Είμαι έτοιμος να συμβάλω...
στην ανακούφιση του κόσμου.
(δήλωση ελλαδικού επισκόπου του 2011)
Όταν δίνω φαγητό στους φτωχούς,
με αποκαλούν άγιο.
Όταν ρωτάω γιατί είναι φτωχοί,
με αποκαλούν κομμουνιστή.
(δήλωση ένος άλλου μη σύγχρονου επισκόπου)
Ψάχνει να βρει κανείς στις μέρες μας, αυτή τη λεπτή γραμμή που διαφοροποιεί το κοσμικό από το εκκλησιαστικό φρόνημα στο γεγονός της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης και της αλληλεγγύης. Με έκπληξη ανακαλύπτει ότι πιθανόν να μην υπάρχει και μεγάλη διαφορά, όσον αφορά τουλάχιστον στα θεσμικά πλαίσια αυτών των δυο φρονημάτων για τις παραπάνω προοπτικές και πρακτικές.
Θέτοντάς το λίγο διαφορετικά. Υπάρχει διαφορά μεταξύ θεσμικών πιστών και θεσμικών απίστων, όταν ακόμη κι οι μεγαλοκαρχαρίες του εμπορίου και των επιχειρήσεων ή όταν ακόμη και οι δολοφόνοι μπορούν να δείξουν, σε άλλες περιστάσεις και στιγμές, με επίγνωση ή όχι της υποκρισίας τους, καλοσύνη και έλεος και να χτίσουν ορφανοτροφεία, σχολεία και νοσοκομεία; 1
Μας προβληματίζουν οι διαφορές ή ψάχνουμε μόνο τις ομοιότητες για να συντηρούμε ο καθένας στατιστικά τον χώρο του;
Όπως και να χει , στη βιβλική θεολογία τα κριτήρια υπήρχαν και δεν φαίνονται να είναι αποκλειστικά θεσμικά. Ήταν κριτήρια εκκλησιαστικά, δηλαδή μιας κοινότητας πιστών, τα οποία ενώ αρχικά επηρέασαν τους θεσμούς μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, έφτασαν σήμερα στο σημείο να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, τα κριτήρια της αυτοκρατορίας να επηρεάζουν τα εκκλησιαστικά θεσμικά πρόσωπα.
Το βιβλικό κριτήριο πορευόταν και πορεύεται ανάμεσα στην αναγνώριση της δίλεπτης και αυτοπροαίρετης προσφοράς από το υστέρημα της άγνωστης φτωχής χήρας καθώς και σε αυτή τη προτροπή του Χριστού προς τον πλούσιο ότι ένα μόνο του λείπει, να πάει να τα πουλήσει όλα, να δώσει τα χρήματα στους φτωχούς και να συμπορευτεί μαζί Του σταυρικά.
Αυτό το κριτήριο δεν άλλαξε για την εκκλησία. Άλλαξαν όμως οι νοοτροπίες των θεσμικών πιστών. Και είναι η νοοτροπία σήμερα που ασκεί πίεση και κρίση σε αυτά τα κριτήρια. Δεν υπήρχε ποτέ ανάλογος ντόρος για την εκκλησιαστική ελεημοσύνη. Μήπως λοιπόν μας έχει ξεφύγει αυτό το βέβαιο κριτήριο που έλεγε «...εσύ αντίθετα (με αυτούς που κάνουν ντόρο), όταν δίνεις ελεημοσύνη, ας μην ξέρει ούτε το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί σου, για να’ ναι αληθινά κρυφή η ελεημοσύνη σου»; 2
Πώς να βγουν, αυτές οι (θα έλεγα ηρωικές) κυρίες των φιλόπτωχων να ζητήσουν ελεημοσύνη, όταν σ’ αυτούς όπου θα χτυπήσουν την πόρτα πρόκειται να είναι και οι πρώτοι που θα είναι οι αναγκεμένοι;
Και τι θα γίνει στη τελική, αν τα φιλόπτωχά μας από δω και στο εξής δεν καταφέρνουν να ξαναπιάσουν τους δυσβάστακτους ενοριακούς στόχους τους (ακόμα και αν είχε την καλοσύνη να μην τους ανεβάσει για φέτος η ιερά αρχή!) ;
Ανησυχούμε μήπως δεν γίνει η ελεημοσύνη μας ντόρος ή το γεγονός ότι αν εμείς είχαμε την ίδια ανάγκη για ελεημοσύνη θα ξεστρατίζαμε σχετικά εύκολα από τον ντόρο του Ναζωραίου; 3
Δεν έχουμε καταλάβει ότι όσο μεγαλύτερο φιλάνθρωπο ντόρο και να κάνουμε, ο Κύριος μας τελικά θα συνεχίζει να επαινεί το δίλεπτο της άγνωστης φτωχής χήρας και θα μας προτρέπει να πουλήσουμε όλες τις περιουσίες μας (και όχι όπως αρέσκονται με υπεκφυγές να καταφεύγουν ορισμένοι θεσμικοί πιστοί για το ξεπούλημα των λειτουργικών μας σκευών, τα οποία και αυτά είναι λειτουργικές προσφορές κάποιων άλλων φτωχών!) για χάρη αυτών των φτωχών όπου σε λίγο θα είναι ένας κόσμος ολάκερος;
- Ζήσης Σαρίκας, «Μακριά απ’ τον κόσμο», σελ. 127 «ο ντόρος», εκδ. Πανοπτικόν.
- Ματθαίος 6:3-4
- Ζήσης Σαρίκας, «Μακριά απ’ τον κόσμο», σελ. 128 «ο ντόρος», εκδ. Πανοπτικόν.
Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου