Η απάντηση του Μητροπολίτη Αργολίδος στον" Κριτή της Οικουμένης" Τελεβάντο

Ναύπλιο 19 Ἰανουαρίου 2015

τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΙΑΒΙΟΥΝΤΑ Κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟ

Κύριε Τελεβάντε,

Δὲν σᾶς ἀποκαλῶ «ἀγαπητό», ὄχι ἐπειδή δὲν τὸ θέλω, ἀλλά μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴ σᾶς προσβάλλω καὶ σᾶς ἐκθέσω σὲ ὅλους ὅσους σᾶς θεωροῦν «θεματοφύλακα» καὶ διαδικτυακό ὑπερασπιστή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θεωρηθεῖ ὅτι ἔχετε ἐπικοινωνία μ᾿ ἕναν «λατινόφρονα„ καὶ «οἰκουμενιστή„ ἐπίσκοπο. Δὲν σᾶς γνωρίζω προσωπικά. Γνωρίζω ὅμως ὅτι εἴστε χειριστής τοῦ διαδικτύου καὶ εἰδικός στὸ νὰ ἀνακαλύπτετε παντοῦ ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας, ψάχνοντας ἀκόμη καὶ κάτω ἀπό τὶς πέτρες. Ἡ C.I.A., ἡ  K.G.B. καὶ ἡ ἀλήστου μνήμης ΕΣΑ, ἀλλά καὶ ὅλες οἱ παρόμοιες ὑπηρεσίες, εἶμαι σίγουρος ὅτι στὸ πρόσωπό σας θὰ ἔβρισκαν τὸν τέλειο πράκτορα.

Ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἀρκετά ὀπισθοδρομικός. Δὲν ἀσχολοῦμαι καθόλου οὔτε μὲ τοὺς Η/Υ, οὔτε μὲ τὴν τηλεόραση, δὲν ἀμφισβητῶ τὴ χρησιμότητά τους. Θεωρῶ ὁ χρόνος μας εἶναι λίγος, ἔχουμε νὰ κάνουμε τόσα πράγματα, ποὺ τὸ 24ωρο εἶναι πολύ λίγο. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ χάσιμο, οὔτε γιὰ ἐξάρτηση ἀπό τὰ σύγχρονα αὐτά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅσο καὶ νὰ μὴν τὸ πιστεύετε δὲν ξέρω οὔτε πιο κουμπί πατᾶνε γιὰ νὰ ἀνοίξει ὀ Η/Υ. Γι᾿ αὐτό συγχωρέστε με ποὺ δὲν παρακολουθῶ τὶς ὅποιες καταγγελίες σας. Κάποιοι φίλοι μόνο, μοῦ στέλνουν κατά καιρούς τὰ «βαθυστόχαστα„ κείμενά σας, συνοδευμένα μὲ σκωπτικά σχόλια … Ἔτσι λοιπόν μαθαίνω γιὰ τὶς ἀπαξιωτικές κρίσεις σας καὶ τὶς ἀπειλές σας πρὸς τὸ πρόσωπό μου.

Ἀναρωτιέμαι: τόσους ἀνθρώπους γνωρίσατε στὴ ζωή σας, δὲν βρέθηκε κάποιος νὰ σᾶς μιλήσει ἀδελφικά, νὰ σᾶς πεῖ κάτι, νὰ σᾶς προβληματίσει; Δὲν βρέθηκε κάποιος νὰ σᾶς πεῖ τὴν ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή κάτι δὲν πάει καλά! Ὅτι ἔχετε πάρει ἕναν ὀλισθηρό καὶ πλανεμένο δρόμο, ὁ ὁποίος κανείς δὲν ξέρει ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει; Λέτε ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νὰ βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ μόνον ἐσεῖς νὰ κατέχετε τὴν ἀλήθεια; Κατηγορεῖτε τὸν πάπα γιὰ τὸ ἀλάθητο. Μὰ δὲν ἔχετε καταλάβει ὅτι ἔχετε αὐτοανακηρυχθεῖ μόνος σας «πάπας″, χειρότερος ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον πάπα; Ἀλήθεια, μόνον ἐσεῖς κατέχετε τὴν ἀλήθεια καὶ κανείς ἄλλος; Ὅλοι οἱ ἄλλοι πατριάρχες, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, θεολόγοι, σύνοδοι βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ μόνον ἐσεῖς ὀρθοτομεῖτε τὸν λόγον τῆς ἀληθείας; Ἐσεῖς μόνον ἔχετε τὸ χάρισμα τῆς θεολογίας, καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὡς «μιασμένοι» ἀπό τὸ «μίασμα» τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», δὲν πρέπει νὰ ἔχουν λόγο γιὰ κανένα θέμα; Μὲ ἄλλα λόγια σὲ τὶ διαφέρετε ἀπό τὸ πάπα, ποὺ τόσο πολύ κατηγορεῖτε;

Ἔχοντες μέσα σας ἀπορρίψει καὶ καταδικάσει ὅλους τοὺς ἄλλους εἴτε κληρικούς εἴτε λαϊκούς, δὲ φοβάστε μήπως ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου ταιριάζει ἀπόλυτα, μὲ κάποιες βέβαια, παραλλαγές; «Ὁ Θεός εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, οἰκουμενιστές, λατινόφρονες, νεορθόδοξοι, νεοπατερικοί, ἀνανεωτές, βαρλααμιστές καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός».

Σκέφτομαι ὅτι στὴν Ἀμερική ὅπου ζεῖτε, σὲ μία χώρα ποὺ φημίζεται γιὰ τὶς νέες ἐφευρέσεις καὶ ἀνακαλύψεις, ἀνακαλύψατε καὶ σεῖς τὸ «ὀρθοδοξόμετρο», ἕνα ἀλάθητο φαίνεται μηχάνημα γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ μετρᾶτε τὴν ὀρθοδοξία τῶν ἄλλων! Ὅλους τοὺς βρίσκετε λειψούς στὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Κανένας δὲν ξεφεύγει ἀπ᾿ τὸ ὀρθοδοξόμετρό σας. Εἶμαι σίγουρος πὼς ἤδη ἔχετε πάρει τὴ θέση τοῦ Δίκαιου Κριτή καὶ ἔχετε καταδικάσει ὅλους ἐμᾶς στὸ αἰώνιο πῦρ τῆς κόλασης. Ἡ πύλη τοῦ παραδείσου εἶναι μόνο γιὰ σᾶς ἀνοιχτή. Ζῆστε αὐτό τὸν παράδεισο μόνος σας καὶ ἀφῆστε ὅλους ἐμᾶς στὴν κόλαση. Ὅμως νὰ ξέρετε ἡ μοναξιά εἶναι ἡ χειρότερη κόλαση!

Ἀλήθεια, ἔχετε διαβάσει στὸν Εὐεργετινό τὴν ΜΘ΄ ὑπόθεση τοῦ πρώτου τόμου καὶ τὶς Α΄ Β΄ ὑποθέσεις τοῦ τρίτου τόμου, γιὰ νὰ δεῖτε τὶ σημαίνει κατάκριση καὶ καταλαλιά καὶ τὶ ἐπιπτώσεις ἔχουν στὴν πνευματική ζωή; Κι ἐπειδή ἀρέσκεστε στὴ λέξη ἀντίχριστος, ἔχετε διαβάσει τὸ φοβερό λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτη; «’Εκεῖνος ποὺ κρίνει πρὶν ἀπό τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἀντίχριστος, γιατί ἁρπάζει τὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ»!

Μιλᾶτε γιὰ τοὺς ἄλλους εἴτε ὀρθόδοξους, εἴτε ρωμαιοκαθολικούς, εἴτε προτεστάντες, σὰν νὰ εἶναι σκουπίδια, μὲ τὴν καρδιά σας νὰ βγάζει χολή καὶ μίσος. Παντού βλέπετε ἐχθρούς, ἀντίπαλους, ἀνταγωνιστές! Ἔλεος κύριε Τελεβάντε! Ξεχάσατε λοιπόν τὴ λέξη ἀγάπη; Ἔχει χαθεῖ ἀπό τὸ λεξιλόγιό σας. Διαβᾶστε τὶ λέει ὁ Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς:

«Ἡ ἀληθινή ἀγάπη κανένα δὲν μισεῖ, κανένα δὲν ἐμπαίζει, κανένα δὲν κατακρίνει, κανένα δὲν στενοχωρεῖ, κανένα δὲν βδελύσσεται, οὔτε πιστό οὔτε ἄπιστο οὔτε ξένο οὔτε ἁμαρτωλό οὔτε πόρνο οὔτε ἀκάθαρτο. Ἀντίθετα περισσότερο ἀγαπᾶ τοὺς ἁμαρτωλούς καὶ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ἀμελεῖς. Γι᾿ αὐτούς πονᾶ καὶ πενθεῖ καὶ κλαίει. Περισσότερο συμπάσχει μὲ τοὺς κακούς καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς παρά μὲ τοὺς καλούς. Ἔτσι μιμεῖται τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τοὺς ἁμαρτωλούς κάλεσε σὲ μετάνοια τρώγοντας καὶ πίνοντας μαζί τους.

Γι᾿ αὐτό, δείχνοντας ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη, δίδαξε λέγοντας:«Γίνεσθε ἀγαθοί καὶ οἰκτίρμονες ὡς ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος» (Λουκ. στ΄36). Ἐκεῖνος βρέχει καὶ γιὰ τοὺς πονηρούς καὶ γιὰ τοὺς ἀγαθούς, ἀνατέλλει τὸν ἥλιο καὶ γιὰ τοὺς δικαίους καὶ γιὰ τοὺς ἀδίκους. Ἔτσι καὶ ὅποιος ἔχει ἀληθινή ἀγάπη ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς ἐλεεῖ, γιὰ ὅλους προσεύχεται».

Δεῖτε ἀκόμη τὶ λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος:

«Καὶ τὶ ἐστί καρδία ἐλεήμων; Καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ὀρνέων καὶ τῶν ζώων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ ὑπέρ παντός κτίσματος. Καὶ ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καὶ τῆς θεωρίας αὐτῶν ρέουσιν οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ δάκρυα. Ἐκ τῆς πολλῆς καὶ σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης τῆς συνεχούσης τὴν καρδίαν καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καρτερίας σμικρύνεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ οὐ δύναται βαστάξαι ἤ ἀκοῦσαι ἤ ἰδεῖν βλάβην τινά, ἤ λύπην μικράν ἐν τῇ κτίσει γινομένην. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὑπέρ τῶν ἀλόγων καὶ ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας καὶ ὑπέρ τῶν βλαπτόντων αὐτόν ἐν πάσῃ ὥρα εὐχήν μετά δακρύων προσφέρει, τοῦ φυλαχθῆναι αὐτούς καὶ ἱλασθῆναι αὐτοῖς· ὁμοίως καὶ ὑπέρ τῆς φύσεως τῶν ἑρπετῶν ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλεημοσύνης τῆς κινουμένης ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἀμέτρως καθ᾿ ὁμοιότητα τοῦ Θεοῦ„

Ἄς ἔλθω καὶ στὰ θέματα ποὺ μὲ ἀφοροῦν. Γράφετε στὸ ἱστολόγιό σας: «τὸν εἶχα πάρει χαμπάρι ἀπό τὴν ἀρχή τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολίδος …» Ἀλήθεια πότε μὲ γνωρίσατε κύριε Τελεβάντε; Μὲ ἔχετε δεῖ ἔστω καὶ μία φορά στὴ ζωή σας; Ἔχετε μιλήσει ποτέ μαζί μου; Μήπως εἴμαστε συμμαθητές ἀπό τὸ σχολεῖο καὶ δὲν τὸ θυμᾶμαι; Μήπως πηγαίναμε μαζί σε κάποιο φροντιστήριο; Μήπως εἴμαστε συμφοιτητές στὸ Πανεπιστήμιο; Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν δᾶς ἔχω δεῖ κατά πρόσωπο οὔτε μία φορά. Πῶς λοιπόν «μὲ πήρατε χαμπάρι»; Μήπως ἀπ᾿ τὰ βιβλία μου; Βρήκατε κάτι ἀντορθόδοξο στὶς σελίδες ποὺ ἔχω γράψει; Ἤ μήπως ἔχετε τὸ προορατικό, διορατικό, χαφιέδικο ἤ ἄλλο χάρισμα ποὺ δὲν τὸ γνωρίζω; Ρωτᾶτε ἀκόμη:«Τὸν ἔχετε δεῖ νὰ μιλήσει ποτέ γιὰ θέματα πίστεως;»Ἧλθατε ποτέ στὴν Ἀργολίδα κύριε Τελεβάντε; Καὶ ἄν ἤρθατε δὲν μὲ ἀκούσατε ποτέ νὰ κηρύττω; Σᾶς πληροφορῶ λοιπόν ὅτι κατά μέσον ὄρο κηρύττω 6-7 φορές τὴν ἑβδομάδα. Μὲ τὶς φτωχές μου δυνάμεις κατηχῶ τὸ ποίμνιο ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός. Καὶ τὰ κηρύγματά μου εἶναι κυρίως χριστοκεντρικά καὶ ἀφοροῦν τὴν πνευματική ζωή. Ἀνάλογα μὲ τὶς πνευματικές ἀνάγκες καὶ ἐλλείψεις τοῦ λαοῦ, σ᾿ αὐτά ἀνταποκρίνομαι.

Τὸ ξέρω, ἐσεῖς θὰ θέλατε σὲ ὅλα τὰ κηρύγματα νὰ κατακεραυνώνω τὸν πάπα καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ὅμως σᾶς ἐρωτῶ καὶ πάλι: Αὐτά εἶναι τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ; Πέστε μου εἰλικρινά, πιστεύετε ὅτι τὸ μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα καὶ ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος στὴν Ἀργολίδα, ἀλλά καὶ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ πάπας; Κινδυνεύει κανείς νὰ προσυλητιστεῖ στὸν παπισμό; Ἀκούσατε ἐσεῖς κανένα ὀρθόδοξο χριστιανό νὰ ἀσπάστηκε τὸν παπισμό; Ὄχι κύριε Τελεβάντε. Ἄλλα εἶναι τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ μὲ ἀπασχολοῦν ὡς ἐπίσκοπο. Οἱ ἄνθρωποι στὴ μεγάλη τους πλειοψηφία εἶναι ἀκατήχητοι, δὲν ξέρουν καλά-καλά νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους. Κατακλύζονται ἀπό δεισιδαιμονίες καὶ προλήψεις, καὶ στὰ δύσκολα προβλήματά τους τρέχουν στοὺς μάγους καὶ στοὺς ἀστρολόγους. Ὁ τρόπος ποὺ ζοῦν δυστυχῶς εἶναι πιὸ πολύ παγανιστικός παρά χριστιανικός. Λὲς καὶ βρίσκονται οἱ περισσότεροι στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. (Γιὰ σᾶς βέβαια ὅλοι αὐτοί ἀφοῦ βαπτιστοῦν ὀρθόδοξοι χριστιανοί εἶναι καὶ οὐσιαστικά ὀρθόδοξοι). Ἀφήνω τὶς ἀνατολικές θρησκεῖες ποὺ κάνουν θραύση, τοὺς χιλιαστές, τὰ ναρκωτικά, τὸν ἀλκοολισμό ποὺ καταστρέφουν γενιές νέων παιδιῶν. Ὑπάρχουν τόσα σοβαρά ποιμαντικά προβλήματα ποὺ δὲν περιγράφονται καὶ ποὺ θέλουν ἄμεση ἀντιμετώπιση καὶ σεῖς μὲ συμβουλεύετε νὰ ἀσχοληθῶ μὲ θέματα ἀπό τὰ ὁποία κανείς δὲ κινδυνεύει, οὔτε ἀγγίζουν κανένα.

Θυμᾶμαι, ἤμουν νέος φοιτητής στὴ δεκαετία τοῦ ᾿70, ὅταν ὁ οἰκουμενισμός βρισκόταν σὲ ἔξαρση καὶ κάποιοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ. Κάποιος εὐλαβής ἐπίσκοπος, ἀλλά μᾶλλον ἐκτός πραγματικότητος, ἀνέλαβε τὸν ″τιτάνιο ἀγῶνα„ νᾶ ἐνημερώσει τὸ ποίμνιό του καὶ νὰ τὸν προφυλάξει ἀπό τὸν κίνδυνο τῆς «παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ». Ἡ ἐπαρχία του ἦταν μικρή. Πήγαινε λοιπόν, στὰ χωριά τῆς ἐπαρχίας του καὶ μιλοῦσε γιὰ τὸν οἰκουμενισμό. Δὲν ὑπῆρχε ἄλλο θέμα. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν λύσει ὅλα τὰ θέματα, ἦταν, ὅπως πίστευε, βαθύτατα ὀρθόδοξοι καὶ ἀπό τὸ μόνο ποὺ κινδύνευαν ἦταν ὁ οἰκουμενισμός! Τὸν ἄκουγαν οἱ ἀγράμματοι ψαράδες, ἀγρότες, κτηνοτρόφοι καὶ νόμιζαν πῶς τοὺς μιλοῦσε κινέζικα. Στὸ τέλος ἀντέδρασαν οἱ ἄνθρωποι καὶ εἶπαν: «καλός ὁ Δεσπότης μας, ἀλλά συνεχῶς γιὰ τὸν κομμουνισμό μᾶς μιλάει!»

Ὅταν κύριε Τελεβάντε πηγαίνει ὁ στρατός σὲ μία μάχη, ὁ διοικητής μὲ τὸ ἐπιτελεῖο του, πηγαίνει πρὶν γιὰ νὰ κάνει μιὰ ἀναγνώριση καὶ χαρτογράφιση τοῦ ἐδάφους. Ἐτοιμάζει τὴ στρατηγική του, τὰ ἐπιχειρησιακά σχέδια. Ἄλλιῶς ἡ μάχη θὰ εἶναι χαμένη ἐκ τῶν προτέρων. Ἔτσι κι ἐδῶ, κύριε Τελεβάντε. Ἀλλοίμονο στὸν ποιμένα ποὺ δὲ γνωρίζει τὶς πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του καὶ δὲν ἐπικεντρώνεται σ᾿ αὐτές. Τότε θὰ μοιάζει μὲ τὸν Δόν Κιχώτη καὶ θὰ κυνηγάει ἀνεμόμυλους καὶ φαντάσματα.

Ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἀπαξιωτικές ἀναφορές σας γιὰ τὶς ἐπισκέψεις μου στὸ χάντμπωλ καὶ στὴ συναυλία, σᾶς ἀπαντῶ ὅτι εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ ἀναζητήσω τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ παντού. Προσπαθῶ νὰ εἶμαι κοντά τους ὅπου μὲ καλοῦν. Καὶ στὶς διαλέξεις, καὶ στὶς ἐκδηλώσεις, καὶ στὰ γήπεδα, καὶ στὰ σχολεῖα, καὶ στὰ νοσοκομεῖα, καὶ στὶς φυλακές καὶ στὰ στρατόπεδα. Ἔχω βαθειά τὴν πεποίθηση, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι γιὰ νὰ κάθεται στὸ γραφεῖο του καὶ νὰ ἀσχολεῖται συνεχῶς μὲ χαρτιά καὶ γραφειοκρατικές ὑποθέσεις. Δυστυχῶς θὰ τὸ κάνει καὶ αὐτό, ἀλλά ὅσο γίνεται λιγότερο. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι μόνο νὰ ντύνεται σὰ βυζαντινός αὐτοκράτορας, νὰ εὐλογεῖ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καὶ νὰ μιλάει μιὰ ξύλινη γλῶσσα ποὺ κανένα δὲν ἀγγίζει, οὔτε καὶ τὸν ἴδιο. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι μόνο νὰ βγαίνει στὴν Ὡραία Πύλη καὶ νὰ ἀπαγγέλει μὲ στόμφο τὸ «Κύριε, Κύριε …» γιατί ἴσως κάποιος ν᾿ ἀκούσει τὸν σκληρό λόγο:«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε …». Ἔχει χρέος νὰ ἀφήσει τὸ θρόνο του, νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους, νὰ γίνει «κυνηγός ψυχῶν», ὅπως συμβούλευε ὁ ἅγιος τῶν καιρῶν μας π. Ἀθανάσιος Χαμακιώτης. Γι᾿ αὐτό καὶ προσυπογράφω τὸ λόγο τοῦ πάπα Φραγκίσκου: «προτιμῶ μία ἐκκλησία καταπονημένη, πληγωμένη καὶ λερωμένη, ἐπειδή βγῆκε στους δρόμους, παρά μία ἐκκλησία ἄρρωστη ἀπό τὴν κλεισούρα καὶ τὴν ἄνεση νὰ στηρίζεται στὶς ἀσφάλειές της.

Ὀραματίζομαι μιὰ Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι Μητέρα καὶ Ποιμένας,. Οἱ λειτουργοί της πρέπει νὰ εἶναι φιλεύσπλαχναι, νὰ ἐπιφορτίζονται τὴ φροντίδα τῶν προσώπων, νὰ στέκονται στὸ πλευρό τους, ὅπως ὁ καλός Σαμαρείτης, ποὺ πλένει, καθαρίζει, παρηγορεῖ τὸν πλησίον. Αὐτό εἶναι τὸ αὐθεντικό Εὐαγγέλιο. Ὁ Θεός εἶναι πιὸ μεγάλος ἀπό τὴν ἁμαρτία. Οἱ ὀργανωτικές καὶ δομικές μεταρρυθμίσεις εἶναι δευτερεύουσες, δηλαδή ἔρχονται μετά. Ἡ πρώτη μεταρρύθμιση πρέπει νὰ εἶναι ἐκείνη τοῦ τρόπου ζωῆς μας. Οἱ λειτουργοί τοῦ εὐαγγελίου πρέπει νὰ εἶναι ἰκανοί νὰ θερμάνουν τὴν καρδιά τῶν ἀνθρώπων, νὰ συζητήσουν καὶ νὰ πορευθοῦν μαζί τους, ἀκόμα καὶ νὰ κατέβουν στὸ σκοτάδι τους, στὴ νύχτα τους, χωρίς ὅμως νὰ χαθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θέλει ποιμένες καὶ ὄχι ὑπαλλήλους. Οἱ ἐπίσκοποι, ἰδιαίτερα, πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωποι ἰκανοί νὰ ὑποστηρίξουν μὲ ὑπομονή τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν λαό Του κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴ μένει κανείς πίσω. Παράλληλα ὅμως πρέπει καὶ νὰ καθοδηγοῦν τὸ ποίμνιο, τὸ ὁποίο ὀσμίζεται καὶ ἀνακαλύπτει νέους δρόμους.

Ἀντί νὰ εἴμαστε μόνο μία Ἐκκλησία ποὺ ὑποδέχεται καὶ ἔχει ἀνοιχτές τὶς πόρτες, ἄς προσπαθήσουμε ἐπίσης νὰ εἴμαστε μία Ἐκκλησία ποὺ βρίσκει νέους δρόμους, ποὺ εἶναι ἰκανή νὰ βγεῖ ἀπό τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ πάει πρὸς αὐτόν ποὺ δὲν τὴν πλησιάζει, πρὸς αὐτόν ποὺ ἔφυγε ἤ ποὺ εἶναι ἀδιάφορος. Ὁρισμένες φορές, ἐκεῖνος ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν Ἐκκλησία τὸ ἔκανε γιὰ λόγους ποὺ, ἄν τοὺς καταλάβουμε καὶ τοὺς ἀξιολογήσουμε σωστά, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ ἐπιστροφή. Ἀλλά χρειάζεται τόλμη, θάρρος».

Μὲ κατηγορεῖτε ἀκόμη γιατί «ἔπαιξα πίνγκ-πόνγκ». Πράγματι ἔτσι εἶναι. Καὶ αὐτό συνέβη στὰ ἐγκαίνια τοῦ Κέντρου Νεότητος Ἄργους, ὅπως καὶ τὸ ἀντίστοιχο στὸ Ναύπλιο. Εἶμαι ἰδιαίτερα χαρούμενος κι εὐχαριστῶ τοὺς συνεργάτες μου, ποὺ μὲ τὴ βοήθειά τους δημιουργήσαμε δύο ὄμορφα στέκια γιὰ τὰ νέα παιδιά. Δὲν εἶναι βέβαια πρωτόγνωρο, ἀφοῦ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν παρόμοια καὶ πολύ καλύτερα. Δυστυχῶς ὁ χρόνος δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ τὰ ἐπισκέπτομαι. Ὅμως, κύριε Τελεβάντε, θὰ προτιμοῦσα νὰ παίζω πίνγκ-πόνγκ μὲ τὰ παιδιά καὶ νὰ μὲ αἰσθάνονται κοντά τους, παρά νὰ «παίζω» στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ βρίσκω καὶ νὰ ἀνακαλύπτω ἐχθρούς τῆς ἀληθείας. Ἄν ἐσᾶς σᾶς ἐκφράζει τὸ διαδίκτυο, ἄν εἶστε ἐρωτευμένος καὶ ἐξαρτημένος ἀπό τὴν Η/Υ, μὲ γειά σας μὲ χαρά σας. Ἐλεύθερος εἶστε. Ἀναρωτιέμαι βέβαια πότε βρίσκετε χρόνο νὰ πεῖτε ἕνα «Κύριε ἐλέησον», νὰ προσευχηθεῖτε λίγο, νὰ διαβάσετε ἕνα βιβλίο γιὰ νὰ ἠρεμήσει λίγο ἡ ψυχή σας.

Διαβάστε λίγο τὶ λέει καὶ ὁ π. Παΐσιος:

-    Νὰ ἀποφεύγονται τὰ ἄκρα· μὲ τὰ ἄκρα δὲν λύνονται τὰ θέματα. Βλέπαμε παλιά, ὁ μπακάλης ἔβαζε λίγο-λίγο μὲ τὴν σέσουλα στὴν ζυγαριά, καὶ ἔτσι ἔβρισκε τὴν ἀκρίβεια καὶ ἰσορροποῦσε καὶ ἡ ζυγαριά. Δηλαδή δὲν ἔβαζε ἀπότομα πολύ, οὔτε ἀφαιροῦσε ἀπότομα πολύ. Τὰ δύο ἄκρα πάντα ταλαιπωροῦν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ οἱ ἴδιοι ποὺ τὰ κρατοῦν ταλαιπωροῦνται, γιατί τὰ δύο ἄκρα συνήθως καρφώνουν… Εἶναι σὰν νὰ κρατάη τὸ ἕνα ἄκρο διαμονισμένος, ὅταν ἔχη ἀναίδεια πνευματική (περιφρόνηση γιὰ ὅλα), καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο σὰν νὰ κρατάη τρελλός, ὅταν ἔχη μωρό ζῆλο μὲ στενοκεφαλιά. Ἕνας πνευματικά ἀναιδής δηλαδή μὲ ἕναν ζηλωτή, ποὺ ἔχη μωρό ζῆλο, ποτέ δὲν συμφωνοῦν, ἄλλά τρώγονται καὶ χρυπιοῦνται, γιατί καὶ οἱ δύο στεροῦνται τὴν θεία Χάρη. Τότε – Θεός φυλάξοι! – μπορεῖ νὰ χτυπιοῦνται συνέχεια τὰ δύο ἄκρα καὶ «ἄκρη νὰ μὴν τοὺς βρίσκη» κανείς. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ λυγίσουν τὰ δύο αὐτά ἄκρα, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν – νὰ ὁμονοήσουν -, θὰ στεφανωθοῦν ἀπό τὸν Χριστό. μὲ δύο ἀμάραντα στεφάνια.

 Δὲν εἶναι εἰλικρινής καὶ εὐθύς ἐκεῖνος ποὺ λέει κατά πρόσωπο τὴν ἀλήθεια οὔτε ἐκεῖνος ποὺ τὴν δημοσιεύει, ἀλλά ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀγάπη καὶ ἀληθινή ζωή καὶ μιλάει μὲ διάκριση, ὅταν πρέπει, καὶ λέει ἐκεῖνα ποὺ πρέπει στὴν πρέπουσα ὥρα.

Ἐκεῖνοι ποὺ ἐλέγχουν μὲ ἀδιακρισία ἔχουν πνευματική σκότιση καὶ κακία καὶ βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους δυστυχῶς σὰν κούτσουρα. Καὶ ἐνῶ τοὺς πελεκᾶνε ἀλύπητα καὶ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι, αὐτοί χαίρονται γιὰ τὸ τετραγώνισμα ποὺ τοὺς κάνου, γιὰ τὸν κυβισμό»!

Ἀναρωτιέμαι κύριε Τελεβάντε, ἄν θὰ εἴχατε γεννηθεῖ στὴ Βραζιλία, στὶς Φιλιππίνες, στὴν Ἰσπανία, τὶ θὰ κάνατε τώρα;  Δὲν ἀμφιβάλω ὅτι θὰ λέγατε τὰ ἴδια γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους. Καὶ ἄν –Θεός φυλάξοι- εἴχατε γεννηθεῖ στὸ Ἰραν, τώρα θὰ κόβατε κεφάλια. Δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ ἕνας τέτοιος φανατισμένος χαρακτῆρας νὰ ἔχει μία διαφορετική συμπεριφορά.

Δὲν βλέπετε τίποτα καλό στὸ δυτικό κόσμο; Ὅλα στραβά καὶ ἀνάποδα; Πόσοι καὶ ποιοὶ ὀρθόδοξοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν πατερικῶν ἔργων; Ἄν δὲν ἦταν οἱ ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί θὰ γνωρίζαμε σήμερα τοὺς περισσότερους πατέρες; Ἡ περίφημη σειρά τοῦ Migne ἀπό ποὺ προέρχεται; Ὁ Migne δὲν ἦταν ἕνας ρωμαιοκαθολικός παπᾶς; Θὰ ἀπορρίψετε καὶ αὐτό τὸ μνημειώδες ἔργο γιατί προέρχεται ἀπό ἕνα παπικό; Ποιος ἐξέδωσε π.χ. τὰ ἔργα τοῦ Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου ἀλλά καὶ τόσων ἀλλων; Ὀρθόδοξος καθηγητής τὴς πατρολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν διακήρυττε ὅτι ὁ ἅγ. Συμεών ἦταν ἕνας συναισθηματικός καὶ ρομαντικός τύπος καὶ ὅ,τι γράφει εἶναι καρπός τοῦ συναισθηματισμοῦ του. Εὐτυχῶς ποὺ δὲν τὸν ἄκουσαν οἱ ρωμαιοκαθολικοί καὶ ἔχουμε σήμερα στὴ γλῶσσα μας τὰ ἔργα του. Ὅμως, πεῖτε μου τελικά ποιός ἦταν πιὸ ὀρθόδοξος; Ὁ καθηγητής μας ἤ οἱ ρωμαιοκαθολικοί ἐκδότες; Πῶς μπορεῖτε νὰ διαγράφετε ὅλον αὐτόν τὸν ἄνθρώπινο μόχθο ὥστε  νὰ ἔχουμε καὶ μεῖς σήμερα αὐτό τὸ μεγάλο θησαυρό. Μόλις τὶς τελευταίες δεκαετίες, τελευταῖοι καὶ καταϊδρωμένοι προσπαθήσαμε καὶ μεῖς στὴν Ἑλλάδα νὰ ἐκδώσουμε κάποια πατερικά ἔργα.

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ πάπα Φραγκίσκου, ἔχω νὰ καταθέσω τὰ ἐξῆς:

Δὲν ἔχω ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη μου καὶ γι᾿ αὐτό δὲ φοβᾶμαι νὰ διαλεχθῶ μὲ κάποιον ἄλλο ἄνθρωπο ποὺ βλέπει ἀλλιώτικα τὰ πράγματα. Δὲν φοβᾶμαι νὰ διαλεχθῶ οὔτε καὶ μὲ τὸν μεγαλύτερο ἄθεο, γιατὶ πιστεύω στὸ διάλογο καὶ στὴν ἐπικοινωνία. Καὶ κυρίως δὲν θεωρῶ προδοσία τῆς πίστης μου τὸ ν᾿ ἀναγνωρίσω ὅ,τι καλό ἔχει ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος. Μ᾿ ἕναν μόνο τύπο ἀνθρώπου δυσκολεύομαι νὰ ἐπικοινωνήσω: μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀνοηταίνει ἐκουσίως. Ἔχεις τότε νὰ ἀντιμετωπίσεις ἕναν δικτάτορα ποὺ τὰ ξέρει ὅλα καὶ μιλάει γιὰ ὅλα. Κάθε προσπάθεια διαλόγου ἀποβαίνει μάταιη. Καὶ ἄν αὐτό συνδυάζεται μὲ φανατισμό καὶ μικρή ἤ μεγάλη ψυχοπαθολογία, τότε τὸ μεῖγμα ἀποβαίνει ἐκρηκτικό. Καὶ ἀκόμη περισσότερο ἄν κάποιος φαντασιώνεται ὅτι ἀνήκει κὰι αὐτός στὴ χορεία τῶν ὁμολογητῶν τότε ἄντε νὰ κάνεις διάλογο. Εἶναι οἱ ἄκαπνοι καλοπερασάκηδες ποὺ μέσα ἀπό τὸ βάλτο τοῦ διαδικτύου πουλᾶνε ὀρθοδοξία καὶ ἀσχολοῦνται καθημερινά περί ὄνου σκιᾶς ἀνακαλύπτοντας προδοσία καὶ παρεκκλίσεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν, ἔχοντας χάσει κάθε αἴσθηση τῆς πραγματικῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ ζωῆς. Τόσα πράγματα ἔχουν στηριχτεῖ σὲ μύθους, σὲ ἀναλήθειες καὶ ἀνακρίβειες. Πρὶν ἀπό λίγες μέρες κάποια νέα κοπέλα ἀπό τὴ νεανική σύναξη τοῦ Ἄργους καλοπροαίρετα μὲ ρώτησε: «Πῶς παρεβρεθήκατε σὲ μία ἐκδήλωση γιὰ τὸν πάπα; Δὲν εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου; Δὲν ἔλεγε ὅ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος καὶ αὐτόν νὰ καταρρᾶσθε;» Ἡ νέα ἐπανέλαβε μία φράση ποὺ, ὑποτίθεται τὴν εἶπε ὁ ἅγ. Κοσμᾶς. Καὶ πάνω σ᾿ αὐτή τὴ φράση στηρίχτηκαν πλῆθος συγχρόνων ἀντιπαπικῶν. Καὶ συνεχῶς αὐτή ἡ φράση ἀναπαράγεται δεκαετίες τώρα. Εὐτυχῶς ὅμως, ποὺ ἕνας σοβαρός ἐπιστήμονας καὶ ἐρευνητής, ὁ κ. Ἰ. Μενοῦνος, ποὺ ἀσχολήθηκε χρόνια μὲ τὸν ἁγιο Κοσμᾶ καὶ τὶς διδαχές του, ἀπέδειξε ὅτι αὐτή ἡ φράση δὲν ὑπάρχει. Εἶναι παρέμβλητη. Προσθήκη κάποιας εὐσεβοῦς ἀλλά φανατικῆς χειρός. Γράφει ὁ κ. Μενοῦνος: «Ἡ φράση αὐτή ἦταν λόγος τοῦ Κωλέττη, καὶ ὄχι τοῦ ἅγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος σὲ καμιά ἄλλη ἀπό τὶς προφητεῖες του δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὸν πάπα. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι οὔτε στὶς διδαχές του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀσχολήθηκε μὲ τὶς διδασκαλίες ἤ τὰ ἔργα τῶν παπῶν». Γιατί; Γιατί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς γνώριζε πολύ καλά ὅτι στὰ μέρη ποὺ περιόδευε δὲν ὑπῆρχε κίνδυνος παπικοῦ προσηλυτισμοῦ. Τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἦταν ἤ ἄγνοια, ἡ ἠθική κατάπτωση τοῦ ἀγράμματου λαοῦ, οἱ συνεχεῖς ἐξισλαμισμοί.

