Ο Χριστός ανάμεσα στα φτωχά παιδιά

«Δεν πρέπει να αναζητούμε τον μικρό Ιησού στις όμορφες παραστάσεις των χριστουγεννιάτικων φατνών μας. Πρέπει να τον αναζητούμε ανάμεσα στα υποσιτιζόμενα παιδιά πού σήμερα πήγαν για ύπνο χωρίς να φάνε, ανάμεσα στα φτωχά παιδιά…που θα κοιμηθούν σε κατώφλια, σκεπασμένα με εφημερίδες».

Όσκαρ Ρομέρο, Αρχιεπίσκοπος του Σαλβαντόρ. 

Βαρθολομαίος ντε Λας Κάζας,ο υπερασπιστής των Ινδιάνων.

         

                                            Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου

(Σύντομη αναφορά στη ζωή και τη δράση του. Περισσότερα σε μελλοντική έντυπη δημοσίευση)

          Βρισκόμαστε στον 16ο μ. Χ. Έχει προηγηθεί η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ισπανούς. Οι κλοπές, οι λεηλασίες, οι σφαγές και τα βασανιστήρια  σε βάρος των Ινδιάνων βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Οι κατακτητές φέρονται με το χειρότερο τρόπο στους κατοίκους και καταστρέφουν τους ντόπιους πολιτισμούς. Ο Κάζας, ένας  Ρωμαιοκαθολικός Θεολόγος και κληρικός μέλος του Τάγματος των Δομινικανών, δεν διστάζει να καταγγείλει τη δράση τους  και να καταγράψει πολλά από τα εγκλήματα που διαπράττονται, στο βιβλίο του, «Η καταστροφή των Ινδιάνων».

      Στις σελίδες του συναντάμε συγκλονιστικές περιγραφές της εγκληματικής δράσης των Ισπανών κατακτητών, καθώς επίσης και της στάσης των ιεραποστόλων έναντι των Ινδιάνων. Σε όλες τις αναφορές του ο συγγραφέας δίνει στοιχεία για τον τρόπο που οι Ινδιάνοι υποδέχθηκαν τους Ισπανούς μιλώντας ξεκάθαρα για διάθεση συνεργασίας τους με τους κατακτητές. Τέτοιο ήταν το μεγαλείο της ψυχής των Ινδιάνων που «τους δέχθηκαν σαν να ήταν παιδιά της ίδιας τους της σάρκας. Άρχοντες και υπήκοοι τους εξυπηρέτησαν με πολύ στοργή και χαρά». «Τα αθώα αρνιά αναγκάστηκαν να υποστούν αυτή τη μοιρασιά και υπηρετούσαν τους Ισπανούς με όλες τους τις δυνάμεις. Λίγο ακόμα και θα τους λάτρευαν». Ο Κάζας θεωρεί τους Ισπανούς ανάξιους της αγάπης των Ινδιάνων. Κατά τη γνώμη του: «θα μπορούσαν να ιδρύσουν μεγάλες πόλεις και να ζουν σαν σε επίγειο παράδεισο». Η απληστία τους οδήγησε σε λεηλασίες, καταστροφές και σφαγές. Έδειξαν πρωτοφανή αγριότητα, άλλοτε καίγοντας τους Ινδιάνους, άλλοτε κομματιάζοντάς τους κι άλλοτε πουλώντας τους ως δούλους. 

          Ο συγγραφέας συχνά υποστηρίζει ότι δεν αναφέρει «όλα τα κακουργήματα και τις φρικτές περιπτώσεις που έγιναν εκεί και που εξακολουθούν να γίνονται» .«Αν θα όφειλα να περιγράψω με λεπτομέρειες αυτές τις ωμότητες, θα γινόταν ένα χοντρό βιβλίο που θα τρόμαζε τον κόσμο». Κατά τη εκτίμησή του μόνο στη Γουατεμάλα δολοφονήθηκαν από τους κατακτητές 4.000.000 έως 5.000.000 Ινδιάνοι σε διάστημα 15 ετών ,ενώ από τα νησιά Εσπανιόλ και Σαν Ζουάν απήγαγαν περισσότερους από 2.000.000 για να τους πουλήσουν σκλάβους.

          Ο Κάζας θεωρεί τους Ισπανούς κατακτητές κατ’ όνομα μόνο χριστιανούς «που σπρωγμένοι από τη δίψα τους για χρυσάφι, πούλησαν και πουλούν και σήμερα το Ιησού Χριστό, τον αρνιούνται, τον αποκρούουν» . Δε θα διστάσουν μάλιστα να προδώσουν και τους ίδιους τους ιεραποστόλους και με τη στάση τους έναντι των Ινδιάνων να τους οδηγήσουν στο μαρτύριο. Η επιστολή – έκκληση του επισκόπου Σάντα Μάρτα είναι αποκαλυπτική. Ο συντάκτης της ζητά επειγόντως την παρέμβαση του βασιλιά της Ισπανίας αναφερόμενος στην κτηνώδη μεταχείριση που επιβάλλουν οι κατακτητές στους ειρηνικούς Ινδιάνους. Ο ίδιος ονομάζει τους Ισπανούς «δαίμονες», όπως ακριβώς τους αποκαλούσαν και οι ιθαγενείς. Αντίθετα με τους Ισπανούς που με τη στάση τους έδειχναν ότι δεν θεωρούσαν τους Ινδιάνους ανθρώπους, για τον Κάζας και τους ιεραποστόλους οι Ινδιάνοι «είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα του Θεού και εξαγορασμένοι με το αίμα του». «Είναι άνθρωποι για τους οποίους θυσιάστηκε ο Χριστός». Ο Κάζας με ξεκάθαρο τρόπο καταφέρεται εναντίον των Ισπανών θεωρώντας ότι με τις πράξεις τους «δεν υπακούουν στη θεία εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, που προέρχεται από το νόμο και τους προφήτες».

     Την ίδια εποχή στην Ισπανία οι άνθρωποι του πνεύματος, θεολόγοι, νομικοί και φιλόσοφοι έρχονται σε αντιπαράθεση σχετικά με το ινδιάνικο ζήτημα. Ο Κάζας και οι συνοδοιπόροι του έχουν απέναντί τους νομικούς και θεολόγους που υπεραμύνονται με κάθε τρόπο των άθλιων και εγκληματικών συμπεριφορών των κατακτητών.

 Ένας από αυτούς ,ο Δομινικανός Τομάς Ορτίθ γράφοντας προς το Συμβούλιο των Ινδιών αποκαλεί τους Ινδιάνους «κτηνώδεις», «ηλίθιους», «παλαβούς» και «αγνώμονες», Προσπαθώντας να δώσει θεολογική χροιά στα όσα λέει τονίζει: «ποτέ δεν δημιούργησε ο Θεός ανθρώπους τόσο γεμάτους ηθικά ελαττώματα και κτηνωδίες, χωρίς κανένα ψήγμα καλοσύνης ή ευγένειας… Είναι απερίσκεπτοι σα γαϊδούρα κα δεν έχουν σε τίποτα να αλληλοσκοτώνονται». Περισσότερο ακραίες θέσεις από τον Ορτίθ διατυπώνει την ίδια εποχή ένας άνθρωπος των γραμμάτων και των επιστημών ο Οβιέδο που φτάνει στο σημείο να τους τοποθετήσει σε χειρότερο επίπεδο από αυτό των ζώων «κάπου προς τη μεριά των κατασκευαστικών υλικών, κάτι σαν ξύλο, σαν πέτρα ή σίδηρος – σε κάθε περίπτωση προς τα άψυχα αντικείμενα». Δεν μένει όμως μόνο εκεί ζητά τη λύση στο ζήτημα των Ινδιάνων να τη δώσει ο Θεός πιστεύοντας με ακλόνητη σιγουριά ότι «ο Θεός θα τους αποτελειώσει πολύ σύντομα».

Τα παραπάνω ντοκουμέντα που παρουσιάζουν τους Ινδιάνους ως αφελείς και ταυτόχρονα επικίνδυνους ανθρώπους. Ο πολυμαθής φιλόσοφος της εποχής Χουάν Χινές δε Σεπούλδεβα, στηριγμένος σε μια ιδεολογική παράδοση που υπεραμύνεται της ανισότητας θα χρησιμοποιήσει την αριστοτελική σκέψη παραθέτοντας αποσπάσματα από τα «Πολιτικά», για να υποστηρίξει ότι η ιεραρχία είναι η φυσική κατάσταση της κοινωνίας και όχι η ισότητα. Δέχεται ότι η ανωτερότητα εξουσιάζει την ατέλεια, η δύναμη την αδυναμία και η αρετή το ελάττωμα. Αναπτύσσοντας τη σκέψη στη συνάντηση του Βαγιαδολίδ όπου συγκρούστηκε με τον Λάς Κάζας, καταλήγει στους τέσσερις λόγους που καθιστούν έναν πόλεμο νόμιμο. Συνοπτικά υποστηρίζει ότι:

α. οι Ινδιάνοι από τη φύση τους υποτάσσονται,

β. ασκούν κανιβαλισμό,

γ. θυσιάζουν ανθρώπινα όντα και

δ. αγνοούν τη χριστιανική θρησκεία.

          Τους υποστηρικτές της παράδοσης της ανισότητας θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον 16ο αιώνα στην Ισπανία ο Κάζας και οι εκφραστές ενός θεολογικού ριζοσπαστικού ρεύματος, στηριγμένου σε βιβλικές θέσεις και σε συγκροτημένα θεολογικά επιχειρήματα. Οι αντιλήψεις του Κάζας και των ομοϊδεατών του οι οποίοι υπεραμυνόταν  της ισότητας Ισπανών και Ινδιάνων χωρίς καμιά διάκριση φαίνεται πως έχουν αρχίσει ήδη να επηρεάζουν την ισπανική αυλή και τους Πάπες της Ρώμης πολύ πριν γίνει – σύγκρουση με τον Σεπούδελβα στο Βαγιαδολίδ. Για να στηρίξουμε την άποψή μας ενδεικτικά μπορούμε να αναφερθούμε στη διαταγή του Καρόλου κατά της δουλείας, τους Νέους Νόμους του 1542, που αφορούσαν τη διακυβέρνηση των αποικιών, καθώς επίσης και τη βούλα του Πάπα, «ο Μετάρσιος Θεός» (Sublimis Deus) της 2ας Ιουνίου του 1537. Εκεί ο Πάπας Παύλος Γ΄ αναφέρει: «οι Ινδιάνοι και όλοι οι άλλοι λαοί, που θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν στο μέλλον, ακόμη και σε εποχή που θα βρίσκονται ακόμα έξω από τη χριστιανική πίστη, δεν πρέπει να αποστερούνται από την ελευθερία τους και από το χώρο όπου έχουν τα αγαθά τους. Αυτά πρέπει να τα απολαμβάνουν πλήρως και δεν πρέπει διόλου να τους μεταβάλλουν σε δούλους».

        Ο Κάζας για να υποστηρίξει τις θέσεις του στο Βαγιαδολίδ κόντρα στο Σεπούλδεβα, σε μια εποχή μάλιστα ευρύτατης αποδοχής των φιλοσοφικών ιδεών του Αριστοτέλη, τολμά να δηλώσει: «ας στείλουμε περίπατο τον Αριστοτέλη στο συγκεκριμένο ζήτημα, γιατί από το Χριστό, που είναι η αιώνια αλήθεια, έχουμε την εξής εντολή: «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ο Κάζας δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υποστηρίξει ότι η ισότητα των ανθρώπων αποτελεί την θεμελιακή αρχή της χριστιανικής πίστης. Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, και η προσβολή του κάθε ανθρώπου, αποτελεί προσβολή και για τον ίδιο το Θεό. Η χριστιανική θρησκεία για τον Κάζας δεν κάνει διακρίσεις. Η οικουμενικότητα του χριστιανικού μηνύματος είναι αδιαπραγμάτευτη. «Η χριστιανική μας θρησκεία είναι αναλλοίωτη και προσαρμόζεται σ’ όλα τα έθνη του κόσμου κι όλα εξίσου τα δέχεται κι από κανένα δεν αφαιρεί την ελευθερία του ή την κυριαρχία του ούτε του επιβάλλει καθεστώς δουλείας, με την πρόφαση ή το πρόσχημα πως είτε είναι δούλοι εκ φύσεως είτε ελεύθεροι».

       Ορισμένοι που αγνοούν τις διαφορές ιεραποστολής και προσηλυτισμού(προσπάθεια επιβολής της πίστης στον άλλο με βίαια ή δόλια μέσα) κατηγόρησαν τον Κάζας για  το δεύτερο. Αυτή η κατηγορία όμως δε φαίνεται να ευσταθεί αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας ότι ο ίδιος ο Τόντοροφ  αναφέρεται στην άποψη του Κάζας σύμφωνα με την οποία «οι Ινδιάνοι πρέπει να ασπαστούν τη χριστιανική θρησκεία, με την ελεύθερη βούλησή τους». Ο Τόντοροφ  θα υποστηρίξει ότι ο Κάζας ναι μεν υποστήριξε τους Ινδιάνους αλλά  αποδέχθηκε την αποικιοκρατική ιδεολογία του Βατικανού. Κατά την ταπεινή μας άποψη προτεραιότητα για τον Κάζας ήταν  η ιεραποστολή και όχι η στήριξη μιας αποικιοκρατικής πολιτικής. Τα κείμενα και οι επιστολές του (1515, 1516, 1531, 1535) που απευθύνονται στους ανθρώπους της ισπανικής αυλής και αναφέρονται στα περεταίρω οφέλη της Ισπανίας (κυρίως οικονομικά) με την υιοθέτηση της πολιτικής του σεβασμού των Ινδιάνων, όπως και τα κείμενά του που δέχονται την «εξουσία του Ποντίφηκα επί των απίστων», δεν στοιχειοθετούν κατηγορία προώθησης μιας αποικιοκρατικής πολιτικής, αλλά είναι κείμενα διπλωματικής τακτικής που κατανοούνται εύκολα μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας. Άλλωστε αυτό το δέχεται και ο ίδιος ο Τόντοροφ όταν λέει «δεν θέλω να υπαινιχθώ ότι ο Λας Κάζας ή οι άλλοι υπερασπιστές των Ινδιάνων έπρεπε ή και μπορούσαν να ενεργήσουν διαφορετικά».

ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ;

 

Η επιλεκτική ή ψευδής παρουσίαση ιστορικών στοιχείων δεν είναι Ιστορία , είναι προπαγάνδα. Ιδεολογική ή θρησκευτική δεν έχει σημασία, πάντως ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ είναι.

     Οι δηλώσεις Φίλη για το ρόλο της Εκκλησίας ήταν απογοητευτικές. Περίμενε κανείς  από ένα Υπουργό της Αριστεράς να γνωρίζει καλύτερα την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης . Με τον  Υπουργό Παιδείας  μπορεί να διαφωνώ ιδεολογικά αλλά εκτιμώ ότι είναι από τους πολιτικούς που είναι ενημερωμένος σε ζητήματα θεολογικού ενδιαφέροντος . Αυτός είναι και ο λόγος που μου ακούστηκαν περίεργα οι θέσεις του για τη στάση της Εκκλησίας το διάστημα της Γερμανικής κατοχής. Άγνοια  ή  ιδεολογική εμμονή;

Η αναφορά του Υπουργού στη στάση της Εκκλησίας τα χρόνια της Δικτατορίας ιστορικά δεν ήταν λάθος. Ήταν όμως εκτός τόπου και χρόνου. Ακούστηκε σαν ιδεολογική καραμέλα για όλες τις χρήσεις και κυρίως όταν μας στριμώχνουν. Ήταν ακριβώς στην ίδια λογική της Διοίκησης της Εκκλησίας. Μόλις βλέπει τα δύσκολα( κανένα οικονομικό έλεγχο, κανένα σκάνδαλο κ. λ. π.)ανεβάζει τους τόνους, πετάει την ατάκα «για την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους»(και αυτό δεν είναι λάθος ιστορικά) και «τελειώνει ο πρόλογος» που λέμε εκεί στο Βορρά.

Τη χούντα όμως κ. Υπουργέ, δεν τη στήριξε μόνο η Διοίκηση της Εκκλησίας. Ποια ήταν η στάση του λεγόμενου πνευματικού κόσμου; της πλειονότητας των δημοσιογράφων; των ακαδημαϊκών δασκάλων; των λειτουργών της δικαιοσύνης; Ξεχνάμε ότι η χούντα στηρίχθηκε και από ανθρώπους του πολιτικού κόσμου; Ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου που την υπηρέτησε ως Υπουργός δεν προέρχονταν από το χώρο του Κέντρου; Σε αυτούς όμως και σε πολλούς άλλους δεν αναφέρεται κανένας.

Οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου με σόκαραν .Αδυνατώ να πιστεύσω ότι ο ίδιος όπως και ο Σεβ. Σιατίστης κ.Παύλος θεωρούν ότι η Εκκλησία έπραξε το καθήκον της τα μαύρα χρόνια της Δικτατορίας. Παρόμοιες δηλώσεις δεν είχε κάνει κανένας Ιεράρχης στο παρελθόν. Όταν τις ακούς από ανθρώπους που εκτιμάς τη μέχρι τώρα στάση ζωής τους, τότε;;

      Ώστε « ο ρόλος της Εκκλησίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος προς την αποστολή της» Μακαριότατε; Πότε; Όταν τα πνευματικοπαίδια του Αμβρόσιου Καλαβρύτων(αλήθεια αυτός δεν είχε την πνευματική ευθύνη των ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας;) βασάνιζαν τον Παναγούλη ,τον Μουστακλή και εκατοντάδες άλλους αγνούς αγωνιστές και αγωνίστριες στα κρατητήρια της ΕΣΑ; Όταν χιλιάδες διώκονταν και εκτοπίζονταν στη Γυάρο αφήνοντας πίσω διαλυμένες και άπορες οικογένειες; Όταν η τρομοκρατία ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα;

Ναι, όταν συνέβαιναν όλα αυτά η Διοίκηση της Εκκλησίας δεν ήτα απλά απούσα, ήταν ΠΑΡΟΥΣΑ στο πλευρό των θυτών και όχι των θυμάτων της ιστορίας.

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

        Στα χρόνια της Χιτλερικής Κατοχής της πατρίδας μας υπήρχαν και κάποιοι ιεράρχες, ευτυχώς ελάχιστοι, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Η μεγάλη όμως πλειονότητα εντάχθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις και στήριξε το λαό με κάθε τρόπο. Περισσότεροι από 10 επίσκοποι και 4.000 ιερείς ήταν μέλη του Ε.Α.Μ. Αυτό ο κ. Υπουργός έπρεπε να το γνωρίζει. Αν συνυπολογίσει κανείς και αυτούς που ανήκαν στον Ε.Δ.Ε.Σ. και σε άλλες ομάδες κατανοεί πολλά πράγματα για την προσφορά της Εκκλησίας τη συγκεκριμένη περίοδο . Υπήρχαν περιοχές όπως αυτή του Βόρειου Αιγαίου(Μυτιλήνη, Χίος ,Σάμος) όπου η Εθνική Αντίσταση θα είχε πετύχει πολύ λιγότερα αν δεν είχε την στήριξη των εκεί μητροπολιτών. Αυτές οι εκτιμήσεις δεν είναι προσωπικές. Υπάρχουν στα κείμενα των ηγετικών στελεχών του Ε.Α.Μ. και ιστορικών της Αριστεράς. Ελπίζω το επόμενο διάστημα να βρεθεί χρόνος για μία εκτενή παρουσίαση της δράσης του κλήρου κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Τα στοιχεία ευτυχώς υπάρχουν και είναι πολλά.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Ξεκάθαρη προδοσία της αποστολής της Εκκλησίας και του Ευαγγελικού μηνύματος. Ταύτιση της πλειονότητας των Ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας αλλά και των εκπροσώπων των Πατριαρχείων ,πανεπιστημιακών δασκάλων, θεολογικών ενώσεων και χριστιανικών αδελφοτήτων με τους Συνταγματάρχες της Χούντας. Ελάχιστοι αυτοί που τίμησαν με την παρουσία και τους αγώνες τους τις χριστιανικές τους αρχές. Το βάρος της υπεράσπισης της Χριστιανικής Αλήθειας σήκωσαν κυρίως ο Νίκος Ψαρουδάκης με τα στελέχη της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και ο  π. Γεώργιος Πυρουνάκης. Αξιοσημείωτες δράσεις  κατά της Χούντας ανέπτυξαν : ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης, οι φοιτητές της Θεολογικής Αθήνας ,ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο παπά-Γαβαλάς από την Κρήτη και ελάχιστοι κληρικοί ακόμα.

Τέτοια ήταν η θεολογική μαυρίλα εκείνα τα χρόνια που ακόμα και η δράση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου να μπορεί να αποτιμηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος  ως προοδευτική σε σχέση με αυτή άλλων ιεραρχών αλλά και στελεχών της ακαδημαϊκής θεολογικής κοινότητας.

 Το τραγικό είναι ότι, αντί ως όφειλε, η Διοίκηση της Εκκλησίας να ζητήσει συγνώμη έφθασε στο σημείο στις μέρες μας, όχι απλά να συγκαλύπτει καταστάσεις, αλλά να υπεραμύνεται των επιλογών της .Γιατί δεν έχουμε το θάρρος και την τόλμη να πούμε: κάναμε λάθος. Η μετάνοια ,η οποία περισσεύει στα κηρύγματά μας είναι μόνο για τους άλλους;

Και κάτι που δεν έχει θιγεί. Το έγκλημα σε επίπεδο ποιμαντικής δεν  απασχόλησε την Ιεραρχία μας ποτέ. Θυμάστε τις άδειες από νέους και νέες εκκλησίες τα χρόνια μετά τη δικτατορία; Πόσες χιλιάδες νέα παιδιά εγκατέλειψαν την Εκκλησία εκείνο το διάστημα; Πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ. Δε θα δώσει λόγο κανείς γι ’αυτό;Όχι σε εμάς βέβαια…      

       Κάποιους στην Ιεραρχία τους βόλευε και τους βολεύει  να ζουν «στο συννεφάκι τους», να σφυρίζουν αδιάφορα. Η αλήθεια όμως είναι σκληρή .Μπορούμε να την κοιτάζουμε στα μάτια ή θα βολευόμαστε  στο θαυμασμό των αυλοκολάκων  και στα υποκριτικά χειροκροτήματα  των ατσαλάκωτων νονών της «θεολογικής» νύχτας; Για να παραφράσω την ασπρόμαυρη ατάκα. Ο Θεός συγχωρεί, η Ιστορία ΠΟΤΕ.

Υ. γ. Για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για στοιχεία και ντοκουμέντα σχετικά με τα ζητήματα αυτά(ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ) υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή στο blog «Η θεολογία μεσοπέλαγα» κείμενα σχετικά με την συγκεκριμένη θεματολογία καθώς επίσης και αποσπάσματα από το βιβλίο μου που έχει τον τίτλο: «Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967-74»,εκδ Ψηφίδα(Αρμός).

Όταν ο Γ.Γραμματέας της Π.Ε.Θ. εφάρμοζε το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών!!!

Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα τις συνεχείς προτροπές μελών του Δ.Σ. της Π.Ε.Θ. προς τους συναδέλφους για τη μη εφαρμογή του Νέου προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά. Αίφνης έρχεται στη μνήμη μου ότι ένας από τους πρώτους που εφάρμοσαν πιλοτικά το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών στην εκπαίδευση δεν είναι άλλος από τον Γενικό Γραμματέα της Π.Ε.Θ., κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη. Όπως ακριβώς το διαβάζετε. Ο κ. Τσαγκάρης επί ένα έτος 2012-2013,αν θυμάμαι καλά, δίδασκε σύμφωνα  το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών στο 1^Ο Γυμνάσιο της Μυτιλήνης. Καλά, επί ένα έτος δεν έβλεπε όλα όσα τώρα καταγγέλλει. Οδηγούσε τα παιδιά στην πανθρησκεία και την αθεΐα και δεν το είχε αντιληφθεί;  Όχι απλά δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ για το περιεχόμενο του, αλλά από ότι πληροφορούμαι  παρουσίασε με επιτυχία(Jesus Christ!!!!!) και μία διδακτική ενότητα ενώπιον του Σχολικού του Συμβούλου κ. Χριστόπουλου. Βεβαίως δε μου ακούστηκε περίεργο το γεγονός .Κατά  τη διάρκεια της επιμόρφωσης του για το Νέο Πρόγραμμα στο Γυμνάσιο της Φιλοθέης στην Αθήνα, όχι μόνο δεν αντέδρασε επισημαίνοντας τους «κινδύνους» αλλά εξέφρασε το θαυμασμό του για το περιεχόμενο της επιμόρφωσης. Ενθουσιώδης μάλιστα όπως είναι ο κ. Τσαγκάρης,  προσκάλεσε  ένα εκ των εισηγητών στη Μυτιλήνη για να επιμορφώσει τους συναδέλφους θεολόγους…

Τα ερωτήματα είναι απλά και σαφή. Πως καλείτε κ. Τσαγκάρη τους άλλους σε μη εφαρμογή του προγράμματος τους συναδέλφους όταν εσείς ο ίδιος υπήρξατε από τους ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ που το εφάρμοσαν ;;;

Γιατί δεν εκθέσατε τις αντιρρήσεις σας στον κ. Σύμβουλο, αλλά και στους άλλους θεολόγους συναδέλφους της Περιφέρειά σας κατά τη διάρκεια των επιμορφωτικών συναντήσεων στις οποίες ήσασταν παρών; Γιατί δεν επιχειρηματολογήσατε; Γιατί δεν καταθέσατε τις απόψεις σας;;; Και τώρα;; ψάχνετε αρνητές της εφαρμογής;; …εσείς ο πρώτος διδάξας;; ο ΠΡΟΘΥΜΟΣ;;

Από εκεί που αγαπάς, δεν έφυγες ποτέ.

Αγαπημένες,-οι συνάδελφοι,

          Σοβαροί προσωπικοί λόγοι με οδήγησαν να παραιτηθώ από τη θέση του Σχολικού Συμβούλου της Δυτικής Μακεδονίας και της Πέλλας. Η απόφαση της παραίτησης δεν ήταν χωρίς κόστος για μένα. Αναγκάζομαι να αποχωριστώ ωραίους ανθρώπους, αληθινούς φίλους, εξαιρετικούς δασκάλους,  ακούραστους συνοδοιπόρους.

Η επικοινωνία μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν συνεχής και ουσιαστική. Η σχέση μαζί σας, μια αληθινή ευλογία.

Το ήθος σας, την ειλικρίνεια, την ανοικτότητα του πνεύματος , τη διάθεση για προσφορά , την καλοσύνη , το ενδιαφέρον για τα παιδιά του σχολείου, την παιδαγωγική και επιστημονική σας συγκρότηση  σπάνια τη συναντάει κανείς. Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα μικρό απολογισμό και να αναφερθώ ενδεικτικά σε κάποιες από τις δράσεις μου το χρονικό διάστημα που  συνεργαστήκαμε.

        Πιστεύοντας ότι η θέση του Σχολικού Συμβούλου είναι στο πλευρό του μαχόμενου συναδέλφου επισκέφθηκα, κατ’επανάληψη, κατά τη διάρκεια της θητείας μου, το σύνολο των σχολείων  των Περιφερειακών Ενοτήτων Κοζάνης ,Καστοριάς, Γρεβενών, Φλώρινας και της Πέλλας. Χαιρόμουν πραγματικά βλέποντας σχεδόν σε όλα τα σχολεία την αγάπη και την εκτίμηση των μαθητών και των μαθητριών για το πρόσωπό σας. Κατά τις  επισκέψεις μου είχα  ουσιαστικές συναντήσεις συνεργασίας και με τους περισσότερους Διευθυντές και τις Διευθύντριες των σχολείων  τους οποίους και θα ήθελα  να ευχαριστήσω. 

Θεωρώντας απόλυτης προτεραιότητας το ζήτημα της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και εκτιμώντας ότι η διαρκής ανατροφοδότησή τους συμβάλλει  στην αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, οργανώσαμε περισσότερες από 40(σαράντα)  επιστημονικές ημερίδες και επιμορφωτικές συναντήσεις ,σε όλες τις πρωτεύουσες των Π.Ε. αλλά και σε μικρότερες πόλεις της Περιφέρειάς μας. Εισηγητές σε αυτές ήταν Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, Σχολικοί Σύμβουλοι, στελέχη του Ι.Ε.Π.,  και αρκετές-οί από εσάς . Το γεγονός ότι είκοσι περίπου συνάδελφοι της Δυτικής Μακεδονίας, πραγματοποίησαν εισηγήσεις υψηλού επιπέδου στις επιμορφωτικές μας συναντήσεις σημαίνει πολλά. Άξιο μνείας είναι επίσης το  ότι στις συνάξεις μας, πολλές από τις οποίες έγιναν εκτός ωραρίου, συμμετείχε το σύνολο των συναδέλφων αναλαμβάνοντας σε καιρούς χαλεπούς την κάλυψη των εξόδων μετακίνησης.

       Αυτά τα τέσσερα και πλέον χρόνια με την ιδιότητα του Προέδρου του «Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ» αλλά και με αυτή του Σχολικού Συμβούλου δραστηριοποιήθηκα έντονα σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. αλλά και άλλους συναδέλφους Σχολικούς Συμβούλους για την επίλυση των προβλημάτων του κλάδου.(Απαλλαγές, Αδιοριστία, Προγράμματα Σπουδών κ. λ. π.)  Γι’ αυτό το σκοπό   ταξίδεψα κατ’ επανάληψιν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για συναντήσεις με υπηρεσιακούς παράγοντες αλλά και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας όλων των κυβερνήσεων, τον Αρχιεπίσκοπο και τα μέλη της Ι. Συνόδου, τον Πρόεδρο και  τους Συμβούλους  του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, τις αντιπροσωπείες πολιτικών κομμάτων ,την Ο.Λ.Μ.Ε., τους Κοσμήτορες και τους Προέδρους των τμημάτων των Θεολογικών Σχολών Αθήνας και Θεσσαλονίκης, το Σύλλογο των Αδιόριστων Θεολόγων κ. λ. π. Τα γεγονότα έδειξαν ότι οι προσπάθειές μας έφεραν αποτελέσματα.

        Πραγματοποίησα εισηγήσεις  για θεολογικά και εκπαιδευτικά κυρίως ζητήματα σε αρκετές πόλεις, εντός και εκτός της Περιφέρειας ευθύνης μου, προσκεκλημένος   Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, Θεολογικών Σχολών, Μητροπόλεων, Ενοριών, Σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Επιστημονικών Συλλόγων, Θεολογικών Συνδέσμων, Συνδικαλιστικών Ενώσεων του κλάδου( Ε.Λ.Μ.Ε  Καστοριάς και Κοζάνης) κ. λ. π. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και όλους για τις προσκλήσεις και τη συνεργασία μας.      

Αγαπημένες-οι συνάδελφοι,

       Ο Ορθόδοξος θεολογικός λόγος εμπνέει, δεν είναι φοβικός ούτε μισαλλόδοξος. Οι θεολόγοι δε μπορεί να  είναι οι ουραγοί της ιστορίας, εκπρόσωποι μιας ανέραστης θρησκευτικής κακομοιριάς όπως τους θέλουν κάποιοι. Είναι άνθρωποι αγάπης, ελευθερίας και χαράς. «Χωρίς τη διακήρυξη της χαράς ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος. Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβευσε στον κόσμο και έχασε τον κόσμο όταν έχασε τη χαρά».(π. Αλεξ. Σμέμαν)  Το μάθημά μας είναι μάθημα γνώσης,  αλλά και ελεύθερης αναζήτησης. Οφείλουμε να διαλεγόμαστε με τους νέους και τις νέες σεβόμενοι απόλυτα τις ανησυχίες και τις αντιρρήσεις τους. Για να το πετύχουμε αυτό απαιτείται να είμαστε έτοιμοι να τους «ακούσουμε» αλλά και να την «ακούσουμε». Για να διαλεχθούμε  μαζί τους απαιτείται επιστημονική συγκρότηση, διάκριση, σεμνότητα, υπομονή, αλλά και αίσθηση του χιούμορ, θάρρος, μπόλικη αγάπη και το βασικότερο: ταπείνωση. Η ταπείνωση έγραφε η Simon Weil «είναι η άρνηση να υπάρξουμε έξω από το Θεό, είναι η βασίλισσα των αρετών ».Ο ρόλος μας ως δασκάλων δεν είναι να επιβάλουμε απόψεις, θέσεις ,αντιλήψεις. Οι νέοι και οι νέες δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογική καθοδήγηση, από έτοιμες «πνευματικές» συνταγές και κανόνες «ηθικής» συμπεριφοράς. Οι φθηνοί προπαγανδιστές  δεν τους αγγίζουν. Οι νέοι και οι νέες αγωνιούν, αμφισβητούν, αμφιβάλλουν. Είναι απόλυτοι, διψάνε για ΖΩΗ και καλά κάνουν, διαφορετικά θα ήταν ήδη πνευματικά νεκροί.

      Από τους νέους έχουμε να μάθουμε πολλά. «Αν δεν υπήρχαν οι νέοι στην Εκκλησία» έλεγε ο Πατριάρχης Δημήτριος «θα κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε από τη σύνεση των ενηλίκων».

Το μάθημά μας αλλά και η παιδεία γενικότερα οφείλει να οδηγεί τους νέους στην ανακάλυψη του μυστηρίου της ζωής, στην κατάκτηση της αληθινής ελευθερίας, στη μύησή τους στην παράδοση του τόπου τους και στον πολιτισμό, στη γνώση της παγκόσμιας πνευματικής κληρονομιάς. Η παιδεία  έχει λόγο ύπαρξης μόνο όταν απελευθερώνει τον άνθρωπο.

 Αγαπημένες-οι συνάδελφοι,

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου προσπάθησα με κάθε τρόπο να υπερασπιστώ την αξία και την ομορφιά του Μαθήματος των Θρησκευτικών.  Δεν γνωρίζω αν το πέτυχα. Αυτό θα το κρίνετε εσείς και η εκπαιδευτική κοινότητα.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όσα απλόχερα μου προσφέρατε και σας ζητώ συγνώμη για τις όποιες ανεπάρκειές μου.

Από εκεί που αγαπάς, δεν έφυγες ποτέ.

Ο Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας και Πέλλας( μέχρι σήμερα).

  Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

Η πολιτική δράση χριστιανών τη περίοδο της επιβολής της δικτατορίας στην Ελλάδα

Το βιβλίο του θεολόγου Ανδρέα Αργυρόπουλου αποδεικνύει κι αναδεικνύει περίτρανα, ότι την σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας, υπήρχαν χριστιανοί, που αντιστάθηκαν σθεναρά, απολύθηκαν από την μόνιμη εργασία τους, διώχθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν στην Γυάρο.

Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο θεολόγος καθηγητής Ανδρέας Αργυρόπουλος, που σημειώνει στον πρόλογό του: «Η χρεωκοπία των ιδεολογιών και η αποτυχία των κοινωνικών πολιτικών συστημάτων να δώσουν λύση στα κοινωνικά προβλήματα προκάλεσαν την στροφή των ανθρώπων στην μεταφυσική, παραμερίζοντας το ενδιαφέρον τους για την πολιτική και τις όποιες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις.

Έτσι, μεγάλο κομμάτι του κόσμου στρέφεται στην παραθρησκεία, στις αιρέσεις, καθώς επίσης και στην Ορθοδοξία. Αρκετοί θριαμβολογούν μιλώντας για τη νίκη της πίστεως κατά της αθεΐας κάνοντας ταυτόχρονα μνεία στην κατάρρευση του ¨υπαρκτού¨ σοσιαλισμού. Δεν έχουν αντιληφθεί όμως ότι πολλοί από τους επανακάμψαντες στην Εκκλησία εκλαμβάνουν τον Χριστιανισμό σαν θρησκευτικό μέγεθος με πνευματικές ή ακόμη και μαγικές προεκτάσεις. Τα όρια της δεισιδαιμονίας, των προλήψεων και της αληθινής πίστης, στις μέρες μας είναι δυσδιάκριτα.

Ο χώρος της εκκλησίας για αρκετούς είναι χώρος περισσότερο ψυχολογικής ασφάλειας και λιγότερο αγαπητικών σχέσεων. Ηθελημένα αγνοείται από πολλούς ο ιστορικός και κοινωνικός χαρακτήρας της Εκκλησίας και η παρουσία και ο ρόλος των χριστιανών σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες από παλαιότερα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Όποιος αναφέρεται σε τέτοια ζητήματα θεωρείται ¨εκτός εποχής¨, γίνεται αντικείμενο σαρκασμού και περιφρόνησης. Σ' αυτό, όπως προείπαμε, βοηθάει και η σημερινή συγκυρία. Όμως τέτοιες αντιλήψεις υπήρχαν δυστυχώς πάντοτε.

Το συγκεκριμένο θέμα δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά στο πλαίσιο των παραπάνω διαπιστώσεων. Αποτελεί μια απόπειρα διερεύνησης του ερωτήματος για τη σχέση μεταξύ Ορθοδόξου τρόπου ζωής και Πολιτικής, για τη σχέση μεταξύ Χριστιανισμού και Πολιτικής. Η επιλογή του έγινε από μια πλειάδα θεμάτων, που αφορούν την δραστηριοποίηση των χριστιανών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Τέτοια δραστηριοποίηση συναντάμε από τότε που η Εκκλησία εισέρχεται στο κεντρικό ιστορικό προσκήνιο.

Παράδειγμα αποτελεί η κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα πολλών Πατέρων της Εκκλησίας. Στον αιώνα μας γνωστή είναι η κριτική που άσκησαν χριστιανοί διανοούμενοι τόσο στον Μαρξισμό όσο και στον Καπιταλισμό, προβάλλοντας παράλληλα τις προϋποθέσεις για τη θεμελίωση μιας χριστιανικής κοινωνίας. Επίσης, ενώ είναι γνωστή η συνοδοιπορία πολλών χριστιανικών δυνάμεων με την άνοδο του Φασισμού και του Ναζισμού, υπάρχει περιορισμένη πληροφόρηση, δυστυχώς, για τους Χριστιανούς εκείνους, λαϊκούς και κληρικούς, στα μέσα του αιώνα που αντιστάθηκαν σ' αυτά τα καθεστώτα με τίμημα ακόμη και την ίδια τη ζωή τους. Λίγο γνωστή είναι επίσης και η συμμετοχή Χριστιανών στις παγκόσμιες κινητοποιήσεις του Μάη του 1968.

Η περίπτωση όμως της πολιτικής Θεολογίας σ' όλες τις μορφές της, όπως η λεγόμενη Θεολογία της Απελευθέρωσης, η Μαύρη Θεολογία, η Θεολογία της Επανάστασης, κλπ. είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό θέμα κοινωνικοπολιτικής παρέμβασης Χριστιανών που απασχόλησε τον αιώνα μας. Οι συνθήκες που επικράτησαν την τελευταία τριακονταετία στη Βόρεια και Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ασία και Νότια Αφρική (ρατσισμός, στρατιωτικές δικτατορίες, φτώχεια, εξαθλίωση, τρομοκρατία από ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις, κλπ.) δεν οδήγησαν απλά στη θεωρητική διαμόρφωση των ρευμάτων της Πολιτικής Θεολογίας, αλλά είχαν και ως συνέπεια στην πράξη το μαρτυρικό θάνατο πολλών αγωνιστών Χριστιανών από τις τάξεις λαού και κλήρου.

Σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο μπορούμε να διαπιστώσουμε απόπειρες ενός κριτικού πολιτικού λόγου και στοιχειώδους άρθρωσης ενός πολιτικού προτάγματος στις αγωνιστικές μορφές του Μακρυγιάννη, του Απόστολου Μακράκη για την ελληνική κοινωνία του 19ου αι. ή κατόπιν του Μαρίνου Αντύπα.

Όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις προθέσεις ή το τελικό αποτέλεσμα, τα πρόσωπα αυτά προσπάθησαν σε μια κριτική προοπτική να συγκεκριμενοποιήσουν μια χριστιανική κοινωνική πράξη. Περαιτέρω, πρέπει κανείς να αναφέρει τη συμμετοχή των μελών της Εκκλησίας στην Εθνική Αντίσταση, τους επίσκόπους Ηλείας Αντώνιο, Σάμου Ειρηναίο και Κοζάνης Ιωακείμ και τον ηγούμενο αντάρτη αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο - γνωστό και ως π. Ανυπόμονο - κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης

Στη συνάφεια αυτή ανήκουν, όσον αφορά τον αντιδικτατορικό αγώνα, και οι πολιτικοποιημένοι χριστιανοί - μέλη κυρίως της ¨Χριστιανικής Δημοκρατίας¨ (Χ.Δ.) με πρόεδρο το Νίκο Ψαρουδάκη κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) - τη στιγμή μάλιστα που το σύνολο σχεδόν της Διοίκησης της Εκκλησίας και των θρησκευτικών οργανώσεων είχαν ταυτιστεί ολοκληρωτικά με το δικτατορικό καθεστώς…»

Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η έρευνα και παρουσίαση της δράσης των πολιτικοποιημένων χριστιανών ενάντια στο καθεστώς της επταετούς δικτατορίας. Το όλο ζήτημα συνιστά μια ειδικότερη πτυχή του ερωτήματος για τη σχέση Ορθοδοξίας και Πολιτικής, δηλαδή της σχέσης της Εκκλησίας μ' ένα δικτατορικό καθεστώς που παρουσιάστηκε περιβεβλημένο και με χριστιανικό ένδυμα.

Το βιβλίο έχει 154 σελίδες και χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο «Εκκλησία, οργανώσεις και έντυπα κατά τη δικτατορία», γίνεται μια παρουσίαση της στάσης της Διοίκησης της Εκκλησίας αλλά και των θρησκευτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Όπως σημειώνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή, αυτό κρίθηκε απαραίτητο προκειμένου να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του εκκλησιαστικού κλίματος της εποχής, αλλά και του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος, παρά την ύπαρξη του οποίου οι Χριστιανοσοσιαλιστές επέλεξαν να αντιταχθούν στη δικτατορία.

Στο δεύτερο κεφάλαιο « Η πρώτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα των πολιτικοποιημένων χριστιανών», παρουσιάζονται οι απέλπιδες προσπάθειες του Νίκου Ψαρουδάκη, αλλά και άλλων στελεχών του κινήματος, προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αλλά και άλλους Ιεράρχες για όσα συμβαίνουν και να τους θέσουν προ των ευθυνών τους, απόπειρα που απέτυχε. Επίσης, αναφέρεται η αντίθεση του Ν. Ψαρουδάκη και της Χ.Δ. στο Σύνταγμα που πρότεινε η Δικτατορία. Στο τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο, «Δεύτερη φάση της αντιδικτατορικής δράσης των χριστιανών: Ιανουάριος 1970 - Μάρτιος 1972» και «Τρίτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα - η τελική ρήξη και ο καταλυτικός ρόλος της ¨ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ¨», γίνεται η παρουσίαση των αγώνων και της δράσης των ελλήνων Χριστιανοκοινωνιστών καθώς και των διώξεων που υπέστησαν.

Την εποχή αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται στο θεολογικό χώρο της πατρίδας μας μια πρώτη αποδοχή των θέσεων της Χ.Δ. Παράλληλα, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για τη θεολογικοπολιτική παρουσία του Κινήματος από ομάδες, κινήσεις και προσωπικότητες του εξωτερικού, που ανήκουν σε όλα τα χριστιανικά δόγματα. Το πέμπτο κεφάλαιο, «Τέταρτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα των πολιτικοποιημένων χριστιανών - ο Ψαρουδάκης στη Γυάρο - πτώσης της Δικτατορίας», αναφέρεται στην οριστική ρήξη της Χ.Δ. με το καθεστώς. Η εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ κλείνει και ο ηγέτης του Κινήματος Νίκος Ψαρουδάκης φυλακίζεται και εξορίζεται στη Γυάρο.

https://www.briefingnews.gr/kosmos/i-politiki-drasi-hristianon-ti-periodo-tis-epivolis-tis-diktatorias-stin-ellada

ΚΑΙΡΟΣ:Συνάντηση με τον κ.Χαρακόπουλο

                                                    

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στο πλαίσιο υλοποίησης απόφασης του ΔΣ για συναντήσεις με όλα τα πολιτικά κόμματα του συνταγματικού τόξου, με αρμόδιους φορείς και ενημέρωσή τους, σήμερα Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016 πραγματοποιήθηκε συνάντηση κλιμακίου του Δ.Σ. αποτελούμενο από τους Δ. Μόσχο (πρόεδρο), Α. Παναγάκη (ταμία) και Α. Αργυρόπουλο (μέλος) με τον Υπεύθυνο του Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτή κ. Μάξιμο Χαρακόπουλο. Στην μακρά και σε βάθος συζήτηση που διεξήχθη τα μέλη του ΔΣ ενημέρωσαν τον κ. Χαρακόπουλο για τη φυσιογνωμία και το ιστορικό ίδρυσης του Συλλόγου και τις απόψεις του για το μάθημα των Θρησκευτικών, τον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί γύρω από τα νέα Προγράμματα Σπουδών των Θρησκευτικών με φόντο τη γενικότερη πολιτική και εκκλησιαστική συγκυρία σήμερα, αλλά και επιμέρους κλαδικά ζητήματα, όπως η β΄ ανάθεση μαθημάτων για θεολόγους κλπ. Ο κ. Χαρακόπουλος παρακολούθησε με ενδιαφέρον τις απόψεις μας και έδειξε από την πλευρά του γνώση και ενημέρωση γύρω από τα σχετικά ζητήματα. Η αντιπροσωπεία μας του ευχήθηκε καλή δύναμη και προσφέρθηκε να επικοινωνεί μαζί του για να συνεχίσει να τον ενημερώνει για θέματα θρησκευτικής εκπαίδευσης.

Από το Δ.Σ.

         Χολαργός 27-6-2016

Π.Ε.Θ. προς τη Δικαιοσύνη:Να διαταχθεί η διάλυση του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ...(το κείμενο)