Μαρία Χατζηαποστόλου : Περιμένοντας την Ανάσταση…

Περιμένοντας την Ανάσταση…

-Τρεις ποιητικές απόπειρες υπό τη σκιά του Άδη-

«Κασσιανή…».

«Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη…».

Ποιου ανεκπλήρωτου έρωτα η σκιά σε καταδιώκει;
Στην αστραπή των νεφελών Εκείνον ψηλαφίζεις...

Eκείνον ψηλαφείς... Τον μόνον Εραστήν...

Σ’ εσένα Κασσιανή, που στην απουσία των αιώνων, στέκεις...

«Ο Έρωτας στον Άδη».

«Ἡ ζωή ἐν ταφῷ…».

Αγέρι αναστάσιμο στον ήχο της καμπάνας,

της πένθιμης, της μοναχής...

Της πασχαλιάς στον άνεμο, στον ήλιο που ανθίζει…

Έρωτας και στο θάνατο, θάνατος δε λογιέται,

του ανθρώπου ο μέγας ο καημός, τώρα που ξεπερνιέται…

Εσταυρωμένος Έρωτας, που θα ‘ρθει με τ’ αγέρι,

μες το χειμώνα το βαρύ να φέρει καλοκαίρι…

Ακέραιος και κραταιός, ήλιος μες στο σκοτάδι,

για να διαλύσει ολάκερο, συθέμελα τον Άδη…

Κι’ όταν θα έρθεις, ανοιχτούς θ’ αφήσω όλους τους δρόμους,

για να διαβείς φωτίζοντας όλους τους παρανόμους…

«Άνοιξη».

«Ὤ γλυκύ μου ἔαρ…».

Τ’ αηδόνι πάλι σιώπησε

ν’ ακούσει τη σιωπή Σου…

Κόκκινη σαν το αίμα μας

γίνηκε η κραυγή Σου…

Άνοιξη αναστάσιμη

κι’ ολόχαρη προβάλει…

Και η ροδιά πολύχρωμη

περιγελεί τον Άδη…

Θεσσαλονίκη,Μ.Παρασκευή, Άνοιξη 2012.