Θέλετε νὰ πάμε καὶ λίγο μακρύτερα; Στὸ γνωστό γιὰ τοὺς ἀντιδυτικούς ἀγῶνες του, τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό. Ὁλοι τὸν ἐπαινοῦν ποὺ δὲν ὑπέγραψε τὴν Ἕνωση καὶ πολύ καλά ἔκανε ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις. Ὅμως, ὁ ἅγιος Μᾶρκος δὲν ἀρνήθηκε τὸ διάλογο, δὲν ἀρνήθηκε νὰ πάει στὶς συνόδους Φεράρας-Φλωρεντίας. Ἴσως ἄν ζούσατε τότε θὰ τὸν κατηγορούσατε ποὺ τόλμησε νὰ πάει στὸν «ἀντίχριστο πάπα». Ἔχετε διαβάσει τὸ λόγο τοῦ ἁγ. Μάρκου πρὸς τὸν τότε πάπα Ρώμης; Σᾶς μεταφέρω ἐλάχιστα αποσπάσματα.

«Ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους».

«Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια· σήμερον αἱ νοηταί ἀκτῖνες τοῦ τῆς εἰρήνης Ἡλίου τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ προαναγγέλουσι· σήμερον τὰ τοῦ Δεσποτικοῦ σώματος μέλη, πολλοῖς πρότερον χρόνοις διεσπαρμένα τε καὶ ἐῤῥηγμένα, πρὸς τὴν ἕνωσιν ἀλλήλων ἐπείγεται· οὐ γὰρ ἀνέχεται ἡ κεφαλή πάντων Χριστός ὁ Θεός ἐφιστάναι διηρημένῳ τῷ σώματι, οὐδέ τὸν τῆς ἀγάπης δεσμόν ἐξ ἡμῶν ἀνηρῆσθαι παντάπασιν ἡ ἀγάπη βούλεται· διὰ τοῦτο ἐξήγειρέ σε τὸν τῶν Ἱερέων αὐτοῦ πρωτεύοντα πρὸς τὴν ἡμετέραν ταύτην κλῆσιν καὶ τὸν εὐσεβέστατον ἡμῶν Βασιλέα πρὸς τὴν σὴν ὑπακοήν διανέστησε καὶ τὸν ἁγιώτατον Ποιμένα καὶ Πατριάρχην, γήρως ἐπιλαθέσθαι καὶ ἀσθενείας μακρᾶς παρεσκεύασε καὶ ἡμᾶς τοὺς ὑπ᾿ αὐτῷ ποιμενομένους ἁπανταχόθεν συνήθροισε καὶ μακρᾶς ὁδοῦ καὶ πελάγους καὶ κινδύνων ἑτέρων κατατολμῆσαι πεποίηκεν, ἀφ᾿ οὖ προφανῶς Θεοῦ δυνάμει καὶ κρίσει γεγένηται καὶ τόπερ ὁποῖον ἔσται καλόν καὶ Θεῷ φίλον, ἐντεῦθεν ἤδη προοιμιάζεται».

«Δεῦρο δὴ οὖν, ἁγιώτατε Πάτερ, ὑποδέξαι τὰ σὰ τέκνα μακρόθεν ἐξ ἀνατολῶν ἥκοντα, περίπτυξαι τοὺς ἐκ μακροῦ διεστῶτας του χρόνου, πρὸς τὰς σὰς καταφυγόντας ἀγκάλας· θεράπευσον τοὺς σκανδαλισθέντας, ἅπαν σκῶλον καὶ πρόσκομμα τῆς εἰρήνης κωλυτικόν ἐκ μέσου γενέσθαι κέλευσον· εἰπέ καὶ αὐτός τοῖς Ἀγγέλοις ὡς τοῦ Θεοῦ μιμητής, ὁδοποιήσατε τῷ λαῷ μου καὶ τοὺς λίθους ἐκ τῆς ὁδοῦ διαῥῥίψατε· μέχρι τίνος οἱ τοῦ αὐτοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς αὐτῆς Πίστεως βάλλομεν ἀλλήλους καὶ κατατέμνομεν; Μέχρι τίνος οἱ τῆς αὐτῆς Τριάδος προσκυνηταί δάκνομεν ἀλλήλους καὶ κατεσθίομεν; ἕως ἄν ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῶμεν καὶ ὑπό τῶν ἔξωθεν ἐχθρῶν εἰς τὸ μηκέτι εἶναι χωρήσωμεν; Μὴ γένοιτο, Χριστέ Βασιλεῦ, τοῦτο, μηδέ νικήσῃ τὴν σὴν ἀγαθότητα τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν ἡ πληθύς, ἀλλ᾿ ὥσπερ ἐν τοῖς πρότερον χρόνοις, ὅτε τὴν κακίαν εἶδες ὑπερταθεῖσαν καὶ ἐπί μέγα χωρήσασαν, διὰ σαυτοῦ καὶ τῶν σῶν Ἀποστόλων ἀνέστειλας αὐτήν τῆς πρόσω φορᾶς καὶ πρὸς τὴν Σὴν ἐπίγνωσιν ἐπέστρεψας ἅπαντας, οὕτω καὶ νῦν διὰ τῶν σῶν θεραπόντων, οἱ μηδέν τῆς σῆς ἀγάπης προυργειαίτερον ἔθεντο, σύναψον ἡμᾶς ἀλλήλοις καὶ Σεαυτῷ καὶ τὴν εὐχήν ἐκείνων ἐπιτελῆ ποίησον, ἥν ἡνίκα πρὸς τὸ πάθος ἀπήεις εὐχόμενος ἔλεγες· «(Δός αὐτοῖς) ἵνα ὦσιν ἕν, καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» (Ἰωάν. ιζ΄22).

Ἀλήθεια τὶ θὰ λέγατε κύριε Τελεβάντε ἄν ἀκούγατε σήμερα τὸν ἅγ. Μᾶρκο νὰ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα «ἁγιώτατο» καὶ «πρωτεύοντα». Τὶ θὰ λέγατε ἄν ἀκούγατε τὸν ἅγ. Μᾶρκο, μετά τὴν ἀποτυχία τῆς συνόδου, νὰ προτρέπει τοὺς ὀρθοδόξους νὰ δέχονται τοὺς ρωμαιοκαθολικούς στοὺς κόλπους τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας ὄχι μὲ βάπτισμα ἄλλά μὲ χρίσμα;  Τὸ ξέρετε ὅτι σ᾿ ὅλες τὶς σλαβικές ἐκκλησίες ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων εἶναι βαπτισμένοι διὰ ραντίσματος ἤ δι᾿ ἐπιχύσεως; Θὰ τοὺς καταδικάσετε καὶ αὐτούς;

Ὥς πότε κύριε Τελεβάντε θὰ ζοῦμε μὲ φοβικά σύνδρομα; Ὥς πότε θὰ ἀνακαλύπτουμε κινδύνους ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν καὶ θὰ παραβλέπουμε τοὺς πραγματικούς κινδύνους ποὺ κατακλύζουν τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο; Ὥς πότε θὰ μετατρέπουμε τὴν ὀρθοδοξία σὲ μία τζιχαντικοῦ τύπου πίστη γεμάτη μισαλοδοξία καὶ φανατισμό; Μήπως συγχέουμε τὴν ὁμολογία μὲ τὸ φασισμό; Μήπως συγχέουμε τὴν μαρτυρία μὲ τὴν προπαγάνδα;

Ζεῖτε σὲ μιὰ χώρα ἀσφαλῶς ὄχι ὀρθόδοξη. Ἔχω μία ἀπορία. Πῶς ἀντέχετε σ᾿ αὐτό τὸ κλῖμα; Πρέπει νὰ ὑποφέρετε. Βγαίνετε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σας, φαντάζομαι, καὶ δὲν λέτε καλημέρα σὲ κανένα, ἀφοῦ δὲν εἶναι ὀρθόδοξος. Πᾶτε στὸ supermarket νὰ ψωνίσετε καὶ τὸ πνεῦμα σας «παροξύνεται» ἀπό τὴν παρουσία τόσων ἀντίχριστων. Ἀλλά καὶ ἄν συναντήσετε κατά τύχη κάποιον ὀρθόδοξο, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ τὸν ἐλέγξετε μὲ τὸ ὀρθοδοξόμετρό σας, ὑποψιαζόμενος κάποια παπική ἤ οἰκουμενιστική ἀπόκλιση. Ἀλήθεια, ὄταν χρειάζεστε ἠλεκτρολόγο, γιατρό, ὑδραυλικό, ἐξετάζετε πρῶτα ἄν εἶναι ὀρθόδοξος καὶ πόσο εἲναι ὀρθόδοξος γιὰ τοῦ ἐμπιστευθεῖτε τὴν ὑγεία σας, ἤ νὰ τὸν βάζετε στὸ σπίτι σας μήπως καὶ τυχόν «μιανθεῖτε»; Ὄταν ταξιδεύετε μὲ ἀεροπλάνο ἔχετε σκεφθεῖ μήπως ὁ πιλότος εἶναι παπικός καὶ κάνει τὸ σταυρό του μὲ τὰ τέσσερα δάχτυλα, ὁπότε κινδυνεύει ἡ ἀσφάλεια τῆς πτήσης; Κι ἄν κατά τὴν ἀπογείωση, ὅπως ὅλοι μας, κάνετε τὴν προσευχή σας, ἀλλά τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ κάνουν καὶ οἱ πιλότοι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοί κ.ἄ., κάποιοι ἐπιβάτες, ἀλήθεια, τὶ γίνετε τότε; Συμπροσεύχεστε μὲ αἰρετικούς ἤ ἀλλόθρησκους; Καὶ δὲν φοβᾶστε μὴν πέσει τὸ ἀεροπλάνο; Ὅταν ἀγοράζετε ἕνα αὐτοκίνητο δὲν ἀναρωτιέστε ὅτι εἶναι δυτική ἐφεύρεση καὶ μπορεῖ  νὰ τὸ κατασκεύασαν «χεῖρες ἀλλότριες». Πῶς μπαίνετε μέσα; Δὲν φοβᾶστε μήπως τὸ αὐτοκίνητο ἔχει κι αὐτό μιανθεῖ  ἤ μήπως κάπου ἔχουν κρύψει κι ἕναν ἀντίχριστο; Δὲν θὰ συνεχίσω. Ὀ κατάλογος εἶναι μακρύς. Μπορεῖτε ὅμως νὰ φανταστεῖτε ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο ὅλες αὐτές οἱ παράλογες φοβίες; Μόνο στὴν παράνοια.

Θὰ ἔχετε ἀκούσει ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ἀσχολήθηκα μὲ τὴ μορφή τοῦ ἁγ. Λουκᾶ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος στὸν ὁποίο ἡ πίστη του στὸ Θεό τοῦ στοίχισε: ἐξορίες, φυλακές, βασανιστήρια, ἀπέραντες θλίψεις, μαρτύρια, συκοφαντίες. Ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς ὅταν ἀναλογίζεται τὶ πέρασε αὐτός ὁ ἅγιος γιὰ τὴν πίστη του, πῶς ἄντεξε τόσα ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Ἦταν πραγματικά ἕνας γνήσιος ὁμολογητής Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό καὶ ὁ Θεός τὸν χαρίτωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ποιός θὰ τολμήσει νὰ τὸν κατηγορήσει ὅτι πρόδωσε τὴν πίστη του; Καὶ ὅμως αὐτός ὁ μεγάλος ἅγιος γνώριζε πολύ καλά πόσο μεγάλο ἁμάρτημα εἶναι ὁ φανατισμός. Σᾶς μεταφέρω τὰ λόγια του:

«Μὴν πιστεύετε σ᾿ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ σπείρουν τὴ διχόνοια καὶ τὸ μίσος μεταξύ τῶν λαῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων διαφόρων θρησκειῶν. Ἀπ᾿ αὐτή τὴ διχόνοια κερδίζουν μόνον οἱ ἐχθροί μας. Γιὰ τὴ μητέρα-Ἐκκλησία ἰσχύει τὸ ρητό τοῦ Ἀπ. Παύλου:́ Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλληνʹ. Ἡ Ἐκκλησία ἔτσι βλέπει τοὺς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό καὶ ὅλοι οἱ ἀλλοεθνεῖς καὶ ἀλλόθρησκοι πάντα θὰ βροῦν στὸν πιστό ὀρθόδοξο χριστιανό, ἀγάπη, βοήθεια καὶ φιλοξενία…»

«Νὰ προσυλάσσετε τοὺς ἑαυτούς σας ἀπό τὸ ἁμάρτημα τοῦ φανατισμοῦ, τῆς μισαλλοδοξίας, τοῦ μίσους πρὸς τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἀνθρώπους διαφορετικῶν πεποιθήσεων. Νὰ συμπεριφέρεστε εὐγενικά σὲ κάθε ἄλλη πίστη. Ποτέ μὴν προσβάλλετε, ποτέ μὴν ταπεινώνετε κανένα…».

Καὶ κάτι ἀκόμη ποὺ σίγουρα θὰ σᾶς ξενίσει. Συνηθίσαμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, περιχαρακωμένοι στὶς ἀσφάλειές μας, νὰ κατηγοροῦμε ὅλους τοὺς ἀλλόδοξους καὶ νὰ φέρνουμε ὡς παράδειγμα τὶς ἠθικές παρεκτροπές ἐνίων κληρικῶν ἤ ὅ,τι ἀρνητικό ὑπάρχει στὶς ἄλλες ὁμολογίες. Ἀναρωτιέμαι πάλι κύριε Τελεβάντε· Ὅλ᾿ αὐτά ἰσχύουν μόνον γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι γιὰ μᾶς. Δὲν ἰσχύει γιὰ μᾶς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκόν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου»;

Κάποιος Ρῶσος Μητροπολίτης ἔγραφε ἄρθρα ἐναντίον τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἀναφέροντας ὅλα τὰ ἀρνητικά. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς τοῦ ἀπάντησε:

«Μὲ τὴν εὐκαιρία θέλω νὰ ἐκφράσω σὲ Σας, ὡς συντάκτης τοῦ περιοδικοῦ, τὴ μεγάλη θλίψη μου σχετικά μὲ τὶς ὁμιλίες καὶ τὰ ἄρθρα ποὺ ἀκούστηκαν στὸ καλοκαιρινό  ́συνέδριοʹ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἐρμογένη. Γιὰ ποιο λόγο χρειάστηκε νὰ ἀναφερθοῦν τὰ πιὸ βρώμικα καὶ ἀρνητικά θέματα τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατόν νὰ μὴν ἔχει κάτι φωτεινό καὶ θετικό; Νὰ μὴν ὑπάρχουν ἅγιοι καὶ θαύματα; Εἶναι δυνατόν ἡ καθολική ἐκκλησία νὰ εἶναι μόνον ὁ πάπας, οἱ καρδινάλιοι καὶ τὸ Βατικανό, τὴν πολιτική τοῦ ὁποίου ἀρνιόμαστε;

Ἀλήθεια, ἡ καθολική ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖται ἀπό ἐκατομμύρια «ἀπλούς ἀνθρώπους» μὲ καθαρές ψυχές; Γιὰ ποιὸ λόγο τότε χρειάστηκε νὰ τοὺς δηλητηριάσουν μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Ἐρμογένη, ποὺ ἔχουν σκοπό νὰ βάλουν κακούς καὶ ἁμαρτωλούς φραγμούς ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς; Γιὰ ποιο λόγο, γιὰ ποιο λόγο τόσο βαρύ ἁμάρτημα πρὸς χαρά τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐκκλησίας!».

Τελειώνοντας κύριε Τελεβάντε ἤθελα νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι στὴ συνάντηση τῆς 12^ηςἸανουαρίου δὲν συμπροσευχήθηκα, δὲν συλλειτούργησα, δὲν ὑπέγραψα τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν! Χάρηκα ὅμως γιατί εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ κάποιους ἀνθρώπους ποὺ γιὰ αἰῶνες εἴμαστε διηρημένοι. Χάρηκα ποὺ πλέον δὲν σφαζόμαστε μεταξύ μας, ἀλλά μποροῦμε νὰ συζητᾶμε, ἔστω κι ἄν διαφωνοῦμε. Στὴν εἰσήγησή μου κατέληξα:

«Εὐχή μας καὶ προσευχή μας ἄς εἶναι νὰ φτάσουμε κάποτε, ὅποτε ὁ Θεός θελήσει, ὄχι σὲ μία ἐπιπόλαιη καὶ εὔθραυστη συγκόληση, ἀλλά σὲ μία πλήρη καὶ ἀληθινή ἑνότητα ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς Αὐτόν οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν καὶ εἰς μάτην κοπιῶμεν. Καὶ γι᾿ αὐτό, «τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Βλέπετε στὰ λόγια αὐτά κάτι τὸ ἀντορθόδοξο; Κάποιος ὀμοϊδεάτης σας πρὶν χρόνια εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν π. Σωφρόνιο στὸ Ἔσσεξ. Ὁ ἐπισκέπτης τὰ ἔβλεπε ὅλα μαῦρα. Παντοῦ προδοσίες τῆς πίστης, παντοῦ ἀντίχριστους καὶ ἐπίβουλους τῆς ὀρθοδοξίας, παντοῦ σκοτάδι. Ὁ π. Σωφρόνιος ἀφοῦ τὸν ἄκουσε τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε, φοβοῦμαι μήπως ἐθισθέντες νὰ βλέπετε παντοῦ σκότος, κινδυνεύσητε τὸν ἔσχατο τῶν κινδύνων».

Κύριε Τελεβάντε,

ὅ,τι σᾶς ἔγραψα δὲν τὰ ἔγραψα κατά ἀναστροφήν, κατακρίνοντας τὸν κατακρίνοντα, ἀλλά προκειμένου νὰ παρουσιάσω τὶς τοποθετήσεις μου σὲ τέτοιου εἴδους θέματα! Μπορεῖτε νὰ συνεχίσετε νὰ μὲ βρίζετε καὶ σεῖς καὶ ὅποιος ἄλλος τὸ ἐπιθυμεῖ. Ἄλλωστε σᾶς ἔδωσα τόσο πλούσιο ὑλικό γιὰ νὰ τὸ ἐπεξεργαστεῖτε, νὰ ἀνακαλύψετε σὲ κάθε λέξη τὶς ἀντορθόδοξες ἤ φιλοπαπικές μου θέσεις κλπ. Πιστεύω πὼς γιὰ ἀρκετούς μῆνες ὅποιος τὸ ἔχει «διακόνημα», μπορεῖ νὰ ἀπασχολεῖται γιὰ νὰ ἀποδείξει πὼς καὶ ὁ Ἀργολίδος ἔπεσε στὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ μὲ ἀξιολογήσει ὡς ἁμαρτωλό καὶ ὡς ὑποψήφιο γιὰ τὴν κόλαση. Δικαίωμά του. Ἄς τὸ ἀσκήσει ὅπως νομίζει.

Ὅμως ἔχω κι ἐγώ γιὰ σᾶς μία ἀπορία: «Τὶ εἰσήλθατε κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἤν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ;» (Γαλ. 2, 4). Σᾶς δηλώνω ὅτι εἶμαι ἄλλου ἱκέτης καὶ γιὰ Κεῖνον στήκω ἤ πίπτω. Σεῖς ἀκόμη κι ἄν μὲ θεωρεῖτε ἐχθρό σας, πρέπει νὰ προσεύχεστε γιὰ μένα, ὅπως προσπαθῶ κι ἐγώ κάνοντας ὑπακοή στὸν κοινό ἐλπίζω Κύριό μας.

Περιττό νὰ σᾶς διαβεβαιώσω πὼς δὲν πρόκειται νὰ ξαναασχοληθῶ μὲ τέτοιου εἴδους θέματα, οὔτε καὶ νὰ ἀπαντήσω. Κάθε καλοπροαίρετος καὶ νηφάλιος ὀρθόδοξος χριστιανός, ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του. Ἔχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα νὰ ἀσχοληθοῦμε ἀπό τὸ νὰ παίζουμε στὸν Η/Υ «δάκνοντες καὶ κατεσθίοντες» ὅποιον δὲν συμφωνεῖ μαζί μας.

 Μὲ εὐχές ἐν Χριστῷ

† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος