία στα ελληνορωμαϊκά χρόνια ένεκα της έντονης διάκρισης μεταξύ καθαρών και ακαθάρτων. Αυτός που τελικά γίνεται πλησίον είναι κάποιος ἀλλογενής (έτσι χαρακτηρίζει τον Σαμαρείτη στο Λκ. 17, 18) που ο ευσεβής Νομικός βδελυσσόταν ως ακάθαρτο παρότι και αυτός σεβόταν την Τορά. Αρνούνταν, όμως, το Ναό. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε τον ρόλο που διαδραματίζει στην ερμηνεία η συνάφεια κάθε περικοπής και εν συνεχεία θα την καταγράψουμε σε συνδυασμό με ένα σύντομο σχολιασμό.

Α. Η συγκεκριμένη παραβολή όπως και του «Ασώτου» εντάσσονται σε μία ενότητα[1] που τόσο διευρυμένη απαντά αποκλειστικά στο Λκ. και είναι αφιερωμένη στην Πορεία του Μεσσία προς την Αγία Πόλη και μάλιστα το «Άγιον Όρος»-τη Σιών[2] όπου όμως δεν θα ενθρονισθεί αφού αποτινάξει το ζυγό της Υπερδύναμης Ρώμης, όπως αναμένει διαχρονικά η «Κοινή Γνώμη» από τον μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Αντιθέτως θα τον θανατώσουν οι ίδιοι οι θρησκεύοντες (θρησκευτικοί ηγέτες και η θεολογική ελίτ - Γραμματείς), αφού τον διασύρουν. Αυτός, όμως, την τρίτη μέρα θα αναστηθεί (9, 22 «πρώτη προαναγγελία του Πάθους»). Αυτή η πορεία ήδη στην αρχή της έχει προσδιοριστεί ως Έξοδος (χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς η «Γη της Επαγγελίας») αλλά και Ανάλημψις (9, 51). Σημειωτέον ότι η οδός διαδραματίζει ιδιαίτερη σημασία στο δίτομο έργο του Λουκά. Μην λησμονούμε ότι στον κράτιστο Θεόφιλο, ο οποίος ζει μάλλον στη Ρώμη, ήταν οικεία η εικόνα των θριάμβων των Καισάρων (της πανηγυρικής δηλ. εισόδου του κατακτητή-Υιού του Θεού σε μια πόλη υπό τις ιαχές των μαζών). Εν προκειμένω ο Ιησούς, φορέας μιας «άλλης» Ειρήνης-Pax (Λκ. 2, 18^. 19, 38), πραγματοποιεί έναν «αντι-θρίαμβο» αφού συνειδητά και εκούσια (και όχι επειδή το υπαγορεύει η μοίρα) οδεύει καταρχάς προς τον απόλυτο εξευτελισμό. Ενώ ο Υπεράνθρωπος ενσαρκώνει την αγάπη για δύναμη, ηδονή και χρήμα, ο Θεάνθρωπος αναδεικνύει τη δύναμη της αγάπης, η μόνη που «σκλαβώνει» αλλά και σώζει. Στην αρχή αυτής της Πορείας αποκαλύπτεται η δόξα/βασιλεία του Ιησού την όγδοη ημέρα (!) μετά από προσευχή στο «άγνωστο» όμως όρος πλησίον μιας πόλης με το όνομα του πλανητάρχη Καίσαρα, στα βόρεια όρια της Γαλιλαίας «των αλλοδαπών». Στον πυρήνα της ο ίδιος ο Ιησούς επισημαίνει την οσμή θανάτου που παραδόξως αναδύεται από την Ιερουσαλήμ, την ιερή «πόλη της Ειρήνης» (!) η οποία στο Λκ. και τις Πρ. συγκροτεί τον πυρήνα του σχεδίου της θείας Οικονομίας και συνιστούσε για τον εκλεκτό λαό τον απόρθητο ομφαλό της γης, αφού σε αυτήν είχε κατασκηνώσει «η υπέρμαχος στρατηγός», η Δόξα του Κυρίου (13, 32-35). Έτσι το όρος της Σιών, ο πυρήνας της αγιότητας και της καθαρότητας, και όλο το θρησκευτικό «σύστημα» (θυσίες-ιερατείο) που εκπροσωπεί, δεν συνιστούν πηγή ζωής αλλά πεδίο απόρριψης και θανάτου κάθε προφήτη που δεν συμβιβάζεται με το να εξαντλείται η σχέση με τον Κύριο της Ιστορίας και του Σύμπαντος σε μια απλή εκπλήρωση «θρησκευτικών καθηκόντων» και μία ανακυκλούμενη λατρεία μέσω της αναφοράς της θυσίας προκειμένου να υπάρξει εξιλέωση από τον Θεό. Γι’ αυτό και είναι προορισμένα να καταστραφούν. Σημειωτέον ότι ο Ιησούς, ο οποίος όπως αναφέρει στην «προγραμματική του Ομιλία» ήλθε εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς (4, 18), έχει βιώσει ήδη την θανάσιμη απόρριψη στην πατρίδα Του Ναζαρέτ (4, 28-30), αφού πριν στους δαιμονικούς Πειρασμούς είχε αρνηθεί να προσφέρει άρτον και θέαμα και μάλιστα στο Ναό (4, 9-11), στον έσχατο για το Λκ. πειρασμό! Ο Χριστιανισμός ήταν το μόνο «κίνημα» που δεν ήταν προσανατολισμένο σε ένα ιερό χώρο, δεν περιελάμβανε θυσίες στο τελετουργικό του, δεν είχε ιερατείο (με την έννοια του εθνικού θεσμού) αλλά και επιπλέον δεν συνδεόταν με τα πατροπαράδοτα φολκόρ, την «ταυτότητα» ενός έθνους. Τα ανωτέρω μπορούν να διαφωτίσουν το τι συμβολίζει στον Λουκά το σημείο αφετηρίας και του ημιθανή τραυματία αλλά και κατεξοχήν των κληρικών.

Β. Ένα άλλο θέμα που κυριαρχεί στη συνάφεια της παραβολής του ΦΑ είναι η μαθητεία στον Ιησού που ουσιαστικά υποκαθιστά το Νόμο/την Τορά: ποιοι δηλ. ανήκουν στον «κύκλο», την «οικογένεια», τους «εκλεκτούς» του παράδοξου πλάνητα, ανέστιου και φερέοικου Μεσσία που έχει όμως τη δύναμη να εξορκίζει, να θεραπεύει αλλά και να ανασταίνει^. τι ζητά αυτός (ο Μεσσίας) από όσους «θεόφιλους» τον ακολουθούν. Η παραβολή δεν εντάσσεται απλώς στον Αντι-θρίαμβο του Ιησού αλλά και σε μία άλλη ευρύτερη συνάφεια η οποία ξεκινά με το 7, 36 και κατακλείεται με το δίπτυχο δύο μορφών που ενώ οικονομικά και κοινωνικά διίστανται, τους συνδέει ο αποκλεισμός από τον «εκλεκτό λαό» και η δίψα για σωτηρία (του απολωλότος αρχιτελώνη Ζακχαίου και του τυφλού Βαρτιμαίου 18, 35-19, 11). Στην αρχή της καινούργιας ενότητας (7, 36) ο Λουκάς «ιστορεί» επίσης όντα «ασθενή» - γυναίκες: (1) την καρδιακή έκχυση της αγάπης της αμαρτωλής γυναίκας αντιθετικά προς την τυπική δεξίωση του οικοδεσπότη Φαρισαίου Σίμωνα, (2) το γεγονός ότι ακολουθούσαν τον Ιησού καὶ γυναῖκές τινες αἳ ἦσαν τεθεραπευμέναι ἀπὸ πνευμάτων πονηρῶν καὶ ἀσθενειῶν (πρβλ. 8, 1β-2) τις οποίες και κατονομάζει και (3) ένα δίπτυχο θεραπειών επίσης «αποκλεισμένων» γυναικών που τις συνδέει ο αριθμός δώδεκα που σχετίζεται και με τους μαθητές Του. Ο ίδιος ο Ιησούς με την παραβολή του εξελθόντος σπορέα περιγράφει τις διαφορετικές αντιδράσεις στο λόγο Του με αποκορύφωμα το γεγονός ότι η καλή γη, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσιν καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ (8, 15) ενώ κατόπιν διακηρύσσει ότι στενοί συγγενείς Του, μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες (8, 21^. πρβλ. 11, 28). Στο 9, 1-6 αναδεικνύονται οι Δώδεκα, οι οποίοι δεν λαμβάνουν δύναμη και εξουσία για να κρίνουν (= κυβερνήσουν/δικάσουν) τις δώδεκα φυλές αλλά να διέρχονται τις κωμοπόλεις και πανταχοῦ (1) να εξορκίζουν τα δαιμόνια, (2) να κηρύττουν την έλευση στο εδώ και το τώρα του καινούργιου κόσμου της θυσιαστικής αγάπης προς τον άλλο και της ελευθερίας από τον πόνο, τις ενοχές και τον θάνατο και (έτσι μεταγράφω τον όρο Βασιλεία) και (3) να θεραπεύουν. Μάλιστα στο 9, 12-17 οι ίδιοι μαθαίνουν (4) να μοιράζουν εξ Ονόματος Του Ιησού τροφή (ψωμί και ψάρια) από το «υστέρημά» τους σε όλους όσους έχουν καταφύγει στην έρημο διότι πεινούν και διψούν καταρχάς για λόγο παρηγοριάς και θεραπεία: Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν! (9, 13. 17 = «προτύπωση των δείπνων της Πρώτης Εκκλησίας»).

Από αυτούς τους Δώδεκα (στους οποίους ανήκει και ο Ιούδας), ξεχωρίζουν οι Τρεις. Βιώνουν (1) την παράδοξη ανάσταση μιας κοπέλας, η οποία σε αντίθεση προς τις προμνημονευθείσες μαθήτριες δεν έχει όνομα (αφού είναι κόρη του «παπά»-αρχισυναγώγου Ιαείρου) και απεβίωσε όταν εισήλθε στην εφηβεία - την ηλικία του γάμου (8, 40-56)^. (2) τη Βασιλεία τού κατεξοχήν Υιού στο «άγνωστο» όρος με συνόμιλους (κατ’ ουσίαν μαθητές Του) τους κορυφαίους της Π.Δ. Μωυσή και Ηλία. Η θεσπέσια εμπειρία του ακτίστου φωτός δεν συνοδεύεται, όμως, με «κατασκήνωση»-απομόνωση και εκστασιακές καταστάσεις αλλά με κατάβαση από το όρος στην «κοιλάδα του Κλαυθμώνος» εκεί που βρίσκεται ο όχλος και ο παραμορφωμένος από τη διεστραμμένη γενιά νεαρός που οι λοιποί μαθητές δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν παρά τη «δύναμη» που τους δωρήθηκε. Ακολούθως μόνος ο Λουκάς σημειώνει ότι ο Ιησούς ανέδειξε και έναν άλλο ευρύτερο κύκλο των Δώδεκα. Πρόκειται για τους Εβδομήντα (δύο;) κατά αντιστοιχία προς τα έθνη τα «ακάθαρτα και μιαρά» προς τα οποία θα κινηθεί η Εκκλησία κατεξοχήν διά του Παύλου 10, 1). Είναι οι «πρόδρομοι» της Παρουσίας του Μεσσία, οι οποίοι αποκαλούνται θεριστές, αρνιά ανάμεσα σε λύκους, νήπια σε αντίθεση προς τους σοφούς και συνετούς θεολόγους. Μετά την παραβολή του ΦΑ, σε μια περικοπή που δεν κυριαρχεί η κίνηση αλλά καταξιώνεται και η «στάση»-η σχόλη, δικαιώνονται και οι γυναίκες που σωριασμένες ενώπιόν Του αφουγκράζονται τον λόγο (πρβλ. 2, 19).

Ήδη επισημάνθηκαν επάλληλοι κύκλοι μαθητών με κέντρο-πυρήνα τους τον Ιησού: πολλές Γυναίκες-Δώδεκα (εκ των οποίων οι Τρεις έχουν ιδιαίτερες εμπειρίες)- Μωυσής+Ηλίας+προφήτες+βασιλείς (10, 24)-Εβδομήντα (δύο). Το εκπληκτικό γεγονός είναι ότι η μαθητεία προς τον Ιησού δεν αποτελεί «μονοπώλιο» κάποιων εκλεκτών. Ιδίως στους «εκλεκτούς» αδελφούς Ιωάννη και Ιάκωβο καθίσταται σαφές ότι όσοι δεν ανήκουν στο στενό κύκλο των Δώδεκα αλλά χρησιμοποιούν το Όνομά Του για να απαλλάσσουν από τα δαιμόνια είναι «μαζί» τους: μὴ κωλύετε· ὃς γὰρ οὐκ ἔστιν καθ᾽ ὑμῶν, ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν (9, 49-50^. βλ. όμως Πρ. 19, 11 κε.). Ούτε οι «ακάθαρτοι» «αλλογενείς» Σαμαρίτες πρέπει να καταστραφούν επειδή δεν είναι έτοιμοι να υποδεχτούν τον πορευόμενο στα Ιεροσόλυμα Κύριο, όπως διακαώς επιθυμούσαν για τους κατεξοχήν εχθρούς των Εβραίων τα «παιδιά της Βροντής» μιμούμενοι τον ζηλωτή Ηλία. Αντιθέτως, η αποπομπή των αγγέλων από τη Σαμάρεια όχι μόνο δεν προκαλεί το πύρινο Ολοκαύτωμά της, αλλά οδηγεί τον Ιησού στην αποστολή επιπλέον των προαναφερθέντων Εβδομήντα (δύο;) «αγγέλων». Άλλωστε και η εξουσιοδότηση του Κυρίου προς τους μαθητές δεν σημαίνει ούτε παντοδυναμία ούτε «αλάθητο» ούτε «πρωτεία». Οι Εννέα δεν κατάφεραν να εξορκίσουν το δαίμονα που κατασπάραζε το νεαρό παιδί της άπιστης γενιάς ενώ και οι Δώδεκα μαζί (και όχι μόνον τα παιδιά του Ζεβεδαίου) διαλογίζονται ποιος είναι ο μεγαλύτερος-σπουδαιότερος τη στιγμή που ο Ιησούς για δεύτερη φορά προλέγει το πάθος Του (9, 45).

Γ. Επιπλέον η μαθητεία στον Ιησού προϋποθέτει πλήρη αφοσίωση στο Πρόσωπό Του και το μήνυμά Του. Και οι Δώδεκα και οι Εβδομήκοντα πρέπει να απεξαρτηθούν πλήρως από κάθε είδους ασφάλεια ζωής (όχι πορτοφόλι, ταξιδιωτικός σάκκος με προμήθειες, ράβδος για στήριγμα αλλά και εκδίωξη των απειλητικών θηρίων, «δεύτερο» ρούχο, δημόσιες σχέσεις, «παρέλαση» από τις οικίες) γινόμενοι όπως τα θεωρούμενα ανώριμα και ανόητα παιδιά που εξαρτώνται πλήρως από τον πατέρα. Μόνον έτσι αποκτά νόημα το κήρυγμα προς τους άλλους: ἤγγικεν ἐφ᾽ ὑμᾶς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (10, 9). Ήδη στην ενότητα που προηγείται του ΦΑ, ο Ιησούς απαιτεί εγκατάλειψη και της οικογένειας και μάλιστα της ιερότερης υποχρέωσης να κηδέψει κάποιος τον πατέρα του που σεβάσθηκε και ο Ηλίας (Γ’ Βασ. 19, 20): ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς, σὺ δὲ ἀπελθὼν διάγγελλε τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. […] οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα ἐπ᾽ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ (9, 60. 62^. πρβλ. τη γυναίκα του Λώτ^. Γέν. 19, 26). Εν προκειμένω ο Ιησούς απαιτεί καταστρατήγηση του Νόμου (της Τορά) Τίμα τὸν πατέρα σου (Έξ. 20, 12) από απόλυτη αγάπη στο Όνομά Του. Αργότερα σε «αντίθεση» προς το Μκ. 10, 29 σημειώνεται: εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα […] (14, 26-27). Η σχέση με το Πρόσωπό του είναι πάνω από το Νόμο τον ιουδαϊκό αλλά και τον «φυσικό». Συμπυκνώνεται στο μότο του Κίρκεγκωρ «ή όλα ή τίποτε». Ο Θεός παύει να συνιστά το μέσον-δεκανίκι για την πραγματοποίηση ιδιοτελών εθνικών, κοινωνικών ή ατο­μικών σκοπών και ζητά το δόσιμο, την ερωτική αφοσίωση προς τον Ίδιο και την εικόνα Του, που δεν είναι άλλη από τον ταπεινό και καταφρονεμένο. Φυσικά τίποτε και στην περίπτωση της μαθητείας του Ιησού δεν ισχύει αφοριστικά. Ενώ η Μαγδαληνή (που απαλλάχθηκε από τα δαιμόνια) τον ακολουθεί, η τραγική φιγούρα που απαλλάσσεται στο ίδιο κεφ. από τη λεγεώνα εἰς τὴν χώραν τῶν Γερασηνῶν (8, 26) που την είχε οδηγήσει αλυσοδεμένη στις ερήμους, ενώ θέλει να μείνει μαζί του, λαμβάνει την εντολή: ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα σοι ἐποίησεν ὁ Θεός (8, 39). Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Βασιλεία απαιτεί έξοδο από το ναρκισσισμό και την αλαζονεία του Εγώ και όλων των υποστηριγμάτων του, η οποία θεριεύει όταν η εφαρμογή του Νόμου (ακόμη και του ίδιου του Θεού) δεν συνοδεύεται από έμπρακτη εκδήλωση αγάπης προς τον άλλον που ανεξάρτητα εθνότητας, φύλου ή θρησκεύματος είναι εικόνα Του. Στην περίπτωση του Νομικού που ανίσταται (!) ενώπιον του Ιησού, τα πάντα (ουσιαστικά ακόμη και ο Θεός πολλώ μάλλον ο πλησίον) στρέφονται γύρω από τον εαυτό Του που διψά να κληρονομήσει (!) προφανώς λόγω αίματος και το έσχατο, την αιώνια ζωή!

Δ. Ταυτόχρονα στη συνάφεια του ΦΑ προσδιορίζεται ποιο είναι πραγματικά αντίθετο πεδίο από τη Βασιλεία (η «Σαμάρεια») που θα υποστεί τις αρνητικές συνέπειες της Κρίσης. Πριν την ΦΑ ο Ιησούς μιλά για γενιά άπιστη και διεστραμμένη (9, 41) αλλά και για νεκρούς που θάβουν τους νεκρούς τους (9, 60). Τα ίδια τα Ιεροσόλυμα-η Πόλη της Ειρήνης «αποπνέουν» θάνατο! Ο Κοσμοκράτορας (κατά την αφήγηση των Πειρασμών 4, 5) Σατανάς εξοστρακίζεται από τον Ουρανό και τα Εβδομήντα «νήπια» έχοντας δεχτεί την αποκάλυψη του Θεού ως Πατέρα και συνεργήσει στη διάδοση του ευαγγελίου της Ειρήνης μπορούν να πατούν πάνω σε όφεις και σκορπιούς (πρβλ. Ψ. 90 [91], 13). Στο 11, 14-26 ο «ισχυρός» Βεελζεβούλ και η βασιλεία του διά του δακτύλου του Θεού (Έξ. 8, 15) «συρρικνώνονται» και στη γη. Αυτό που θα προκαλέσει το Ολοκαύτωμα των αφιλόξενων για τους αγγέλους του Κυρίου ανήθικων Σοδόμων (10, 12) είναι η αρνητική αντίδραση των πόλεων στην παρουσία και το κήρυγμα των μαθητών. Αυτή η πύρινη, όμως, τιμωρία δε συντελείται στο παρόν και δεν εκπορεύεται από τα στόματα των ‘αγγέλων’ - αποστόλων (πρβλ. Απ. 11, 5) ούτε καταβιβάζεται από τον ουρανό (Δ’ Βασ. 1, 10). Είναι ‘η ημέρα’ της Κρίσεως εκείνη η οποία θα επιφέρει την πύρινη καταστροφή. Όπως μάλιστα εν συνεχεία διευκρινίζει ο Ιησούς, ανατρέποντας τις εθνικιστικές «ιουδαϊκές» προσδοκίες, δεν είναι οι πόλεις των «αλλοδαπών» εκείνες οι οποίες κατεξοχήν θα δεχτούν τη λαίλαπα, αλλά πόλεις της αγίας Γης όπως η Χοραζίν, η Βηθσαϊδά (που η τύχη τους θα είναι χειρότερη των μισητών ειδωλολατρικών πόλεων της «εχθρικής» Φοινίκης, Τύρου και Σιδώνος) αλλά και η Καπερναούμ, η οποία παρότι φιλοξένησε και δεν απέπεμψε τον ‘άγγελο της διαθήκης’ Ιησού, θα έχει την ίδια «τύχη» με αυτήν του Εωσφόρου-της Βαβέλ (Ησ. 14, 13). Ήδη μνημονεύθηκε το γεγονός ότι στη συνάφεια μνημονεύεται η πτώση ως αστραπής του Σατανά ενώ προηγουμένως είχαν αποτραπεί τα παιδιά της Βροντής από το να κατεβάσουν φωτιά για να κάψουν τους μισητούς Σαμαρίτες. Η ημέρα τής ως αστραπής αποκάλυψης του Υιού του Ανθρώπου θα σημάνει την ίδια ολική καταστροφή που επήλθε αιφνίδια σε αυτούς που ζούσαν αμέριμνα, απολαμβάνοντας την επιφανειακή ειρήνη και ευημερία που τους πρόσφερε ο πολιτισμός (17, 23-37). Αντιθέτως τα ονόματα των νηπίων μαθητών που παρέδωσαν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν αυτών στον Ιησού γράφονται στο Βιβλίο (= ληξιαρχικός κατάλογος) του Ουρανού. Ο ίδιος Ιησούς διακηρύττει: Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη (12, 49). Σε αντίθεση, όμως, προς τον Ηλία, ως ‘πύρ’ για την οικογένεια, την πόλη, την Οικουμένη και τελικά την ίδια την Ιερουσαλήμ λειτουργεί η αποδοχή η όχι του κηρύγματος της Βασιλείας στο Πρόσωπο Αυτού του Μεσσία που είναι Υιός ενός Θεού που είναι ο κατεξοχήν Πατέρας. Σε αυτόν (και όχι το Νόμο) αρμόζει το Πιστεύω των Εβραίων: ἄκουε Ἰσραήλ (9, 36) άρα και η απόλυτη υπακοή που κληροδοτεί Ζωή αιώνια και Βασιλεία. Νομικοί και Θεολόγοι δεν φαίνονται να κατανοούν ότι ενώπιόν τους έχουν σαρκωμένη την Βασιλεία που επιχειρούν να αποκρυπτογραφήσουν από τις Γραφές και λαχταρούν.

