Αγαπήσαμε,
ονειρευτήκαμε, πήραμε μέρος σε εξεγέρσεις
Κι άξαφνα
ένα πρωί, όταν ξυπνήσαμε, με μια γυναίκα δίπλα μας στο κρύο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου,
καταλάβαμε πόσο λίγο είχαμε αγαπήσει τον πλησίον.
Η
γυναίκα κοιμόταν ακόμα. Πλησίασα στον καθρέφτη και είδα πως ήμουν πάντα ξένος.
Που να πάω; Ένα τρένο αντίκρυ στο σταθμό μόλις ξεκινούσε. Έβγαλα το μαντήλι και
χαιρέτησα.
Κι
έκλαψα σα ν' αποχαιρετούσα τη ζωή μου.
Βέβαια,
θα έρθει κάποτε ο καιρός που όλα θα μαθευτούν, όμως εγώ δε θα πω τίποτα
Ας αναλάβουν
οι Γραμματείς, εγώ προτιμώ να κοιτάω με νοσταλγία το παλιό κουρείο…
Τάσος
Λειβαδίτης, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα,εκδ.Κέδρος,σελ.67
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου