Η Εκκλησία δεν είναι κλειστό club πριμοδοτούμενης ευτυχίας

   απόσπασμα της εισήγησης του Ανδρέα Αργυρόπουλου στην παρουσίαση του βιβλίου του π.Χαραλάμπους Παπαδόπουλου ,"Όλα είναι δρόμος" στη Θεσσαλονίκη.(13 Ιούνη 2014)

 ...Ο π. Χαράλαμπος εκπροσωπεί το κομμάτι εκείνο της Εκκλησίας και της θεολογίας που δε ζει στην κοσμάρα του ,στη γυάλα του, αλλά μέσα στη κοινωνία. Δεν του πάει η αυτοδικαίωση της καμαρίλας ,ο θαυμασμός των «ημετέρων». Πνίγεται. Αγωνιά για την πορεία του κόσμου, διαλέγεται χωρίς να εκκοσμικεύεται .

Με τα βιβλία του ο π. Χαράλαμπος μας θυμίζει ότι η Εκκλησία δεν είναι κλειστό club πριμοδοτούμενης ευτυχίας από ένα Θεό –μεταπράτη(όπως τον ονομάζει) που ασχολείται να ικανοποιεί τις επιθυμίες των βολεμένων πιστών –πελατών. Ένα Θεό –μιζαδόρο που του «χώνουμε» καμιά νηστεία ,κανένα εκκλησιασμό, κανένα τάμα και αυτός "καθαρίζει για πάρτη μας"όπως λένε οι νεότεροι. Ένα Θεό-ανταποδότη που εφ’όσον τηρούμε τις «εντολές» του θα δίνει λύσεις σε όλα μας τα προβλήματα χωρίς να απαιτείται εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ,να προσπαθήσουμε, να ρισκάρουμε , να πονέσουμε, να αγωνιστούμε. Ανάσταση χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει .Ο Θεός μας νοιάζεται για όλες και όλους το ίδιο. Δεν έχει «δικούς» του, είναι Πατέρας όλων.

 Για το  συγγραφέα μας οι σταυρωμένοι του κόσμου ενδιαφέρουν το Χριστό. Οι  ήρωες  του πρώτου βιβλίου είναι χαρακτηριστικές  περιπτώσεις. Ο «τρελός» η  τραγουδιάρα , ο παπά- σύντροφος, οι αναρχικοί έξω από τις φυλακές, ο Κινέζος, ο Νίκος με το Βασίλη στο πορνείο,(εκπληκτική ιστορία αγάπης αληθινής, όχι αγαπολογίας της πλάκας) η μικροπαντρεμένη κοπελιά με το φιλί της Ανάστασης…

 Ο π. Χαράλαμπος γυρνάει την πλάτη στην κακομοιριά του ηθικιστικού καθωσπρεπισμού, και στη «δηθενίλα» των ατσαλάκωτων χριστιανών. Η πορεία προς το Θεό έχει νόημα όταν υπάρχουν αυθεντικές σχέσεις, όχι  βιτρίνα, μάσκες και προσωπεία. Η αληθινή ζωή απαιτεί να ξεφύγουμε όπως όμορφα γράφει « από τον απαίσιο ρόλο ,εκείνο του «ενάρετου» ανθρώπου». Το παιχνίδι με τις μάσκες στο οποίο καταφεύγουμε ενίοτε έχει να κάνει με το φόβο μας απέναντι στο μεγαλύτερο δώρο του Δημιουργού μας ,την ελευθερία. Όσες μάσκες και να αλλάξεις δε θα λυτρωθείς, θα συνεχίζεις να αγκαλιάζεις μια σκιά γιατί θα φοβάσαι να αγκαλιάσεις ένα πρόσωπο. Το τραγουδάκι από τις Τρύπες είναι σαφές: 

« Πριν λυτρωθείς απ' τα δάκρυα που πνίγεις
Πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς

Πριν τυλιχτείς στις αλυσίδες της θλίψης
Πριν αρνηθείς τις μαχαιριές της χαράς

Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
Προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς

Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς»

Στην πορεία προς το Χριστό δεν υπάρχουν συνταγές, έτοιμες λύσεις ή πακέτα αρετών που θα οδηγήσουν σε ασφαλή κατάληξη. Είναι πορεία ελευθερίας, με την ομορφιά της και την τραγικότητά της. Για να πορευτείς πρέπει να έχεις ταπείνωση. Η ταπείνωση δεν είναι χριστιανική εκδοχή της κακομοιριάς ούτε η συντριβή της προσωπικότητας. 

Είναι στάση ζωής..απλότητα, καταδεκτικότητα,ομορφιά,κατανόηση,πληρότητα.   Χωρίς ταπείνωση δε φτάνεις στην πίστη που λυτρώνει. Στην πίστη που είναι σχέση και πρόταση ζωής  που σε γεμίζει χαρά. Ο π. Χαράλαμπος  μέσα στα άλλα μας θυμίζει το πλέον ξεχασμένο από τους σύγχρονους χριστιανούς πολλοί εκ των οποίων «αναπαύονται»σε έναν απάνθρωπο νομικισμό, σε μια all weather μιζερίλα που διανθίζεται με μπόλικη συνομωσιολογία,σε ένα   ηθικισμό -γάντι για τρομαγμένα ανθρωπάκια.Χριστιανισμός χωρίς χαρά δεν υπάρχει. Αν ξεφυλλίσουμε λίγο την Παλαιά αλλά κυρίως την Καινή Διαθήκη τις οποίες έχουμε ως Ορθόδοξοι ξεχάσει στα ράφια των βιβλιοθηκών μας θα ανακαλύψουμε ότι η εν Χριστώ χαρά υπάρχει παντού. Μόνο ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στη χαρά περισσότερες από πενήντα φορές. «Ένας άνθρωπος χαριτωμένος»,γράφει ένας εκ των αγαπημένων μας πανεπιστημιακών δασκάλων, ο Γιώργος Πατρώνος «δε μπορεί παρά να είναι ένας άνθρωπος χαρούμενος.Η προσωπική του ιστορία και ζωή θα είναι έκφραση της ιστορίας και της ζωής της Εκκλησίας.Η σωτηρία της Εκκλησίας γίνεται σωτηρία και χαρά του ανθρώπου.»Αυτή τη χαρά πρέπει να ξαναβρούμε, φίλες και φίλοι. 

Κατά το Σμέμαν: «Χωρίς τη διακήρυξη της χαράς ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος. Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβεψε στον κόσμο και έχασε τον κόσμο όταν έχασε τη χαρά,όταν έπαψε να μαρτυράει τη χαρά.»