Συμπερασματικά από την μελέτη της συνάφειας της περικοπής διαπιστώθηκαν τα εξής: το άγιον Όρος της Σιών από όπου «κατεβαίνουν» τόσο ο ημιθανής (πιθανότατα προσκυνητής) όσο και οι εκπρόσωποι του κλήρου, όταν ειδωλοποιείται για να εγκιβωτιστεί ο Θεός σε ένα έθνος, μεταβάλλεται σε προπύργιο μιας θρησκευτικότητας-«ορθοδοξίας» τελετουργικού τύπου από την οποία απουσιάζει το κλίμα θυσιαστικής αγάπης, πνευματικής ευαισθησίας και ελευθερίας. Έτσι, όμως, δεν σώζει τους προσκυνητές του ούτε τους ίδιους τους διακόνους του κληρικούς, οι οποίοι θεωρώντας κάποτε ότι εκπληρώνουν πλήρως τις λατρευτικές τους υποχρεώσεις, προσπερνούν με αδιαφορία και σκληρότητα τον πόνο ακόμη και των ίδιων των εκκλησιαζομένων. Μια τέτοια «μήτηρ Σιών» δεν μεταγγίζει πλέον ζωή αλλά αποπνέει θάνατο καθώς κάθε προφήτης, που καταγγέλλει ως μαγεία «μαύρη»/θανατηφόρα τη θρησκευτικότητα τύπου do ut des (δούναι και λαβείν), θεωρείται δύσχρηστος (Ησ. 3, 10). Η ίδια σταυρώνει και Αυτόν για τον οποίο ομιλούν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Η ζωή/η Βασιλεία, που δεν αποτελεί μελλοντικό μέγεθος, αφού στο εδώ και τώρα καταλύονται οι τύραννοι της ανθρώπινης ύπαρξης (ο διάβολος, ο πόνος και ο θάνατος) και εγγράφεται κάποιος στο βιβλίο της ζωής, δεν συνδέεται καταρχήν ούτε με το Ναό αλλά ούτε και με το Νόμο/την Τορά αλλά με τη μαθητεία στον πλάνητα, ανέστιο και φερέοικο Ιησού. Αυτή (η μαθητεία) δεν συνιστά προνόμιο μόνον των Τριών (που θέλουν να πυρπολήσουν τη Σαμάρεια επειδή απέρριψε τον Ιησού) ή των Δώδεκα, αλλά και γυναικών και νηπίων (κατά κόσμον μωρών και καταφρονεμένων) και δεν συνεπάγεται ούτε παντοδυναμία ούτε «αλάθητο» ούτε «πρωτεία» αλλά ούτε και αποκλειστικότητα. Η αποστολή των μαθητών, που καλούνται σε απεξάρτηση από κάθε λογής «είδωλο» και κατεξοχήν από τις «οικογενειακές ρίζες», δεν είναι να κατεβάζουν φωτιά από τον ουρανό αλλά (α) να κηρύττουν σε έναν κόσμο αιχμαλώτων και «νεκρών» την ανατολή της Βασιλείας στο πρόσωπο του Ιησού, ο οποίος (κόντρα στο κυρίαρχο μεσσιανικό ίνδαλμα κάθε εποχής που αναζητά έναν Υπεράνθρωπο που ενσαρκώνει τη δίψα για αποκατάσταση) βιώνει την απόρριψη, τον εξευτελισμό αλλά και την ανάσταση. Έργο τους είναι λειτουργώντας ως πρόδρομοι του Ιησού επίσης (β) να θεραπεύουν και (γ) να τροφοδοτούν τους ανθρώπους της γης (am haarets) εξ ονόματός Του. Η κρίση θα πραγματοποιηθεί στα τελικά Έσχατα και θα αφορά κατεξοχήν στους ημέτερους που ενώ είχαν την ευκαιρία να πιστοποιήσουν τη δύναμη του Ιησού, τον αγνόησαν. Και το ερώτημα στο πλαίσιο αυτό για έναν Θεόφιλο που έχει φοιτήσει στη Συναγωγή είναι: ο Νόμος-η Π.Δ. διαγράφεται όπως και ο Ναός; Είναι «είδος ξεπερασμένο» μετά την εμφάνιση του Ιησού ή/και προϊόν ενός Θεού ζήλου και μίσους (όπως υποστήριζε ο Μαρκίων και οι σύγχρονοι μιμητές του); Θα προτείνει άραγε ο Ιησούς στον Νομικό να τον ακολουθήσει; Ποιό είναι το κώλυμα των Ιουδαίων θεολόγων και το εμπόδιο να εισέλθουν στη Βασιλεία αφού τις ίδιες Γραφές με τον Χριστιανισμό ερμηνεύουν;  Ο Λουκάς, που «εικονογραφεί» την παρουσία των Μωυσή και Ηλία στο όρος της Μεταμόρφωσης, διακηρύσσει ότι εάν ερμηνευθεί η Τορά ορθά και οικουμενικά (όχι εθνικιστικά) μπορεί να σώσει καθώς κατ’ ουσίαν «συνομιλεί» και «ακούει» τον Ιησού. Αρκεί ο εκάστοτε Νομικός να μην λειτουργεί αλαζονικά, να διδάσκεται από τη συμπεριφορά ακόμη και εκείνων που θεωρεί ακάθαρτους και μιαρούς αλλά υπομνηματίζουν την Α.Γ. με τη αληθινή μετοχή τους στον πόνο του άλλου (έστω κι αν κοστίζει και σε «λατρευτική καθαρότητα») και να πορεύεται όχι μόνο μελετώντας και διδάσκοντας αλλά και πράττοντας-ευεργετώντας παρόμοια. Δεν ερμηνεύονται οι Προφήτες νομικά-τελετουργικά (επί τη βάσει καθαρού-ακαθάρτου, ιερού και βεβήλου) αλλά ο Νόμος προφητικά άρα και θυσιαστικά. Έτσι ανακαλύπτει κάποιος τη ζωή εν τάφω και τον Ιησού στο βάθος της Α.Γ.

ΙΙ. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ

Α. ΣΥΝΑΦΕΙΑ

«ΕΞΟΔΟΣ»-ΑΝΤΙΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΑΓΙΑ» ΠΟΛΗ (9, 51-19, 27) ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ

Ι. ΑΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΙΤΩΝ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΧΘΟΥΝ ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ!-ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΟΠΩΣ Ο ΗΛΙΑΣ? (9, 51-56)

                                                ΙΙ. «Ἀκολούθει μοι» -ΜΑΘΗΤΕΙΑ !!! (9, 57-10, 12)

ΠΟΡΕΙΑ προς ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ-ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ από τους ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ τους «ΝΕΚΡΟΥΣ»-ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ 70 (72) «ΘΕΡΙΣΤΩΝ-ΑΡΝΩΝ» ΚΗΡΥΚΩΝ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ- [ΚΡΙΣΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ]

ΙΙΙ. ΥΠΟΤΑΓΗ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΥΙΟΥ (Άμεση συναφεια)- ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ/ΧΑΡΑ ΑΦΟΥ ΤΑ ΝΗΠΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΕΡΑ (10, 21-4)

Β. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

1.        ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΙΤΛΟΥ - ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: «Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ» ;;; - Η παραβολή περί του ποιος είναι αυτός που πρέπει να αγαπήσω;;;

2.        Δόμηση (προτείνουμε στον εαυτό αλλά και τους μαθητές ο καθένας να βάλει τη δική του επικεφαλίδα)

ι. Η επερώτηση προς τον Ιησού

²⁵ Καὶ ἰδοὺ Νομικός τις (όχι «νήπιο" που έχει δεχτεί την αποκάλυψη [α.] του Υιού, αλλά «σοφός και συνετός» που ασχολείται επαγγελματικά με το Νόμο-την Τορά) ἀνέστη (σημείο επίδειξης;-πριν διακηρύχθηκε η πτώση του Σατανά) ἐκπειράζων αὐτὸν (όπως ο Σατανάς μέσω της Γραφής στην έρημο[3] επίσης μετά την α. της υιότητάς Του εκείνη τη φορά κατά τη Βάπτιση) λέγων·

διδάσκαλε (όχι Κύριε), τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον (= Βασιλεία) κληρονομήσω;[4]

²⁶ Ὁ δὲ εἶπεν πρὸς αὐτόν[5]·

ἐν τῷ νόμῳ (Α) Τί γέγραπται;

(β) πῶς ἀναγινώσκεις;

(Δεν τον προσκαλεί να γίνει μαθητής του ούτε ακυρώνει την Τορά-το Νόμο

αλλά τον προκαλεί να την ερμηνεύσει ορθά, αφού αυτή ουσιαστικά ομιλεί για Αυτόν και την αγάπη)

           

ΙΙ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

 ²⁷ Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν·

Ἀγαπήσεις (Α) κύριον τὸν θεόν σου

(1)   ἐξ ὅλης [τῆς] καρδίας σου

(2)   καὶ (2) ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου

(3)   καὶ (3) ἐν ὅλῃ τῇ ἰσχύϊ σου

καὶ (4) ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου

(πρόκειται για το ΣΕΜΑ-το «Πιστεύω» κάθε ευλαβούς Ιουδαίου Δτ . 6, 5

Όλα τα «σου» στον Κύριο και Θεό Σου)

καὶ (Β) τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν[6] (Λευ 19, 18γ

[= συμπύκνωση β’ πλάκας Δεκαλόγου + του κηρύγματος των προφητών])

²⁸ Εἶπεν δὲ αὐτῷ·                             Ὀρθῶς ἀπεκρίθης!

τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ!

²⁹ Ὁ δὲ θέλων δικαιῶσαι ΕαυτΟν εἶπεν πρὸς τὸν Ἰησοῦν·

(ο Νομικός χρησιμοποιεί το Νόμο για να δικαιώνει τον εαυτό του που σύμφωνα με τα ανωτέρω θα έπρεπε να είναι πλήρως αφοσιωμένος στον Θεό και τον πλησίον Του)

καὶ τίς ἐστίν μου πλησΙον;

(το μου προηγείται. Επιμένει να βλέπει τα πάντα με κέντρο το ΕΓΩ)

ΙΙΙ. η παραβολική Αφήγηση

³⁰ Ὑπολαβὼν ὁ Ἰησοῦς εἶπεν (δεν απαντά από την Τορά αλλά από την γεμάτη ρίσκα καθημερινότητα)·

α. ΤΟ «ΘΥΜΑ»

Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἰερουσαλὴμ (προφανώς από λατρεία) εἰς Ἰεριχὼ

καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν, (σε αντίθεση προς τους 70 που πατούν σε όφεις..)

οἳ (α) καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν

(β) καὶ πληγὰς ἐπιθέντες

ἀπῆλθον

(γ) ἀφέντες ἡμιθανῆ (κλιμάκωση των δεινών)

β. (ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΘΥΣΙΑΣ, συνδέονται άμεσα με το άγιον όρος Σιών): έρχονται-βλέπουν (ο β΄ πλησιάζει κιόλας [κλιμάκωση])-αντιπαρέρχονται

³¹ κατὰ συγκυρίαν (ο ακροατής αρχικά εικάζει ότι παρά την ατυχία ο μισοπεθαμένος έχει ευκαιρία να σωθεί;)

δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ

καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν·

³² ὁμοίως δὲ καὶ Λευίτης [γενόμενος] κατὰ τὸν τόπον ἐλθὼν (ο Λευίτης πλησιάζει κιόλας)

καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθεν. («επωδός»)

(Δεν αιτιολογείται η αντίδραση των ιερωμένων:

φόβος μήπως πάθουν τα ίδια; λατρευτική ακαθαρσία;

«καλά να πάθει» ο αμαρτωλός;)

γ. Ο ΜΙΣΗΤΟΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ (κάνει συγκεκριμένες ενέργειες με ρίσκο έκθεσης στον ίδιο κίνδυνο και στην ακαθαρσία του ημιθανή, αλλά και χρονοβόρες κοστοβόρες ακριβώς αντίθετα από τους ληστές και τους εκπροσώπους της Ιερουσαλήμ)

³³ Σαμαρίτης δέ τις ὁδεύων (όχι καταβαίνων από το Ναό),

ἦλθεν κατ᾽ αὐτὸν

(έρχεται όχι στον τόπο, όπως ο Λευίτης αλλά να συναντήσει το πρόσωπο)

καὶ ἰδὼν ἐσπλαγχνίσθη,

³⁴ καὶ προσελθὼν (α) κατέδησεν τὰ τραύματα αὐτοῦ

(β) ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον,

(γ) ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον

(κουραστική κίνηση που προϋποθέτει αγκαλιά του ακάθαρτου μισοπεθαμένου)

(δ) καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ. (διανυκτέρευση κοντά του-καθυστέρηση- σημ. το «αὐτὸς» επαναλαμβάνεται 4Χ)

³⁵ καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐκβαλὼν ἔδωκεν δύο δηνάρια (2 μεροκάματα άρα και οικονομική επιβάρυνση)

τῷ πανδοχεῖ

καὶ εἶπεν· «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ,

καὶ ὅ τι ἂν προσδαπανήσῃς

ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι».

(ενδιαφέρον για το αύριο του ασθενούς-επανέρχεται )

³⁶ τίς τούτων τῶν τριῶν «πλησίον» δοκεῖ σοι γεγονέναι (ΓΊΝΕΣΑΙ ΠΛΗΣΙΟΝ)

τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;

 ³⁷ ὁ δὲ εἶπεν·

Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾽ αὐτοῦ (αποφεύγει να πει Σαμαρ.!)

εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς·               πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως (δεν αρκεί η ανάγνωση-ερμηνεία της Βίβλου)

Στην Ιστορία που ακολουθεί πρωταγωνιστούν γυναίκες και όχι άνδρες και επαινείται η σχόλη-η στάση όχι για να διαβάζει κάποιος την Τορά αλλά να ακούει τον Κύριο. Πρόκειται για την καλύτερη μερίδα (φαγητού);

---

[1] V. Mihoc, The Parable of the Good Samaritan (Luke 10:25-37) in a Context of Scripture Discussion, στον τόμο: Ι. Γαλάνης κ.ά. (εκδ.), Δια­κο­νία – Λει­τουργία – Χάρισμα. Πατερική και σύγχρονη ερμηνεία της Καινής Διαθήκης. Τιμητικός τό­μος προς τον Ομότιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιο Αντ. Γαλίτη, Λεβάδεια: Ι. Μητρόπολις Θηβών και Λεβαδείας: Κέντρο Αρχαιολογικών, Ιστορι­κών και Θεολογικών Μελετών / Εν πλω, 2006, 395-41. Σε αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει την παραλληλότητα της Παραβολής με το Β’ Παρ. 28 και τη θετική εικόνα εκεί των νικητών Σαμαριτών. Πρβλ. ιδίως το στ. 15: καὶ ἀνέστησαν ἄνδρες οἳ ἐπεκλήθησαν ἐν ὀνόματι καὶ ἀντελάβοντο τῆς αἰχμαλωσίας καὶ (α) πάντας τοὺς γυμνοὺς περιέβαλον ἀπὸ τῶν σκύλων καὶ (β) ἐνέδυσαν αὐτοὺς καὶ (γ) ὑπέδησαν αὐτοὺς καὶ (δ) ἔδωκαν φαγεῖν καὶ ἀλείψασθαι καὶ (ε) ἀντελάβοντο ἐν ὑποζυγίοις παντὸς ἀσθενοῦντος καὶ (στ) κατέστησαν αὐτοὺς εἰς Ἰεριχὼ πόλιν φοινίκων πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῶν καὶ ἐπέστρεψαν εἰς Σαμάρειαν.

[2] Μέθοδο παρουσίασης βιβλικών κειμένων στο σύγχρονο πολυπολιτισμικό σχολείο εκθέτω στο άρθρο μου: Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν (Ησ. 40, 1-3): «Εναλλακτική» σύλληψη του «ευαγγελίου» των Ευαγγελίων στη Σχολική τάξη, Σύναξη 113 (2010) 40-53. Υπάρχει και στον ιστότοπο που διαθέτω http://sotdespo.blogspot.com με τίτλο Καινή Διαθήκη και Πολυπολιτισμικότητα.

[3] Προηγουμένως δηλώνεται ότι ο Σατανάς έχασε την εξουσία του στον Ουρανό αλλά και στη γη τον καταπατούν οι 70 (72). Ο πειρασμός εξακολουθεί, όμως, να υφίσταται και μάλιστα από εκπροσώπους της Τορά (Ψ. 91, 11-Δτ. 6, 16). Ο ίδιος ο Μωυσής στο όρος της Μεταμόρφωσης αλλά και ο Ηλίας συζητούσαν την έξοδο του Ι. Χριστού.

[4] Το κληρονομήσω συνεπάγεται ότι ανήκω στον εκλεκτό λαό και μου «ανήκει» μια Γη της Επαγγελίας.

[5] Ο ακροατής ίσως αναμένει την προστακτική ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ! Η Ακολουθία όμως του Ι.Χριστού και η εμπειρία της Βασιλείας που εκείνος κομίζει προδιαγράφονται στην Τορά με την απόλυτη αγάπη στον Κύριο και Θεό Σου και τον πλησίον. Το έλεος προς τον πλησίον συνιστά μίμηση του Θεού Πατέρα.

[6] Ουσιαστικά ο εαυτός έχει πριν δοθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και τώρα προσκαλείται να συμπεριλάβει και τον πλησίον. Επίσης η εντολή σημαίνει όχι να αγαπάς τον εαυτό σου τόσο πολύ όσο τον εαυτό σου αλλά με τον τρόπο που θα τον αγαπούσες. Βεβαίως η εντολή στην ΠΔ αφορά κατεξοχήν στον ομοεθνή και τον πάροικο στη Γη.