ΣΙΜΟΝΗ ΒΕΪΛ :για την κατάργηση των κομμάτων (εκδόσεις ΑΡΜΟΣ)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΙΜΟΝΗΣ ΒΕΪΛ

Γεννήθηκε τὸ 1909 σὲ ἑβραϊκὴ οἰκογένεια ἀγνωστικιστῶν. Ἀδελφός της ὁ σπουδαῖος μαθηματικὸς André Weil (πέθανε τὸ 1998). Σπουδάζει φιλοσοφία μὲ καθηγητὴ τὸν Ἀλαὶν καὶ ἐξαιρετικὲς ἐπιδόσεις. Μὲ τὴν προτροπὴ ἐκείνου καὶ μὲ ἄλλους μαζὶ συμφοιτητὲς προσπαθοῦν νὰ διδάξουν λογοτεχνία καὶ γενικὲς γνώσεις σὲ βιομηχανικοὺς ἐργάτες. Μετὰ τὴν École Normale Superieure διδάσκει σὲ διάφορα λύκεια. Ἀπὸ νωρὶς ἀποδείχνεται ἄνθρωπος δοσμένος μὲ πάθος στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας καὶ στὴ βίωσή της. Τὸ πάθος αὐτὸ τὴν φέρνει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἐργατόκοσμο στὴν περιοχὴ τοῦ Puy ὅπου διορίζεται. Ἡ στάση της, νὰ ἐκδηλωθεῖ ἀλληλέγγυα στὶς ἀπεργιακὲς κινητοποιήσεις ἐναντίον τῆς ἀνεργίας καὶ τῆς μείωσης τῶν ἡμερομισθίων, χαρακτηρίζεται σκανδαλώδης. Παρὰ τὴ σχέση της μὲ τὸν κομμουνιστικὸ χῶρο τὴν χαρακτηρίζει ἔντονος ἀντισταλινισμός. Τὸ 1932 ταξιδεύει στὴ Γερμανία (βλ. εἰσαγωγὴ τοῦ μεταφραστῆ). Λίγο μετὰ τὴν ἐπιστροφή της ἐγκαταλείπει προσωρινὰ τὴ σταδιοδρομία της καὶ πιάνει δουλειὰ σὲ ἐργοστάσιο. Ἡ ἐμπειρία της αὐτὴ καταγράφεται στὸ Journal de l’usine (Ἡμερολόγιο ἐργοστασίου). Προωθεῖ μὲ γραπτά της πνεῦμα εἰρήνευσης ἀνάμεσα στὰ εὐρωπαϊκὰ ἔθνη. Γιὰ λίγο παίρνει μέρος στὸν ἱσπανικὸ ἐμφύλιο. Ἡ ἐμπειρία της αὐτὴ τὴν κάνει νὰ γράψει στὸν Bernanos: «Φεύγει κανεὶς ἐθελοντὴς μὲ τὴν ἰδέα τῆς θυσίας καὶ πέφτει σ’ ἕνα πόλεμο ποὺ μοιάζει πόλεμος μισθοφόρων, μὲ πλῆθος ὠμότητες καὶ τὴν ἔννοια τοῦ σεβασμοῦ ἀπέναντι στὸν ἐχθρὸ μειωμένη». Τὸ 1937 συνεργάζεται στὸ πολιτικοοικονομικὸ περιοδικὸ Nouveaux Cahiers ὑποστηρίζοντας μιὰ γαλλογερμανικὴ οἰκονομικὴ συνεργασία. Τὴν περίοδο ἐκείνη τὸ πάθος της γιὰ τὴν ἀλήθεια τὴν στρέφει στὸν χριστιανισμὸ καὶ φτάνει νὰ μιλήσει γιὰ «μυστικὴ ἐμπειρία». Ἡ ἐπίσκεψή της στὴν Ἀσσίζη ἔπαιξε τὸ ρόλο της, καθὼς καὶ οἱ ἀκολουθίες στὸ ἀββαεῖο τοῦ Solesmes μεγαλοβδόμαδο τοῦ 1938. Ἡ σχέση της μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀποκαλύπτεται πιὸ πολὺ μετὰ τὸ θάνατό της, χάρη σὲ κείμενα ποὺ εἶχε παραδώσει στὸν δομινικανὸ ἱερωμένο J.-M. Perrin. Ἡ σπουδή της στοὺς ἀρχαίους καὶ προπαντὸς στὴν Ἰλιάδα, τοὺς τραγικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα καταγράφεται στὰ βιβλία της: La Source grecque (1953) καὶ Intuitions pre-chrétiennes (προσεχὴς ἔκδοση στὸν Ἁρμό). Στὸ πρῶτο περιλαμβάνεται καὶ τὸ κείμενο Iliade, ou le poème de la force (Ἰλιάδα, τὸ ποίημα τῆς δύναμης, μτφρ. Φέλκερ-Καμαρινέα, ἐκδ. Βιβλιοφιλία, 1984). Ἡ ἀγωνιστικότητά της, ἡ διανοητική της ὑπερδραστηριότητα, ὁ ἀσκητισμός της, ἡ προσπάθειά της νὰ μοιράζεται τὸν πόνο τῶν ἄλλων, ἡ ἀνύσταχτη μέριμνά της νὰ ἑνώσει τὴ γνώση (ἐπιστημονικὴ ἢ φιλοσοφικὴ) μὲ τὴν κάθαρση τῶν παθῶν καὶ τὴν πίστη, καθὼς καὶ οἱ μόνιμες ἡμικρανίες ποὺ τὴν βασάνιζαν ἤδη ἀπὸ τὸ 1931, τὴν κατέβαλαν. Προσβάλλεται ἀπὸ φυματίωση καὶ πεθαίνει στὸ Σανατόριο τοῦ Ashford τὸν Αὔγουστο τοῦ ’43 σὲ ἡλικία τριαντατεσσάρων ἐτῶν. Τὸ μοναδικὸ βιβλίο της ποὺ ἐκδόθηκε ὅσο ζοῦσε εἶναι: Reflexions sur les causes de la liberté et de l’oppression sociale. Τὰ Ἅπαντά της (δεκαεπτὰ τόμοι συνολικά) ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐκδίδονται στὸν Gallimard ἀπὸ τὸ 1988 καὶ ἤδη κυκλοφοροῦν οἱ ἐννέα. Ὑπάρχει ἀκόμη μία πιὸ χρηστικὴ ἔκδοση (τσέπης) στὸν ἴδιο ἐκδότη στὴ σειρὰ «Quarto» τοῦ 1999. Στὰ ἑλληνικὰ ἔχουν ἐκδοθεῖ τὰ βιβλία: Ἐκλογὴ ἀπὸ τὸ ἔργο της, μτφρ. Σ. καὶ Β. Γουνελᾶ, ἐκδ. «Μήνυμα», Ἡ βαρύτητα καὶ ἡ χάρη, μτφρ. Ἀντιγ. Βρυώνη, ἐκδ. Ἀστρολάβος/Εὐθύνη, καὶ Ἐπιστολὴ πρὸς ἕναν ἱερέα, μτφρ. Π. Ὑφαντῆς, ἐκδ. Εὐθύνη/Ἀναλόγιο