Ο" ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" και τα ανορθόδοξα μέσα του

                                                                  Γ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

                                                                  ΘΕΟΛΟΓΟΣ- ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

                                                                   ΜΕΛΟΣ Δ.Ε «ΚΑΙΡΟΥ»

Η έντυπη δημοσιογραφία στην Ελλάδα είχε ανέκαθεν τα «μαύρα» της πρόβατα. Είχε και έχει «κίτρινα» έντυπα. Είχε και έχει ημερήσια ή εβδομαδιαία φύλλα με «πικάντικο» περιεχόμενο, με σάτιρα, με «φουσκωμένες» ειδήσεις, με εντυπωσιακούς τίτλους στο εξώφυλλο, με αποκαλύψεις «ροζ» σκανδάλων.

Είχε και έχει φύλλα όπου το πραγματικά ασήμαντο αναδεικνύεται σε σημαντικό για όλους, όπου οι ανώνυμοι μεταμορφώνονται σε επώνυμους, όπου δηλώσεις παρερμηνεύονται σκοπίμως, όπου παρελαύνουν «προδοσίες», «πολιτικές μειοδοσίες», «εθνικές τραγωδίες», όπου η κινδυνολογία περισσεύει, οι εχθροί του έθνους και της πίστης παραμονεύουν, όπου όλοι μας έχουν βάλει «στο μάτι» γιατί τους ενοχλεί η παρουσία μας ανάμεσα σε τόσα έθνη στο κόσμο, όπου κάποιοι - άγνωστοι στους πολλούς αλλά πολύ γνωστοί σε όσους έχουν αναλάβει την ενημέρωσή μας – θέλουν το κακό μας και επιδιώκουν είτε τη φυσική μας εξόντωση είτε την υποβάθμισή μας, είτε την ηθική μας εξουθένωση.

Είχε και έχει δυστυχώς φύλλα όπου η διεθνώς ισχύουσα δημοσιογραφική δεοντολογία είναι κενό γράμμα, όπου η αμεροληψία και η ορθή κρίση είναι άγνωστοι όροι, ίσως επειδή απουσιάζει μόνιμα η κοινή λογική, όπου ο φανατισμός σε κάθε επίπεδο πυροδοτεί έξαλλες συμπεριφορές κατά προσώπων και θεσμών. Υπάρχουν έντυπα όπου η άλλη άποψη ποδοπατείται και περιφρονείται επειδή αντιστρατεύεται τη «γραμμή» του εντύπου και η ηθική αποτελεί διαπραγματεύσιμο είδος καθώς «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»· έντυπα όπου ασκείται ανερυθρίαστα το «άθλημα» της συκοφαντίας και της δυσφήμισης· όπου η δημόσια σπίλωση της τιμής και της υπολήψεως ανθρώπων γίνεται σκόπιμα και μεθοδικά.

Όταν η προσοχή κάποιων βρίσκεται στο «γράμμα» μόνο και όχι και στο «πνεύμα», τα πάντα μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο της «ιεράς εξέτασης» για την ανακάλυψη των νέων αιρετικών και την αποκάλυψη των σκοτεινών τους και υποχθόνιων σχεδίων, τότε οι κραυγές και τα «διαρρηγνυόμενα ιμάτια» προβάλλονται ευκαίρως-ακαίρως για να καλύψουν διαμαρτυρίες, τότε βέβαια δικαιολογούνται….η

επίμονη άρνηση στο θιγόμενο να απαντήσει έστω με λίγες λέξεις, η ένοχη σιωπή όταν αποκαλύπτεται η σκευωρία και το ψεύδος. Τότε φωτίζεται περισσότερο το σκηνικό κάθε καλοστημένης προσπάθειας παραπληροφόρησης, η οποία δήθεν υπηρετεί την αλήθεια και την αναντίρρητη πραγματικότητα.

Τότε μιλάμε για ξαναχρησιμοποιημένες μεθόδους και πρακτικές που η ιστορία τις βάφτισε με τα ονόματα εκείνων που πρώτοι τις εφάρμοσαν με ιδιαίτερη επιτυχία, βραχυπρόθεσμα όμως….γιατί η συνεχής χρήση τέτοιων πρακτικών αφυπνίζει, ευαισθητοποιεί, κινεί την αντίδραση, κατασκευάζει τον στέρεο αντίλογο, δραστηριοποιεί την υγιή σκέψη, θέτει δικλείδες ασφαλείας για τον περιορισμό ή και την απομόνωση τέτοιων φαινομένων, όπως ο Γκαιμπελισμός, ή ο Μακκαρθισμός, και την εξαφάνιση της επιρροής τους.

Όταν τελικά χρησιμοποιούνται με άλλα λόγια, τα μέσα των «υιών του σκότους» από εκείνους που αυτοπροβάλλονται ως «υιοί του φωτός», με τόση ευκολία , τότε τα μέσα αυτά είναι ανορθόδοξα και σύμφωνα με την ορολογία που ακολουθεί ο Ο.Τ είναι και αντ-ορθόδοξα. Αφού δεν υπηρετούν την καταλλαγή, τη συνεννόηση, την ειρήνη, το διάλογο με αρχές· αφού δεν συμβάλλουν στην ακρόαση της άλλης άποψης· αφού αρνούνται την αντίρρηση· αφού ενοχοποιούν και στοχοποιούν αδιακρίτως· αφού δεν σέβονται πρόσωπα και συνειδήσεις .

Στη στρατευμένη του δημοσιογραφία ο Ο.Τ δεν διστάζει στο όνομα της αλήθειας που υπερασπίζεται να εγκαλεί και Μητροπολίτες για δήθεν κακές επιλογές στις δημόσιες σχέσεις τους, και μάλιστα ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στην γενικότερη λογική του. Έτσι «θαυμάσαμε» το φαινόμενο ο εγκαλούμενος Μητροπολίτης να «απολογείται» δι’ επιστολής του στην εφημερίδα, δικαιολογούμενος για το «ατόπημά» του δηλαδή το αναφαίρετο δικαίωμα καθενός να επιλέγει τους ανθρώπους που θα συνομιλεί ή θα συναναστρέφεται μαζί τους.

Πρέπει ΤΩΡΑ να μάθουν οι άνθρωποι του Ο.Τ ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Πρέπει να αντιληφθούν ότι καθένας προσφέρει από αυτά που έχει…Όταν κάποιος απειλεί, συκοφαντεί, κατηγορεί, αλλοιώνει, αναθεματίζει, συνθηματολογώντας και κινδυνολογώντας, κάποιος άλλος διαλέγεται με ψυχραιμία, επιχειρηματολογεί, ομιλεί επωνύμως, αγαπά τη διαφάνεια, ακούει την άλλη άποψη, την αξιολογεί, αποδέχεται την καλόπιστη κριτική, προσπαθεί για τη σύνθεση. Ο Ο.Τ εξακολουθεί να αγνοεί την επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε προ αρκετών εβδομάδων ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «ΚΑΙΡΟΣ» για ψευδές και συκοφαντικό δημοσίευμά του, το οποίο υπέγραφε κάποιος «Γ. Ζ». Η σιγή του Ο.Τ παραμένει εκκωφαντική. Ούτε ένα σύντομο σημείωμα αναγνώρισης του λάθους. Τίποτε. Αντ’ αυτού εξακολουθεί να ασχημονεί, αφού φιλοξενεί άρθρα επωνύμων (βλ. φύλλο 31/12/2010), που επιτίθενται με ανοίκειο τρόπο σε μια ομάδα ανθρώπων, πλην Ελλήνων πολιτών, που κατά το Σύνταγμα και τους νόμους συνέστησαν ένα νέο Θεολογικό Σύνδεσμο, που εκφράζει μια διαφορετική άποψη με επιχειρήματα και υποστηρίζεται αυτή τη στιγμή από μερικές εκατοντάδες συναδέλφους, εκπαιδευτικούς-θεολόγους όλων των βαθμίδων. Στα κείμενα αυτά εξακολουθούν (βλ. φύλλο 31/12/2010) να ονομάζουν και να θεωρούν την ΠΕΘ ως το μόνο «επίσημο» συλλογικό όργανο των θεολόγων. Αλήθεια γνωρίζουν πόσα μέλη πραγματικά έχει; Γνωρίζουν, ότι η ΠΕΘ κατά παράβαση του καταστατικού της, δεν διαγράφει τα μέλη που καθυστερούν πέραν του έτους την συνδρομή τους αλλά εξακολουθεί να τα υπολογίζει στο δυναμικό της; Ο Ο.Τ και οι συνοδοιπόροι του θεωρούν τα μέλη του ΚΑΙΡΟΥ διασπαστές της ενότητος του θεολογικού κόσμου.Όταν η πλειοψηφία των μελών του νέου συνδέσμου δεν ήταν ενεργά μέλη της ΠΕΘ αλλά ούτε καν μέλη, πως τους ονομάζει με τόση ευκολία διασπαστές; Γνωρίζει ότι εκτός της ΠΕΘ λειτουργούν ο Σύνδεσμος Θεολόγων Μακεδονίας-Θράκης όπως και ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων; Και αυτά τα σωματεία είναι ανεπίσημα; Αυτά δεν είναι διασπαστικά;

Κάτι άλλο προφανώς συμβαίνει. Αν η ΠΕΘ και οι υποστηρικτές της ένιωθαν ότι έχουν όλο τον κόσμο με το μέρος τους, προς τι αυτή η μετωπική και εν πολλοίς αήθης επίθεση; Φοβούνται κάτι ή κρύβουν κάτι; Μήπως δεν είναι τόσο πολλοί, όσο θέλουν να δείχνουν; Μήπως οι κραυγές και οι επιθέσεις κρύβουν αδυναμία ελέγχου της κατάστασης; Κάποιος που είναι σίγουρος για την ισχύ του και την ισχύ των απόψεών του δεν καταφεύγει σε σπασμωδικές κινήσεις, δεν στοχοποιεί τους «μικρούς» και τους «ανεπίσημους».

Είναι καιρός πλέον να αντιληφθεί ο Ο.Τ και όσοι ασπάζονται με ευλάβεια τις θέσεις του αλλά δυστυχώς και τις πρακτικές του ότι οι ιεροεξεταστικές μέθοδοι έχουν παρέλθει προ πολλού· δεν είναι νοητό οι άνθρωποι που μάχονται τον Παπισμό και τα δεινά του να «υιοθετούν» τις πρακτικές του από το αλήστου μνήμης κακό παρελθόν του. Στο σύγχρονο κόσμο δεν καίνε πλέον πυρές για «αιρετικούς»· στον ορθόδοξο κόσμο δεν άναψαν ποτέ· δεν θα επιτρέψουμε να ανάψουν τώρα.

Η κοσμιότητα, η ευπρέπεια, η φιλαλήθεια, η λογική, η διάκριση, η μετριοπάθεια, η εγκράτεια , η σοβαρότητα, η ευθύνη, αποτελούν αναγνωρίσιμες αρετές μιας συγκροτημένης προσωπικότητας μα συνάμα θεμελιώδεις αρχές ενός σοβαρού, υγιούς και παραγωγικού διαλόγου. Φανταζόμαστε ότι ο Ο.Τ και οι υποστηρικτές του γνωρίζουν τη σημασία τους· ε λ π ί ζ ο υ μ ε να μάθουν επιτέλους και τη χρήση τους.