Νέοι και Θεός.Πόσο μπορούμε να ροκάρουμε μέσα στην τάξη; Του Δημήτρη Παπανικολάου

  Εισήγηση του Δημήτρη Παπανικολάου , Θεολόγου στο Β’ Πρότυπο ΓΕΛ Βόλου την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, όπου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα «Ο Χριστός και οι Νέοι στην σύγχρονη εποχή», με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες», του θεολόγου – καθηγητή Ανδρέα Αργυρόπουλου.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι.

Σας καλώς ορίζω κι εγώ στην αποψινή μας συζήτηση με θέμα : «Ο Χριστός και οι νέοι στη σύγχρονη εποχή» με αφορμή το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου με τον απροσδόκητο τίτλο : «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock’ n Roll ιστορίες».

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα πριν από λίγο καιρό το τηλεφώνημα του συγγραφέα και φίλου Ανδρέα να συμμετάσχω σ’ αυτή την εκδήλωση και να καταθέσω τις σκέψεις μου για ένα θέμα επίκαιρο που απασχολεί όλους τους συναδέλφους Θεολόγους , μάχιμους και μη. Δεν θα μπορούσα να αρνηθώ, ίσα-ίσα μου έδωσε μεγάλη χαρά  αυτή η  πρόσκληση- πρόκληση από τον πρώην Σύμβουλό μου στη Δυτική Μακεδονία, να μιλήσω για ένα αγαπημένο βιβλίο που το αγκάλιασαν με θέρμη πολλοί συνάδελφοι σε όλη τη χώρα.

 

Πριν προχωρήσω στην εισήγηση  μου θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον συγγραφέα και φίλο Ανδρέα Αργυρόπουλο και να ευχαριστήσω, από καρδίας, δημόσια για όλα όσα έχει προσφέρει στην εκπαίδευση, στους συναδέλφους Θεολόγους και σε εμένα προσωπικά ως Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας . Ίσως ο ίδιος να μην το θυμάται αλλά η πρώτη μας γνωριμία ήταν πριν από 17 περίπου χρόνια  όταν ως Σύμβουλος τότε στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου απάντησε σε ένα mail που του έστειλα για κάποια διαδικαστικά θέματα που αφορούσαν τον κλάδο. Η απάντησή του ήταν άμεση και κατατοπιστική. Όταν, δε, μετά από λίγα χρόνια ανέλαβε την θέση του Συμβούλου στη Δυτική Μακεδονία η συναδελφική σχέση που αναπτύξαμε δεν ήταν τυπική και απρόσωπη , αλλά εξελίχθηκε σε μια βαθιά φιλία με όλους και όλες τις Θεολόγους της Περιφέρειας. Το τηλέφωνό του ήταν πάντα ανοιχτό  για ότι μας απασχολούσε και φρόντιζε να επισκέπτεται όλα τα σχολεία, παρά τις αντίξοες καιρικές και όχι μόνο συνθήκες. . Δεν αρκούνταν σε μια τυπική , απρόσωπη σχέση, ανταλλαγής mail και τηλεφωνημάτων , αλλά ήθελε να είναι πάντα παρών σε ότι μας απασχολούσε, κτίζοντας μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.  Δεν θα ξεχάσω, και θα ήθελα να το καταθέσω εδώ σήμερα , ότι σε μια δύσκολη συγκυρία για τον εκπαιδευτικό κλάδο και για εμένα προσωπικά, ξεκίνησε άμεσα από την Αθήνα για να ανέβει οδικώς  στα Γρεβενά  για να διευθετήσει το επίμαχο θέμα . Ένα τρακάρισμα που είχε δεν τον άφησε να φτάσει στον προορισμό και το πρώτο μέλημα του ήταν να μου τηλεφωνήσει για να μην ανησυχώ. Μπορεί σε κάποιους αυτό να μη λέει τίποτα, αλλά για έμενα προσωπικά δείχνει έναν άνθρωπο της προσφοράς που δεν μένει σε υποσχέσεις και λόγια αλλά στρέφεται με αγάπη στον διπλανό του και σέβεται το λειτούργημά του. Φίλε Ανδρέα , σε ευχαριστώ και πάλι.

 

Όσον αφορά στο θέμα μας :

Το βιβλίο έχει μια ιδιαιτερότητα που λίγοι ίσως τη γνωρίζουν εδώ. Μόλις κυκλοφόρησε , συνάδελφοι, αναγνώστες και φίλοι γέμισαν τα προφίλ τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με φωτογραφίες του εξώφυλλου από όλα τα χαρακτηριστικά μέρη των πόλεων της Ελλάδας συμμετέχοντας σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι; Challenge θα το λέγαμε σήμερα , δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη για το συγγραφέα , αλλά και την ανάγκη να μοιραστούν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους που γέννησε  η ανάγνωσή του.

Στο εξώφυλλο του βλέπουμε σκηνές από συναυλία rock και στο οπισθόφυλλό του φωτογραφίες από κυκλαδίτικο ξωκλήσι  και αφίσες εφηβικού δωματίου , μαζί με μια ζωγραφιά της Δέσποινας Χανόγλου , φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους αλλά τόσο αρμονικά δεμένα με τον τίτλο και το περιεχόμενό του.

Σε 80 σελίδες και 14 κεφάλαια  ξεδιπλώνονται με γλώσσα απλή και ζωντανή οι ανησυχίες, οι αγωνίες  και οι προβληματισμοί του συγγραφέα  για τις σχέσεις των νέων με τον Θεό και την Εκκλησία , την πίστη και την αμφιβολία , τη συνάντηση που μπορούν να έχουν με τον Θεό ή την απομάκρυνσή τους από Αυτόν.

Αλήθεια , πώς συνάντησε τον Θεό ο συγγραφέας;  Πολύ χαρακτηριστικά στον πρόλογο αναφέρει ότι δεν τον συνάντησε ούτε σε κάποιο κυριακάτικο κήρυγμα , ούτε στο κατηχητικό και στις ακολουθίες της Εκκλησίας ,  όπου ψιλοχοντροβαριόταν αφού δεν καταλάβαινε τι γινόταν, αλλά στο βλέμμα του Εσταυρωμένου μια Μεγάλη Πέμπτη στο οποίο έβλεπε κάποιον που πονούσε γι’ αυτόν και για κάθε άνθρωπο.  Οι εφηβικές του ανησυχίες υπό τον ήχο ροκ συγκροτημάτων έκαναν την αναζήτηση του Θεού πιο ζωντανή . «Η πίστη στον Θεό είναι όπως η τρέλα με το Rock n Roll που πριν λίγο είχα ανακαλύψει ή το έχεις μέσα σου ή όχι . Σε συγκλονίζει ολοκληρωτικά. Είναι στο αίμα σου, στην ψυχή σου, στα κόκκαλά σου»  αναφέρει χαρακτηριστικά.

 H εμπειρία του από τις σχολικές αίθουσες, οι συζητήσεις με τους μαθητές στους οποίους, όπως αναφέρει, όσο περισσότερο χώρο δώσεις από την καρδιά σου και το χρόνο του μαθήματος, τόσο πιο ελεύθεροι νιώθουν και τόσο πιο άνετα εκφράζονται, κουβέντες με συναδέλφους, όπως και οι καρδιακές καταθέσεις και οι προσωπικές εξομολογήσεις μεταφέρθηκαν στις σελίδες του βιβλίου το οποίο μιλάει για τη σχέση των νέων με τον Θεό, μια σχέση που όταν είναι αυθεντική, είναι ροκ. Αντισυμβατική, αγνή , όμορφη , που δεν γνωρίζει όρια, που σε μαθαίνει να πετάς , να χαίρεσαι , να αγαπάς και να λυτρώνεσαι.

 

 

Με αφορμή τα τελευταία αυτά λόγια από τον πρόλογο του βιβλίου θα ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου από την μελέτη του αλλά και τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς  που αυτό θέτει σε έναν μάχιμο εκπαιδευτικό αλλά και στον απλό αναγνώστη.  

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του τα ερωτήματα είναι καταιγιστικά. Με απλή γλώσσα , χωρίς «φτιασιδώματα» ο συγγραφέας παραθέτει τους προβληματισμούς του με αναφορές τόσο στην Αγία Γραφή , τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους Μεγάλους Θεολόγους δασκάλους (N.Ματσούκα, Κάλλιστο Γουέρ, Δ. Στανιλλοάε Νικολ. Μπερντιάεφ κ.α)  όσο και σε ροκ προσωπικότητες και συγκροτήματα (Φρανκ Ζάππα, Αφοι Κατσιμίχα, Τρύπες) δεμένες αρμονικά μεταξύ τους , όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό.

 

Το ξεδίπλωμα της σκέψης του γίνεται με βασικά ερωτήματα που απασχολούν όχι μόνο τον ίδιο , αλλά και όλους τους συναδέλφους που καθημερινά συναναστρέφονται με εφηβικές παρέες και αφουγκράζονται τις αγωνίες τους.

Παραθέτω κάποια από αυτά τα οποία μπορούν να δώσουν αφορμή για σκέψη και διάλογο, ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη για το spoiler που ακολουθεί:

 

Αλήθεια ποια εφόδια πρέπει να έχουμε όταν θέλουμε να κουβεντιάσουμε με τους νέους ανθρώπους για τον Θεό; Μπορούμε να τους επιβάλλουμε απόψεις και θέσεις με έτοιμες απαντήσεις για να τους αποστομώσουμε και να τους μεταπείσουμε ή μήπως να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους ή και την πλήρη άρνησή τους ;  «Για να κάνεις τον όποιο διάλογο ,όχι μόνο για τον Θεό, αλλά απολύτως απαραίτητα σε αυτή την περίπτωση , πρέπει να έχεις : παιδεία διαλόγου, ενημέρωση σε πολλά θέματα, θάρρος, διάκριση, αίσθηση του χιούμορ, σεμνότητα, μπόλικη αγάπη και ταπείνωση.»

Γνωρίζουμε τους νέους του σήμερα; Ή θεωρούμε δεδομένο ότι απευθυνόμαστε σε ανθρώπους της εποχής που ζήσαμε εμείς; Θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους ή θέλουμε να μιλήσουμε στους νέους, ή ακόμη χειρότερα να μιλήσουμε εξ ονόματός τους;  Οι νέοι έχουν ή δεν έχουν το Θεό τους; Γνωρίζουν τον Θεό ή η πίστη τους σε αυτόν είναι μια δήλωση υποταγής σε μια ανώτερη πνευματική εξουσία;

Γράφει ο συγγραφέας:

Ορισμένοι θεολόγοι δεν έχουν καταλάβει ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη από «φουσκωτούς» που θα τον «υπερασπιστούν». Μας θέλει ελεύθερα πρόσωπα που θα Τον  αγαπήσουμε και Αυτόν και όλους γύρω μας και πιο πολύ τους «αρνητές» Του, ειδικά όταν αυτοί είναι νέα παιδιά, μαθητές Λυκείου… Έτσι συνεχίζουν να Τον «υπερασπίζονται» σκοτώνοντας τις ψυχές των δεκαεξάρηδων. Όταν η Αγάπη δεν αντέχει και δεν αγκαλιάζει την άρνηση , παύει να είναι Αγάπη.

Συνάδελφοι , αντέχουμε τον διάλογο; Πόσοι από τους εκπαιδευτικούς θα αντέχαμε την κριτική, την αμφισβήτηση ή και την απόρριψη από τους μαθητές  και τις μαθήτριες μας;

Ορισμένοι από εμάς όχι απλά δε διαλέγονται αλλά επιτιμούν και όποιον τολμάει να προσεγγίσει το σήμερα και τους ανθρώπους του. Ο χριστιανός που δεν μπορεί να διαλεχτεί και με τον πιο ακραίο, αλλά καλοπροαίρετο άθεο, μάλλον δεν πιστεύει αληθινά.

 

Αν θέλουμε  να κάνουμε έναν ουσιαστικό διάλογο με τους νέους για τον Θεό , πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι  να  υπερασπιστούμε την αυθεντική εικόνα του Θεού.

Πολλές φορές οι νέοι σκανδαλίζονται ή αρνούνται τον Θεό λόγω των λανθασμένων επιλογών των εκπροσώπων του Χριστιανισμού. 

Δεν χρειάζεται να συγκαλύψουμε καταστάσεις , να συσκοτίσουμε γεγονότα, ούτε να δικαιολογήσουμε λανθασμένες επιλογές ή παραλήψεις. Αν το κάνουμε θα καταλήξουμε φθηνοί προπαγανδιστές. Με τόλμη να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια . Να αναγνωρίσουμε τα όποια λάθη έγιναν ή γίνονται, να διδαχθούμε από αυτά. Αν δεν το πράξουμε , οι νέοι θα μας γυρίσουν την πλάτη και καλά θα κάνουν. Να τη γυρίσουν σε μας δεν τρέχει τίποτα, το κακό είναι αν θα γίνουμε αιτία να  τη γυρίσουν στον Θεό.

 

 

Ας μπούμε και στα πιο βαθιά ερωτήματα

Πόσο παρεξηγημένα είναι το περιεχόμενο και η ουσία της χριστιανικής πίστης; Πόσοι και πόσες μιλούν για  έναν Θεό δυνάστη και τύραννο προβάλλοντας μια θρησκεία της υποταγής και του ηθικισμού ; Πόσοι χριστιανοί επιζητούν έναν Θεό της Εξουσίας που ελέγχει τους ανθρώπους και επιβάλει τα «θέλω» στις κοινωνίες;

Ο χριστιανός πρέπει να θυμάται ότι η θέση του , σύμφωνα με τις Ευαγγελικές αρχές είναι στο πλευρό των αδύναμων και των ηττημένων κάθε αντίχριστης εξουσίας . Αν το ξεχάσει αυτό, θα τον περιμένουν στη γωνία τα θύματα της  Ιστορίας παρέα με τον Θεό.

 

Πρέπει να ενοχοποιούμε τους νέους για την όποια αμφιβολία, άρνηση ή δισταγμό για την πίστη στον Θεό ή θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός το αποδέχεται αλλά Του αρέσει κιόλας;

Ας μην ξεχνάμε ότι μας έπλασε τόσο ελεύθερους ώστε να μας επιτρέπει να τον αρνηθούμε.  Για τους νέους και όχι μόνο, ένας Θεός – καλοκάγαθος παππούς – που βρίσκεται κάπου στους ουρανούς είναι εντελώς αδιάφορος. Δεν θέλουν εγγυήσεις σωτηρίας . Μπορούμε να τους δείξουμε το δρόμο να τον επιλέξουν ελεύθερα , χωρίς πιέσεις και καταναγκασμούς;

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ερωτήματα που τίθενται στις σχολικές αίθουσες και αφορούν τα θέματα του θανάτου, του κακού, των θαυμάτων, ερωτήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει στα σχολεία: «Γιατί ο Θεός αφήνει να πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα; , Γιατί επιτρέπει την κυριαρχία του κακού;»

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παρένθεση και να καταθέσω την εμπειρία μου όταν πολύ νέος στην εκπαίδευση μπήκα για μάθημα σε παιδιά της Ά Λυκείου στην Κέρκυρα τη Δευτέρα μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και έγινα δέκτης σχετικών ερωτημάτων σε ένα πολύ βαρύ – εχθρικό θα έλεγα περιβάλλον. Είναι δύσκολο για τους εφήβους να διαχειριστούν το θάνατο συμμαθητών τους και ο Θεολόγος γίνεται ο σάκος του μποξ  για να εκτονώσουν το θυμό τους, αλλά παράλληλα και το αποκούμπι και το στήριγμά τους. Αν παρακάμψουμε τις ερωτήσεις με παρηγορητικές κουβέντες ή παρουσιάσουμε έναν Θεό που δέχεται το κακό ή είναι ένας περιπλανώμενος θαυματοποιός το χάνουμε το παιχνίδι. Αν όμως ξεκαθαρίσουμε ότι το κακό δεν είναι ούτε δημιούργημα, ούτε θέλημα του Θεού, βάζουμε τις βάσεις για έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο που μπορεί να δώσει  απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

 

Όταν βιώνεις το μέγα θαύμα της παρουσίας του Θεού στη ζωή σου δεν έχεις ανάγκη από τίποτα άλλο. Τον δοξολογείς κάθε μέρα για τις χαρές και τις επιτυχίες σου ακόμα και για τις ήττες σου ή τις συντριβές σου.

 

Θεός του φόβου ή Θεός της αγάπης;

Πόσοι από μας έχουμε μεγαλώσει με την έκφραση: «Δεν φοβάσαι τον Θεό; Θα πέσει φωτιά να σε κάψει»  Πόσες πιθανότητες έχει ένας νέος να αγαπήσει έναν τιμωρό και εκδικητικό Θεό και να παραμείνει στους κόλπους της Εκκλησίας;

Μήπως η άρνηση κάποιων μαθητών και μαθητριών οφείλεται σε μια τέτοιου είδους διαπαιδαγώγηση;

Οι νέοι δεν τρώνε χόρτο. Τα «μην» , τα  «όχι», τα «πρέπει» δεν τους λένε τίποτα. Δεν έχουν ανάγκη για έτοιμες πνευματικές συνταγές και κανόνες «ηθικής» συμπεριφοράς. Οι φθηνοί προπαγανδιστές δεν τους αγγίζουν. Οι νέοι και οι νέες αγωνιούν, αμφισβητούν , αμφιβάλλουν . Είναι απόλυτοι, διψάνε για ζωή και καλά κάνουν, διαφορετικά θα ήταν ήδη πνευματικά νεκροί. Διψάνε για έναν Θεό που δεν είναι απόμακρος αλλά ένας από εμάς, που σαρκώθηκε για να βρεθεί κοντά μας

Για τον George Harrison των Beatles: “Δυο πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή του ανθρώπου: Η αναζήτηση του Θεού και η αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.»

 

Εκκλησία: Σώμα Χριστού ή Σύλλογος Καλών Παιδιών»;  Καλό παιδί ή άγιος; Εδώ σε θέλω

 

Ποια παιδιά θέλουμε στους κόλπους της Εκκλησίας; Αρκεί να είναι ηθικά , τίμια, σωστά και ενάρετα; Ή παιδιά μιμητές Αγίων; 

Οι χριστιανοί νέοι δεν μπορούν να είναι τα καλά παιδιά μιας κοινωνίας της οποίας οι αξίες είναι ο εύκολος πλουτισμός, ο ατομικισμός, ο χυδαίος υλισμός, η κοινωνική ανέλιξη με κάθε τρόπο. Δεν μπορούν να αποδέχονται μια κοινωνία που η αξιοπρέπεια, η συλλογικότητα η αξιοκρατία, η υπόληψη η συνευθύνη βρίσκονται στο περιθώριο. Οφείλουν να είναι η πνευματική αλητεία της κοινωνίας. Πνευματικές μολότοφ, άνθρωποι θυσίας και προσφοράς κατά το πρότυπο του Χριστού. Ο χριστιανός που διψά για αληθινή ζωή κουβαλάει την τρέλα της αγάπης.

 

Τι απαντάμε στους νέους που πιστεύουν αόριστα στην ύπαρξη ενός Θεού, ως μια αφηρημένη ιδέα ή ένα θεωρητικό κατασκεύασμα;

Πως θα τους βοηθήσουμε να γνωρίσουν τον Θεό ως ένα φίλο που θα τον επιλέξουν ελεύθερα; Ως ένα πρόσωπο με το οποίο θα συσχετιστούν και θα αναπτύξουν μια σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης μαζί Του;

 

Το να αφήνεσαι στον Θεό δεν σημαίνει ότι παραιτείσαι από τα «θέλω» σου στη ζωή. Αφήνεσαι σε έναν Φίλο που σε ξέρει καλύτερα.. παλεύεις χωρίς να πιέζεις.

 

Τέλος οι χριστιανοί πρέπει να ενδιαφέρονται μόνο για τα πνευματικά, στρέφοντας την πλάτη στις κοινωνικές αλλαγές και ανακατατάξεις;

 

Ο Θεός μας δεν είναι «ακίνδυνος», ούτε και μας θέλει ακίνδυνους, ουδέτερους και χλιαρούς. Οι χριστιανοί δεν μπορούν να ζουν μέσα σε μια κακώς νοούμενη μακαριότητα, άχρωμοι και άγευστοι σε έναν κόσμο που χάνεται…..

Δεν μπορεί να είναι οι ουραγοί της ιστορίας, εκπρόσωποι μιας ανέραστης θρησκευτικής κακομοιριάς.

 

Αυτά ,λοιπόν, είναι κάποια από τα ερωτήματα που θίγονται και απασχολούν όλους και όλες που συναναστρεφόμαστε με τα νέα παιδιά και είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

 

 Με βάση αυτά τα ερωτήματα, η ανάγνωση του βιβλίου μας δίνει τη δυνατότητα να αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση μας με τα παιδιά , ποια η σχέση τους με τον Θεό; και πόσο μπορούμε να ροκάρουμε μέσα στην τάξη; Αν προσπαθήσουμε να πάρουμε έτοιμες απαντήσεις από αυτό θα απογοητευτούμε. Δεν νομίζω ότι είναι στην πρόθεση του συγγραφέα να γράψει συνταγές καλών σχέσεων που πρέπει  να τις  ακολουθήσουμε κατά γράμμα. Εξάλλου η ομορφιά του ροκ κρύβεται στον αυθορμητισμό, στην ένταση και στην αγάπη για τα δύσκολα. Και η σχέση μας με τα παιδιά είναι ροκ. Ας μη ξεχνάμε ότι για να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού πρωτίστως πρέπει έμπρακτα να τους  δείξουμε την αγάπη μας και μαζί  να χτίσουμε μια σκάλα προς τον ουρανό (stairway to Heaven).

 

Αν δεν σας κούρασα, θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια του συγγραφέα που αντικατοπτρίζουν τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία.

 

Όποιος υπηρετεί στην εκπαίδευση γνωρίζει καλά πως κάθε 3-4 χρόνια έρχεται στα σχολεία μια καινούρια φουρνιά παιδιών με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από την προηγούμενη. Ποιος από τους εκπαιδευτικούς για παράδειγμα δεν έχει παρατηρήσει ότι τα παιδιά μας στο σχολείο λόγω της ανεξέλεγκτης ενασχόλησής τους με την τεχνολογία αδυνατούν τις περισσότερες φορές να συγκεντρωθούν για ώρα σε κάτι, πράγμα που δεν συνέβαινε π.χ. προ εικοσαετίας. Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους πρέπει να είμαστε στην τσίτα, να αγαπάμε τα ζόρικα και να φτιαχνόμαστε με κάθε νέα πρόκληση, που δεν μας φοβίζει αλλά θα είναι για μας μια πρόκληση που θα τη χαιρόμαστε.

 

Σας ευχαριστώ πολύ!