Εκδήλωση- παρουσίαση του βιβλίου:"Χριστιανικός Αντιδικτατορικός Τύπος"

 Η εφημερίδα "Χριστιανική" διοργανώνει εκδήλωση για την παρουσία του χριστιανικού αντιδικτατορικού τύπου στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) και παρουσίαση του βιβλίου "Χριστιανικός Αντιδικτατορικός Τύπος" (εκδόσεις Αρμός) του Ανδρέα Αργυρόπουλου.

Στο βιβλίο -που διατίθεται και από το γραφείο της "Χριστιανικής" στην Αθήνα, Ακαδημίας 78 Δ τηλ. 2103806863, efim.xristianiki@gmail.com- περιλαμβάνεται για πρώτη φορά το αντιδικτατορικό φυλλάδιο "Καινούργιοι Ορίζοντες" που εξέδωσαν χριστιανοδημοκράτες της διασποράς στον Καναδά την περίοδο Ιανουαρίου- Ιουλίου 1974.
Ομιλητές
-Ανδρέας Βιτούλας Δρ Θεολογίας
-Μανώλης Μηλιαράκης Επίτιμος Πρόεδρος της ΧΔ και δημοσιογράφος της αντιδικτατορικής "Χριστιανικής"
-Θανάσης Παπαθανασίου Διευθυντής περιοδικού "ΣΎΝΑΞΗ", Αν. Καθηγητής Α.Ε.Α.Α.
-Τριαντάφυλλος Σερμέτης ,Δρ. Φιλοσοφίας
-Ο συγγραφέας του βιβλίου Ανδρέας Αργυρόπουλος, θεολόγος, Διευθυντής ΕΠΑ.Λ. Αμοργού
Συντονίζει ο Διευθυντής της "Χριστιανικής" Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Η εκδήλωση θα αναμεταδίδεται απευθείας από το κανάλι της "Χριστιανικής" στο youtube https://www.youtube.com/user/XRISTIANIKH
Η εκδήλωση θα αναμεταδίδεται απευθείας από το κανάλι της “Χριστιανικής” στο youtube https://www.youtube.com/user/XRISTIANIKH
Ερωτήσεις μπορούν να γίνονται γραπτώς μέσω του σχολιασμού στην εκδήλωση (chatting) του youtube

Αλέκος Φλωράκης:Για το "Θεό,τους Νέους και το Rock ’n Roll "του Ανδρέα Αργυρόπουλου

 Πέρασε ένας χρόνος και κάτι από την τελευταία από μια σειρά  παρουσιάσεων του βιβλίου(μετά ήρθαν οι καραντίνες) που πραγματοποιήθηκε στην Τήνο.Δημοσιεύω με χαρά την εισήγηση του εξαιρετικού Τήνιου συγγραφέα Αλέκου Φλωράκη .Τα όσα είπε με τιμούν.Στη φωτογραφία από αριστερά:Γιώργος Δημόπουλος,Ανδρέας Αργυρόπουλος ,Αλέκος Φλωράκης ,Αντώνης Μαραγκός

.

Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος, Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες

Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2019

"...Στα βιβλία του, αλλά και στην αίθουσα διδασκαλίας τριάντα χρόνια και πλέον, ο Αργυρόπουλος βρίσκεται σε άμεσο και ειλικρινή διάλογο με τους νέους. Όταν ήταν νέος ο ίδιος, ένιωθε την πίστη στον Θεό σαν τρέλα ενθουσιαστική, κάτι σαν απογείωση του Ροκεντρόλ. Την ίδια αίσθηση μετέφερε και στην τάξη, δίνοντας έτσι άλλη αύρα στο εν πολλοίς βαρετό μάθημα των θρησκευτικών..."

 

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος είναι θεολόγος καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, κάτοχος δύο μεταπτυχιακών διπλωμάτων και συγγραφέας. Ρηξικέλευθος, τόσο στη σχολική τάξη όσο και στη συγγραφή, με ανοιχτό πνεύμα και κοινωνικό προσανατολισμό, έχει δώσει βιβλία θεολογικής και διδακτικής πρωτοπορίας. Η αναφορά και μόνο μερικών τίτλων ξαφνιάζουν, καθώς ανατρέπουν την κατεστημένη θεολογική αντίληψη, χωρίς να αφίστανται από το αληθές χριστιανικό πνεύμα: Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967-1974 (2007), Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών (2009), Η θεολογία της Απελευθέρωσης στο μάθημα των Θρησκευτικών (2011), Θεολογία και οικολογία, Συμβολή στην περιβαλλοντική αγωγή και την αειφόρο ανάπτυξη (2011) κ.ά. Σημειώνω επίσης άρθρο του με τίτλο «Ορθοδοξία και περιθωριακά κινήματα: ορθόδοξη προσέγγιση στο κίνημα των Punks», σε συλλογική έκδοση (1999).

Το βιβλίο του Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες απευθύνεται κυρίως σε όσους ασχολούνται με τους νέους (γονείς, εκπαιδευτικούς, ιερείς), διαβάζεται όμως εξίσου αποδοτικά και από τους ίδιους τους νέους. Πρόκειται για δεκαπέντε μικρά δοκίμια, ζωντανά, ελκυστικά, με καθημερινή, άμεση έκφραση και παρεμβαλλόμενα παραθέματα άλλων συγγραφέων. Ιδού μερικοί από τους χαρακτηριστικούς τίτλους των δοκιμίων αυτών: «Οι νέοι έχουν ή δεν έχουν τον Θεό τους;», «Αντέχουμε το διάλογο; Τρελά λες;», «Παρεξηγημένος Χριστιανισμός. Με τους θύτες ή με τα θύματα της ιστορίας;», «Θεός ελευθερωτής ή περιφερόμενος θαυματοποιός;», «Εκκλησία: Σώμα Χριστού ή Σύλλογος Καλών Παιδιών; Καλό παιδί ή άγιος; Εδώ σε θέλω».

Προλογικά, ο συγγραφέας αρχίζει με βιωματική αναφορά: «Με τον Θεό βρεθήκαμε στο Δημοτικό... Στο κατηχητικό ψιλοχοντροβαριόμουν, το ίδιο και στις ακολουθίες της Εκκλησίας... Εκείνο το βλέμμα του Σταυρωμένου μια Μεγάλη Πέμπτη ήταν που με τράβηξε». Τρόπος έξυπνος για εκ προοιμίου ανατροπή των επιφυλάξεων που πιθανώς εγείρει το θέμα «Θεός» στην αντίληψη των νέων.

Στα βιβλία του, αλλά και στην αίθουσα διδασκαλίας τριάντα χρόνια και πλέον, ο Αργυρόπουλος βρίσκεται σε άμεσο και ειλικρινή διάλογο με τους νέους. Όταν ήταν νέος ο ίδιος, ένιωθε την πίστη στον Θεό σαν τρέλα ενθουσιαστική, κάτι σαν απογείωση του Ροκεντρόλ. Την ίδια αίσθηση μετέφερε και στην τάξη, δίνοντας έτσι άλλη αύρα στο εν πολλοίς βαρετό μάθημα των θρησκευτικών, μετατρέποντάς το από κατήχηση σε αναζήτηση: «Κάθε διδακτική ώρα, με λίγες εξαιρέσεις, ήταν για μένα ένα ροκ πάρτι... Οι συζητήσεις μας ατέλειωτες... Σαν δάσκαλος μ’ άρεσε να “ακούω” τους μαθητές και τις μαθήτριές μου».

Το από καθέδρας ύφος, η σπουδαιοφάνεια, η μεγαλοστομία πολλών κληρικών από άμβωνος, σε συνδυασμό με μια ψυχρή γλώσσα λογιοτατισμού, δεν συγκινούν τους νέους· μάλλον τους απωθούν. Η αντίθεσή τους προς το χριστιανικό κατεστημένο δεν είναι, κατά βάθος απιστία. Δεν αμφισβητούν τον Θεό ‒ή τουλάχιστον δεν ξεκινά από εκεί η αρχική αμφισβήτησή τους. Αντιστρατεύονται εκείνους που προβάλλονται ως εκπρόσωποί Του και αντιτίθενται στον τρόπο με τον οποίο τον εκπροσωπούν. Απορρίπτουν την τυπολατρία, τον εξαναγκασμό, την υποκρισία: «Οι νέοι άνθρωποι με τον Θεό δεν έχουν κανένα πρόβλημα... Με τους εκπροσώπους  Του τα έχουνε. Με εμάς δηλαδή. Τους “καθώς πρέπει” και καλά θρησκευόμενους γονείς, τους αγέλαστους θεολόγους, τους “δέκα λεπτά κήρυγμα” κληρικούς...».

Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα της νεολαίας. Γενικά ο ελληνικός λαός, ήδη από τους αγωνιστές του 1821, ενώ είναι πιστός ‒και συχνά με βαθιά πίστη‒ δεν δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον κλήρο, ειδικά στον ανώτερο, στους αρχιερείς, σε όσους αρχιερείς συμπεριφέρονται «ως μιτροφορούντες Μήδοι σατράπαι» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ένα άλλο απωθητικό στοιχείο ‒και συνάμα στοιχείο παραχάραξης του αληθινού μηνύματος του Χριστού‒ είναι το κλίμα φόβου, από έναν Θεό με τιμωρητική διάθεση: «Οι ατάκες της περί του Θεού διαπαιδαγώγησης των ελληνοπαίδων», υπογραμμίζει ο συγγραφέας, «είναι γνωστές: “Σε βλέπει ο Θεός”, “Θα σε κάψει ο Θεός”, “Δε φοβάσαι τον Θεό;... Φοβικοί χριστιανοί ασορτί με τη φοβική κοινωνία. Η γλυκύτητα και η ανεκτικότητα του Ιησού, η ομορφιά και η τρυφερότητα του Θεού απουσιάζουν τελείως”.

Όμως ο πιστός δεν ακολουθεί το λόγο του Ιησού, ούτε επειδή προσδοκά ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή ούτε επειδή φοβάται το πυρ το εξώτερον. Ακολουθεί Εκείνον επειδή τον αγαπά, επειδή ποθεί να βιώνει κάθε στιγμή τη χαρά και τη στοργή Του. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, αποπροσανατολίζει, ενώ «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Ο φόβος δημιουργεί ψοφοδεείς και τυπολάτρες χριστιανούς, δημιουργεί όμως και άθεους. Αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, επειδή κατά βάθος φοβούνται την προοπτική της τιμωρίας. Όπως τονίζει ο συγγραφέας, «η θεολογία των αφορισμών», «των απαγορεύσεων, των εντολών, των αποκλεισμών... οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα».

Μία άλλη αρνητική στάση πολλών ανθρώπων είναι η αόριστη παραδοχή μιας ανώτερης δύναμης, απρόσωπης όμως και μακρινής, όπως οι ουράνιοι θεοί των πρωτογενών θρησκειών. «Πιστεύω», λένε, «ότι υπάρχει Θεός», όμως ώς εκεί. Καμία μέθεξη στο ιερό, καμία προσωπική σχέση με τον Θεό της αγάπης. «Αν φοβάσαι τον Θεό, τον αρνείσαι» τιτλοφορείται ένα από τα δοκίμια του βιβλίου.

Υπάρχει ακόμη η κατηγορία των ανθρώπων που σκανδαλίζονται από τα δεινά του κόσμου μας, εκλαμβάνοντάς τα ως ένδειξη αδιαφορίας ‒άρα απουσίας, ανυπαρξίας‒ του Θεού. Είναι εκείνοι που ζητούν ένα θαύμα για να πιστέψουν, όπως οι Ιουδαίοι όταν έλεγαν «Αν είσαι γιος του Θεού, κατέβα από το σταυρό και θα πιστέψουμε». Οι άνθρωποι αυτοί δεν αντέχουν την ελευθερία· την ελευθερία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο να επιλέγει την πορεία του, όντας επομένως και υπεύθυνος γι’ αυτήν. «Η ελευθερία», γράφει ο Αργυρόπουλος, «είναι μεγάλος σταυρός αλλά και ο μοναδικός δρόμος για να φθάσεις στην αληθινή ζωή». Και αλλού: «Ο Χριστός είναι ελευθερωτής και όχι περιφερόμενος θαυματοποιός».

Πέρα από την προσωπική ελευθερία, ο Χριστός προβάλλει την ελευθερία και σε επίπεδο συλλογικό. Η κοινωνική διάσταση του Χριστιανισμού, το μήνυμα που φέρνει για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη εν αγάπη, είναι στοιχείο που συχνά παραθεωρείται ή, ακόμη χειρότερα, διαστρεβλώνεται από τους λογής εκπροσώπους του. Η διοικούσα Εκκλησία γίνεται ‒έχει γίνει‒ μοχλός εξουσίας, διαπλεκόμενος με τους άλλους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, «ο Χριστιανισμός δεν είναι εξουσία...Οφείλει να είναι η ελπίδα των περιθωριακών, των ανυπεράσπιστων, των εξορισμένων, των απόκληρων, των κατατρεγμένων, των κυνηγημένων, των πονεμένων, αυτών που διώκονται για τις ιδέες τους, αυτών που πένονται». 

Μέσα στους αιώνες, αλλά και σήμερα, οι αγώνες για έναν αυθεντικό Χριστιανισμό, βασισμένο στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη, γνώρισαν από το πολιτικό και το θρησκευτικό κατεστημένο λυσσαλέα αντίδραση. Όμως, γράφει ο Αργυρόπουλος, «το ήθος της Εκκλησίας οφείλει να είναι διαφορετικό από το ήθος της κοινωνίας. Ο Χριστός ανέτρεψε την κοινωνική ηθική και τις κατεστημένες αντιλήψεις της εποχής του. Το ίδιο έπραξαν και οι άγιοι. Οι χριστιανοί νέοι λοιπόν δεν μπορεί να είναι τα καλά παιδιά μιας κοινωνίας της οποίας οι αξίες είναι ο εύκολος πλουτισμός, ο ατομικισμός, ο χυδαίος υλισμός, η κοινωνική ανέλιξη με κάθε τρόπο κ.λπ. Δεν μπορούν να αποδέχονται μια κοινωνία που η αξιοπρέπεια, η συλλογικότητα, η αξιοκρατία, η υπόληψη, η συνευθύνη βρίσκονται στο περιθώριο. Οφείλουν να είναι η πνευματική αλητεία της κοινωνίας».

Κλείνοντας το βιβλίο, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Μία τέτοια αγωνιστική στάση, στάση ελευθερίας, δικαιοσύνης και αγάπης, είναι δυνατόν να μην έβρισκε τόπο στην ελεύθερη από συμβατικότητες νεανική ψυχή;

 

                                                                               

  

 

Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών:ΙΩΑΝΝΑ ΔΡΑΚΩΝΑΚΗ-ΚΡΗΤΣΩΤΑΚΗ

 Μόλις σήμερα το βρήκα στο διαδίκτυο αναρτημένο στη σελίδα του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του Αγίου Νικολάου Κρήτης.Πρόκειται για μία προ ετών βιβλιοπαρουσίαση του μικρού μας πονήματος .Πολλές ευχαριστίες στην αγαπητή συνάδελφο.

   Η Ορθόδοξη Θεολογία μπορεί να αρθρώσει λόγο για την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας; Μπορεί να έχει άποψη και, άρα, πρόταση για μια καλύτερη Παιδεία; Μπορεί να διατυπώσει γνώμη για τον ξένο, τον αλλοδαπό, τον μετανάστη; Σε κάποιους – ίσως στους περισσότερους – τα ερωτήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν παράταιρα σε μια θεολογική και, άρα, πνευματική θεώρηση των πραγμάτων, ωστόσο, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Ορθόδοξη Θεολογία, όχι μόνο έχει θέση και άποψη για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (ανισότητα, εκμετάλλευση) και προτάσεις που θα έδιδαν λύσεις σε «καυτά» θέματα της επικαιρότητας (φτώχεια, πείνα), αλλά, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι οι θέσεις αυτές είναι και επαναστατικές! Παραμονές της μεγάλης γιορτής των Προστατών της Παιδείας και των Γραμμάτων μας, Τριών Ιεραρχών, ο Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, αγαπητός φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Ανδρέας Αργυρόπουλος, θεολογώντας πέρα από τα στερεότυπα περί των ελληνοχριστιανικών ιδεών που συνήθως αναπαράγονται αυτές τις μέρες εν είδει αφιερώματος στην μνήμη των Τριών Ιεραρχών, με λόγο μεστό που προσαρμόζει το δυναμικό λόγο της Θεολογίας στις υπαρξιακές ανάγκες του μετανεωτερικού ανθρώπου, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η ζωή και η πρόταση ζωής που εξάγεται από το έργο των Τριών Ιεραρχών περικλείει ένα μήνυμα άκρως επίκαιρο και τα μάλα επαναστατικό! Σ’ ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε προσφάτως με τίτλο «Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών», ο συγγραφέας, εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς θεολόγων και διανοητών, αναδεικνύει με τρόπο γλαφυρό τον επαναστατικό, πράγματι, λόγο των τριών κορυφαίων διδασκάλων και αγίων της Εκκλησίας μας. Ένα λόγο o οποίος contra στη συμβατική θρησκευτικότητα της εποχής μπορεί, εκφράζοντας τη χριστιανική αυθεντικότητα, να προτείνει λύσεις και να δώσει κατευθύνσεις που θα γεμίσουν ελπίδα τον σύγχρονο άνθρωπο και θα τον απελευθερώσουν από τα δεσμά της σημερινής υποκρισίας η οποία είναι απότοκη ενός βολικού και, άρα, ακίνδυνου χριστιανισμού. Οι Τρείς Ιεράρχες δεν μπορούν να συμβιβασθούν με την υποκρισία των βολεμένων χριστιανών, υπογραμμίζει ο Ανδρέας Αργυρόπουλος, παραπέμποντάς μας στο Μεγάλο Βασίλειο: «Ξέρω πολλούς», λέει ο Μ. Βασίλειος, «που νηστεύουν και προσεύχονται και στενάζουν, επιδεικνύοντας κάθε λογής αδάπανη ευσέβεια. Ενώ ούτε έναν οβολό δεν δίνουν στους θλιβομένους. Τι κέρδος έχουν από την υπόλοιπη αρετή τους; Γι’ αυτούς η βασιλεία των ουρανών είναι κλειστή…». Ενώ μας παραπέμπει και στον επίσης καυστικό λόγο του Γρηγορίου του Θεολόγου, τον λέγοντα: «Μη τεντώνεις τα χέρια σου στον ουρανό αλλά στα χέρια των φτωχών. Αν εκτείνεις τα χέρια σου στα χέρια των φτωχών έπιασες την κορυφή του ουρανού…». Στο βιβλίο γίνεται αναφορά για τις ριζοσπαστικές θέσεις των Τριών Ιεραρχών σε κοινωνικά θέματα, όπως π.χ. για τη θέση των Μ. Βασιλείου και Ιωάννη Χρυσοστόμου οι οποίοι θεωρούν ότι η κοινοκτημοσύνη είναι η λύση του κοινωνικού προβλήματος και προτείνουν την πρωτοχριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων, όπου όλα ήταν κοινά, σαν πρότυπο για μια δίκαιη οργάνωση των χριστιανικών κοινωνιών. Παράλληλα, ο συγγραφέας μαζί με τις πολλές άλλες αναφορές σε έργα τους, επικαλείται την άποψη του μεγαλύτερου ρώσου διανοητή του 20ου αιώνα, του Νικόλα Μπερντιάεφ, ο οποίος αναφέρει ότι στον Μ. Βασίλειο, όπως και στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο η κοινωνική αδικία, δημιούργημα της κακής διανομής του πλούτου, κριτικάρεται με μια δριμύτητα που θα έκανε τον Προυντόν και τον Κάρλ Μάρξ να χλομιάσουν… Για τις κοινωνικές ανισότητες μιλάει και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Δεν αποτελούν», λέει, «θέλημα Θεού» και εξηγεί: «O Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίσθηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίσθηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς, όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στην αρχική ενότητα και όχι στη κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού». Χωριστή ενότητα για την θετική στάση των Τριών Ιεραρχών απέναντι στη ανθρωπιστική διάσταση της Παιδείας, ακόμη και στην έγνοια τους για τον σωστό σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων, αφιερώνει ο συγγραφέας, προτείνοντας επιτακτικά αλλαγή πλεύσης από το σημερινό χρησιμοθηρικό εκπαιδευτικό σύστημα που καταδυναστεύει τους νέους. Η σειρά των άρθρων ολοκληρώνεται με ένα παλαιότερο δημοσίευμα του Ανδρέα Αργυρόπουλου αναφορικά με τις θέσεις των Τριών Ιεραρχών για την ειρήνη και τον πόλεμο, όπου τονίζεται ότι προϋπόθεση για την επικράτηση της ειρήνης στις σχέσεις των ανθρώπων είναι η αγάπη, όχι σαν θεωρητικολογία, αλλά ως στάση ζωής. Η ειρήνη, αν μένει μόνο στα λόγια, λέει ο Μ. Βασίλειος, καταντάει κοροϊδία. Το βιβλίο προλογίζει ο Δρ. Θεολογίας και αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη», Θανάσης Παπαθανασίου, επισημαίνοντας κι’ αυτός από τη πλευρά του, ότι επειδή μια θεολογία άπραγη δεν έχει νόημα, αν δούμε τους Τρεις Ιεράρχες σαν είδωλα, ή σαν γκουρού, τότε τους χάσαμε…  

ΙΩΑΝΝΑ ΔΡΑΚΩΝΑΚΗ-ΚΡΗΤΣΩΤΑΚΗ

https://www.evaggelistria.gr/homepage/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B1/

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: «Τρεις Ιεράρχες και σύγχρονη Παιδεία»

 ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Η εφημερίδα «Χριστιανική», με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, διοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση, με θέμα:

«Τρεις Ιεράρχες και σύγχρονη Παιδεία»

και εισηγητές τους:

• Ανδρέα Αργυρόπουλο, θεολόγο, συγγραφέα και Διευθυντή ΕΠΑΛ Αμοργού,
• Ανδρέα Μοράτο, φιλόλογο - θεολόγο στο Γυμνάσιο & Λ.Τ. Ξηροκαμπίου Σπάρτης,
• Παναγιώτη Μπούρδαλα, φυσικό - θεολόγο, συνταξιούχο εκπαιδευτικό, συγγραφέα και
• Γιώργο Τρασανίδη, ηλεκτρολόγο μηχανικό, Διευθυντή του Δ.Ι.Ε.Κ. Μοναστηρίου Θεσσαλονίκης
• 
  

Η εκδήλωση θα γίνει στην πλατφόρμα ZOOM, το Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021, στις 7:00 μ.μ. και θα συντονίσουν ο Κώστας Μπλάθρας, θεολόγος,  διευθυντής της εφημερίδας ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ και ο Χαρίλαος Κουσινίδης, φυσικός του 3^ου Γυμνασίου Νέας Ορεστιάδας Έβρου.Η εκδήλωση θα γίνει στην πλατφόρμα ZOOM, το Σάββατο 30 Ιανουαρίου, στις 7:00 μ.μ.

Σύνδεσμος εκδήλωσης: https://us02web.zoom.us/j/81603809917

https://www.facebook.com/photo/?fbid=413405279888446&set=gm.429922524791192

ΕΠΙΣΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΘΕΟΛΟΓΙΑ-ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

 ΕΠΙΣΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΘΕΟΛΟΓΙΑ-ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Webinar δημόσια συζήτηση μεταξύ επαγγελματιών ακαδημαϊκών, που διοργανώνει το Διεθνές Ελληνικό Πανεπιστήμιο (IHU), το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του ′′ Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία ′′ (MOET), και το Κέντρο Οικουμενικών, Μισσιολογικών και Περιβαλλοντικών Σπουδών (CEMES), ενόψει των η συνεχής συζήτηση για το ρόλο της Εκκλησίας στην πανδημία COVID-19, η ανανεωμένη συμφιλίωση της επιστήμης ως θείου δώρου και οι μη λογικές φονταμενταλιστικές αντιδράσεις, ιδίως οι θεωρίες συνωμοσίας κατά της αναγκαιότητας του εμβολιασμού.

Η συζήτηση θα διεξαχθεί στα ελληνικά, αλλά μπορεί να παρακολουθήσει με αυτόματες μεταφραστικές εγκαταστάσεις του YouTube, μέσω των οποίων θα μεταδοθεί.

https://www.facebook.com/events/1881659311986721/

«Χριστιανική Δημοκρατία» VS Ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία ...οι πρώτες εκλογικές μάχες

 

Λίγο μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου συγκροτήθηκαν σχεδόν σε όλη τη Δυτική Ευρώπη Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που κάλυπταν πολιτικά το χώρο της Κεντροδεξιάς. Αργότερα μάλιστα ,μεταξύ  1946-48 ιδρύθηκαν οι Νέες Διεθνείς Ομάδες (Nouvelles Equipes Internationales), ένα δίκτυο συνεργασίας κυρίως Χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης .Το 1965 μετονομάστηκαν σε EUCD ,(European Union of Christian Democrats) Ευρωπαϊκή Ένωση Χριστιανοδημοκρατών, θέλοντας να κάνουν σαφέστερο το ιδεολογικό πλαίσιο της δράσης τους.[1] Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είχαν ανοικτά τη στήριξη του κύριου όγκου των πιστών της Καθολικής Εκκλησίας. Η ταύτιση  ουσιαστικά της επίσημης Εκκλησίας με συγκεκριμένο κόμμα προκάλεσε δικαιολογημένα πολλές αντιδράσεις και συζητήσεις στο θεολογικό κόσμο. Με την πάροδο του χρόνου σε παγκόσμιο επίπεδο αρκετοί χριστιανοί θέλοντας να διαφοροποιηθούν πολιτικά άρχισαν να δραστηριοποιούνται σε κόμματα κινήσεις και συνδικάτα  σοσιαλιστικών αρχών ,κάποια στιγμή μάλιστα παρουσιάστηκε και το ρεύμα των «Χριστιανών για το Σοσιαλισμό» .Στην πατρίδα μας μόλις τελείωνε ο εμφύλιος άρχισαν οι ζυμώσεις για την ίδρυση ενός χριστιανικού πολιτικού κινήματος σε διάφορα μέρη της Ελλάδας(Χανιά, Πάτρα, Αθήνα, Κοζάνη). Το 1953 ιδρύεται επίσημα το Κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και κυκλοφορεί με τον ίδιο τίτλο η εφημερίδα του κινήματος. Η ιστορία θα δείξει ότι ήταν ο χώρος που κατόρθωσε να συσπειρώσει το σύνολο σχεδόν αυτών που ευαισθητοποιούνταν για μια χριστιανοσοσιαλιστική πολιτική παρουσία. Η διαφορά του με τα αντίστοιχα της Δυτικής Ευρώπης βρίσκεται στο ότι κρατάει αποστάσεις τόσο από τον Κομμουνισμό ,όσο και από τον Καπιταλισμό. Εκείνα ακόμη και σήμερα αυτοπροσδιορίζονται  ως χριστιανικά αλλά  και φιλελεύθερα και συντηρητικά . «Η  «Χ.Δ.» προτείνει τον τρίτο δρόμο ,αυτόν του Χριστιανικού Κοινωνισμού. Είναι το κόμμα που αντιπροσωπεύει το χριστιανικό κοινωνικό κίνημα στη χώρα μας. Ο Χριστιανικός Κοινωνισμός …επιζητεί τη μελέτη και τη λύσι των κοινωνικών προβλημάτων με το φως του Χριστιανισμού ,και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας-της Χριστιανικής Πολιτείας- και ενός νέου τρόπου της κοινωνικής ζωής ,ενός νέου κοινωνικού συστήματος-του Χριστιανικού

Κοινωνικού συστήματος. Το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα είναι σύστημα ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας, απαλλαγμένο ολότελα από κάθε εκμετάλλευσι ανθρώπου από άνθρωπο, από κάθε αδικία ,αθλιότητα , φτώχεια ,αμάθεια ,μίσος και δουλεία …Ο Ψαρουδάκης  όπως ήταν φυσικό δε ενθουσίασε με την παρουσία του τους ανθρώπους του πολιτικού και θεολογικού κατεστημένου. Δεν είναι το παρόντος να αναφερθούμε αναλυτικά ,ενδεικτικά όμως υπενθυμίζουμε   ότι « η εφημερίδα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» το 1953 αποκάλεσε τον Ψαρουδάκη πράκτορα των Ρώσων

(μαζί με τον επίσκοπο Αυγουστίνο Καντιώτη). Το Κίνημα το συκοφάντησε σαν παρακλάδι της Ρωσικής πολιτικής»[2].

Από το χώρο της Διοικούσας Εκκλησίας  ελάχιστοι ήταν ιεράρχες που έβλεπαν θετικά  τις χριστιανοσοσιαλιστικές ιδέες. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος είναι ο ένας ,ο οποίος αρχικά συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες για την συγκρότηση χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος και ο άλλος ήταν ο γνωστός για την αντιστασιακή του δράση τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής στις τάξεις του ΕΑΜ ,Σάμου Ειρηναίος....Το 1947 ο Νίκος Ψαρουδάκης κυκλοφόρησε το «Χριστιανικό Πολιτικό Μανιφέστο» καταθέτοντας την πρότασή του για τη σχέση Χριστιανισμού και Πολιτικής ...

Η «Χ. Δ.» πήρε μέρος για πρώτη φορά αυτόνομα στις εκλογές το 1956 στο Νομό Σάμου συγκεντρώνοντας 449 ψήφους και για δεύτερη φορά το 1963 στα Χανιά. Η εκλογική παρουσία στα Χανιά ήταν αξιοπρεπέστατη (1267 ψήφοι) αν  λάβουμε υπ’ όψη μας τις δύσκολες συγκυρίες, και της κεντρικής πολιτικής σκηνής αλλά και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής  του Νομού Χανίων ...

---

[1] Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα υπήρχαν και πριν το β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Ο πιο μακρινός πολιτικός του πρόγονος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών είναι η Secretariat International des partis democratiques d’inspiration Chretienne που ιδρύθηκε το 1925.

[2] Μαρία Λούντζη, Το ελληνικό κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Δημιουργία, εξέλιξη και παράλληλη σχέση με αντίστοιχα κινήματα στην Ευρώπη και την Αμερική, Πάτρα 2008, σελ.47.

Χριστιανική πολιτική και ιδεολογίες-Χριστιανικό πολιτικό κίνημα, ένα κίνημα που θα εμπνέει.

 

του Ανδρέα  Χ. Αργυρόπουλου 

(προδημοσίευση από μελλοντική έκδοση που θα αναφέρεται στη σχέση Χριστιανισμού και πολιτικής)

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενίστανται στην απόπειρα μιας χριστιανικής πολιτικής παρουσίας, θεωρώντας ότι ο Χριστιανισμός θα μετατραπεί σε ιδεολογία. Είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως προαναφέραμε, προοδευτικοί χριστιανοί του δυτικού κόσμου (στις δεκαετίες ’60 –’70) προσπαθώντας να αποτινάξουν το βάρος από το ιστορικό λάθος της ένταξης και στήριξης των χριστιανών σε συντηρητικές ιδεολογίες, επέλεξαν την ένταξή τους σε ιδεολογίες της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς (π.χ. «Χριστιανοί για τον σοσιαλισμό»). Η επιλογή αυτή υπήρξε κατά γενική ομολογία αποτυχημένη. Εκτός των λόγων που προαναφέρθηκαν (αφομοίωση, χρέωση λαθών, περιθωριοποίηση κ.λπ.) το μεγάλο λάθος αυτών που ακολούθησαν το δρόμο αυτό, ήταν η αυτονόμηση του «κοινωνικού» από το «πνευματικό»  και ο περιορισμός του Χριστιανισμού στα πλαίσια μιας νέας ιδεολογίας.

Μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους η άποψη του π. Γ. Μεταλληνού ότι «η τραγικότερη απ’ όλες μορφή ιδεολογικοποίησης του Χριστιανισμού είναι η ταύτισή του με μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία και ορισμένο κοινωνικό σύστημα. Δηλαδή, η πλήρης προσχώρηση των χριστιανών στα στρατόπεδα των σύγχρονων ιδεολογιών δεξιών ή αριστερών»[1]. Θα συμπληρώναμε πως το ίδιο τραγική είναι και η αντίληψη κάποιων χριστιανών περί «χριστιανικής ιδεολογίας».

Για εμάς ο Χριστιανισμός δεν είναι μια ακόμη ιδεολογία ή ένα κοινωνικό σύστημα. Εμείς πιστεύουμε στην πολιτική διακονία των χριστιανών διότι, όπως γράφει ο Βλαντιμήρ Σολοβιώφ, «αποστολή όλων [των χριστιανών] είναι να συνεργαστούν, ώστε να πάψει η κοινωνία να είναι ένα χάος, μια πρόγευση της κόλασης, και να γίνει ένα προμήνυμα της ουράνιας αρμονίας, μια απαρχή του κόσμου που επεθύμησε ο Θεός και πρέπει να φιλοτεχνήσει με τη χάρη του Χριστού ο άνθρωπος. Έχοντας τέτοιο κοινό έργο, τέτοια αποστολή, κανένας δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνείδηση για τα δικαιώματα αλλά και τα καθήκοντα που έχει ως πολίτης της μελλοντικής βασιλείας του Θεού και ως μέλος ενός γήινου κράτους. Η ισότητα που κηρύττει η επανάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια κοινωνικής εφαρμογής της ζωής που καλούνται να ζήσουν όλοι οι μυρωμένοι χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία»[2].

 «Η πίστη» έγραφε ο καθηγητής Ν. Νησιώτης, δεν είναι ιδεολογικός, καταπιεστικός οδοστρωτήρας χωρίς την προϋπόθεση της αναλύσεως της συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας και της άμεσης ανθρωπιστικής ανάγκης επί τόπου και σε μια συγκεκριμένη στιγμή»[3]. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς που αντιδρούν στη χριστιανική πολιτική παρουσία θεωρώντας την «ιδεολογία», ουσιαστικά υποκρίνονται. Η ιστορία δείχνει πως «η υπερβολική αντιϊδεολογική διάθεση είναι μια πρόφαση» και κατά βάθος, αυτοί όλοι «είναι ιδεολογικά τοποθετημένοι ή μυστικά νοσταλγούν κάποια ιδεολογία» (Ν. Νησιώτης).

Όπως η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνει ιδεολογία, δεν μπορεί και να ακολουθεί απολίτικη στάση. Όλοι αυτοί που κόπτονται κατά της ενασχολήσεως των χριστιανών με την πολιτική και υπεραμύνονται της «πολιτικής ουδετερότητας», ουσιαστικά με τη στάση τους στηρίζουν τις κυρίαρχες σε κάθε περίπτωση ιδεολογίες. Ξεχνούν (ή θέλουν να ξεχνούν) ότι η Ορθοδοξία αγκαλιάζει τον άνθρωπο με όλα του τα προβλήματα, πνευματικά και βιοτικά και ότι θέλει να τον σώσει εντάσσοντάς τον σε μια καινούργια «εν Χριστώ κοινωνία». Ξεχνούν (ή θέλουν να ξεχνούν) –γιατί έτσι τους βολεύει- ότι «ο χριστιανός είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης που υπάρχει, γιατί δεν υποτάσσεται σε καμιά γήινη ιδεολογία, κατέχει τη μεγάλη ελευθερία του Ιησού Χριστού, του Ελευθερωτή»[4]

.

 

Ένα χριστιανικό πολιτικό κίνημα πρέπει να βλέπει την πολιτική παρέμβαση «ως ιεραποστολική διαδικασία. Όχι υπό την έννοια της αλαζονικής αυτοπεποίθησης μιας πρωτοπορίας που απεργάζεται τη σωτηρία του πλήθους αλλά ως άνοιγμα της εκκλησιαστικής συνείδησης, ως παρουσίας και συμμετοχής στις οδύνες του κόσμου, ως εκφορά προς τα έξω (ή μάλλον προς παντού) ενός κριτικού λόγου, ο οποίος γεννάται ακριβώς από την εκκλησιαστική μας ταυτότητα»[5]. Πρέπει να διακρίνεται για τη διορατικότητα, την δυνατότητα να εμπνέει, να κρίνει καταστάσεις και γεγονότα χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις, σεβόμενο την έννοια του προσώπου, όσο τίποτα άλλο. Πρέπει να εκτιμά κάθε φορά τις συγκυρίες, να αναλύει την πραγματικότητα και να δρα αναλόγως την περίπτωση. Να μένει μακριά από ηθικισμούς ,κοινωνισμούς και συνομωσιολογίες . Να μην κλείνει το μάτι στη θεοκρατία ,να αποφεύγει τους μεσσιανισμούς .Να μην επιλέξει την αυτοχαράκωση ,την «καθαρότητα» και την αυτάρκεια. Να αποδεχθεί ότι θα είναι κίνημα «μαρτυρίας και διαμαρτυρίας»  ,κίνημα πνοής που δεν πρόκειται να κυριαρχήσει πολιτικά , αλλά που μπορεί με την παρουσία του να χρωματίζει την πολιτική ζωή του τόπου.

 

 

 

 

 

 

 

---

[1]              Εκκλησία και σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα. Δοκίμια ορθοδόξου ήθους,  Σύνδεσμος, Αθήνα 1979, σ. 40.

[2]              «Η Ορθόδοξη Χριστολογία για τα κοινωνικά προβλήματα», Σύνορο τχ. 40 (Χειμώνας 1966-1967)275.

 

[3]              «Η θρησκευτική παιδεία εν όψει των νεωτέρων κοινωνικώς εξελίξεων», Πρακτικά Ε΄ Πανελληνίου Θεολογικού Συνεδρίου, (3-5 Σεπτεμβρίου 1982), Αθήνα 1984, σ. 355.

[4]               Ό. Ρομέρο, Ο ποιμένας μπροστά στα γεγονότα,  σ. 43

[5]              Θανάση Παπαθανασίου, Ανεστιότητα και παραπεμπτικότητα. Κριτικές προσεγγίσεις στα θεολογικά δρώμενα, Αρμός, Αθήνα 1998, σ. 137.

Αλέξανδρος Σμορέλ, ο αντιναζιστής μάρτυρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.Διαδικτυακή συζήτηση

Αλέξανδρος Σμορέλ, ο αντιναζιστής μάρτυρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Διαδικτυακή συζήτηση "H Αγιότητα και το Μαρτύριο στον σύγχρονο κόσμο",

την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, ώρα 6:00 μμ.

Με αφορμή το βιβλίο της Elena Perekrestov, "Αλεξάντερ Σμόρελ. Η Γερμανική Αντίσταση και το κίνημα του Λευκού Ρόδου" (εκδ. Πορφύρα) θα συζητήσουν οι:

- Ανδρέας Αργυρόπουλος

- Όλγα Νικολαΐδου

- Θανάσης Παπαθανασίου

και θα παρέμβει ο Νίκος Κοσμίδης.

Για την παρακολούθηση της συζήτησης ζωντανά χρειάζεται να πατηθούν οι παρακάτω σύνδεσμοι:

Bookia https://bit.ly/3jzvFWA

Εκδόσεις Πορφύρα-Porphyra Publications https://bit.ly/3npdpBN 

Επιστροφή στην Ευγένεια

 του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένας ιός που έχει μολύνει τις κοινωνίες. Είναι η ψευδαίσθηση ότι η άγνοια είναι εξίσου έγκυρη με τη γνώση. Τούτο σημαίνει ότιγια να αντιπαρατεθεί κάποιος στη δημόσια σφαίρα με όπλο την άγνοιά του (το τίποτα) και για να αποκτήσει αξία επιλέγει να γίνεται χυδαίος και εξαιρετικά αγενής και, ασκώντας βία σωματική και ψυχική, να επιβάλλεται στους άλλους. Το «παράδοξο» είναι ότι αυτός ο τρόπος πετυχαίνει και αποκτά ακροατές-θαυμαστές. Τούτο ισχύει στην πολιτική, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια διαχέεται στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Η διάθεση να επιβληθεί κάποιος δίχως την πραγματική γνωστική αξία του, αλλά με οποιοδήποτε μέσο, οδηγεί αναπόδραστα στην αγένεια και στη χυδαιότητα. Είναι ο ανταγωνισμός της ατομικής επιβίωσης, ο ανταγωνισμός της φάρμας των ζώων.

Ο αβυσσαλέος ατομισμός οδηγεί στην εξαχρείωση των κοινωνιών. Η εξαχρείωση, όμως, οποιασδήποτε κοινωνίας δεν επέρχεται αν πρώτιστα δεν υπάρξουν άλλες προϋποθέσεις. Η φτώχεια και η καθοδική πορεία της παιδείας προηγούνται της τελικής εξαχρείωσης. Όταν αναφερόμαστε στην παιδεία δεν εννοούμε ασφαλώς τα πτυχία, αλλά εκείνη την κοινωνική μόρφωση που αποκλείει το θράσος και ενισχύει τον σεβασμό και την ευγένεια. Στην Ελλάδα σαφή δείγματα κάμψης έχουμε την τελευταία δεκαετία. Η τηλεόραση αποτελεί την αιχμή του δόρατος· οι εκπομπές που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει ραγδαία. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ως όργανα εξαχρείωσης, στην ουσία και οι ίδιοι εξαχρειωμένοι, δίχως σοβαρή παιδεία (με την έννοια που ανέλυσα λίγο παραπάνω), ασκούν χυδαία, αγενή και βίαιη δημοσιογραφία. Τα τηλεπαιχνίδια (σκουπίδια) κάθε είδους αυτόν τον στόχο εξυπηρετούν. Η καθήλωση των τηλεθεατών στη χυδαιότητα, εκτός του ότι αποφέρει ακροαματικότητα και κέρδη, επιτυγχάνει και έναν πολιτικό στόχο. Μέσα από τη χυδαιότητα εκφασίζονται οι τηλεθεατές, οι οποίοι χασκογελούν για να περάσει η ώρα τους δίχως να σκέφτονται και κατά συνέπεια εξαχρειώνεται ολόκληρη η κοινωνία.

Υπάρχει προσωπική ευθύνη; Ασφαλώς, αλλά όχι μόνο. Ευθύνη δεν έχουν μόνο οι τηλεθεατές, αλλά έχει και η εκάστοτε κυβέρνηση (πολιτεία). Πολλοί σκόπιμα (;) συγχέουν τις έννοιες ελευθερία και ελευθεριότητα. Δεν είναι ελευθερία να προβάλλονται μέσω δημόσιων συχνοτήτων προγράμματα τα οποία αλλοτριώνουν τις κοινωνίες και δεν αποτελεί άλλοθι ο ισχυρισμός ότι, αν απαγορευτούν, υπάρχει λογοκρισία. Αυτό είναι ελευθεριότητα και δεν έχει σχέση με την έννοια της δημοκρατίας, αλλά με την έννοια του χάους και, εν τέλει, με τον φασισμό. Η ελευθερία, σε αντίθεση με την ελευθεριότητα, συνδέεται άμεσα με την έννοια του σεβασμού. Συνειδητά ή όχι, μέσω αυτής της σύγχυσης, εξαθλιώνονται πνευματικά οι κοινωνίες. Όποιος, λοιπόν, παρακολουθεί τέτοιες εκπομπές, συναινεί και αποδέχεται τη χυδαιότητα. Η επιστροφή στην ευγένεια και στις αξίες της ζωής συνιστά πλέον επαναστατική πράξη.

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας

https://edromos.gr/epistrofi-stin-evgeneia

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα-Περί Θρησκευτικών...

"Ελευθεροτυπία" 26-08-2000 .
Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να πληγεί το μάθημα των Θρησκευτικών.Ίσως είναι το μόνο που έχει αμφισβητηθεί τόσο τα τελευταία 60 χρόνια από ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος( στη χούντα π.χ.κανείς θεολόγος δε διορίστηκε)Καλοκαίρι του 2000..ένα από τα γνωστά πάρτυ έχει ξεκινήσει ...κάποιοι ζητούν έντονα την κατάργησή του στο Λύκειο...ένα μικρό κειμενάκι μου-παρέμβαση στην έγκυρη "Ελευθεροτυπία".Το ξετρύπωσα σήμερα μετά από χρόνια...η καψούρα μας με το μάθημα κρατάει χρόνια...