Ανδρέας Αργυρόπουλος: Ο Πάπας που κόντραρε τον φασισμό και τίμησε τους μάρτυρες της θεολογικής απελευθέρωσης

 

Πολλές από τις πλευρές της ζωής του πρόσφατα εκλιπόντος Πάπα Φραγκίσκου, φρόντισε να μας υπενθυμίσει ή να φέρει στο φως για πρώτη φορά η ειδησεογραφία σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχουν όμως και κάποιες πρωτοβουλίες του πραγματικά σημαντικές που παραβλέφθηκαν ηθελημένα ή μη.

Του Ανδρέα Αργυρόπουλου*

Ξεχωρίζει η αγιοποίηση των κληρικών και λαϊκών που μαρτύρησαν αγωνιζόμενοι για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στο πλευρό των αδυνάτων και ανυπεράσπιστων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι συγκεκριμένοι μάρτυρες, εκπρόσωποι ενός αυθεντικού Χριστιανισμού, επηρεασμένοι από την Θεολογία της Απελευθέρωσης, δολοφονήθηκαν από τα ακροδεξιά Τάγματα Θανάτου στο μακρινό Σαλβαντόρ. Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν προσπέρασε το μαρτύριο τους, δεν έκανε ότι δεν κατάλαβε, πόσο μάλλον δεν πολέμησε με πάθος, όπως ο προκάτοχός του, τους εκπροσώπους του απελευθερωτικού Χριστιανισμού της Λατινικής Αμερικής, αντίθετα τους τίμησε. Ας ξετυλίξουμε το μικρό αυτό κουβάρι-μαρτυρολόγιο.

Το 1977 δολοφονείται στο Σαλβαντόρ ο π. Ραουλίτο Γκράντε, ένας Ιησουίτης ιερέας, άνθρωπος με βαθιά πίστη στο Χριστό και με μεγάλη αγάπη στον λαό που διακονούσε.  Ήταν ο πρώτος ιερέας, θύμα του εμφυλίου πολέμου. Υπήρξε στενός φίλος του αρχιεπίσκοπου Όσκαρ Ρομέρο. Ο θάνατός του, ήταν η αφορμή για να αλλάξει οριστικά ο Αρχιεπίσκοπος την μετριοπαθή στάση του απέναντι στην κυβέρνηση. Ο π. Ραουλίτο εκφραζόταν δημόσια κατά της αυταρχικής κυβέρνησης και αφιέρωσε το έργο της ζωής του με την οργάνωση των εξαθλιωμένων αγροτών του Ελ Σαλβαδόρ, αγωνιζόμενος για το σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Οι γαιοκτήμονες είδαν την οργάνωση των αγροτών ως απειλή για τη δύναμή τους. Το Σάββατο στις 12 Μαρτίου του 1977, συνοδευόμενος από τον Manuel Solorzano 72 ετών, πατέρα δέκα παιδιών, και τον νεαρό Νέλσον Rutilio Lemus 16 ετών έφυγαν από την ενορία του στο Αγκιλαρές για να λειτουργήσει στο Ελ Παϊσνάλ. Δεν  κατάφεραν όμως ποτέ να φθάσουν. Ενώ οδηγούσε μέσα σε ένα αγροτικό δρόμο δέχθηκαν επίθεση από τα Τάγματα Θανάτου και έπεσαν και οι τρεις νεκροί, «θερισμένοι» από τις σφαίρες των πολυβόλων. Το σύνθημα των ακροδεξιών που κυκλοφορούσε ευρέως: «Γίνε πατριώτης –Σκότωσε έναν παπά» ήδη γινόταν πράξη.

Θα περάσουν τα χρόνια και το Σάββατο 22 Ιανουαρίου του 2022 ο καρδινάλιος Γκρεγκόριο Ρόζα Τσάβες εκπροσωπώντας τον Πάπα Φραγκίσκο θα αγιοποιήσει τους τρεις μάρτυρες μαζί με τον Ιταλό Φραγκισκανό Φρέϊ Κόσμε Σπεσότο που δολοφονήθηκε και αυτός στο Σαλβαντόρ ενώ προσευχόταν λίγο πριν αρχίσει η Θ. Λειτουργία. Ο Σπεσότο ήταν, όπως ο Γκράντε, αλληλέγγυος στον αγώνα των φτωχών χωρικών και ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων τους. Είχε καταδικάσει κατ’ επανάληψη τις αδικίες που οι πλούσιοι γαιοκτήμονες διέπρατταν σε βάρος τους.

Της αγιοποίησης των τεσσάρων θα προηγηθεί αυτή του γνωστού σε όλους μας Αρχιεπισκόπου Σαλβαντόρ Όσκαρ Ρομέρο (14 Οκτώβρη του 2018) πάλι με πρωτοβουλία του Φραγκίσκου. Ο πάπας Φραγκίσκος έκρινε ότι ο αγωνιστής Αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ Όσκαρ Ρομέρο, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από τα «Τάγματα Θανάτου» μέσα στο ναό του Νοσοκομείου του Σαν Σαλβαντόρ στις 24 Μαρτίου 1980, πέθανε ως μάρτυρας, για αυτό το λόγο θα ανακηρυχθεί Μάρτυρας της Καθολικής Εκκλησίας  

Ο πάπας ενέκρινε διάταγμα στο οποίο αναφέρεται ότι ο Ρομέρο δολοφονήθηκε σε πράξη «μίσους κατά της πίστεως». Το διάταγμα αυτό επικυρώνει τις προτάσεις μιας επιτροπής καρδιναλίων και θεολόγων. Ο Φραγκίσκος, προώθησε τη διαδικασία αγιοποίησης του Ρομέρο λίγο μετά την ανάδειξή του στο παπικό αξίωμα τον Μάρτιο του 2013. Οι προκάτοχοι του ο Ιωάννης Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχαν παγώσει την διαδικασία αγιοποίησης του καθώς τον θεωρούσαν προσκείμενο στη Θεολογία της Απελευθέρωσης. Κατά τη διάρκεια της κηδείας του Ρομέρο την 30η Μαρτίου 1980 στον καθεδρικό ναό της πρωτεύουσας, γνωστοί «άγνωστοι» πυροβόλησαν και πέταξαν εκρηκτικά στο πλήθος των 50.000 πολιτών που είχαν συγκεντρωθεί. Περισσότεροι από 40 οι νεκροί και πολλοί οι τραυματίες…

Μπορεί ο αριθμός των αγιοποιημένων μαρτύρων να είναι μικρός μπροστά σε αυτόν των αναρίθμητων χριστιανών που βασανίστηκαν, διώχθηκαν και φονεύθηκαν στη συγκεκριμένη ήπειρο, όμως είναι ένα πρώτο βήμα, μια μικρή επανάσταση για όποιον γνωρίζει τις αγκυλώσεις των  θεσμικών εκκλησιών και μάλιστα του Βατικανού. Να ελπίσουμε ότι ο νέος Πάπας να ακολουθήσει τον δρόμο που ήδη άνοιξε ο προκάτοχός του.

*Ανδρέας Αργυρόπουλος, θεολόγος – συγγραφέας

Βάσσα Παρασκευά: Νέοι και Θεός.Ένας Rock διάλογος με ειλικρίνεια,ανοικτότητα και αντισυμβατικότητα.

 Εισήγηση από την Βάσσα Παρασκευά Δρ Θεολογίας – Λυκειάρχη, την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ στον Βόλο , όπου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα «Ο Χριστός και οι Νέοι στην σύγχρονη εποχή», με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου μας «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες»

Γνωρίζω τον Ανδρέα Αργυρόπουλο αρκετά χρόνια και αυτό που

πάντα με εντυπωσίαζε ήταν η ελευθερία του λόγου, η ειλικρίνεια, ο

πηγαίος δυναμισμός, η γνήσια πίστη, αλλά αυτό για το οποίο τον

παραδέχομαι και θαυμάζω είναι η αγάπη του προς τους μαθητές/τριές

του.

Αγάπη πατρική, φιλική χωρίς να ζητά « τα εαυτής» που

αναγνωρίζεται στα χαμόγελα και τις αγκαλιές που εισπράττει. Δεν θα

τον χαρακτήριζα ως «μαθητοπατέρα», αλλά ως «δάσκαλο» που

αφουγκράζεται τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τα άγχη, τα

νεύρα, τις αντιδράσεις των εφήβων στα 30 και πλέον χρόνια της

διδακτικής του καριέρας σε σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Ο Αντρέας Αργυρόπουλος από πολύ νωρίς αναζητούσε τη

συνάντηση και όχι τον θαυμασμό. Ως Θεολόγος καθηγητής μιλούσε για

τον Θεό πάντα με τρία βασικά στοιχεία: « με τον διάλογο, την αγάπη για

τους νέους και την αγάπη για τον Θεό». Ο διάλογος κατά τον γράφοντα

πρέπει να πληροί τις εξής προϋποθέσεις: « την παιδεία διαλόγου, την

ευρύτερη ενημέρωση, το χιούμορ, τη σεμνότητα, μπόλικη αγάπη και

ταπείνωση» και μάλλον το πετύχαινε, καθώς ήταν διαθέσιμος να

αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, οι οποίες, όπως γράφει και ο ίδιος τον

ευχαριστούσαν.

Ως άνθρωπος χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις, με νεανική

καρδιά, με σύγχρονα μουσικά ακούσματα, καλός γνώστης των

σύγχρονων θεολογικών τάσεων, αντιτάχτηκε στον συντηρητισμό, τη

θρησκοληψία και πρόβαλε με γνησιότητα την ελευθερία της αγάπης και

της πίστης σεβόμενος την αντίθεση, την άρνηση, την αμφισβήτηση που

καθώς φαίνεται τον προκαλούσαν θετικά γιατί ως « rock» τύπος που

είναι δεν φοβάται, αντέχει, προσαρμόζεται και δεν διεκδικεί, αλλά

δίνεται.

Δεν μπήκε στη διαδικασία να κρύψει τα λάθη της Εκκλησίας,

αλλά και δεν απολογείται για αυτά, ενώ παραδέχεται ότι πολλές φορές

οι χριστιανοί χάνουν τον ρόλο τους, ο οποίος «πρέπει να είναι κοντά

στο πλευρό των αδύναμων και των ηττημένων κάθε αντίχριστης

εξουσίας». H rock πλευρά του ρισκάρει, δεν έχει αυταρέσκεια, δεν έχει

παρωπίδες και δεν φοβάται να αφεθεί σε αλήθειες και στην «Αλήθεια».

Στα συνηθισμένα ερωτήματα των νέων για το κακό και τη θέση του

Θεού ξεκαθαρίζει αγιογραφικά ότι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με το

κακό και ότι -χρησιμοποιώντας τα λόγια του π. Χαράλαμπου

Παπαδόπουλου ως ενσαρκωμένος λόγος φανερώνεται ως « πάσχων»,

βιώνει τον πόνο, ταπεινώνεται, δεν επιλέγει την επιβολή αλλά τον

διάλογο.

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος - που για μία ακόμη φορά, -- επίτρεψε

μου φίλε μου, αποκαλώ «ροκ» τύπο- είναι ανατρεπτικός,

αντικομφορμιστής, αντισυμβατικός, φαινομενικά σκληρός με μια

καρδιά που πλημμυρίζει από αγάπη και τρυφερότητα. Όπως γίνεται

αντιληπτό η αγάπη αυτή πηγάζει από την αγάπη του για τον Χριστό,

την οποία χαρακτηρίζει στις μαθητικές αίθουσες, σε φιλικές κουβέντες,

ακόμη και σε έντονους διαλόγους ως «αγάπη χωρίς όρια, αποτέλεσμα

της οποίας είναι η δημιουργία μιας σχέσης εμπιστοσύνης, που δεν της

λείπει ωστόσο το ρίσκο, ο πόνος και το απόλυτο δόσιμο».

Τα μουσικά ακούσματα της νιότης του δεν τα απέρριψε

μεγαλώνοντας, αντίθετα άντλησε από αυτά χαρά και ανεξίτηλα

μηνύματα η αναφορά των οποίων στις διδασκαλίες του ξάφνιαζε

ευχάριστα και «έπιανε τον σφυγμό» των μαθητών..Έτσι για παράδειγμα

επικοινωνεί τα λόγια του George Harrison, μέλους των Beatles, ο οποίος

παραδέχεται ότι: «… Δύο πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή του

ανθρώπου: Η αναζήτηση του Θεού και η αγάπη για τον άλλο άνθρωπο.

Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν…».

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος σταθερά αμφισβητεί τον ηθικισμό και την

τυπολατρία της Εκκλησίας επικαλούμενος τη ζωή των Αγίων η ψυχή των

οποίων είναι αγνή σαν τις παιδικές ψυχές, ενώ η αγάπη τους για τον

Θεό τους κάνει να αγαπούν τη φύση ολάκερη. Ο ίδιος καταθέτει στους

μαθητές του ότι πρέπει να αντιδράσουν στην κοινωνία του ατομικισμού

και πλουτισμού και να διεκδικήσουν την συλλογικότητα και την

αξιοκρατία, την αλήθεια και την τρέλα της αγάπης.

Στις ερωτήσεις για τον μακρινό και απρόσιτο Θεό απαντά ότι η

σχέση μαζί του είναι Μυστήριο, κάλεσμα προσωπικό που δεν

εκμηδενίζει το πρόσωπο, δεν το διαλύει ούτε το εξουθενώνει, αλλά

αντίθετα το οδηγεί στην αυτογνωσία. Η εμπιστοσύνη σε αυτόν ξεπερνά

τη νοητική προσέγγιση και καλλιεργεί μια σχέση, η οποία δεν

ερμηνεύεται με λόγια, μόνον βιώνεται.

Τίμιος με τον εαυτό του και σεβόμενος τα νιάτα δεν γυρίζει την

πλάτη του στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά αρνείται το

βόλεμα και το κοσμικό φρόνημα προτάσσοντας ως αντίδοτο τους

κοινωνικούς αγώνες και τη διεκδίκηση του ονείρου. Δεν ξέρω αν αυτό

ακούγεται ως πολύ ρομαντικό ή ακόμη και ως ουτοπία, αλλά οι γνήσιοι

χριστιανοί αυτό δεν έκαναν και οι νέοι δεν πρέπει να το γνωρίζουν;;

Οι προβληματισμοί, οι θέσεις, η διδακτική εμπειρία, οι προτάσεις

για την ουσιαστικότερη προσέγγιση των εφήβων καταγράφονται στο

βιβλίο του αγαπητού συναδέλφου και φίλου, που ειλικρινά θα ήθελα

να λάβουν υπόψη τους ειδικά οι νέοι Θεολόγοι, ο οποίοι καλούνται να

στηρίξουν το θρησκευτικό μάθημα που σχοινοβατεί στην εποχή της

τεχνητής νοημοσύνης, των άδικων πολέμων, της ανισότητας και της

έλλειψης δικαιοσύνης…

Σε ευχαριστούμε πολύ!

Νέοι και Θεός.Πόσο μπορούμε να ροκάρουμε μέσα στην τάξη; Του Δημήτρη Παπανικολάου

  Εισήγηση του Δημήτρη Παπανικολάου , Θεολόγου στο Β’ Πρότυπο ΓΕΛ Βόλου την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, όπου πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα «Ο Χριστός και οι Νέοι στην σύγχρονη εποχή», με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες», του θεολόγου – καθηγητή Ανδρέα Αργυρόπουλου.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι.

Σας καλώς ορίζω κι εγώ στην αποψινή μας συζήτηση με θέμα : «Ο Χριστός και οι νέοι στη σύγχρονη εποχή» με αφορμή το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου με τον απροσδόκητο τίτλο : «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock’ n Roll ιστορίες».

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα πριν από λίγο καιρό το τηλεφώνημα του συγγραφέα και φίλου Ανδρέα να συμμετάσχω σ’ αυτή την εκδήλωση και να καταθέσω τις σκέψεις μου για ένα θέμα επίκαιρο που απασχολεί όλους τους συναδέλφους Θεολόγους , μάχιμους και μη. Δεν θα μπορούσα να αρνηθώ, ίσα-ίσα μου έδωσε μεγάλη χαρά  αυτή η  πρόσκληση- πρόκληση από τον πρώην Σύμβουλό μου στη Δυτική Μακεδονία, να μιλήσω για ένα αγαπημένο βιβλίο που το αγκάλιασαν με θέρμη πολλοί συνάδελφοι σε όλη τη χώρα.

 

Πριν προχωρήσω στην εισήγηση  μου θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον συγγραφέα και φίλο Ανδρέα Αργυρόπουλο και να ευχαριστήσω, από καρδίας, δημόσια για όλα όσα έχει προσφέρει στην εκπαίδευση, στους συναδέλφους Θεολόγους και σε εμένα προσωπικά ως Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας . Ίσως ο ίδιος να μην το θυμάται αλλά η πρώτη μας γνωριμία ήταν πριν από 17 περίπου χρόνια  όταν ως Σύμβουλος τότε στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου απάντησε σε ένα mail που του έστειλα για κάποια διαδικαστικά θέματα που αφορούσαν τον κλάδο. Η απάντησή του ήταν άμεση και κατατοπιστική. Όταν, δε, μετά από λίγα χρόνια ανέλαβε την θέση του Συμβούλου στη Δυτική Μακεδονία η συναδελφική σχέση που αναπτύξαμε δεν ήταν τυπική και απρόσωπη , αλλά εξελίχθηκε σε μια βαθιά φιλία με όλους και όλες τις Θεολόγους της Περιφέρειας. Το τηλέφωνό του ήταν πάντα ανοιχτό  για ότι μας απασχολούσε και φρόντιζε να επισκέπτεται όλα τα σχολεία, παρά τις αντίξοες καιρικές και όχι μόνο συνθήκες. . Δεν αρκούνταν σε μια τυπική , απρόσωπη σχέση, ανταλλαγής mail και τηλεφωνημάτων , αλλά ήθελε να είναι πάντα παρών σε ότι μας απασχολούσε, κτίζοντας μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.  Δεν θα ξεχάσω, και θα ήθελα να το καταθέσω εδώ σήμερα , ότι σε μια δύσκολη συγκυρία για τον εκπαιδευτικό κλάδο και για εμένα προσωπικά, ξεκίνησε άμεσα από την Αθήνα για να ανέβει οδικώς  στα Γρεβενά  για να διευθετήσει το επίμαχο θέμα . Ένα τρακάρισμα που είχε δεν τον άφησε να φτάσει στον προορισμό και το πρώτο μέλημα του ήταν να μου τηλεφωνήσει για να μην ανησυχώ. Μπορεί σε κάποιους αυτό να μη λέει τίποτα, αλλά για έμενα προσωπικά δείχνει έναν άνθρωπο της προσφοράς που δεν μένει σε υποσχέσεις και λόγια αλλά στρέφεται με αγάπη στον διπλανό του και σέβεται το λειτούργημά του. Φίλε Ανδρέα , σε ευχαριστώ και πάλι.

 

Όσον αφορά στο θέμα μας :

Το βιβλίο έχει μια ιδιαιτερότητα που λίγοι ίσως τη γνωρίζουν εδώ. Μόλις κυκλοφόρησε , συνάδελφοι, αναγνώστες και φίλοι γέμισαν τα προφίλ τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με φωτογραφίες του εξώφυλλου από όλα τα χαρακτηριστικά μέρη των πόλεων της Ελλάδας συμμετέχοντας σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι; Challenge θα το λέγαμε σήμερα , δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη για το συγγραφέα , αλλά και την ανάγκη να μοιραστούν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους που γέννησε  η ανάγνωσή του.

Στο εξώφυλλο του βλέπουμε σκηνές από συναυλία rock και στο οπισθόφυλλό του φωτογραφίες από κυκλαδίτικο ξωκλήσι  και αφίσες εφηβικού δωματίου , μαζί με μια ζωγραφιά της Δέσποινας Χανόγλου , φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους αλλά τόσο αρμονικά δεμένα με τον τίτλο και το περιεχόμενό του.

Σε 80 σελίδες και 14 κεφάλαια  ξεδιπλώνονται με γλώσσα απλή και ζωντανή οι ανησυχίες, οι αγωνίες  και οι προβληματισμοί του συγγραφέα  για τις σχέσεις των νέων με τον Θεό και την Εκκλησία , την πίστη και την αμφιβολία , τη συνάντηση που μπορούν να έχουν με τον Θεό ή την απομάκρυνσή τους από Αυτόν.

Αλήθεια , πώς συνάντησε τον Θεό ο συγγραφέας;  Πολύ χαρακτηριστικά στον πρόλογο αναφέρει ότι δεν τον συνάντησε ούτε σε κάποιο κυριακάτικο κήρυγμα , ούτε στο κατηχητικό και στις ακολουθίες της Εκκλησίας ,  όπου ψιλοχοντροβαριόταν αφού δεν καταλάβαινε τι γινόταν, αλλά στο βλέμμα του Εσταυρωμένου μια Μεγάλη Πέμπτη στο οποίο έβλεπε κάποιον που πονούσε γι’ αυτόν και για κάθε άνθρωπο.  Οι εφηβικές του ανησυχίες υπό τον ήχο ροκ συγκροτημάτων έκαναν την αναζήτηση του Θεού πιο ζωντανή . «Η πίστη στον Θεό είναι όπως η τρέλα με το Rock n Roll που πριν λίγο είχα ανακαλύψει ή το έχεις μέσα σου ή όχι . Σε συγκλονίζει ολοκληρωτικά. Είναι στο αίμα σου, στην ψυχή σου, στα κόκκαλά σου»  αναφέρει χαρακτηριστικά.

 H εμπειρία του από τις σχολικές αίθουσες, οι συζητήσεις με τους μαθητές στους οποίους, όπως αναφέρει, όσο περισσότερο χώρο δώσεις από την καρδιά σου και το χρόνο του μαθήματος, τόσο πιο ελεύθεροι νιώθουν και τόσο πιο άνετα εκφράζονται, κουβέντες με συναδέλφους, όπως και οι καρδιακές καταθέσεις και οι προσωπικές εξομολογήσεις μεταφέρθηκαν στις σελίδες του βιβλίου το οποίο μιλάει για τη σχέση των νέων με τον Θεό, μια σχέση που όταν είναι αυθεντική, είναι ροκ. Αντισυμβατική, αγνή , όμορφη , που δεν γνωρίζει όρια, που σε μαθαίνει να πετάς , να χαίρεσαι , να αγαπάς και να λυτρώνεσαι.

 

 

Με αφορμή τα τελευταία αυτά λόγια από τον πρόλογο του βιβλίου θα ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου από την μελέτη του αλλά και τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς  που αυτό θέτει σε έναν μάχιμο εκπαιδευτικό αλλά και στον απλό αναγνώστη.  

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του τα ερωτήματα είναι καταιγιστικά. Με απλή γλώσσα , χωρίς «φτιασιδώματα» ο συγγραφέας παραθέτει τους προβληματισμούς του με αναφορές τόσο στην Αγία Γραφή , τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους Μεγάλους Θεολόγους δασκάλους (N.Ματσούκα, Κάλλιστο Γουέρ, Δ. Στανιλλοάε Νικολ. Μπερντιάεφ κ.α)  όσο και σε ροκ προσωπικότητες και συγκροτήματα (Φρανκ Ζάππα, Αφοι Κατσιμίχα, Τρύπες) δεμένες αρμονικά μεταξύ τους , όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό.

 

Το ξεδίπλωμα της σκέψης του γίνεται με βασικά ερωτήματα που απασχολούν όχι μόνο τον ίδιο , αλλά και όλους τους συναδέλφους που καθημερινά συναναστρέφονται με εφηβικές παρέες και αφουγκράζονται τις αγωνίες τους.

Παραθέτω κάποια από αυτά τα οποία μπορούν να δώσουν αφορμή για σκέψη και διάλογο, ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη για το spoiler που ακολουθεί:

 

Αλήθεια ποια εφόδια πρέπει να έχουμε όταν θέλουμε να κουβεντιάσουμε με τους νέους ανθρώπους για τον Θεό; Μπορούμε να τους επιβάλλουμε απόψεις και θέσεις με έτοιμες απαντήσεις για να τους αποστομώσουμε και να τους μεταπείσουμε ή μήπως να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους ή και την πλήρη άρνησή τους ;  «Για να κάνεις τον όποιο διάλογο ,όχι μόνο για τον Θεό, αλλά απολύτως απαραίτητα σε αυτή την περίπτωση , πρέπει να έχεις : παιδεία διαλόγου, ενημέρωση σε πολλά θέματα, θάρρος, διάκριση, αίσθηση του χιούμορ, σεμνότητα, μπόλικη αγάπη και ταπείνωση.»

Γνωρίζουμε τους νέους του σήμερα; Ή θεωρούμε δεδομένο ότι απευθυνόμαστε σε ανθρώπους της εποχής που ζήσαμε εμείς; Θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους ή θέλουμε να μιλήσουμε στους νέους, ή ακόμη χειρότερα να μιλήσουμε εξ ονόματός τους;  Οι νέοι έχουν ή δεν έχουν το Θεό τους; Γνωρίζουν τον Θεό ή η πίστη τους σε αυτόν είναι μια δήλωση υποταγής σε μια ανώτερη πνευματική εξουσία;

Γράφει ο συγγραφέας:

Ορισμένοι θεολόγοι δεν έχουν καταλάβει ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη από «φουσκωτούς» που θα τον «υπερασπιστούν». Μας θέλει ελεύθερα πρόσωπα που θα Τον  αγαπήσουμε και Αυτόν και όλους γύρω μας και πιο πολύ τους «αρνητές» Του, ειδικά όταν αυτοί είναι νέα παιδιά, μαθητές Λυκείου… Έτσι συνεχίζουν να Τον «υπερασπίζονται» σκοτώνοντας τις ψυχές των δεκαεξάρηδων. Όταν η Αγάπη δεν αντέχει και δεν αγκαλιάζει την άρνηση , παύει να είναι Αγάπη.

Συνάδελφοι , αντέχουμε τον διάλογο; Πόσοι από τους εκπαιδευτικούς θα αντέχαμε την κριτική, την αμφισβήτηση ή και την απόρριψη από τους μαθητές  και τις μαθήτριες μας;

Ορισμένοι από εμάς όχι απλά δε διαλέγονται αλλά επιτιμούν και όποιον τολμάει να προσεγγίσει το σήμερα και τους ανθρώπους του. Ο χριστιανός που δεν μπορεί να διαλεχτεί και με τον πιο ακραίο, αλλά καλοπροαίρετο άθεο, μάλλον δεν πιστεύει αληθινά.

 

Αν θέλουμε  να κάνουμε έναν ουσιαστικό διάλογο με τους νέους για τον Θεό , πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι  να  υπερασπιστούμε την αυθεντική εικόνα του Θεού.

Πολλές φορές οι νέοι σκανδαλίζονται ή αρνούνται τον Θεό λόγω των λανθασμένων επιλογών των εκπροσώπων του Χριστιανισμού. 

Δεν χρειάζεται να συγκαλύψουμε καταστάσεις , να συσκοτίσουμε γεγονότα, ούτε να δικαιολογήσουμε λανθασμένες επιλογές ή παραλήψεις. Αν το κάνουμε θα καταλήξουμε φθηνοί προπαγανδιστές. Με τόλμη να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια . Να αναγνωρίσουμε τα όποια λάθη έγιναν ή γίνονται, να διδαχθούμε από αυτά. Αν δεν το πράξουμε , οι νέοι θα μας γυρίσουν την πλάτη και καλά θα κάνουν. Να τη γυρίσουν σε μας δεν τρέχει τίποτα, το κακό είναι αν θα γίνουμε αιτία να  τη γυρίσουν στον Θεό.

 

 

Ας μπούμε και στα πιο βαθιά ερωτήματα

Πόσο παρεξηγημένα είναι το περιεχόμενο και η ουσία της χριστιανικής πίστης; Πόσοι και πόσες μιλούν για  έναν Θεό δυνάστη και τύραννο προβάλλοντας μια θρησκεία της υποταγής και του ηθικισμού ; Πόσοι χριστιανοί επιζητούν έναν Θεό της Εξουσίας που ελέγχει τους ανθρώπους και επιβάλει τα «θέλω» στις κοινωνίες;

Ο χριστιανός πρέπει να θυμάται ότι η θέση του , σύμφωνα με τις Ευαγγελικές αρχές είναι στο πλευρό των αδύναμων και των ηττημένων κάθε αντίχριστης εξουσίας . Αν το ξεχάσει αυτό, θα τον περιμένουν στη γωνία τα θύματα της  Ιστορίας παρέα με τον Θεό.

 

Πρέπει να ενοχοποιούμε τους νέους για την όποια αμφιβολία, άρνηση ή δισταγμό για την πίστη στον Θεό ή θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός το αποδέχεται αλλά Του αρέσει κιόλας;

Ας μην ξεχνάμε ότι μας έπλασε τόσο ελεύθερους ώστε να μας επιτρέπει να τον αρνηθούμε.  Για τους νέους και όχι μόνο, ένας Θεός – καλοκάγαθος παππούς – που βρίσκεται κάπου στους ουρανούς είναι εντελώς αδιάφορος. Δεν θέλουν εγγυήσεις σωτηρίας . Μπορούμε να τους δείξουμε το δρόμο να τον επιλέξουν ελεύθερα , χωρίς πιέσεις και καταναγκασμούς;

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ερωτήματα που τίθενται στις σχολικές αίθουσες και αφορούν τα θέματα του θανάτου, του κακού, των θαυμάτων, ερωτήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει στα σχολεία: «Γιατί ο Θεός αφήνει να πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα; , Γιατί επιτρέπει την κυριαρχία του κακού;»

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παρένθεση και να καταθέσω την εμπειρία μου όταν πολύ νέος στην εκπαίδευση μπήκα για μάθημα σε παιδιά της Ά Λυκείου στην Κέρκυρα τη Δευτέρα μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και έγινα δέκτης σχετικών ερωτημάτων σε ένα πολύ βαρύ – εχθρικό θα έλεγα περιβάλλον. Είναι δύσκολο για τους εφήβους να διαχειριστούν το θάνατο συμμαθητών τους και ο Θεολόγος γίνεται ο σάκος του μποξ  για να εκτονώσουν το θυμό τους, αλλά παράλληλα και το αποκούμπι και το στήριγμά τους. Αν παρακάμψουμε τις ερωτήσεις με παρηγορητικές κουβέντες ή παρουσιάσουμε έναν Θεό που δέχεται το κακό ή είναι ένας περιπλανώμενος θαυματοποιός το χάνουμε το παιχνίδι. Αν όμως ξεκαθαρίσουμε ότι το κακό δεν είναι ούτε δημιούργημα, ούτε θέλημα του Θεού, βάζουμε τις βάσεις για έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο που μπορεί να δώσει  απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

 

Όταν βιώνεις το μέγα θαύμα της παρουσίας του Θεού στη ζωή σου δεν έχεις ανάγκη από τίποτα άλλο. Τον δοξολογείς κάθε μέρα για τις χαρές και τις επιτυχίες σου ακόμα και για τις ήττες σου ή τις συντριβές σου.

 

Θεός του φόβου ή Θεός της αγάπης;

Πόσοι από μας έχουμε μεγαλώσει με την έκφραση: «Δεν φοβάσαι τον Θεό; Θα πέσει φωτιά να σε κάψει»  Πόσες πιθανότητες έχει ένας νέος να αγαπήσει έναν τιμωρό και εκδικητικό Θεό και να παραμείνει στους κόλπους της Εκκλησίας;

Μήπως η άρνηση κάποιων μαθητών και μαθητριών οφείλεται σε μια τέτοιου είδους διαπαιδαγώγηση;

Οι νέοι δεν τρώνε χόρτο. Τα «μην» , τα  «όχι», τα «πρέπει» δεν τους λένε τίποτα. Δεν έχουν ανάγκη για έτοιμες πνευματικές συνταγές και κανόνες «ηθικής» συμπεριφοράς. Οι φθηνοί προπαγανδιστές δεν τους αγγίζουν. Οι νέοι και οι νέες αγωνιούν, αμφισβητούν , αμφιβάλλουν . Είναι απόλυτοι, διψάνε για ζωή και καλά κάνουν, διαφορετικά θα ήταν ήδη πνευματικά νεκροί. Διψάνε για έναν Θεό που δεν είναι απόμακρος αλλά ένας από εμάς, που σαρκώθηκε για να βρεθεί κοντά μας

Για τον George Harrison των Beatles: “Δυο πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή του ανθρώπου: Η αναζήτηση του Θεού και η αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.»

 

Εκκλησία: Σώμα Χριστού ή Σύλλογος Καλών Παιδιών»;  Καλό παιδί ή άγιος; Εδώ σε θέλω

 

Ποια παιδιά θέλουμε στους κόλπους της Εκκλησίας; Αρκεί να είναι ηθικά , τίμια, σωστά και ενάρετα; Ή παιδιά μιμητές Αγίων; 

Οι χριστιανοί νέοι δεν μπορούν να είναι τα καλά παιδιά μιας κοινωνίας της οποίας οι αξίες είναι ο εύκολος πλουτισμός, ο ατομικισμός, ο χυδαίος υλισμός, η κοινωνική ανέλιξη με κάθε τρόπο. Δεν μπορούν να αποδέχονται μια κοινωνία που η αξιοπρέπεια, η συλλογικότητα η αξιοκρατία, η υπόληψη η συνευθύνη βρίσκονται στο περιθώριο. Οφείλουν να είναι η πνευματική αλητεία της κοινωνίας. Πνευματικές μολότοφ, άνθρωποι θυσίας και προσφοράς κατά το πρότυπο του Χριστού. Ο χριστιανός που διψά για αληθινή ζωή κουβαλάει την τρέλα της αγάπης.

 

Τι απαντάμε στους νέους που πιστεύουν αόριστα στην ύπαρξη ενός Θεού, ως μια αφηρημένη ιδέα ή ένα θεωρητικό κατασκεύασμα;

Πως θα τους βοηθήσουμε να γνωρίσουν τον Θεό ως ένα φίλο που θα τον επιλέξουν ελεύθερα; Ως ένα πρόσωπο με το οποίο θα συσχετιστούν και θα αναπτύξουν μια σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης μαζί Του;

 

Το να αφήνεσαι στον Θεό δεν σημαίνει ότι παραιτείσαι από τα «θέλω» σου στη ζωή. Αφήνεσαι σε έναν Φίλο που σε ξέρει καλύτερα.. παλεύεις χωρίς να πιέζεις.

 

Τέλος οι χριστιανοί πρέπει να ενδιαφέρονται μόνο για τα πνευματικά, στρέφοντας την πλάτη στις κοινωνικές αλλαγές και ανακατατάξεις;

 

Ο Θεός μας δεν είναι «ακίνδυνος», ούτε και μας θέλει ακίνδυνους, ουδέτερους και χλιαρούς. Οι χριστιανοί δεν μπορούν να ζουν μέσα σε μια κακώς νοούμενη μακαριότητα, άχρωμοι και άγευστοι σε έναν κόσμο που χάνεται…..

Δεν μπορεί να είναι οι ουραγοί της ιστορίας, εκπρόσωποι μιας ανέραστης θρησκευτικής κακομοιριάς.

 

Αυτά ,λοιπόν, είναι κάποια από τα ερωτήματα που θίγονται και απασχολούν όλους και όλες που συναναστρεφόμαστε με τα νέα παιδιά και είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

 

 Με βάση αυτά τα ερωτήματα, η ανάγνωση του βιβλίου μας δίνει τη δυνατότητα να αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση μας με τα παιδιά , ποια η σχέση τους με τον Θεό; και πόσο μπορούμε να ροκάρουμε μέσα στην τάξη; Αν προσπαθήσουμε να πάρουμε έτοιμες απαντήσεις από αυτό θα απογοητευτούμε. Δεν νομίζω ότι είναι στην πρόθεση του συγγραφέα να γράψει συνταγές καλών σχέσεων που πρέπει  να τις  ακολουθήσουμε κατά γράμμα. Εξάλλου η ομορφιά του ροκ κρύβεται στον αυθορμητισμό, στην ένταση και στην αγάπη για τα δύσκολα. Και η σχέση μας με τα παιδιά είναι ροκ. Ας μη ξεχνάμε ότι για να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού πρωτίστως πρέπει έμπρακτα να τους  δείξουμε την αγάπη μας και μαζί  να χτίσουμε μια σκάλα προς τον ουρανό (stairway to Heaven).

 

Αν δεν σας κούρασα, θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια του συγγραφέα που αντικατοπτρίζουν τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία.

 

Όποιος υπηρετεί στην εκπαίδευση γνωρίζει καλά πως κάθε 3-4 χρόνια έρχεται στα σχολεία μια καινούρια φουρνιά παιδιών με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από την προηγούμενη. Ποιος από τους εκπαιδευτικούς για παράδειγμα δεν έχει παρατηρήσει ότι τα παιδιά μας στο σχολείο λόγω της ανεξέλεγκτης ενασχόλησής τους με την τεχνολογία αδυνατούν τις περισσότερες φορές να συγκεντρωθούν για ώρα σε κάτι, πράγμα που δεν συνέβαινε π.χ. προ εικοσαετίας. Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους πρέπει να είμαστε στην τσίτα, να αγαπάμε τα ζόρικα και να φτιαχνόμαστε με κάθε νέα πρόκληση, που δεν μας φοβίζει αλλά θα είναι για μας μια πρόκληση που θα τη χαιρόμαστε.

 

Σας ευχαριστώ πολύ!

Ο «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες» ταξίδεψαν και στον Βόλο..

 

Ο «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες» ταξίδεψαν και στον Βόλο....Μια βραδιά που τη χάρηκα πολύ...

Την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, ώρα 7:30 μ,μ, στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, πραγματοποιηθηκε συζήτηση με θέμα «Ο Χριστός και οι Νέοι στην σύγχρονη εποχή», με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου «Ο Θεός, οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες», του θεολόγου – καθηγητή Ανδρέα Αργυρόπουλου.

Στην εκδήλωση μίλησαν για το βιβλίο οι:

π. Καλλίνικος Γεωργακόπουλος, εφημέριος Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου,

Βάσσα Παρασκευά Δρ. Θεολογίας – Λυκειάρχης,

Δημήτρης Παπανικολάου ,Θεολόγος στο Β’ ΓΕΛ Βόλου και

ο Ανδρέας Αργυρόπουλος Θεολόγος.

Την εκδήλωση διηύθυνε ο Κώστας Μοράρος ,πρόεδρος του Συλλόγου οι ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ.

Ακολούθησε συζήτηση με τους ακροατές.

Την εκδήλωση έκλεισε ο Μητροπολίτης κος Ιγνάτιος.

«Ο Χριστός και οι νέοι στην σύγχρονη εποχή»

 Οι εκδόσεις Αρμός και το βιβλιοπωλείο Πλαστελίνη σας προσκαλούν σε συζήτηση με θέμα:

«Ο Χριστός και οι νέοι στην σύγχρονη εποχή»

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του θεολόγου Ανδρέα Αργυρόπουλου

Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες

την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2025 και ώρα 19:30 στην Βιβλιοθήκη του Συλλόγου «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ» (Δημητριάδος 180 – Ογλ, Βόλος)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Αρχιμ. Καλλίνικος Γεωργακόπουλος, εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Κωνσταντίνου

Βάσσα Παρασκευά, Δρ. Θεολογίας

Δημήτρης Παπανικολάου, Θεολόγος καθηγητής στο 2ο Πρότυπο ΓΕΛ Βόλου

και ο συγγραφέας Ανδρέας Αργυρόπουλος

Την συζήτηση συντονίζει ο Δημήτρης Μπαλτάς, Δρ.Φιλοσοφίας

Την εκδήλωση θα κλείσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.κ. Ιγνάτιος

Η αντίσταση των Χριστιανών σε κάθε μορφής τυραννία. Πενήντα χρόνια από την πτώση της δικτατορίας(VIDEO)

Πενήντα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, το θέμα της αντίστασης των Χριστιανών σε κάθε μορφής τυραννία παραμένει πάντοτε επίκαιρο. Η Χριστιανική Δημοκρατία και η “Χριστιανική”, τα μέλη και τα στελέχη τους, δεν ξεγελάστηκαν από την επιφανειακά “χριστιανική” ρητορεία της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και με επικεφαλής τον αείμνηστο ιδρυτή τους Νίκο Ψαρουδάκη, από την αρχή αντιστάθηκαν ομόθυμα και με αυτοθυσία στο δικτατορικό καθεστώς. Μαζί τους και άλλοι, πολύ λίγοι δυστυχώς, από το χώρο της Εκκλησίας όρθωσαν ανάστημα κατά της Δικτατορίας. Ομιλητές: Γιάννης Ζερβός Πρόεδρος ΧΔ: Η αντίσταση της Χριστιανικής Δημοκρατίας κατά της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και το χρέος των Χριστιανών να αγωνίζονται εναντίον κάθε μορφής τυραννίας. π. Χρήστος Χριστοδούλου: Ο αντιδικτατορικός αγώνας όπως τον έζησα Ανδρέας Αργυρόπουλος: Τα έντυπα του αντιδικτατορικού αγώνα των Χριστιανών διάκονος Κλήμης Πυρουνάκης (διαδικτυακά): Μνήμες και βιώματα την περίοδο της Χούντας κοντά στον πατέρα μου

 

Εκδήλωση για την αντίσταση των χριστιανών ενάντια στην τυραννία

 

Ανδρέα Βιτούλα:Ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἀπελευθερωτὴς – ἐνάντια στὴ βεβαιότητα καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα.

Ομιλία για την απελευθέρωση της Καστοριάς.

Ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἀπελευθερωτὴς –

ἐνάντια στὴ βεβαιότητα καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα

γι

 

Γιὰ μία ἀκόμη χρονιὰ μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ ἐορτάζουμε τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλης μας ἀπὸ τὸν Ὀθωμανὸ δυνάστη. Τὰ γεγονότα εἶναι γνωστά: τὸ πρωὶ τῆς 11^ης Νοεμβρίου τοῦ 1912, μετὰ ἀπὸ πεντακόσια εἰκοσι ἑφτὰ χρόνια σκλαβιᾶς, ἡ πόλη τῆς Καστοριᾶς ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ τὸ ἴδιο συμβαίνει κατὰ τὶς ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς ἴδιας ἡμέρας στὸ ἤδη ἐγκαταλελειμμένο ἀπὸ τὴν τουρκικὴ διοίκηση Ἄργος Ὀρεστικό.

Μπορεῖ κατὰ τοὺς ἱστορικοὺς ἡ ἀπελευθέρωσή μας νὰ συνέβη, μεταξὺ ἄλλων, καὶ ἐπειδὴ εἶχε ἐπέλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ τὴν καταρρέουσα ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, ἀλλὰ οἱ χριστιανοὶ πίσω ἀπὸ τὰ γεγονότα ἀναγνωρίζουν πάντα τὴν πρόνοια καὶ τὴ φιλάνθρωπη παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ Θεὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη φιλοσοφικὴ ἔννοια, οὔτε μιὰ ἀδιάφορη γιὰ τὸν κόσμο ὑπερβατικὴ ἀρχή. Ὁ Θεὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ζωντανὴ τριαδικὴ κοινωνία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ὁποῖος πάντοτε εἰσέρχεται στὴν ἱστορία, μὲ μόνο σκοπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ πλάσματός Του ἀπὸ ποικῖλες ὅσες αἰχμαλωσίες.

Ὁ Θεὸς τῆς Ἐκκλησίας αποκαλύπτεται ὡς ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ. Δηλαδὴ ὡς ὁ Θεὸς ποὺ σχετίζεται μὲ συγκεκριμένα ἱστορικὰ πρόσωπα κατὰ τὴ συγκεκριμένη ἱστορική τους διαδρομή. Ἡ φανέρωσή Του στὸν Ἀβραὰμ πραγματοποιηθήκε μὲ σκοπὸ νὰ ἐλευθερωθεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴ δουλεία στὰ σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρικῆς ἄγνοιας. Τὸ ἴδιο κάνει καὶ στὸν Μωυσῆ αἰῶνες ἀργότερα. Μόνο ποὺ σὲ αὐτὸν δὲν ἀποκαλύπτεται ὡς ἐλευθερωτὴς ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ὑποδούλωση στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ὡς ἐλευθερωτὴς τοῦ λαοῦ Του ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Αἰγυπτίων. Σὲ πάμπολλες περιπτώσεις ὁ Θεὸς ἐπενέβη καὶ συνεχίζει νὰ ἐπεμβαίνει διακριτικὰ στὴν ἱστορία, πάντοτε γιὰ νὰ πραγματοποιήσει μιὰν ἀπελευθέρωση πνευματικὴ ἢ ὑλική. Ἀποκορύφωμα βέβαια τῆς ἀπελευθερωτικῆς δράσης τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο εἶναι ἡ ἐνανθρώπησή Του, ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ἀνάληψή Του, ποὺ λύτρωσε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν χειρότερο καὶ πλέον ἀνίκητο μέχρι τότε τύραννο - τὸν θάνατο.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν τῶν Πατέρων ἡμῶν εἶναι Θεὸς ἐλευθερωτής. Καὶ στὴ σύγχρονη ἱστορία τοῦ τόπου μας, κορυφαία στιγμὴ τῆς ὁποίας σήμερα ἐορτάζουμε, αὐτὸ τὸ κατεξοχὴν χαρακτηριστικὸ τοῦ Θεοῦ μας ἐπαληθεύτηκε στὸ πρόσωπο ἑνὸς μέχρι τότε ἄγνωστου σχεδὸν ἁγίου, τοῦ ἁγίου Μηνᾶ, καθὼς δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μιὰ χρονικὴ σύμπτωση οὔτε καὶ τυχαῖο γεγονὸς ὅτι Ἄργος Ὀρεστικὸ καὶ Καστοριὰ ἀπελευθερώθηκαν τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι μιὰ πρώτης τάξεως εὐκαιρία, γιὰ νὰ συνειδητοποίησουμε, μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Μηνᾶ, δύο σημαντικὲς ἀλήθειες τῆς πίστης μας.

Ἡ πρώτη ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ὁ τρόπος δράσης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μας ἐπιλέγει νὰ δρᾶ μέσῳ ἄγνωστων, καταφρονεμένων, ἀνυπόληπτων, δηλαδὴ ταπεινῶν ἀνθρώπων. Ὅλη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ πρωταγωνίστησαν ἐξερχόμενοι ἀπὸ τὴν ἀφάνεια, πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὰ πλοκάμια τῆς ἁμαρτίας τους καὶ γενικὰ ἀπὸ γωνιὲς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἱστορίας μὴ ἀναμενόμενες, ἀλλὰ καὶ ἀταίριαστες γιὰ τὴν ἠθικὴ τῶν ἰσχυρῶν καὶ τῶν ἔνδοξων αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ ἐπέλεξε γιὰ συνεργάτες του δώδεκα ἄσημους ἀνθρώπους τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ, εἴπε ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἀποδοκίμασαν καὶ πέταξαν σὰν ἄχρηστο οἱ οἰκοδόμοι, αὐτὸς ὁ λίθος ἔγινε τὸ στήριγμα ὅλου τοῦ οἰκοδομήματος. Ἕνας τέτοιος ἁπλὸς καὶ ἄσημος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν καὶ ὁ νεαρὸς Αἰγύπτιος στρατιώτης τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ Μηνᾶς, ὁ ὁποῖος ἀπαρνήθηκε τὴν ἐπαγγελματική του σταδιαδρομία στὸν ρωμαϊκὸ στρατό, ὅταν αὐτὴ ἔπαψε νὰ εἶναι ἡ προάσπιση τοῦ δικαίου καὶ μεταβλήθηκε σὲ ὄργανο ἀνομίας καὶ τυραννίας ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὅταν ὁ Μηνᾶς συνειδητοποίησε ὅτι ἡ στρατιωτική του ὑπηρεσία θὰ γινόταν τὸ ἄδικο ἐργαλεῖο ἐξόντωσης τῶν χριστιανῶν, κατέθεσε τὴ στολὴ καὶ τὸν ὀπλισμό του καὶ κατέφυγε στὸ βουνά. Ἔγινε ἀντάρτης. Ἀντάρτης τοῦ Χριστοῦ ἀσυμβίβαστος μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τῆς τυφλωμένης ἐξουσίας.

Δὲν ἀποσύρθηκε ὅμως στὰ βουνὰ γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς γενναίας ἐπιλογῆς του, οὔτε γιὰ νὰ σώσει ἁπλῶς τὸν ἑαυτό του. Ἔφυγε γιὰ νὰ προετοιμαστεῖ, ὥστε στὴν κατάλληλη στιγμὴ νὰ μαρτυρήσει τὴν πίστη καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνα τῆς πόλης καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ἐπίσημη στιγμὴ ποὺ ἄρχοντες καὶ λαὸς γιόρταζαν πανηγυρικὰ τὰ εἴδωλα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τόσο τὸ πλῆθος, ὅσο καὶ ὁ τοπικὸς ἡγεμόνας δὲν γνώριζαν ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ τολμᾶ νὰ ὁμολογεῖ τὴν ἀπαγορευμένη πίστη στὸν Χριστὸ ἐν μέσῳ λατρευτικῆς ἔξαρσης καὶ πανηγυρισμοῦ τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν. Ὁ Μηνᾶς τοὺς ἦταν παντελῶς ἄγνωστος, διότι μετὰ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς ἰδιότητας τοῦ στρατιώτη, ἀσκήτευε γιὰ χρόνια στὰ ὄρη. Αὐτὸς ὁ «ἀνύπαρκτος», ὅπως χαρακτηριστικὰ ὀνομάζει τοὺς ταπεινοὺς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μαρτύρησε μὲ θάρρος τὸν Χριστὸ στὴν ὑπαρκτὴ δύναμη καὶ δόξα τῶν εἰδώλων συντελώντας καὶ αὐτός, ὅπως τὰ  ἐκατομμύρια τῶν ἁγίων μαρτύρων, στὴν ἀπελευθέρωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν ὀργιαστικὴ ἀνοησία καὶ ἐξευτελιστικὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο αἰσχρότητα τῶν εἰδώλων.

Ὅμως ὁ Μηνᾶς, ὁ γενναῖος φίλος τοῦ Χριστοῦ, χίλια ἑξακόσια χρόνια μετὰ τὸ μαρτύριό του, ἂν δὲν ἦταν σχεδὸν ἄγνωστος γιὰ κάποιους στὸν τόπο μας, σίγουρα δὲν τιμώταν ὅπως ἄλλοι ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἄγνωστος ἀρχαῖος μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἐπελαύνει ὡς ἀόρατος ἀλλὰ ζωντανὸς καβαλάρης - ὁδηγὸς τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων καὶ ἐλευθερωτὴς στὴν ἀκριτικὴ αὐτὴ περιοχὴ τῆς Μακεδονίας. Ἡ ὁποία, πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι στοὺς χρόνους τῆς βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης, διατηροῦσε ἐξαιρετικὴ σχέση μὲ τὰ θεολογικὰ πράγματα καὶ γράμματα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρα Μηνᾶ δὲν εἶχε ποτὲ τὴ διεισδυτικότητα ποὺ τῆς ἄξιζε στὴ ψυχὴ τῶν προγόνων μας. Ἔφτασε ὅμως ἡ ὥρα. Ἡ ὥρα ποὺ ὁ ἄγνωστος γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκογένεια τῆς Μητρόπολης Καστορίας Μηνᾶς θὰ λάμψει ὡς ἐλευθερωτής της ἐπαναλαμβάνοντας τὴν σοφὴ ἐπιμονὴ τοῦ Θεοῦ νὰ γίνονται συνεργάτες Του αὐτοὶ ποὺ ὁ κόσμος, καὶ πάλι κατὰ Ἀπόστολο Παῦλο, θεωρεῖ παρακατιανοὺς καὶ περιφρονημένους.

Αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ παράδειγμα λοιπὸν τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρα Μηνᾶ ἂς μᾶς προβληματίσει γενικότερα πέρα ἀπὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ἐθνικῆς μας ἀπελευθέρωσης. Ἂς μᾶς βάλει σὲ σκέψη σχετικὰ μὲ τὸ ποιοὺς τελικὰ ἐπιλέγει κάθε φορὰ στὴ ζωή μας ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς μιλήσει. Ἐκτὸς ἀπὸ ἀνθρώπους μεγαλοσχήμονες καὶ ἰσχυρούς, μὲ κύρος, γνώσεις καὶ ἀναγνωρισιμότητα, γιατὶ ὄντως κανέναν δὲν ἀπορρίπτει ὁ Θεός, εἶναι πολὺ σοβαρὸ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ μᾶς μιλᾶ καὶ μὲ ἐκεῖνους ποὺ ἐμεῖς ὑποτιμοῦμε, ποὺ τοὺς θεωροῦμε ἀκόμη καὶ ἀνήθικους καὶ ἄθεους. Αὐτὸ δὲ τὸ τελευταῖο ἐνδεχόμενο ἀπαντᾶται πάμπολλες φορὲς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν προσέξουμε μόνο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ σὲ ποιοὺς ὁ Χριστὸς βρῆκε τελικὰ τὴν πίστη, ἀνέλπιστα γιὰ τοὺς πολλοὺς «εὐσεβεῖς», θὰ δοῦμε ὅτι ὁ κατάλογος τῶν ἐξωτερικὰ ἀσεβῶν, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο παραγκωνισμένων, εἶναι μεγάλος: νὰ θυμηθοῦμε μόνο τὸν εἰδωλολάτρη ἑκατόνταρχο, τὴ Σαμαρείτιδα, τὴ Συροφοινίκισσα, τὸν λεπρὸ Σαμαρείτη, τοὺς περιθωριοποιημένους ἄστεγους καὶ ταλαιπωρημένους τοῦ μεγάλου δείπνου, τὸν συσταυρωθέντα ληστή. Ὅλοι τους εἶχαν ἕνα κοινὸ χαρακτηριστικό, σὰν τὸν ἅγιο Μηνᾶ τόσο στὴν ἐπίγεια ζωή του, ὅσο καὶ στὴ σύνδεσή του μὲ τὴν τοπική μας ἱστορία: ἦταν ξεχασμένοι ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὸν Θεό.

Τὸ δεύτερο χαρακτηριστικό, ποὺ ἀφορᾶ στὸν ἐλευθερωτή μας ἅγιο Μηνᾶ, καὶ θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ μᾶς προβληματίσει μιὰ τέτοια λαμπρὴ ἡμέρα, δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ ὅσα ἤδη ἀναφέρθηκαν καὶ εἶναι τὸ ἑξῆς: ὁ ἅγιος Μηνᾶς δὲν ἦταν ἐθνικὰ Ἕλληνας. Ἦταν Αἰγύπτιος. Καὶ μάλιστα δὲν ἴσχυε στὴν περίπτωσή του οὔτε αὐτὸ ποὺ ἴσχυσε γιὰ ἄλλους ἁγίους: ὅτι δηλαδή, ἐνῶ δὲν ἦταν Ἕλληνες, μετεῖχαν ὅμως τῆς ἑλληνικῆς παιδείας. Κι αὐτὸ δὲν ἴσχυε γιὰ τὸν Μηνᾶ, διότι ἦταν ἕνας ἁπλὸς στρατιώτης τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καὶ ὡς τέτοιος δὲν φαίνεται νὰ ἔλαβε ἰδιαίτερη ἑλληνικὴ παιδεία.

Καὶ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζουν τὰ μεγάλα μυστήρια τοῦ Θεοῦ μας, που δὲν πρέπει νὰ προσπερνοῦμε εὔκολα. Τὴν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας τοῦ ἀργείτικου καὶ καστοριανοῦ λαοῦ, τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ ἐθνικὴ καταπίεση καὶ ἀπομόνωση ἔλαβε τέλος, τὴν ἡμέρα ποὺ οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας ξαναανάσαιναν ἐλεύθεροι πιά, τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ γαλανόλευκη ξανακυμάτισε πανηγυρικὰ στοὺς δρόμους καὶ τὰ μπαλκόνια, αὐτὴ τὴν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ἀνάστασης τὴν δώρισε μὲ περίσσεια εὐλογία… ἕνας Αἰγύπτιος! Ναι! Ἕνας μὴ Ἕλληνας χαρίζει τὴ λευτεριὰ στοὺς ὑπόδουλους καὶ ταλαιπωρημένους Ἕλληνες! Γιατί; Ἦταν τυχαῖο; Ὄχι βέβαια· διότι ὁ χριστιανὸς δὲν θεωρεῖ τίποτε τυχαῖο, ἀλλὰ πιστεύει ὅτι τὰ πάντα εἶναι γεγονότα τῆς πρόνοιας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ πλάσματά Του καὶ τὴν σωτηρία τους.

Ὁ εὐλογημένος τόπος μας δὲν θὰ πρέπει ποτὲ νὰ ξεχάσει ὅτι ἡ δικαιολογημένη ἐθνική του ὑπερηφάνεια δὲν ἦταν μόνο ἀποτελέσμα τῆς πολιτικῆς καὶ στρατηγικῆς ἱκανότητας τῶν ἡγετῶν του, ἀλλὰ πρωτίστως δῶρο τοῦ Θεοῦ. Δὲν θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ξεχάσει ὅτι ἡ εὔλογη καὶ καλοδεχούμενη χαρὰ καὶ ἐθνικὴ ἔξαρση ποτὲ δὲν πρέπει νὰ γίνει ἕνα ὑπερφίαλο καὶ ἀντιχριστιανικὸ ἐθνικιστικὸ ἰδεολόγημα, ποὺ τρέφεται μὲ ἀντίθεες - ἀντιευαγγελικὲς ἀνοησίες περὶ ἀνωτερότητας τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς καὶ ἄλλων τινῶν, ποὺ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς πίστης μας καταδικάζουν ὡς αἵρεση, δηλαδὴ ὡς βλασφημία κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου. Δὲν θὰ πρέπει νὰ ξεχαστεῖ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς κάθε φυλῆς καὶ ἔθνους ἡ παραίνεση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι «δὲν ἔχουμε ἐδῶ μόνιμη πατρίδα, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμε». Καὶ ἡ μέλλουσα εἶναι ἤδη παροῦσα σὲ κάθε θεία λειτουργία, στὴν ὁποία δὲν ἰσχύει καμία διάκριση τοῦ κόσμου «κι αὐτό, γιατὶ ὅσοι βαφτιστήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχετε ντυθεῖ τὸν Χριστό. Δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἰουδαῖος καὶ Ἕλληνας, δὲν ὑπάρχει δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, δὲν ὑπάρχει ἄνδρας καὶ γυναῖκα· ὅλοι σας εἶστε ἕνας, χάρη στὸν Ἱησοῦ Χριστό», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος.

Ἡ πατρίδα καθενὸς εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, δῶρο ἰδιαιτερότητας, πολιτισμοῦ, σχέσης. Ἡ πατρίδα εἶναι ἡ ἱστορική μας μάνα. Στὴν ἀγκαλιά της πρωτοείδαμε τὸ φῶς, μάθαμε νὰ βαδίζουμε, νὰ συλλαβίζουμε, μᾶς ἔδωσε ρίζα καὶ ἑαυτό, τὰ σπλάχνα της κάποτε θὰ γίνουν ἡ τελευταία μας κατοικία. Γιὰ ὅλα αὐτὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη. Ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἀγάπησε πατρίδα, δὲν ἀγάπησε τὸν ἑαυτό του. Ὅμως εἶναι ἄλλο αὐτὸ καὶ ἄλλο ὁ ἀρρωστημένος ἐθνικισμός, ποὺ κατὰ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι συλλογικὸς ἐγωισμός, εἶναι ἐπαναφορὰ τῆς εἰδωλολατρίας, ἀφοῦ λατρεύεται ἕνα σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου, ὅταν μάλιστα αὐτὴ ἡ νοσηρὴ ἀγάπη ὑπερβαίνει ἀκόμη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μόνη ἀληθινὴ πατρίδα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπὶ γῆς τὸ ἱερό της θυσιαστήριο. Ἂν ἡ ἐγκόσμια πατρίδα δὲν παραπέμπει στὴν οὐράνια, ἀπὸ μάνα καταντᾶ μητριά. Ὁ ἴδιος ὁ σαρκωθεὶς Κύριός μας θέλοντας νὰ τονίσει τὸν κίνδυνο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ αἵματος καὶ τῆς σαρκικῆς συγγένειας εἶπε τὸν φοβερὸ λόγο ὅτι ὅποιος ἀγαπᾶ πατέρα, μάνα καὶ τέκνα παραπάνω ἀπὸ Ἐκεῖνον, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ καλεῖται μαθητής Του. Καὶ πάλι, ὅταν κάποια γυναῖκα μακάρισε τὴ βιολογικὴ μητέρα Του, τὴν Παναγία, ποὺ ἀπὸ τὴ σάρκα της ἔλαβε τὸ ἅγιο σῶμα Του, ὁ Χριστὸς τὴ διόρθωσε λέγοντας ὅτι μακάριοι δὲν εἶναι οἱ σαρκικοὶ συγγενεῖς, ἀλλὰ ὅσοι ἀκοῦν καὶ φυλάγουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δὲν ἐγκλωβίζονται στὶς φθαρτὲς καὶ περιορισμένες σχέσεις αἵματος, δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς συγγενεῖς καὶ ἀδελφοὺς μόνο αὐτοὺς ποὺ ἀνήκουν στὴ σαρκικὴ ἢ φυλετικὴ οἰκογένειά τους, ἀλλὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ ἄλλων διακρίσεων, ποὺ ἐπέβαλε ἡ πτώση καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως θὰ μᾶς ποῦν οἱ ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Διότι ὁ Χριστὸς ἔλαβε ἀπὸ τὸ πανάγιο σῶμα τῆς Θεοτόκου τὴν καθολικότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Δηλαδὴ ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο ὅπως ὁ Ἴδιος τὸν ἔπλασε καὶ δὲν προσέλαβε ἁπλῶς κάποια εξωτερικὰ καὶ ἰδιαίτερα ἐπίκτητα χαρακτηριστικά της. Ἄλλωστε οἱ ἀπάνθρωπες συνέπειες τοῦ παρερμηνευμένου συνδρόμου τοῦ «περιούσιου λαοῦ» συνεχίζει νὰ σκοτώνει στὸ ὄνομα τῆς δύναμης καὶ τῆς καθαρότητας… Ἔλαβε λοιπὸν ὁ σαρκωθεὶς Θεὸς τὸν ὅλον ἄνθρωπο χωρὶς τὶς διαιρέσεις, ποὺ ἐπινόησε ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς στὸ διάβα τῆς ἱστορίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀνακαίνισε τὸ ἀνθρώπινο γένος μεταπλάθοντάς το σὲ μία οἰκογένεια, ὥστε ὁ πλοῦτος τῆς διαφορετικότητας τῶν πολιτισμῶν νὰ φανερώνει τὴν ποκιλία καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὄχι ἀλληλοσπαρασσόμενους διαχωρισμοὺς καὶ κατασκευασμένες δῆθεν ἀνωτερότητες. Ἂν ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ικανὴ νὰ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ, τῆς συγγένειας καὶ ὅποιας ἄλλης σχέσης στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται οἰκειότητα, ἂν δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει καὶ νὰ ἀγκαλιάσει ἀκόμη καὶ τὸν ἀπολύτως ξένο καὶ διαφορετικὸ ἐχθρό, ὅπως ὁ ἵδιος ὁ ἐνσαρκωμένος Θεὸς ἔπραξε καὶ παρήγγειλε, τότε εἶναι μιὰ ἀγάπη ὑποκριτική, κούφια καὶ οὐσιαστικὰ κάλπικη.

Ἔτσι λοιπόν, κατεξοχὴν κατὰ τὴ σημερινὴ ἡμέρα, ποὺ δοξολογοῦμε τὸν ἅγιο Θεό μας γιὰ τὸ δῶρο τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς πατρίδας μας, νὰ μὴν παραβλέπουμε ὅτι ὁ ἐλευθερωτής μας ἅγιος Μηνᾶς μᾶς θυμίζει ἀπὸ τὴ μιὰ ὅτι ἡ πατρίδα εἶναι εὐλογία, γιατὶ ἂν δὲν ἦταν τέτοια, δὲν θὰ ἦταν ἄξια ἀπελευθέρωσης· ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ ὀρθὴ ἀγάπη στὴν πατρίδα εἶναι αὐτὴ ποὺ δὲν κλείνεται αὐτάρεσκα στὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ αὐτὴ ποὺ ἀποτελεῖ εὐκαιρία καὶ παράδειγμα γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς μίας κοινῆς πατρίδας ὅλων τῶν πλασμάτων τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία Του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ποὺ αὐτὸ τὸ ἦθος ἔπλεξε τὸν νικητήριο στίχο:

μελίσσι ἀπὸ τὴν κάθε μιὰ πατρίδα,

κινᾶμε νὰ λυτρώσουμε τὴ γῆ,

ὅταν οἱ Ἕλληνες γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἀπέκρουαν τὴν τυραννία, αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ τὴν ἀποκρουστικὴ μορφὴ τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ, εἴκοσι ὀκτὼ μόλις χρόνια μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, ποὺ σήμερα γιορτάζουμε.

 

Ἀξίζει λοιπὸν τιμὴ αἰώνια σὲ ὅσους πρόσφεραν τὴν ζωή τους θυσία γιὰ τὴ δική μας ἐλευθερία!

 

Δόξα στὸν ἅγιο Θεὸ ποὺ μᾶς ἔκρινε ἄξιους τῆς ἐπίγειας ἐλευθερίας, γιὰ νὰ τὴν προσανατολίζουμε συνεχῶς «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ».