Με την παράταξη του Χριστού κι'όχι της Χούντας ...στην Αμοργό!

Πρέπει να κλείνουν σαράντα χρόνια από τότε που πρωτοπήγα στην Αμοργό.Δέθηκα μαζί της ,όσο με κανένα τόπο.Στο διάστημα αυτό γνώρισα και εκτίμησα αρκετούς από τους ντόπιους.Ο Γιάννης ο Πράσινος ,είναι ένας από αυτούς.  Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τον συναντάω.Είναι Αμοργιανός Αμοργιανός, original δηλαδή  . Πριν λίγο καιρό διάβασα στην τοπική εφημερίδα  μια ιστορία για τον πατέρα του , Γιώργο Πράσινο ,που συνέβη τα χρόνια της χούντας.Τη δημοσιεύω χωρίς σχολιασμό.Είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν τον έχουν ανάγκη.

Η παράταξη του Χριστού

"Δεν θυμάμαι πριν από πόσα χρόνια με πλησίασε ένα γεροντάκι, το οποίο δεν είναι πια στη ζωή, για να μου φανερώσει ένα περιστατικό, που δεν ήξερα.

Ήταν την εποχή της δικτατορίας κι ο πατέρας υπηρετούσε ως τεχνικός υπάλληλος στον ΟΤΕ της Αμοργού. Μ΄ ένα κόκκινο μουλάρι, φορτωμένο με τα εργαλεία του από τα ξημερώματα γύριζε το νησί απ΄ άκρη σ΄ άκρη όλο τον χρόνο με κρύα, βροχές, θύελλες και ζέστες. Δεν υπήρχαν τότε δρόμοι, ούτε αυτοκίνητα σε όλα τα χωριά και έπρεπε να επισκευάζει τις βλάβες στα τηλεφωνικά δίκτυα και στα τηλέφωνα. Δεν ήθελε κανείς να στερείται αυτό το αγαθό εξαιτίας του. Επέβλεπε τα διάφορα συνεργεία, που έρχονταν για επέκταση των δικτύων, και τακτικά ναύλωνε καΐκια, για να εξυπηρετεί και τα γύρω νησάκια, το Κουφονήσι, τη Σχοινούσα, την Ηρακλειά και τη Δονούσα.

Ο διοικητής της χωροφυλακής του νησιού τού ζήτησε να βρεθούν σε ένα απόμερο σημείο, έξω από τη Χώρα της Αμοργού, για να του κάνει μια σημαντική πρόταση. Συναντήθηκαν λοιπόν ένα απόγευμα και του πρότεινε, μιας και γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλους τους Αμοργιανούς, να του δίνει πληροφορίες για τον καθένα, που θα του ζητούσε, και ως αντάλλαγμα θα του έκανε όποιες διευκολύνσεις ήθελε.

Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, του απάντησε ξερά: «Έχετε μάθει, από τότε που ήλθατε στο νησί, ότι είμαι και ψάλτης στην εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να μου ζητάτε τέτοιο πράγμα, αφού ξέρετε ότι ανήκω στην παράταξη του Χριστού;» Ο άλλος τα έχασε και δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έτσι άδοξα έληξε η συνάντηση.

Το γεροντάκι βρισκόνταν εκείνη την ώρα σ΄ ένα διπλανό χωράφι, για να ταΐσει και αρμέξει τις κατσίκες του, και, όπως ήταν κατηφορικός ο τόπος, χωρίς να τον πάρουν είδηση, κρύφτηκε πίσω από ένα τοίχο και άκουσε όλη τη συζήτηση! Πολιτικά ανήκε στην αριστερά.

Αυτά μου είπε και συμπλήρωσε πόσο πολύ τον εκτίμησε από τότε, παρόλο που δεν ανήκαν στην ίδια παράταξη, και δεν ήθελε να τα “πάρει μαζί του”. Χάρηκα πολύ με αυτά που άκουσα, όμως, επειδή τον γνώριζα καλά, έτσι υπολόγιζα πως θα συμπεριφερόταν. Στον πατέρα άρεσε η αλήθεια και ήταν τόσο ευθύς και δίκαιος, που, όταν έβλεπε πως παραβιάζονταν οι αρχές του, γινόταν έξαλλος σε τέτοιο σημείο ώστε να τον θεωρεί κανείς άξεστο.

Δεν του είπα τίποτα για το περιστατικό εκείνο, ούτε εκείνος μου ανέφερε κάτι σχετικό. Όμως, επειδή συνήθως τίποτα δεν μένει κρυφό, για κάποιο λόγο φανερώθηκε σε μένα και εγώ πάλι το κατέγραψα στη μνήμη του.

Μακάρι ο Χριστός να παραβλέψει όποια λάθη έκανε στη ζωή του και να τον κατατάξει με τους δίκαιους, αφού ανήκε συνειδητά στην παράταξή Του!"

Για το Γιώργο Ν. Πράσινο: ο γιος του Γιάννης

Σεπτέμβριος του 2019

Εκδήλωση:Η Εκκλησία κατά τη Δικτατορία 1967-1974.(video)

Η εφημερίδα Χριστιανική και οι εκδόσεις Επίκεντρο πραγματοποίησαν εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Χαράλαμπου Μ. Ανδρεόπουλου: Η Εκκλησία κατά τη Δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση, την Τετάρτη 25 Απριλίου στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. Με τον συγγραφέα συζήτησαν για το βιβλίο οι: • Ανδρέας Νανάκης, Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, καθηγητής Θεολογικής Α.Π.Θ., • Μανώλης Μηλιαράκης, Φυσικός, επίτιμος Πρόεδρος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» • Κλήμης Πυρουνάκης, Θεολόγος, συντονιστής Δικτύου Στήριξης Φυλακισμένων Γυναικών • Ανδρέας Αργυρόπουλος, Θεολόγος καθηγητής, M.Th., γυμνασιάρχης, συγγραφέας Τη συζήτηση συντόνισε ο Μανώλης Τασόγλου, μέλος της Κ.Ε. της «Χριστιανικής Δημοκρατίας».

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΡΤ-3 18-11-2018 εκπομπή Χαρά Θεού

18 Νοε 2018 – Χαρά Θεού – ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Δημοσιογραφική εβδομαδιαία επιμορφωτική εκπομπή παραγωγής ΕΡΤ3 2018 (Γ’ ΚΥΚΛΟΣ) Η Χαρά Θεού είναι μία εκπομπή για τη Χαρά της Ορθόδοξης Μαρτυρίας, για τη Χαρά της Προσφοράς, ως στάση ζωής. Τόποι και Άνθρωποι, Σύμβολα και Ιστορία, παραδείγματα καθημερινού βίου και Πνευματικής Πορείας που εμπνέουν και γεμίζουν Χαρά, στις δύσκολες για όλους μας μέρες. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: Η Χαρά Θεού συναντά τους Χάρη Ανδρεόπουλο, Ανδρέα Αργυρόπουλο και Κλήμη Πυρουνάκη και συζητά για την στάση της Εκκλησίας στα δύσκολα χρόνια της επταετίας.

Jürgen Moltmann:Η διαμαρτυρία του Θεού εναντίον του θανάτου

"Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει πίστη που να μην εδράζεται a priori στην ανάσταση του Ιησού...Χριστιανική πίστη που δεν είναι πίστη στην ανάσταση δεν είναι ούτε χριστιανική ,ούτε πίστη...η χριστιανική πίστη βλέπει στην Ανάσταση του βασανισθέντος και σταυρωθέντος υιού του ανθρώπου την έντονη διαμαρτυρία του Θεού εναντίον του θανάτου και καθενός που απεργάζεται το θάνατο και απειλεί τη ζωή".

Jürgen Moltmann

Από το βιβλίο του Νικόλαου Β. Χρονόπουλου, Η Πολιτική θεολογία και η εποχή μας ,
Αθήνα 1989

Πάρτυ… Σύγχυσης και Αυστηρότητας...

λίγες ακόμη σκέψεις...

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες κυρίως Ελλήνων που διαφωνούν με τα μέτρα για τον ιό…α)θρησκευόμενοι που θεωρούν προδοσία τη στάση της Συνόδου β)ακραίοι πολιτικά του αριστερού και αντιεξουσιαστικού χώρου που θεωρούν ότι χειραγωγούνται από την εξουσία και γ)ορισμένοι χυδαιοφιλελέδες που έχουν ως προτεραιότητά του την οικονομία και απαιτούν να ανοίξουν όλες οι επιχειρήσεις. Αυτούς δεν τους σχολιάζω καν.

Κάποιοι αριστεροί και αρκετοί θρησκευόμενοι συγχέουν τον κίνδυνο της υγείας με τα επερχόμενα μέτρα. Κανείς δε διαφωνεί ότι ο ιός είναι βούτυρο στο ψωμί των εξουσιαστών για την επόμενη μέρα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν απαιτούνται μέτρα για να προστατευθεί η υγεία των πολιτών. Δεν αποτελεί επαναστατική ή χριστιανική πράξη το να περιφέρεσαι ως υγειονομική βόμβα .Μερικοί δεν εννοούν να το καταλάβουν… Όποιος είναι υπέρ των μέτρων είναι υπέρ της λογικής. Σέβεται την υγεία και τη ζωή του άλλου. Η στάση της Ι. Συνόδου είναι σωστή γιατί σέβεται την επιστήμη και τον άνθρωπο.(Σε άλλες εποχές που η τάση της Συνόδου έπρεπε να είναι κόντρα στη εξουσία (δικτατορίες) ελάχιστοι πιστοί αντέδρασαν και την κατηγόρησαν για προδοσία)
. Δε θα είχα αντίρρηση να λειτουργούσαν οι εκκλησίες με λίγους έστω πιστούς που θα συμμετείχαν με τάξη στις ακολουθίες .Για να είμαστε τίμιοι αυτό δε συνέβη όσο ήταν ανοικτές.

Η αυστηρότητα δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στους κληρικούς αλλά να υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση για όλους (λαϊκές, τράπεζες κ.λπ.)
Πολλοί δημοσιογράφοι αδικούν τον κλήρο. Εμμένουν στους δύο κληρικούς και δεν αναφέρονται στους χιλιάδες που ήταν συνεπείς
Έχουν γραφεί τόσο όμορφα κείμενα ιερέων και επισκόπων τα οποία δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Αντ’ αυτών διαρκώς οι γνωστοί άγνωστοι που προκαλούν.
Μία θεολογία σκεπτόμενη και ανοικτή δεν τη θέλει το σύστημα. Θέλει τους φανατίλες για παίζει άνετα.

Περικλής Κοροβέσης:Κρατούμενος ονόματι Ιησούς

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Και όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα πάνε σε μια κηδεία που διαφέρει από τις άλλες. Τους ανθρώπους που χάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε. (Ισως καμιά φορά φευγαλέα στα όνειρά μας). Το φέρετρο έχει μέσα ένα σώμα που έχει βάρος.

Λένε κατά τι ελαφρύτερο από το ζωντανό σώμα που περπατούσε. Εικάζεται πως είναι το βάρος της ψυχής που πέταξε. Το αγαπημένο πρόσωπο που μας άφησε δεν έχει καμιά σχέση με το νεκρό του ομοίωμα. Γίνεται ξένο και διαφορετικό, όσο και αν έχει κρατήσει τα ίδια χαρακτηριστικά. Και ζούμε τον πόνο του απόλυτου και οριστικού χωρισμού. Στη σημερινή κηδεία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα σώμα.

Περιφέρουμε ένα κενό με κάθε δυνατή μεγαλoπρέπεια και υπέροχες ψαλμωδίες. Κρατάμε και ένα κεράκι. Συνήθως πιάνουμε και ψιλοκουβεντούλα με τον διπλανό μας για τα τρέχοντα προβλήματα που μας απασχολούν. Και κανείς δεν είναι θλιμμένος. Ούτε καν οι παπάδες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Πιο μπροστά και από τους πολιτικούς, που χρησιμοποιούν την επιτάφια τελετή όπως και την Ανάσταση σαν τηλεοπτικό παράθυρο.

Και γιατί να είναι κάποιος θλιμμένος; Ολοι ξέρουν πως την επομένη, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ο Χριστός θα αναστηθεί και θα πάει στους ουρανούς για να μείνει με τον πατέρα του. Θα περιμένουμε μερικούς μήνες μέχρι να ξαναγεννηθεί και, την ίδια εποχή του χρόνου, το σημερινό έργο θα επαναληφθεί.

Επιπλέον έχουμε και μια μπάντα που παίζει πένθιμα εμβατήρια, σαν να είχαμε την κηδεία κάποιου στρατηγού, και την παρουσία κάποιου στρατιωτικού αγήματος με τα όπλα υπό μάλης σε ένδειξη πένθους. Με έναν ελεύθερο συνειρμό, είναι σαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Χριστό, να πήγαιναν στην κηδεία του, με τις λόγχες τους που είχαν τρυπήσει την προηγούμενη μέρα τα πλευρά του.

Και εδώ είναι ακόμα μια θλιβερή συνέπεια της ταύτισης Εκκλησίας-Κράτους. Το κράτος, ως «μαύρη τρύπα» εξουσίας, καταπίνει τα πάντα και τα χρησιμοποιεί για λογαριασμό του. Τα εκκοσμικεύει, αφαιρώντας το μυστήριο και καταργώντας την πίστη. Δηλαδή τα συστατικά στοιχεία της κάθε θρησκείας.

Και είναι απορίας άξιον πώς η Ιεραρχία της Εκκλησίας δέχεται αυτήν την υποταγή, ενώ διαπρεπείς θεολόγοι υποστηρίζουν πως η θρησκεία πρέπει να είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη από κάθε αρχή, κρατική ή άλλη. Αναρχος ο Θεός, άναρχη και η εκκλησία του. Αποστολή της η αγάπη και η ειρήνη μέσα στην ισότητα και την απλότητα.

Μην ξεχνάμε πως ο Ιησούς γεννήθηκε σε στάβλο, όπως δηλαδή γεννούν οι πρόσφυγες στα στρατόπεδα ή στους δρόμους. Ας πάρουμε το παράδειγμα του κρατούμενου-μελλοθάνατου Ιησού Χριστού, όπως μας το καταθέτει ο ευαγγελιστής Μάρκος και όπως σχολιάζει η Αμερικανική Ιατρική Ενωση* τις συνέπειες των βασανιστηρίων και της σταύρωσης. Και να δούμε: Εχει καμία σχέση με τη σημερινή κρατική φιέστα;

Μόλις ο Πιλάτος έδωσε την εντολή για σταύρωση, τον παρέλαβαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Το πλήθος άρχισε να μαζεύεται για να παρακολουθήσει ένα αγαπημένο θέαμα: το λιντσάρισμα ενός ανθρώπου σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής από το Διοικητήριο του Πιλάτου, στο κέντρο της πόλης, μέχρι τον λόφο Γολγοθά, που σημαίνει «κρανίου τόπος» και βρισκόταν έξω από την πόλη.

Με κνούτα που είχαν στην άκρη σιδερόμπαλες ή κόκαλα από αρνί, με μπαστούνια και ξύλα χτυπούσαν τον κρατούμενο, ακόμα και όταν έπεφτε κάτω. Τον υποχρέωναν να περπατήσει και το μαστίγωμα συνεχιζόταν και άνοιγαν βαθιές πληγές. Καμιά φορά τα κόκαλα στην άκρη του κνούτου έσπαγαν και λειτουργούσαν σαν μικρές λεπίδες. Το αίμα έτρεχε άφθονο αλλά δεν είχε καμία σημασία αφού τον κρατούμενο τον περίμεναν τα χειρότερα. Η σταύρωση.

Ο Ιησούς πρέπει να έφτασε στον σταυρό με σπασμένα πλευρά, με βαθιές πληγές και εξαντλημένος από την προηγούμενη κράτηση όπου είχε στερηθεί τροφή, νερό και ύπνο. Τον ξάπλωσαν με την πλάτη στον σταυρό. Με καρφιά 18 εκ. του κάρφωσαν τους καρπούς και στη συνέχεια τους αστραγάλους για να μπορεί το σώμα να κρατιέται.

Μια πρακτική που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι ήταν να σπάνε τα κόκαλα των ποδιών κάτω από το γόνατο για να επιταχύνουν τον θάνατο. Στη χειρότερη περίπτωση ο θάνατος ερχόταν ύστερα από τέσσερα μερόνυχτα. Ανάλογα με την κράση του κρατουμένου. Διάφορα έντομα πήγαιναν στις πληγές στα μάτια, το στόμα ή στα αυτιά και πουλιά τράβαγαν λουρίδες από τη σάρκα του σταυρωμένου.

Πέρα από τους φρικτούς σωματικούς πόνους, υπήρχε και το μαρτύριο της αναπνοής που μετακινούσε το σώμα και το τράβαγε από τα καρφιά. Συνήθως ο θάνατος ερχόταν από ασφυξία, καρδιακή συγκοπή και στην καλύτερη περίπτωση από αιμορραγία. Ο Χριστός δεν ήταν ο πρώτος που σταυρώθηκε.

Αλλά ούτε και ο τελευταίος. Σχεδόν σε όλο τον κόσμο, σε κάποια γωνιά ένας άνθρωπος σταυρώνεται. Ακούμε τη φωνή του ή είμαστε και εμείς μέσα στο πλήθος που ακολουθεί αλαλάζοντας τον Ιησού στον δρόμο για τον Γολγοθά; Εδώ η σιωπή είναι ένα παραπάνω καρφί.

---

* Στο βιβλίο The phenomenon of torture: Readings and commentary, edited by Willan E. Schulz. Εκδόσεις University of Pensylvania Press.

https://www.efsyn.gr/stiles/sto-kentro-toy-perithorioy/193095_kratoymenos-onomati-iisoys

Τα θαύματα δεν είναι μαγικά project ...

απόσπασμα από το βιβλίο

Η ελευθερία είναι μεγάλος Σταυρός αλλά είναι και ο μοναδικός δρόμος για να φθάσεις στην αληθινή ζωή. Η ευτυχία και η χαρά δεν επιβάλλονται  ,επιλέγονται από τα ελεύθερα πρόσωπα που θα αγωνιστούν για να το πραγματώσουν. Ο Θεός μας δεν είναι ένας γυρολόγος θαυματοποιός , ένας superman , που δια των θαυμάτων , επιθυμεί να μας πείσει να τον πιστέψουμε για τις ικανότητές του . Να μας ελευθερώσει θέλει . «Θα μπορούσε ο Χριστός ,αν ήταν ταχυδακτυλουργός ,να έκανε αυτό που ζήτησαν οι Εβραίοι όταν έλεγαν «κατέβα από το Σταυρό και θα πιστέψουμε». Θα μπορούσε να το κάνει .Δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει .Κατέβηκε από το Σταυρό νεκρός. Νεκρός για να νικήσει το θάνατο για πάντα και για όλους μας».(π. Βασίλειος Γοντικάκης)

Αναρωτιέμαι ώρες –ώρες πόσο λίγο πιστεύουμε .Παρακολουθώ στο fb  τις δημοσιεύσεις  θαυμάτων αγίων ή της Παναγίας από διαδικτυακούς φίλους .Ταυτόχρονα εισπράττω την αγωνία πολλών από αυτούς για τη γνωστοποίησή τους , προκειμένου να αποδειχθεί η ύπαρξή του Θεού να και φανεί «η παντοδυναμία Του». Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την ύπαρξη θαυμάτων. Θεωρώ όμως ότι ένας Θεός-Θαυματοποιός δεν είναι ελκυστικός για ένα ψαγμένο νέο ,για ένα αναζητητή της αλήθειας.

Συνήθιζα να λέω στους μαθητές και τις μαθήτριές μου ότι όποιος πιστεύει βαθειά  και κανένα θαύμα να μη δει στη ζωή μου ,η πίστη του δεν πρόκειται να κλονιστεί στο ελάχιστο. Τα θαύματα δεν είναι μαγικά project  με σκοπό την προσχώρηση κάποιων, στο club των πιστών. Τα θαύματα είναι εκδηλώσεις της αγάπης του Θεού ,ευλογίες του σε εμάς. Έτσι πρέπει να τα βλέπουμε και να τα χαιρόμαστε .Η ζωή μας εξ άλλου είναι γεμάτη μα μικρά ή μεγάλα θαύματα καθημερινά . Όταν βιώνεις το μέγα θαύμα, της  παρουσίας του Θεού στη ζωή σου δεν έχεις ανάγκη από τίποτα άλλο. Τον δοξολογείς κάθε μέρα για τις χαρές και τις επιτυχίες σου ακόμα και για τις ήττες σου ή τις συντριβές σου .