Χριστιανική πολιτική και ιδεολογίες-Χριστιανικό πολιτικό κίνημα, ένα κίνημα που θα εμπνέει.

 

του Ανδρέα  Χ. Αργυρόπουλου 

(προδημοσίευση από μελλοντική έκδοση που θα αναφέρεται στη σχέση Χριστιανισμού και πολιτικής)

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενίστανται στην απόπειρα μιας χριστιανικής πολιτικής παρουσίας, θεωρώντας ότι ο Χριστιανισμός θα μετατραπεί σε ιδεολογία. Είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως προαναφέραμε, προοδευτικοί χριστιανοί του δυτικού κόσμου (στις δεκαετίες ’60 –’70) προσπαθώντας να αποτινάξουν το βάρος από το ιστορικό λάθος της ένταξης και στήριξης των χριστιανών σε συντηρητικές ιδεολογίες, επέλεξαν την ένταξή τους σε ιδεολογίες της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς (π.χ. «Χριστιανοί για τον σοσιαλισμό»). Η επιλογή αυτή υπήρξε κατά γενική ομολογία αποτυχημένη. Εκτός των λόγων που προαναφέρθηκαν (αφομοίωση, χρέωση λαθών, περιθωριοποίηση κ.λπ.) το μεγάλο λάθος αυτών που ακολούθησαν το δρόμο αυτό, ήταν η αυτονόμηση του «κοινωνικού» από το «πνευματικό»  και ο περιορισμός του Χριστιανισμού στα πλαίσια μιας νέας ιδεολογίας.

Μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους η άποψη του π. Γ. Μεταλληνού ότι «η τραγικότερη απ’ όλες μορφή ιδεολογικοποίησης του Χριστιανισμού είναι η ταύτισή του με μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία και ορισμένο κοινωνικό σύστημα. Δηλαδή, η πλήρης προσχώρηση των χριστιανών στα στρατόπεδα των σύγχρονων ιδεολογιών δεξιών ή αριστερών»[1]. Θα συμπληρώναμε πως το ίδιο τραγική είναι και η αντίληψη κάποιων χριστιανών περί «χριστιανικής ιδεολογίας».

Για εμάς ο Χριστιανισμός δεν είναι μια ακόμη ιδεολογία ή ένα κοινωνικό σύστημα. Εμείς πιστεύουμε στην πολιτική διακονία των χριστιανών διότι, όπως γράφει ο Βλαντιμήρ Σολοβιώφ, «αποστολή όλων [των χριστιανών] είναι να συνεργαστούν, ώστε να πάψει η κοινωνία να είναι ένα χάος, μια πρόγευση της κόλασης, και να γίνει ένα προμήνυμα της ουράνιας αρμονίας, μια απαρχή του κόσμου που επεθύμησε ο Θεός και πρέπει να φιλοτεχνήσει με τη χάρη του Χριστού ο άνθρωπος. Έχοντας τέτοιο κοινό έργο, τέτοια αποστολή, κανένας δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνείδηση για τα δικαιώματα αλλά και τα καθήκοντα που έχει ως πολίτης της μελλοντικής βασιλείας του Θεού και ως μέλος ενός γήινου κράτους. Η ισότητα που κηρύττει η επανάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια κοινωνικής εφαρμογής της ζωής που καλούνται να ζήσουν όλοι οι μυρωμένοι χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία»[2].

 «Η πίστη» έγραφε ο καθηγητής Ν. Νησιώτης, δεν είναι ιδεολογικός, καταπιεστικός οδοστρωτήρας χωρίς την προϋπόθεση της αναλύσεως της συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας και της άμεσης ανθρωπιστικής ανάγκης επί τόπου και σε μια συγκεκριμένη στιγμή»[3]. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς που αντιδρούν στη χριστιανική πολιτική παρουσία θεωρώντας την «ιδεολογία», ουσιαστικά υποκρίνονται. Η ιστορία δείχνει πως «η υπερβολική αντιϊδεολογική διάθεση είναι μια πρόφαση» και κατά βάθος, αυτοί όλοι «είναι ιδεολογικά τοποθετημένοι ή μυστικά νοσταλγούν κάποια ιδεολογία» (Ν. Νησιώτης).

Όπως η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνει ιδεολογία, δεν μπορεί και να ακολουθεί απολίτικη στάση. Όλοι αυτοί που κόπτονται κατά της ενασχολήσεως των χριστιανών με την πολιτική και υπεραμύνονται της «πολιτικής ουδετερότητας», ουσιαστικά με τη στάση τους στηρίζουν τις κυρίαρχες σε κάθε περίπτωση ιδεολογίες. Ξεχνούν (ή θέλουν να ξεχνούν) ότι η Ορθοδοξία αγκαλιάζει τον άνθρωπο με όλα του τα προβλήματα, πνευματικά και βιοτικά και ότι θέλει να τον σώσει εντάσσοντάς τον σε μια καινούργια «εν Χριστώ κοινωνία». Ξεχνούν (ή θέλουν να ξεχνούν) –γιατί έτσι τους βολεύει- ότι «ο χριστιανός είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης που υπάρχει, γιατί δεν υποτάσσεται σε καμιά γήινη ιδεολογία, κατέχει τη μεγάλη ελευθερία του Ιησού Χριστού, του Ελευθερωτή»[4]

.

 

Ένα χριστιανικό πολιτικό κίνημα πρέπει να βλέπει την πολιτική παρέμβαση «ως ιεραποστολική διαδικασία. Όχι υπό την έννοια της αλαζονικής αυτοπεποίθησης μιας πρωτοπορίας που απεργάζεται τη σωτηρία του πλήθους αλλά ως άνοιγμα της εκκλησιαστικής συνείδησης, ως παρουσίας και συμμετοχής στις οδύνες του κόσμου, ως εκφορά προς τα έξω (ή μάλλον προς παντού) ενός κριτικού λόγου, ο οποίος γεννάται ακριβώς από την εκκλησιαστική μας ταυτότητα»[5]. Πρέπει να διακρίνεται για τη διορατικότητα, την δυνατότητα να εμπνέει, να κρίνει καταστάσεις και γεγονότα χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις, σεβόμενο την έννοια του προσώπου, όσο τίποτα άλλο. Πρέπει να εκτιμά κάθε φορά τις συγκυρίες, να αναλύει την πραγματικότητα και να δρα αναλόγως την περίπτωση. Να μένει μακριά από ηθικισμούς ,κοινωνισμούς και συνομωσιολογίες . Να μην κλείνει το μάτι στη θεοκρατία ,να αποφεύγει τους μεσσιανισμούς .Να μην επιλέξει την αυτοχαράκωση ,την «καθαρότητα» και την αυτάρκεια. Να αποδεχθεί ότι θα είναι κίνημα «μαρτυρίας και διαμαρτυρίας»  ,κίνημα πνοής που δεν πρόκειται να κυριαρχήσει πολιτικά , αλλά που μπορεί με την παρουσία του να χρωματίζει την πολιτική ζωή του τόπου.

 

 

 

 

 

 

 

---

[1]              Εκκλησία και σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα. Δοκίμια ορθοδόξου ήθους,  Σύνδεσμος, Αθήνα 1979, σ. 40.

[2]              «Η Ορθόδοξη Χριστολογία για τα κοινωνικά προβλήματα», Σύνορο τχ. 40 (Χειμώνας 1966-1967)275.

 

[3]              «Η θρησκευτική παιδεία εν όψει των νεωτέρων κοινωνικώς εξελίξεων», Πρακτικά Ε΄ Πανελληνίου Θεολογικού Συνεδρίου, (3-5 Σεπτεμβρίου 1982), Αθήνα 1984, σ. 355.

[4]               Ό. Ρομέρο, Ο ποιμένας μπροστά στα γεγονότα,  σ. 43

[5]              Θανάση Παπαθανασίου, Ανεστιότητα και παραπεμπτικότητα. Κριτικές προσεγγίσεις στα θεολογικά δρώμενα, Αρμός, Αθήνα 1998, σ. 137.

Αλέξανδρος Σμορέλ, ο αντιναζιστής μάρτυρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.Διαδικτυακή συζήτηση

Αλέξανδρος Σμορέλ, ο αντιναζιστής μάρτυρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Διαδικτυακή συζήτηση "H Αγιότητα και το Μαρτύριο στον σύγχρονο κόσμο",

την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, ώρα 6:00 μμ.

Με αφορμή το βιβλίο της Elena Perekrestov, "Αλεξάντερ Σμόρελ. Η Γερμανική Αντίσταση και το κίνημα του Λευκού Ρόδου" (εκδ. Πορφύρα) θα συζητήσουν οι:

- Ανδρέας Αργυρόπουλος

- Όλγα Νικολαΐδου

- Θανάσης Παπαθανασίου

και θα παρέμβει ο Νίκος Κοσμίδης.

Για την παρακολούθηση της συζήτησης ζωντανά χρειάζεται να πατηθούν οι παρακάτω σύνδεσμοι:

Bookia https://bit.ly/3jzvFWA

Εκδόσεις Πορφύρα-Porphyra Publications https://bit.ly/3npdpBN 

Επιστροφή στην Ευγένεια

 του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένας ιός που έχει μολύνει τις κοινωνίες. Είναι η ψευδαίσθηση ότι η άγνοια είναι εξίσου έγκυρη με τη γνώση. Τούτο σημαίνει ότιγια να αντιπαρατεθεί κάποιος στη δημόσια σφαίρα με όπλο την άγνοιά του (το τίποτα) και για να αποκτήσει αξία επιλέγει να γίνεται χυδαίος και εξαιρετικά αγενής και, ασκώντας βία σωματική και ψυχική, να επιβάλλεται στους άλλους. Το «παράδοξο» είναι ότι αυτός ο τρόπος πετυχαίνει και αποκτά ακροατές-θαυμαστές. Τούτο ισχύει στην πολιτική, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια διαχέεται στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Η διάθεση να επιβληθεί κάποιος δίχως την πραγματική γνωστική αξία του, αλλά με οποιοδήποτε μέσο, οδηγεί αναπόδραστα στην αγένεια και στη χυδαιότητα. Είναι ο ανταγωνισμός της ατομικής επιβίωσης, ο ανταγωνισμός της φάρμας των ζώων.

Ο αβυσσαλέος ατομισμός οδηγεί στην εξαχρείωση των κοινωνιών. Η εξαχρείωση, όμως, οποιασδήποτε κοινωνίας δεν επέρχεται αν πρώτιστα δεν υπάρξουν άλλες προϋποθέσεις. Η φτώχεια και η καθοδική πορεία της παιδείας προηγούνται της τελικής εξαχρείωσης. Όταν αναφερόμαστε στην παιδεία δεν εννοούμε ασφαλώς τα πτυχία, αλλά εκείνη την κοινωνική μόρφωση που αποκλείει το θράσος και ενισχύει τον σεβασμό και την ευγένεια. Στην Ελλάδα σαφή δείγματα κάμψης έχουμε την τελευταία δεκαετία. Η τηλεόραση αποτελεί την αιχμή του δόρατος· οι εκπομπές που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει ραγδαία. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ως όργανα εξαχρείωσης, στην ουσία και οι ίδιοι εξαχρειωμένοι, δίχως σοβαρή παιδεία (με την έννοια που ανέλυσα λίγο παραπάνω), ασκούν χυδαία, αγενή και βίαιη δημοσιογραφία. Τα τηλεπαιχνίδια (σκουπίδια) κάθε είδους αυτόν τον στόχο εξυπηρετούν. Η καθήλωση των τηλεθεατών στη χυδαιότητα, εκτός του ότι αποφέρει ακροαματικότητα και κέρδη, επιτυγχάνει και έναν πολιτικό στόχο. Μέσα από τη χυδαιότητα εκφασίζονται οι τηλεθεατές, οι οποίοι χασκογελούν για να περάσει η ώρα τους δίχως να σκέφτονται και κατά συνέπεια εξαχρειώνεται ολόκληρη η κοινωνία.

Υπάρχει προσωπική ευθύνη; Ασφαλώς, αλλά όχι μόνο. Ευθύνη δεν έχουν μόνο οι τηλεθεατές, αλλά έχει και η εκάστοτε κυβέρνηση (πολιτεία). Πολλοί σκόπιμα (;) συγχέουν τις έννοιες ελευθερία και ελευθεριότητα. Δεν είναι ελευθερία να προβάλλονται μέσω δημόσιων συχνοτήτων προγράμματα τα οποία αλλοτριώνουν τις κοινωνίες και δεν αποτελεί άλλοθι ο ισχυρισμός ότι, αν απαγορευτούν, υπάρχει λογοκρισία. Αυτό είναι ελευθεριότητα και δεν έχει σχέση με την έννοια της δημοκρατίας, αλλά με την έννοια του χάους και, εν τέλει, με τον φασισμό. Η ελευθερία, σε αντίθεση με την ελευθεριότητα, συνδέεται άμεσα με την έννοια του σεβασμού. Συνειδητά ή όχι, μέσω αυτής της σύγχυσης, εξαθλιώνονται πνευματικά οι κοινωνίες. Όποιος, λοιπόν, παρακολουθεί τέτοιες εκπομπές, συναινεί και αποδέχεται τη χυδαιότητα. Η επιστροφή στην ευγένεια και στις αξίες της ζωής συνιστά πλέον επαναστατική πράξη.

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας

https://edromos.gr/epistrofi-stin-evgeneia

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα-Περί Θρησκευτικών...

"Ελευθεροτυπία" 26-08-2000 .
Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να πληγεί το μάθημα των Θρησκευτικών.Ίσως είναι το μόνο που έχει αμφισβητηθεί τόσο τα τελευταία 60 χρόνια από ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος( στη χούντα π.χ.κανείς θεολόγος δε διορίστηκε)Καλοκαίρι του 2000..ένα από τα γνωστά πάρτυ έχει ξεκινήσει ...κάποιοι ζητούν έντονα την κατάργησή του στο Λύκειο...ένα μικρό κειμενάκι μου-παρέμβαση στην έγκυρη "Ελευθεροτυπία".Το ξετρύπωσα σήμερα μετά από χρόνια...η καψούρα μας με το μάθημα κρατάει χρόνια...

Σουλτάνα Γκαργκάνα:Ένα βιβλίο που μυρίζει φρεσκάδα, μυρίζει ζωή, μυρίζει Θεό.

Μια κριτική για το βιβλίο μας από το περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ ,
τεύχος 153 ,σελ.101-102.

Ανδρέας Αργυρόπουλος, «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock  ‘ n Roll ιστορίες», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2019.

Ανδρέας Αργυρόπουλος, «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock  ‘ n Roll ιστορίες», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2019.

Ένα βιβλίο που μυρίζει φρεσκάδα, μυρίζει ζωή, μυρίζει Θεό.

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος,  με το τελευταίο του βιβλίο, έρχεται να κυλήσει μέσα στις απαιτήσεις των σύγχρονων καιρών, αλήθειες της  χριστιανικής πίστης που εγκλωβίστηκαν σε  ανθρώπινα μέτρα και συμφέροντα.  Το υλικό μαζεμένο από συζητήσεις μέσα στην τάξη, κουβέντες  μεταμεσονύχτιες σε φοιτητικά δωμάτια,  προσωπικές εξομολογήσεις , καρδιακές  καταθέσεις και όχι μόνο. Μια αναζήτηση της σχέσης των νέων με τον Θεό που όπως επισημαίνει ο συγγραφέας «όταν είναι αυθεντική είναι εντελώς ροκ. Αντισυμβατική, αγνή, όμορφη. Μια σχέση που δεν γνωρίζει όρια, που σε μαθαίνει να πετάς, να χαίρεσαι, να αγαπάς, να λυτρώνεσαι».

Ήδη από τον πρόλογο γίνεται κατανοητό ότι η πραγματική πίστη δεν στηρίζεται στην πληροφορία αλλά στην προσωπική εμπειρία. «Γεύσασθε και ίδετε…»

Προσκαλεί να γνωρίσουμε τους νέους του σήμερα. Να αντέξουμε τον διάλογο σπάζοντας τον κύκλο της βεβαιότητας. Ποιους προσκαλεί; Όλους όσους έρχονται σε επαφή με τα νιάτα ή θέλουν να έρθουνε σε επαφή μαζί τους. Να διαλεχτούν με αγάπη, κατανόηση και αποδοχή. Αδιαπραγμάτευτα. Χωρίς  προσπάθεια ιδεολογικής δικαίωσης. «Οι νέοι δεν τρώνε χόρτο . Τα μην και τα πρέπει δεν τους λένε τίποτα. Δεν έχουν ανάγκη από έτοιμες πνευματικές συνταγές και κανόνες συμπεριφοράς. Διψάνε για ζωή».

 Ο συγγραφέας  φαίνεται να αναζητά τον Θεό και έξω από τις σχολικές τάξεις. Με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με παρέες φιλικές  στον στενό και ευρύ κοινωνικό του περίγυρο. Ίσως σε κάποια σημεία να γίνεται αιχμηρός σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να φυλακίσουν τον Θεό στο δικό τους μικρόκοσμο.

Δεκατέσσερις ενότητες σαν βότσαλα καθαρά, τριμμένα στο κύμα του λόγου αγίων, πατέρων, σύγχρονων θεολόγων, ιστορικών της θρησκείας , στοχαστών,  από κάθε γωνιά του πλανήτη. Αντιναζιστές μάρτυρες στην Γερμανία, θεολόγοι της απελευθέρωσης στην Λατινική Αμερική και  την Ασία, αντιρατσιστές κληρικοί στην Αφρική. Κάθε αράδα  ζυμωμένη με βαθιά θεολογική γνώση, και διδακτική εμπειρία χρόνων. Η καθεμιά  από τις ενότητες  ξεκινάει με ένα μαργαριταράκι στοχασμού, ποίησης και σοφίας. Υπερασπίζεται την αυθεντική εικόνα του Θεού. Του Θεού της αγάπης και της ελευθερίας. Την ελπίδα των περιθωριακών και των ανυπεράσπιστων, των εξορισμένων και των απόκληρων. Μας θυμίζει την πόρτα που χτυπάει ο Θεός, κι  ο άνθρωπος ανοίγει. Αν θέλει. Τα χνάρια του Θεού στον κόσμο. Ότι οι χριστιανοί δεν μπορούν να ζούνε άχρωμοι και άγευστοι σε έναν κόσμο που χάνεται. Την αδιάκοπη αναζήτηση, το  ρίσκο και την ταπείνωση. Την νοσταλγία  του ανθρώπου για τον Θεό και την απάντηση του Θεού, στον Πέτρο που κλυδωνίστηκε στα κύματα: «Εγώ είμαι». Αυτό δείχνει εν κατακλείδι ο συγγραφέας. Τις δρασκελιές του Θεού στον κόσμο, το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου, την Ανάσταση, την προοπτική της μεταμόρφωσης. Και μέσα στα πελαγώματα και τα καραβοτσακίσματα μας θυμίζει. «Εγώ είμαι».

                                                                                          Σουλτάνα Γκαργκάνα

Αλεξάντερ Σμόρελ, η γερμανική αντίσταση και το κίνημα του “Λευκού Ρόδου”-Πρόλογος

Είχα την τιμή να γράψω τον πρόλογο...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

             Αναμφίβολα η παρουσία των αγίων και ιδιαίτερα των μαρτύρων στη ζωή της Εκκλησίας είναι αυτή που διαχρονικά εμπνέει τους πιστούς και τους καλεί υπερβούν  τα όρια της ατομικότητας. Οι μάρτυρες είναι αυτοί που σε δύσκολες συγκυρίες με τη γεμάτη αυταπάρνηση ζωή τους αλλά και τη θυσία τους κατέθεσαν δημόσια τη μαρτυρία τους για το Χριστό και απέδειξαν την ανιδιοτελή και θυσιαστική τους αγάπη για τον συνάνθρωπο. Στον κοντινό μας εικοστό αιώνα συναντάμε σε παγκόσμια κλίμακα αναρίθμητες περιπτώσεις χριστιανών μαρτύρων. Από την Ευρώπη έως την Αμερική και από την Ασία έως την Αφρική ατελείωτος ο κατάλογος την θυμάτων της απολυταρχικής και  αντίχριστης εξουσίας. Ένα από αυτά,    ο Αλεξάντερ Σμόρελ  ο οποίος από το 2012 τιμάται ως μάρτυρας από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας.

Ο άγιος Αλέξανδρος από το Μόναχο της Βαυαρίας αποκεφαλίσθηκε σε ηλικία 25 ετών, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς. Είχε γεννηθεί στη Ρωσία από Γερμανό πατέρα, γιατρό, από χρόνια εγκατεστημένο στη Ρωσία και Ρωσίδα μητέρα. Για το λόγο αυτό ήταν βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος.  Ανήκε σε αυτούς τους Γερμανούς που θεώρησαν χρέος τους τη σύγκρουση με τη χιτλερική εξουσία και αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο για την ανατροπή της. Ο Άγιος μαζί με το φίλο και συμφοιτητή του Χανς Σολ ήταν οι ιδρυτές της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο». Οι νεαροί φοιτητές ,μέλη του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης , ήταν συγκροτημένες προσωπικότητες  με σπουδαία πνευματική καλλιέργεια. Διακρίνονταν  για τη μουσική τους παιδεία ,τις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες , το ενδιαφέρον τους για την ποίηση και τη φιλοσοφία, την αγάπη τους για τη  θεολογία και τη λογοτεχνία. Πέρα από όλα αυτά εκείνο που τους χαρακτήριζε ήταν το ήθος τους ,η βαθιά και ζωντανή πίστη στο Χριστό και το πάθος για την ελευθερία. Δεν τους κάλυπτε ένας χριστιανισμός  συμβατικός  και μοιρολατρικός ,απολίθωμα του παρελθόντος. Η σχέση τους με το Θεό ήταν σχέση Ζωής. Αυτή η σχέση νοηματοδοτούσε  τα πάντα. Όπως έγραφε σε μια επιστολή της η Σοφία Σολ ,αδελφή του Χανς ,μέλος και αυτή της οργάνωσης: «Αναλογιζόμενη την πνευματική πείνα που μαστίζει το ανθρώπινο γένος… συνειδητοποιώ ότι, αν δε μας στήριζε ο Θεός θα λιμοκτονούσαμε μέχρι θανάτου».

Άνθρωποι τέτοιας ποιότητας ήταν αδύνατο να μείνουν αδιάφοροι μπροστά στην πνευματική ισοπέδωση που επέβαλε το Ναζιστικό καθεστώς. Οι Γερμανοί έπρεπε να επιλέξουν «μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου». Ο αγώνας ενάντια στο Χίτλερ «είναι αγώνας ενάντια στο διάβολο, ενάντια στους υπηρέτες του Αντιχρίστου» .

Την άνοιξη του 1942 ο  Αλέξανδρος και ο Χανς αποφασίζουν να προχωρήσουν σε δυναμική αντιπαράθεση με την εξουσία. Ευελπιστούν ότι η προσπάθειά τους θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός αντικαθεστωτικού  ρεύματος μέσα στην κοινωνία. Αρχίζουν να τυπώνουν και να μοιράζουν με κάθε τρόπο φυλλάδια  προτρέποντας τους συμπολίτες τους σε αντίσταση και ανυπακοή. Πίστευαν ότι Γερμανικός λαός όφειλε να εγκαταλείψει την παθητικότητα και να αναλάβει δράση άμεσα. Προσπαθούν να υπενθυμίσουν  στους συμπατριώτες τους τις Ευαγγελικές αρχές  και να τους θέσουν ενώπιον των ευθυνών τους. Απευθυνόμενοι στο μέσο φοβισμένο μεν αλλά βολεμένο χριστιανό Γερμανό της εποχής τους γράφουν: « Και σε ρωτάω, σαν Χριστιανό που αγωνίζεσαι για τη διαφύλαξη του πιο πολύτιμου θησαυρού σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στη δολιότητα, τον υπολογισμό και την αναβλητικότητα, με την ελπίδα ότι κάποιος άλλος θα σηκώσει το χέρι για να σε υπερασπίσει; Δεν σου έδωσε ο Θεός τη δύναμη και τη θέληση να αγωνιστείς; Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό εκεί που είναι πιο δυνατό, και είναι πιο δυνατό στην εξουσία του Χίτλερ». Τα μέλη της οργάνωσης γνώριζαν ότι οι ενέργειές τους έκρυβαν μεγάλη επικινδυνότητα όμως οι επιλογές τους ήταν ξεκάθαρες. Συγκλονίζει το γεγονός της διάθεσης για θυσία χάριν της αλήθειας από νέους ανθρώπους που γύρισαν την πλάτη σε αξιόλογες σπουδές ,επιτυχημένες σταδιοδρομίες και σε μια άνετη ζωή .

Σε ένα από τα κείμενά τους γράφουν: «Κάθε λέξη από το στόμα του Χίτλερ είναι ένα ψέμα. Όταν μιλά για ειρήνη, εννοεί τον πόλεμο και όταν κατά τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεί το όνομα του Παντοδύναμου, εννοεί τη δύναμη του πονηρού εκπεσόντος αγγέλου, του Σατανά… Είναι αλήθεια ότι πρέπει να αγωνιστούμε κατά του εθνικοσοσιαλιστικού τρομοκρατικού κράτους με ορθολογικά μέσα. Όμως, οποιοσδήποτε εξακολουθεί να αμφισβητεί την πραγματικότητα, την ύπαρξη δαιμονικών δυνάμεων, θα έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθεί τη μεταφυσική διάσταση αυτού του πολέμου.» . Τα μέλη του «Λευκού Ρόδου» είναι ανυποχώρητα, η επιλογή τους ,μονόδρομος: «Δεν πρόκειται να σιωπήσουμε. Εμείς είμαστε η ταραγμένη σας συνείδηση. Το Λευκό Ρόδο δε θα σας αφήσει σε ησυχία». Σε λίγο χρονικό διάστημα η δυναμική της οργάνωσης θα ξεπεράσει τα όρια του Μονάχου. Το πέμπτο φυλλάδιο θα  διακινηθεί σε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία. Από τη Βιέννη και το Σάλτσμπουργκ  μέχρι τη Στουτγάρδη, την Κολωνία και το Αμβούργο ένα ευρύτερο δίκτυο υποστηρικτών φρόντισε για τη διάδοσή του. Άλλες δράσεις τους όπως η αναγραφή αντιναζιστικών συνθημάτων στους πολυσύχναστους δρόμους του Μονάχου θα προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην τοπική κοινωνία και αναστάτωση στους ανθρώπους του καθεστώτος.

Λίγες μέρες αργότερα ένα ατυχές συμβάν θα οδηγήσει σε συλλήψεις των μελών του «Λευκού Ρόδου» από την Γκεστάπο. Θα ακολουθήσει η καταδίκη σε θανατική ποινή έξι μελών του σκληρού πυρήνα της ομάδας. Μεταξύ αυτών  και ο άγιος Αλέξανδρος. Το τέλος τους δε θα αργήσει όμως η θυσία τους, όπως όλων των χριστιανών μαρτύρων, θα φωτίζει την πνευματική πορεία των πιστών του Ιησού της Γαλιλαίας.

Το μαρτύριό τους θα μας υπενθυμίζει το καθήκον μας ως μελών της Εκκλησίας να υπεραμυνθούμε του ευαγγελικού μηνύματος της απελευθέρωσης από κάθε μορφής δουλεία ,να γίνουμε εκφραστές ενός αυθεντικού Χριστιανισμού ,ενός Χριστιανισμού που ελκύει και εμπνέει .Οι χριστιανοί αν θέλουν να είναι συνεπείς με την  πίστη τους οφείλουν διαχρονικά να αγωνίζονται στο πλευρό των αδύναμων ,των αδικημένων, των καταπιεσμένων , όπως οι μάρτυρές τους. Σε διαφορετική περίπτωση ισχύει αυτό που έγραφε ο Αντόνιο Φραγκόζο: «Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται …είναι μια καρικατούρα της εικόνας του Θεού Δημιουργού, της καλοσύνης του Πατέρα και της ευσπλαχνίας του Κυρίου».

.

ΤΗΝΟΣ: Παρουσίαση- Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες

Παρουσιάστηκε το Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 18:30 στην κατάμεστη Αίθουσα του Παλαιού Δημαρχείου

(Λεωφόρος Μεγαλόχαρης, Τήνος)

το νέο βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου

Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ’n Roll ιστορίες

Για το βιβλίο μίλησαν:

Αλέκος Ε. Φλωράκης, Δρ. Εθνολόγος-Λαογράφος, Ποιητής

Γεώργιος Δημόπουλος, Δρ. Θεολογίας

Αντώνης Μαραγκός, Συνταξιούχος δικηγόρος και πρώτος αιρετός Έπαρχος Τήνου

και ο συγγραφέας του βιβλίου Ανδρέας Αργυρόπουλος

Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησε  συζήτηση με το κοινό.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Βιβλιοπωλείο «Περί Τήνος» και τις Εκδόσεις Αρμός .

Νίκος Κοσμίδης :Άγιοι και μάρτυρες ιατροί και νοσηλευτές του 20ου αιώνα

Ολοκλήρωσα την ιστόρηση της εικόνας με αγίους και μάρτυρες ιατρούς και νοσηλευτές του 20ου αιώνα, τη μνήμη των οποίων τιμούν -χωριστά- οι διαφορετικές παραδόσεις του Χριστιανισμού. Κατά τον Μεσαίωνα, με την έλευση του «Μαύρου Θανάτου» και σε άλλες περιόδους επιδημιών, οι Χριστιανοί επικαλούνταν τους αγίους δεκατέσσερις βοηθούς (Auxiliary Saints). Σκέφτηκα να απεικονίσω άνδρες και γυναίκες του περασμένου αιώνα, οι οποίοι προσέφεραν τις ιατρικές τους υπηρεσίες στους ασθενείς σε περιόδους ειρήνης αλλά και σε περιόδους πολέμου, όπως κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και στον Ισπανικό εμφύλιο. Η ιστόρηση της εικόνας είναι μια προσευχή για όσους νοσούν από τον κορονοϊό, το ιατρικό, το νοσηλευτικό προσωπικό, και τις οικογένειές τους, αλλά και μια οικουμενική επίκληση. Αν κάτι σας αναπαύει σ’ αυτή την προσπάθεια, μπορείτε ελεύθερα να κοινοποιήσετε την εικόνα.

Τετάρτη 25 Μαρτίου
Εορτή του Ευαγγελισμού

Βιογραφικά στοιχεία των εικονιζόμενων προσώπων

Μακάριος π. Tarrés i Claret (30 Μαΐου 1905 - 31 Αυγούστου 1950)
Ισπανός ρωμαιοκαθολικός κληρικός από τη Βαρκελώνη, ο οποίος υπηρέτησε ως γιατρός στον Δημοκρατικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στους φτωχούς και ιδιαίτερα σε όσους έπασχαν από φυματίωση, ενώ ίδρυσε και κλινική για άπορους ασθενείς, την οποία αφιέρωσε στην Παναγία. Συνήθιζε να αποκαλεί το αυτοκίνητό του, «εργαλείο εργασίας», το οποίο και χρησιμοποίησε ως μέσο ευαγγελισμού.

Άγιος Richard Pampuri (2 Αυγούστου 1897 – 1 Μαΐου 1930)

Ιταλός ρωμαιοκαθολικός γιατρός και βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέλος του τάγματος των Νοσηλευτών του Αγίου Ιωάννη. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου προσέφερε στο πεδίο της μάχης τις ιατρικές του υπηρεσίες. Με τη λήξη του πολέμου, ολοκλήρωσε τις ιατρικές του σπουδές και την πρακτική του εξάσκηση, χωρίς να χρεώνει τους ασθενείς του. Έγινε μέλος του Τρίτου Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης και ίδρυσε διακονία για την περίθαλψη των φτωχών. Οι κακουχίες του πολέμου είχαν επηρεάσει την επιβαρυμένη υγεία του. Νόσησε από βρογχοπνευμονία, η οποία σε συνδυασμό με φυματίωση οδήγησαν στην πρόωρη κοίμησή του.

Άγιος Giuseppe Moscati (25 Ιουλίου 1880 – 12 Απριλίου 1927)

Ιταλός ρωμαιοκαθολικός γιατρός και καθηγητής πανεπιστημίου, με πρωτοποριακή ακαδημαϊκή έρευνα στον τομέα της βιοχημείας. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στην περιοχή της Καμπανίας κατά τη διάρκεια της έκρηξης του ηφαιστείου Vesuvius (1906), καθώς και στο ξέσπασμα της χολέρας στην πόλη της Νάπολης το 1911, αποτέλεσμα της έκτης παγκόσμιας πανδημίας χολέρας. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου δεν του επετράπη να καταταγεί, καθότι, θεωρήθηκε πιο σημαντικό να προσφέρει με τις ιατρικές του ικανότητες ως θεραπευτής. Ήταν υπεύθυνος στο Ινστιτούτο Ανατομικής Παθολογίας. Στην αίθουσα ανατομίας, είχε τοποθετήσει τον εσταυρωμένο μαζί με την επιγραφή «Ο θάνατε, εγώ θα είμαι ο θάνατός σου» (Ero mors tua, o mors), παρμένη από το βιβλίο του Προφήτη Ωσηέ. Κοιμήθηκε ειρηνικά, έχοντας ολοκληρώσει μια ακόμα ημέρα διακονίας στο νοσοκομείο.

Αγία Gianna Beretta Molla (4 Οκτωβρίου 1922 – 28 Απριλίου 1962)

Ιταλίδα ρωμαιοκαθολική παιδίατρος, η οποία βάσισε την ιατρική της εργασία πάνω στην ισχυρή πίστη της. Ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο μεταξύ των ηλικιωμένων και συνέδραμε μέσα από την κίνηση του Αγίου Vincent de Paul σε όσους είχαν ανάγκη. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης εγκυμοσύνης της οι γιατροί εντόπισαν όγκο στη μήτρα της. Παρά τις συστάσεις να προχωρήσει σε έκτρωση και υστερεκτομή, η ίδια αρνήθηκε να αφαιρέσει τη ζωή του παιδιού που κυοφορούσε. Γέννησε με καισαρική το παιδί της επτά ημέρες πριν χάσει τη ζωή της. Η κόρη της Gianna Emanuela είναι ιατρός στον τομέα της γηριατρικής.

Παθοφόρος Αλέξανδρος Schmorell του Μονάχου (16 Σεπτεμβρίου 1917 – 13 Ιουλίου 1943)

Ο Γερμανορώσος Ορθόδοξος νεομάρτυρας Αλέξανδρος, ως φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, συνέβαλε στην ίδρυση της αντιναζιστικής ομάδας του «Λευκού Ρόδου». Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, στάλθηκε με τους συμφοιτητές του στο Ανατολικό Μέτωπο. Εκεί, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στους τραυματισμένους Γερμανούς στρατιώτες και κρυφά στου ρώσους πολίτες. Έχοντας δει τη φρίκη του πολέμου και αντιλαμβανόμενοι το κακό που η ναζιστική Γερμανία είχε προκαλέσει, ίδρυσε μαζί με τον Hans Scholl την ομάδα «Λευκό Ρόδο». Σύντομα, στην ομάδα προστέθηκαν και άλλα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι αντιστασιακές προκηρύξεις τους, στις οποίες αποκήρυσσαν τον Ναζισμό μέσα από τα χριστιανικά και ανθρωπιστικά τους πιστεύω, διαδόθηκαν σε όλη τη Γερμανία. Αποτέλεσμα της δράσης τους ήταν συλληφθούν και να εκτελεστούν αρκετά από τα μέλη, μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος.

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως ο Ιατρός (14 Απριλίου 1877 – 11 Ιουνίου 1961)

Ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, έζησε την πίστη ως στοργικός σύζυγος και πατέρας, φιλάνθρωπος ιατρός, φιλομαθής επιστήμονας, αγαθός Επίσκοπος και ομολογητής κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης. Ανέπτυξε εξαιρετικό ιατρικό έργο, συνδυάζοντας τη βαθιά πιστή με την πρωτοποριακή έρευνα, όπως για παράδειγμα στον τομέα της ξενομεταμόσχευσης, δηλαδή στη μεταμόσχευση από ζώο σε άνθρωπο. Παρά τους έντονους διωγμούς και την εξορία από το Σοβιετικό καθεστώς, ζήτησε, εθελοντικά, να προσφέρει τις ιατρικές του γνώσεις κατά την περίοδο της ναζιστικής εισβολής στη Ρωσία. Το ανατέθηκε ο ρόλος του Αρχίατρου του Σοβιετικού Στρατού. Για τις αναγνωρισμένες υπηρεσίες του κατά τον Πατριωτικό Πόλεμο και τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις, τιμήθηκε το 1946 με το «Βραβείο Στάλιν». Δώρισε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων στα παιδιά που υπέφεραν από τις συνέπειες του πολέμου. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους από την πίστη ή τις πολιτικές-ιδεολογικές πεποιθήσεις τους και προσέφερε, ως ένας νέος Ανάργυρος, δωρεάν τις εξαιρετικές ιατρικές υπηρεσίες του σε καθένα που το είχε ανάγκη. Πριν πραγματοποιήσει τις εγχειρήσεις του, συνήθιζε να σταυρώνει με ιώδιο το σημείο του ασθενούς που θα χειρουργούσε.

Μάρτυς Edith Cavell (4 Δεκεμβρίου 1865 – 12 Οκτωβρίου 1915).

Η ευσεβής Αγγλικανή Βρετανίδα νοσηλεύτρια Edith Cavell από το χωρίο Swardeston κοντά στο ιστορικό Norwich, υπήρξε κόρη του Αγγλικανού ιερέα π. Frederick Cavell. Η επαγγελματική της ενασχόληση ως γκουβερνάντα και η αγάπη της να φροντίζει τους άλλους, την οδήγησαν να εκπαιδευτεί ως νοσηλεύτρια. Λόγω των ικανοτήτων της, της ζητήθηκε να ιδρύσει την πρώτη σχολή νοσηλευτριών στο Βέλγιο. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διακόνησε τους τραυματίες και των δύο πλευρών αδιακρίτως. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, βοηθώντας 200 αιχμάλωτους στρατιώτες των Συμμαχικών Δυνάμεων να δραπετεύσουν. Για τη δράση της αυτή, καταδικάστηκε σε θάνατο από Γερμανικό στρατιωτικό δικαστήριο, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για τη σωτηρία της. Πριν πεθάνει, ζήτησε και έλαβε τη Θεία Κοινωνία από τον Αγγλικανό ιερέα Αιδ. Stirling Gahan, στον οποίον εξομολογήθηκε τα παρακάτω λόγια: «Ο πατριωτισμός δεν αρκεί. Δεν πρέπει να έχω κανένα μίσος ή πικρία προς κανέναν».

Με την παράταξη του Χριστού κι'όχι της Χούντας ...στην Αμοργό!

Πρέπει να κλείνουν σαράντα χρόνια από τότε που πρωτοπήγα στην Αμοργό.Δέθηκα μαζί της ,όσο με κανένα τόπο.Στο διάστημα αυτό γνώρισα και εκτίμησα αρκετούς από τους ντόπιους.Ο Γιάννης ο Πράσινος ,είναι ένας από αυτούς.  Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τον συναντάω.Είναι Αμοργιανός Αμοργιανός, original δηλαδή  . Πριν λίγο καιρό διάβασα στην τοπική εφημερίδα  μια ιστορία για τον πατέρα του , Γιώργο Πράσινο ,που συνέβη τα χρόνια της χούντας.Τη δημοσιεύω χωρίς σχολιασμό.Είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν τον έχουν ανάγκη.

Η παράταξη του Χριστού

"Δεν θυμάμαι πριν από πόσα χρόνια με πλησίασε ένα γεροντάκι, το οποίο δεν είναι πια στη ζωή, για να μου φανερώσει ένα περιστατικό, που δεν ήξερα.

Ήταν την εποχή της δικτατορίας κι ο πατέρας υπηρετούσε ως τεχνικός υπάλληλος στον ΟΤΕ της Αμοργού. Μ΄ ένα κόκκινο μουλάρι, φορτωμένο με τα εργαλεία του από τα ξημερώματα γύριζε το νησί απ΄ άκρη σ΄ άκρη όλο τον χρόνο με κρύα, βροχές, θύελλες και ζέστες. Δεν υπήρχαν τότε δρόμοι, ούτε αυτοκίνητα σε όλα τα χωριά και έπρεπε να επισκευάζει τις βλάβες στα τηλεφωνικά δίκτυα και στα τηλέφωνα. Δεν ήθελε κανείς να στερείται αυτό το αγαθό εξαιτίας του. Επέβλεπε τα διάφορα συνεργεία, που έρχονταν για επέκταση των δικτύων, και τακτικά ναύλωνε καΐκια, για να εξυπηρετεί και τα γύρω νησάκια, το Κουφονήσι, τη Σχοινούσα, την Ηρακλειά και τη Δονούσα.

Ο διοικητής της χωροφυλακής του νησιού τού ζήτησε να βρεθούν σε ένα απόμερο σημείο, έξω από τη Χώρα της Αμοργού, για να του κάνει μια σημαντική πρόταση. Συναντήθηκαν λοιπόν ένα απόγευμα και του πρότεινε, μιας και γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλους τους Αμοργιανούς, να του δίνει πληροφορίες για τον καθένα, που θα του ζητούσε, και ως αντάλλαγμα θα του έκανε όποιες διευκολύνσεις ήθελε.

Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, του απάντησε ξερά: «Έχετε μάθει, από τότε που ήλθατε στο νησί, ότι είμαι και ψάλτης στην εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να μου ζητάτε τέτοιο πράγμα, αφού ξέρετε ότι ανήκω στην παράταξη του Χριστού;» Ο άλλος τα έχασε και δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έτσι άδοξα έληξε η συνάντηση.

Το γεροντάκι βρισκόνταν εκείνη την ώρα σ΄ ένα διπλανό χωράφι, για να ταΐσει και αρμέξει τις κατσίκες του, και, όπως ήταν κατηφορικός ο τόπος, χωρίς να τον πάρουν είδηση, κρύφτηκε πίσω από ένα τοίχο και άκουσε όλη τη συζήτηση! Πολιτικά ανήκε στην αριστερά.

Αυτά μου είπε και συμπλήρωσε πόσο πολύ τον εκτίμησε από τότε, παρόλο που δεν ανήκαν στην ίδια παράταξη, και δεν ήθελε να τα “πάρει μαζί του”. Χάρηκα πολύ με αυτά που άκουσα, όμως, επειδή τον γνώριζα καλά, έτσι υπολόγιζα πως θα συμπεριφερόταν. Στον πατέρα άρεσε η αλήθεια και ήταν τόσο ευθύς και δίκαιος, που, όταν έβλεπε πως παραβιάζονταν οι αρχές του, γινόταν έξαλλος σε τέτοιο σημείο ώστε να τον θεωρεί κανείς άξεστο.

Δεν του είπα τίποτα για το περιστατικό εκείνο, ούτε εκείνος μου ανέφερε κάτι σχετικό. Όμως, επειδή συνήθως τίποτα δεν μένει κρυφό, για κάποιο λόγο φανερώθηκε σε μένα και εγώ πάλι το κατέγραψα στη μνήμη του.

Μακάρι ο Χριστός να παραβλέψει όποια λάθη έκανε στη ζωή του και να τον κατατάξει με τους δίκαιους, αφού ανήκε συνειδητά στην παράταξή Του!"

Για το Γιώργο Ν. Πράσινο: ο γιος του Γιάννης

Σεπτέμβριος του 2019

Εκδήλωση:Η Εκκλησία κατά τη Δικτατορία 1967-1974.(video)

Η εφημερίδα Χριστιανική και οι εκδόσεις Επίκεντρο πραγματοποίησαν εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Χαράλαμπου Μ. Ανδρεόπουλου: Η Εκκλησία κατά τη Δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση, την Τετάρτη 25 Απριλίου στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. Με τον συγγραφέα συζήτησαν για το βιβλίο οι: • Ανδρέας Νανάκης, Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, καθηγητής Θεολογικής Α.Π.Θ., • Μανώλης Μηλιαράκης, Φυσικός, επίτιμος Πρόεδρος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» • Κλήμης Πυρουνάκης, Θεολόγος, συντονιστής Δικτύου Στήριξης Φυλακισμένων Γυναικών • Ανδρέας Αργυρόπουλος, Θεολόγος καθηγητής, M.Th., γυμνασιάρχης, συγγραφέας Τη συζήτηση συντόνισε ο Μανώλης Τασόγλου, μέλος της Κ.Ε. της «Χριστιανικής Δημοκρατίας».

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΡΤ-3 18-11-2018 εκπομπή Χαρά Θεού

18 Νοε 2018 – Χαρά Θεού – ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Δημοσιογραφική εβδομαδιαία επιμορφωτική εκπομπή παραγωγής ΕΡΤ3 2018 (Γ’ ΚΥΚΛΟΣ) Η Χαρά Θεού είναι μία εκπομπή για τη Χαρά της Ορθόδοξης Μαρτυρίας, για τη Χαρά της Προσφοράς, ως στάση ζωής. Τόποι και Άνθρωποι, Σύμβολα και Ιστορία, παραδείγματα καθημερινού βίου και Πνευματικής Πορείας που εμπνέουν και γεμίζουν Χαρά, στις δύσκολες για όλους μας μέρες. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: Η Χαρά Θεού συναντά τους Χάρη Ανδρεόπουλο, Ανδρέα Αργυρόπουλο και Κλήμη Πυρουνάκη και συζητά για την στάση της Εκκλησίας στα δύσκολα χρόνια της επταετίας.

Jürgen Moltmann:Η διαμαρτυρία του Θεού εναντίον του θανάτου

"Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει πίστη που να μην εδράζεται a priori στην ανάσταση του Ιησού...Χριστιανική πίστη που δεν είναι πίστη στην ανάσταση δεν είναι ούτε χριστιανική ,ούτε πίστη...η χριστιανική πίστη βλέπει στην Ανάσταση του βασανισθέντος και σταυρωθέντος υιού του ανθρώπου την έντονη διαμαρτυρία του Θεού εναντίον του θανάτου και καθενός που απεργάζεται το θάνατο και απειλεί τη ζωή".

Jürgen Moltmann

Από το βιβλίο του Νικόλαου Β. Χρονόπουλου, Η Πολιτική θεολογία και η εποχή μας ,
Αθήνα 1989