Βάσσα Παρασκευά: Νέοι και Θεός.Ένας Rock διάλογος με ειλικρίνεια,ανοικτότητα και αντισυμβατικότητα.

 Εισήγηση από την Βάσσα Παρασκευά Δρ Θεολογίας – Λυκειάρχη, την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ στον Βόλο , όπου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα «Ο Χριστός και οι Νέοι στην σύγχρονη εποχή», με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου μας «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες»

Γνωρίζω τον Ανδρέα Αργυρόπουλο αρκετά χρόνια και αυτό που

πάντα με εντυπωσίαζε ήταν η ελευθερία του λόγου, η ειλικρίνεια, ο

πηγαίος δυναμισμός, η γνήσια πίστη, αλλά αυτό για το οποίο τον

παραδέχομαι και θαυμάζω είναι η αγάπη του προς τους μαθητές/τριές

του.

Αγάπη πατρική, φιλική χωρίς να ζητά « τα εαυτής» που

αναγνωρίζεται στα χαμόγελα και τις αγκαλιές που εισπράττει. Δεν θα

τον χαρακτήριζα ως «μαθητοπατέρα», αλλά ως «δάσκαλο» που

αφουγκράζεται τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τα άγχη, τα

νεύρα, τις αντιδράσεις των εφήβων στα 30 και πλέον χρόνια της

διδακτικής του καριέρας σε σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Ο Αντρέας Αργυρόπουλος από πολύ νωρίς αναζητούσε τη

συνάντηση και όχι τον θαυμασμό. Ως Θεολόγος καθηγητής μιλούσε για

τον Θεό πάντα με τρία βασικά στοιχεία: « με τον διάλογο, την αγάπη για

τους νέους και την αγάπη για τον Θεό». Ο διάλογος κατά τον γράφοντα

πρέπει να πληροί τις εξής προϋποθέσεις: « την παιδεία διαλόγου, την

ευρύτερη ενημέρωση, το χιούμορ, τη σεμνότητα, μπόλικη αγάπη και

ταπείνωση» και μάλλον το πετύχαινε, καθώς ήταν διαθέσιμος να

αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, οι οποίες, όπως γράφει και ο ίδιος τον

ευχαριστούσαν.

Ως άνθρωπος χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις, με νεανική

καρδιά, με σύγχρονα μουσικά ακούσματα, καλός γνώστης των

σύγχρονων θεολογικών τάσεων, αντιτάχτηκε στον συντηρητισμό, τη

θρησκοληψία και πρόβαλε με γνησιότητα την ελευθερία της αγάπης και

της πίστης σεβόμενος την αντίθεση, την άρνηση, την αμφισβήτηση που

καθώς φαίνεται τον προκαλούσαν θετικά γιατί ως « rock» τύπος που

είναι δεν φοβάται, αντέχει, προσαρμόζεται και δεν διεκδικεί, αλλά

δίνεται.

Δεν μπήκε στη διαδικασία να κρύψει τα λάθη της Εκκλησίας,

αλλά και δεν απολογείται για αυτά, ενώ παραδέχεται ότι πολλές φορές

οι χριστιανοί χάνουν τον ρόλο τους, ο οποίος «πρέπει να είναι κοντά

στο πλευρό των αδύναμων και των ηττημένων κάθε αντίχριστης

εξουσίας». H rock πλευρά του ρισκάρει, δεν έχει αυταρέσκεια, δεν έχει

παρωπίδες και δεν φοβάται να αφεθεί σε αλήθειες και στην «Αλήθεια».

Στα συνηθισμένα ερωτήματα των νέων για το κακό και τη θέση του

Θεού ξεκαθαρίζει αγιογραφικά ότι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με το

κακό και ότι -χρησιμοποιώντας τα λόγια του π. Χαράλαμπου

Παπαδόπουλου ως ενσαρκωμένος λόγος φανερώνεται ως « πάσχων»,

βιώνει τον πόνο, ταπεινώνεται, δεν επιλέγει την επιβολή αλλά τον

διάλογο.

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος - που για μία ακόμη φορά, -- επίτρεψε

μου φίλε μου, αποκαλώ «ροκ» τύπο- είναι ανατρεπτικός,

αντικομφορμιστής, αντισυμβατικός, φαινομενικά σκληρός με μια

καρδιά που πλημμυρίζει από αγάπη και τρυφερότητα. Όπως γίνεται

αντιληπτό η αγάπη αυτή πηγάζει από την αγάπη του για τον Χριστό,

την οποία χαρακτηρίζει στις μαθητικές αίθουσες, σε φιλικές κουβέντες,

ακόμη και σε έντονους διαλόγους ως «αγάπη χωρίς όρια, αποτέλεσμα

της οποίας είναι η δημιουργία μιας σχέσης εμπιστοσύνης, που δεν της

λείπει ωστόσο το ρίσκο, ο πόνος και το απόλυτο δόσιμο».

Τα μουσικά ακούσματα της νιότης του δεν τα απέρριψε

μεγαλώνοντας, αντίθετα άντλησε από αυτά χαρά και ανεξίτηλα

μηνύματα η αναφορά των οποίων στις διδασκαλίες του ξάφνιαζε

ευχάριστα και «έπιανε τον σφυγμό» των μαθητών..Έτσι για παράδειγμα

επικοινωνεί τα λόγια του George Harrison, μέλους των Beatles, ο οποίος

παραδέχεται ότι: «… Δύο πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή του

ανθρώπου: Η αναζήτηση του Θεού και η αγάπη για τον άλλο άνθρωπο.

Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν…».

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος σταθερά αμφισβητεί τον ηθικισμό και την

τυπολατρία της Εκκλησίας επικαλούμενος τη ζωή των Αγίων η ψυχή των

οποίων είναι αγνή σαν τις παιδικές ψυχές, ενώ η αγάπη τους για τον

Θεό τους κάνει να αγαπούν τη φύση ολάκερη. Ο ίδιος καταθέτει στους

μαθητές του ότι πρέπει να αντιδράσουν στην κοινωνία του ατομικισμού

και πλουτισμού και να διεκδικήσουν την συλλογικότητα και την

αξιοκρατία, την αλήθεια και την τρέλα της αγάπης.

Στις ερωτήσεις για τον μακρινό και απρόσιτο Θεό απαντά ότι η

σχέση μαζί του είναι Μυστήριο, κάλεσμα προσωπικό που δεν

εκμηδενίζει το πρόσωπο, δεν το διαλύει ούτε το εξουθενώνει, αλλά

αντίθετα το οδηγεί στην αυτογνωσία. Η εμπιστοσύνη σε αυτόν ξεπερνά

τη νοητική προσέγγιση και καλλιεργεί μια σχέση, η οποία δεν

ερμηνεύεται με λόγια, μόνον βιώνεται.

Τίμιος με τον εαυτό του και σεβόμενος τα νιάτα δεν γυρίζει την

πλάτη του στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά αρνείται το

βόλεμα και το κοσμικό φρόνημα προτάσσοντας ως αντίδοτο τους

κοινωνικούς αγώνες και τη διεκδίκηση του ονείρου. Δεν ξέρω αν αυτό

ακούγεται ως πολύ ρομαντικό ή ακόμη και ως ουτοπία, αλλά οι γνήσιοι

χριστιανοί αυτό δεν έκαναν και οι νέοι δεν πρέπει να το γνωρίζουν;;

Οι προβληματισμοί, οι θέσεις, η διδακτική εμπειρία, οι προτάσεις

για την ουσιαστικότερη προσέγγιση των εφήβων καταγράφονται στο

βιβλίο του αγαπητού συναδέλφου και φίλου, που ειλικρινά θα ήθελα

να λάβουν υπόψη τους ειδικά οι νέοι Θεολόγοι, ο οποίοι καλούνται να

στηρίξουν το θρησκευτικό μάθημα που σχοινοβατεί στην εποχή της

τεχνητής νοημοσύνης, των άδικων πολέμων, της ανισότητας και της

έλλειψης δικαιοσύνης…

Σε ευχαριστούμε πολύ!