Επιτρέπει ο Χριστός να καταριέσαι;

«Κάθε μέρα είναι η ημέρα της κρίσεως» έλεγε ο "άθεος" Αλμπέρ Καμύ, θεολογώντας πολύ καλύτερα από παπάδες και από δεσποτάδες, αφού επαναλάμβανε με λόγο συγκαιρινό την απόφανση του Χριστού: «περί παντός ἀργοῦ λόγου, λόγον δώσουσι οἱ ἄνθρωποι» (Ματθ. 12, 36). Δηλαδή για κάθε περιττό και ανωφελή λόγο θα τους απαιτηθεί να δώσουν λόγο οι άνθρωποι. Και, φυσικά αυτός ο λόγος υπομνηματισμένος από τον άλλο Του λόγο, ότι θα μας μετρήσει με τον τρόπο που μετράμε και ότι δεν Τον νοιάζει αν κηρύξαμε στο όνομα Του, ή βγάλαμε δαιμόνια με το όνομα Του, αφού τελικά δεν αποφύγαμε τον κίνδυνο και κάναμε το φάρμακο φαρμάκι και φαρμακωθήκαμε γινόμενοι τελικώς εργάτες της ανομίας... εμείς οι ιεροκήρυκες!!!

Μεγάλη Παρασκευή και στην πλατεία μιας πόλης ο Δεσπότης καταριέται τον υπουργό Παιδείας για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία και τον Σύλλογο των Άθεων, που παραθέτει... «φανερό δείπνο» με κρέατα σε μέρα τέτοιας νηστείας.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;!

Α. Την παλιομοδίτικη αναβίωση αντικληρικαλιστικού αθεϊσμού στην Ελλάδα του 2016; Απονέρια του 18ου και 19ουευρωπαϊκού αιώνα. Συμπλεγματικά εκδηλώματα ανθρώπων που φωνάζουν, ότι δεν τους χωράει το ρούχο που θέλουν να επιβάλλουν στον εαυτό τους, και συγχρόνως δεν βλέπουν το αδιέξοδο. Φαινόμενα που τα γέννησε η λάθος στάση των κληρικών απέναντι στους διαφωνούντες!! Τους βαφτισμένους διαφωνούντες!! Κληρικών που δεν θέλουν να σκεφτούν ότι «κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» και αγωνιούν για τα θρησκευτικά στα σχολεία...!! Αντί να ανασκουμπωθούν στην κατήχηση των ακατήχητων βαπτισμένων που δεν είναι χριστιανοί και να έχουν μέριμνα να φωνάζουν στεντορίως εκείνο το του Τερτυλλιανού: Χριστιανός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Β. Τον... «φανερό δείπνο»; Αυτοί οι καημένοι νομίζουν ότι Μυστικός Δείπνος σημαίνει, ένα γεγονός που έγινε στα κρυφά και στα μουγγά. Δεν αντιλαμβάνονται (αυτοί δικαιολογημένα), αυτό που διαφεύγει και από πολλούς κληρικούς, ότι ο Δείπνος είναι Μυστικός ως προς την δράση του αγίου Πνεύματος και όχι ως προς τον τρόπο και τις συνθήκες! Είναι Μυστικός γιατί μόνον μυημένοι μετέχουν. (Ας αφήσουμε την μετάδοση της Θείας Λειτουργίας από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως... Ἵλεως Κύριε!).

Γ. Τον Δεσπότη, που τον πνίγει η αγανάκτηση και φαντάζεται τον εαυτό του ως Ηλία τον Θεσβίτη και μνημονεύει την σφαγή των ιερέων του (της) Βάαλ; Ξεχνάει, πνιγμένος στον εκνευριστικό θυμό του, την αλλαγή των δεδομένων ανάμεσα στη κολεκτιβιστική εβραϊκή κοινωνία και το σύγχρονο πεντανέμι, όπως επίσης και τους ρόλους. Ότι δηλαδή άλλο ο ιερέας Ηλίας της Παλαιάς Διαθήκης και άλλο ο ιερέας της Καινής Διαθήκης, πράγμα που έπρεπε να το θυμάται διαρκώς γιατί επ' αυτού την είχαν ήδη "πατήσει" και κάποιοι από τους μαθητές του Χριστού!! Όταν τους έδιωξαν, κακήν κακώς, τον Ιησού και τους μαθητές Του από την Σαμάρεια, τότε


«... οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης Του είπαν: "Κύριε, θέλεις να ζητήσουμε να κατέβει φωτιά από τον ουρανό και να τους καταστρέψει όπως έκανε και ο Ηλίας;". Εκείνος στράφηκε προς αυτούς και τους επέπληξε λέγοντας: "Δεν καταλάβατε ποιο πνεύμα κατευθύνει την ζωή σας· ο υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να καταστρέψει ανθρώπους, αλλά για να τους σώσει"» (Λουκ. 9, 52-56).

Ο Δεσπότης "ξέχασε" τίνος Πνεύματος πρέπει να είναι καθώς και την αντιστοίχιση των διακονιών και χαρισμάτων μέσα στην εκκλησία, όπως τα περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στο 12ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους:


«... 5 Έτσι και το πλήθος των χριστιανών είμαστε ένα σώμα χάρη στο Χριστό, και καθένας μας αποτελεί μέλος του σώματος, που μέλη του είναι και όλοι οι άλλοι. 6 Η χάρη του Θεού μάς έδωσε διάφορα πνευματικά χαρίσματα: Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστεώς του· 7 άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει κι ο δάσκαλος του λαού του Θεού με τη διδασκαλία 8 κι όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδερφούς, να τους στηρίζει. Αλλά κι όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους, να το κάνει με απλότητα· ο προϊστάμενος να δείχνει ζήλο για το έργο του· όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη.

9 Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. 10 Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. 11 Μην είστε οκνηροί σ’ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. 12 Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. 13 Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδερφούς. 14 Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς και όχι να τους καταριέστε» (Ρωμ. 12, 5-14).

Η διδασκαλία του Παύλου είναι έκφραση και παρουσίαση της στάσης του Χριστού επί του Σταυρού, όπου «ὑπέρ τῶν σταυρούντων παρεκάλει», γεγονός που ήταν επισφράγισμα των όσων είχε διδάξει (ο Χριστός) όντας μετά των Αποστόλων σε όλη τους την κοινή ζωή και στο τέλος των Μακαρισμών:


«38 Ξέρετε, ότι είχε δοθή η εντολή: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». 39 Μα εγώ σας λέγω: Μη κάθεσθε να βρήτε την άκρη με άνθρωπο κακό! Αλλά αν τύχει και κάποιος άνθρωπος κακός, σε ραπίσει στην δεξιά σιαγόνα, γύρισέ του και την άλλη!

40 Και αν θέλει να σε τραβήξει στο δικαστήριο διεκδικώντας να σου πάρει τον χιτώνα σου, δος του και το ιμάτιό σου. 41 Και αν ένας τέτοιος άνθρωπος θέλει να σε αγγαρεύσει ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο.

42 Καί γενικά, σε όποιον σου ζητάει κάτι, να του δίνεις· και εκείνον που θέλει να δανεισθή από σένα, να μη τον αποφεύγεις!

43 Ξέρετε, ότι έχει δοθη η εντολή: «Να αγαπάς τον πλησίον σου»· και «να μισείς τον εχθρό σου». Μα εγώ σας λέγω: Να τους αγαπάτε τους εχθρούς σας! Να λέτε καλά λόγια για εκείνους που σας κακολογούν. Να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν. Και να προσεύχεσθε για εκείνους που σας ζημιώνουν και σας κατατρέχουν. 45 Έτσι θα γίνετε υιοί του επουρανίου Πατέρα σας, που τον ήλιο Του τον ανατέλλει και για τους καλούς και για τους κακούς· και ρίχνει την βροχή Του και για τους δικαίους και για τους άδικους. 46Γιατί, αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, τι μισθό περιμένετε; Δεν το κάνουν αυτό και οι τελώνες; 47 Καί αν στο δρόμο χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι το καλό κάνετε; Και οι τελώνες δεν το κάνουν αυτό;

48 Και να το ξέρετε: Τέλειοι θα γίνετε, μόνο αν μιμηθήτε τον επουράνιο Πατέρα σας, που είναι τέλειος».(Ματθ. 5, 38-48)

Οι κληρικοί αναλαμβάνουν να είναι οι εργάτες του Αμπελώνος, όπως λέει ο Χριστός στο ευαγγέλιο. Αυτοί που έχουν την ευθύνη της φροντίδας και των άλλων αδελφών τους. Στην Εκκλησία του Χριστού όλα τα μέλη είναι βασιλείς και ιερείς, μέτοχοι των ιδιοτήτων του Χριστού, ως αδελφοί Του. Απ’ όλους αυτούς εκλέγονται κάποιοι προκειμένου να φροντίζουν, όσο ο Κύριος που αμπελώνος, σωματικά, απουσιάζει:
Να δίνουν στους αδελφούς τους «τήν τροφήν ἐν καιρῷ»·
Τους ανατίθεται «διδόναι αὐτοῖς (τοῖς ἀδελφοῖς) τό σιτομέτριον» (Λουκ. 12, 42)·
Τους υποδεικνύεται «ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων» «να στηρίζουν θεμελιακά τους πνευματικά αδύνατους» (Πράξ. 20, 35)·
«Να γίνονται τα πάντα, ώστε να βοηθήσουν να σωθούν όσοι θέλουν» (Α’ Κορ. 9, 22).

Φυσικά δεν πρέπει οι κληρικοί (αυτοί στους οποίους ανετέθει ο κλήρος μιας τέτοιας διακονίας) να ξεχνούν: i. ότι τους δόθηκε υπόδειγμα πορείας· και ii) ότι η ευθύνη της φροντίδας δεν μετακυλίεται σε ευθύνη εξουσίας. Αν κάποιος θυμηθεί την εξουσία της αφέσεως και λύσεως των αμαρτιών θα πρέπει να την θυμάται για τους χριστιανούς, φυσικά για όσους τον εμπιστεύονται και απευθύνονται σ’ αυτόν, και εφ’ όσον την βλέπει να συλλειτουργεί με το άλλο χάρισμα και δώρημα... «το πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων καί ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10, 19). Δεν χωράει μεγαλοστομία στους διακόνους της Ιεροσύνης, δεν χρειάζεται να παριστάνουμε τους «Κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων, μέσα σε ένα πηγάδι». Αυτό που μας δόθηκε πρέπει να το διακονούμε εν σιγή. «Υπάρχουν λέξεις που μοιάζουν πιο πολύ με την σιωπή παρά με λέξεις» γι' αυτό στην Λειτουργία παρακαλούμε «δός ἡμῖν λόγον ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματος ἡμῶν εἰς τό ἐπικαλεῖσθαι τήν χάριν Σου ἐπί τῶν προκειμένων δώρων».

Η όλη ιερατική διακονία έχει στόχο όχι το «ἐκτίλαι», αλλά το «καταφυτεῦσαι». Ο κληρικός αναλαμβάνει να είναι: «... ὁδηγός τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτής ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, φωστήρ ἐν κόσμῳ...».

Αυτά, είναι όλοι οι κληρικοί, αφού μία είναι η Ιεροσύνη του Χριστού και αυτής της Ιεροσύνης είναι μέτοχοι. Οι διακρίσεις βαθμών (πλήν του διακόνου για τον οποίον "μιλάει" ο προσδιορισμός του τίτλου-ονομασίας) δεν "ποσοστώνουν" σε αναλογία μετοχής την Ιεροσύνη, απλώς προσδιορίζουν αρμοδιότητες.

Επικύρωση όλων αυτών έρχεται από το ιστορικό και το θεολογικό παρελθόν της Εκκλησίας του Χριστού. Οι κληρικοί (όταν είναι υγιείς θεολογικά) υπεραμύνονται ακόμα και των αιρετικών! Όχι των αιρετικών αντιλήψεων, αλλά των φυσικών προσώπων! Ο μέγας όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης συγκρούεται με τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Ραγκαβέ υπερασπιζόμενος τους Παυλικιανούς (αιρετική γνωστικίζουσα ομάδα Καθαρών) και τους Βούλγαρους αιχμαλώτους. Οι όσιοι Νείλος της Σόρας και Παΐσιος Παροσλάβωφ υπερμαχούν των Ιουδαϊζόντων προστατεύοντας τους από διωγμούς. Και ο μέγας διδάσκαλος της Εκκλησίας άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ευρισκόμενος ο ίδιος σε εξορία, συγκεντρώνει χρήματα για εξαγορά αιχμαλώτων Ισαύρων (ειδωλολατρών). Ο ίδιος δε σχολιάζοντας τον ψαλμό 141 σε κήρυγμα στην γιορτή μάρτυρα γράφει τα εκπληκτικά:


«Δική μου συνήθεια είναι να διώκομαι και όχι να διώκω· να εκτοπίζομαι και όχι να εκτοπίζω. Όπως φέρθηκε ο Χριστός· δεν σταύρωσε, αλλά σταυρώθηκε· δεν ράπισε, αλλά ραπίστηκε. Αν μίλησα άσχημα, απόδειξέ το μου· αν μίλησα σωστά γιατί με δέρεις; (Ιω. 18, 23). Ο Κύριος της Οικουμένης απολογείται στον δούλο, ακόμα και όταν ραπίζεται στο στόμα, από το οποίο βγήκε λόγος που χαλίνωσε την θάλασσα και ανέστησε τον Λάζαρο τέσσερεις μέρες νεκρό. Αν και μπορούσε να ρίξει κεραυνό και να σείσει την γη και να παραλύσει το χέρι του δούλου τίποτε από αυτά δεν έκανε, αλλά απολογείται και φέρεται με πραότητα διδάσκοντας εσένα, που είσαι άνθρωπος, να μην αγανακτήσεις ποτέ»

Εις τον άγιο Ιερομάρτυρα Φωκά

P.G. 50, 841-842

Στον βίο του αγίου αποστόλου Κάρπου διαβάζουμε ότι αυτός ο μέγας άνθρωπος στεναχωρήθηκε πολύ γιατί ένας άθεος παρέσυρε ένα χριστιανό στο να φύγει από την Εκκλησία. Παρά το ότι ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή «πολλήν τήν δυσμένειαν καί τήν πικρίαν ἐντήξας» (γέμισε δηλαδή η καρδιά του και έπηξε μέσα της δυσαρέσκεια και πικρία), ώστε και όταν σηκώθηκε τη νύχτα να προσευχηθεί ήταν ανάστατος και δυσφορούσε και προσευχόταν λέγοντας, ότι δεν είναι δίκαιο να ζουν οι άθεοι που διαστρέφουν «τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας». Και μαρτυρεί ο ίδιος ότι έγινε μέτοχος τραγικού οράματος. Είδε τους γνωστούς του άθεους να βρίσκονται στο χείλος ενός χαοτικού ορύγματος και να τρεμοπαίζουν στο να αποφασίσουν ή όχι την πτώση, όπως τους προτεινόταν και από κάποιους που ήταν εντός του ορύγματος! Έλεγε ο Κάρπος, ότι βλέποντας κάτι τέτοιο ο ίδιος, ευχαριστιόταν πολύ σε μια προοπτική πτώσεως και αφανισμού τους, και δυσανασχετούσε γιατί δεν έπεσαν ήδη!! Και τότε ξαφνικά βλέπει τον Χριστό να απλώνει χέρι σε αυτούς τους δυστυχείς και να προσπαθεί και με τους αγγέλους τους να τους κρατήσει από τη συμφορά της πτώσεως! Και όχι μόνο αυτό, αλλά να στρέφεται προς τον Κάρπο και να του λέει: «Χτύπα με λοιπόν, Κάρπε, έτοιμος είμαι και πάλι να πάθω για τους ανθρώπους και μου είναι προσφιλές κάτι τέτοιο. Όμως εσύ πρόσεχε μήπως τέτοια διάθεση εκ μέρους σου, αλλάξει τα δεδομένα, και βρεθείς συ στο χάος και όχι μετά του Θεού και των καλών και φιλανθρώπων αγγέλων».

Η αιώνια μοίρα κάθε ανθρώπου είναι ένα απαραβίαστο μυστικό που το φυλάει ο Θεός. Ο Χριστός ακόμα και στου Ιούδα η τελευταία λέξη που απηύθυνε ήταν: "Φίλε"!! Και αυτού του καημένου η μεγαλύτερη αμαρτία δεν ήταν ότι πρόδωσε τον Χριστό, αλλά ότι αμφέβαλλε για την ευσπλαχνία του Χριστού!! Αν επέστρεφε, ο Χριστός θα τον δεχόταν, όπως δέχθηκε και τον Πέτρο.

«Στα "Κατά Ματθαῖον Πάθη" του Μπαχ υπάρχει η στιγμή που όλοι οι Απόστολοι ρωτούν τον Ιησού, "Μήτι ἐγώ, Κύριε;" Πριν μας αφήσει να ακούσουμε την απάντηση του Χριστού, ο συνθέτης –εξαλείφοντας την απόσταση μεταξύ του γεγονότος και της μνημόνευσής του– παρεμβάλλει ένα χορικό που αρχίζει μ’ αυτά τα λόγια: "Είμαι εγώ· εγώ είμαι ο προδότης! Πρέπει να κάνω επανορθώσεις για τις αμαρτίες μου". Όπως όλα τα χορικά σ’ αυτό το μουσικό έργο, κι αυτό το χορικό εκφράζει το αίσθημα του λαού που ακούει. Είναι επίσης μια πρόσκληση για μας να ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας». (R. Cantalamessa)


«Όταν τουλάχιστον κατά πρόθεσιν βρισκόμαστε στην Εκκλησία, ας είμαστε συγκαταβατικοί με εκείνους που επέλεξαν διαφορετικούς δρόμους ζωής. Αν έκαναν λάθος, τότε έχουν περισσότερο ανάγκη την προσευχή μας. Αν είναι εχθροί μας, τότε δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι λάβαμε εντολή να προσευχόμαστε γι’ αυτούς»! (C. S. Lewis, «Χριστιανισμός απλώς»)

Επιμύθιο στο όλο θέμα είναι ο λόγος του θεοφόρου πατέρα μας Σιλουανού του Αθωνίτη († 1938):


«Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς. Χωρίς την χάρη του Θεού δεν μπορούμε να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Το άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες... Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντα σας ή και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο, λέγοντας: "Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματα Σου. Λυπήσου τους πλανεμένους δούλους σου και κάλεσε τους σε μετάνοια".

Αδελφέ, αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις και μη τους καταριέσαι και θάναι τότε καλύτερα. Αν όμως κάποιος σκέφτεται κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς».

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης,)



Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού είναι η διαβεβαίωση ότι υπάρχει μια δύναμη στον κόσμο που μεταμορφώνει την πιο επονείδιστη ήττα σε θεϊκή νίκη. Γι' αυτό, για να είμαστε απελευθερωμένοι από την τυραννία της επιτυχίας, πρέπει απλώς να είμαστε πιστοί.

Δεν είμαστε δούλοι επιτυχιών και του αποτελέσματος, αλλά ζούμε κοιτώντας αυτό που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί στην πληρότητα του, αλλά μόνον ως σημείο.

http://enoriako.info/index.php?option=com_content&view=article&id=598%3A2016-05-06-21-41-23&catid=78&Itemid=491