Νίκου Κοσμίδη:"Φάγαμε λοιπόν και εμείς τα χαστούκια μας! Να αντέξουμε, τώρα, να συνυπάρχουμε…"

Οι μέρες πέρασαν και μαζί τους και η πρώτη ένταση και ανατριχίλα για τον τρόπο με τον οποίο ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, επέλεξε να ασκήσει το βουλευτικό του καθήκον. Να ενημερώνει, δηλαδή, την κοινωνία για τις εξελίξεις, να προσφέρει κατευθύνσεις και λύσεις και να ενισχύει το ενδιαφέρον για τα κοινά προβλήματα μέσω της ανάπτυξης δημόσιου, γόνιμου και προοδευτικού πολιτικού διαλόγου. Συγχαρητήρια, λοιπόν στον σύντροφο, που κατάφερε να «επιτελέσει» το έργο του… από την ανάποδη!

Πριν σκεφτείτε πως σάλεψα ή πως επέλεξα την ειρωνεία ως τρόπο έκφρασης, σταθείτε. Υπάρχουν δυο τρόποι για να συνέλθει κάποιος από ένα δυνατό σοκ. Ο ένας είναι ο χρόνος, ο άλλος δυο χαστούκια. Φάγαμε λοιπόν και εμείς τα χαστούκια μας!

Από την ποιμαίνουσα Εκκλησία, εκδηλώθηκε πόνος και λύπη για την πράξη. Έκπληξη και αποδοκιμασία για το μέγεθος της ασέβειας προς το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ντροπή για την αποχαύνωση και τη στάση του κόσμου και της συναδέλφου του performer, της βουλευτίνας της ΝΔ, Μαρίας Αντωνίου. Εκφράστηκε ο προβληματισμός για την κατεύθυνση της χώρας και του πολιτισμού που καλλιεργεί. Έγιναν και αναφορές στις λιτανείες γελοιοποίησης της Εκκλησίας και της θρησκευτικής πίστης, που έλαβαν χώρα τα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν τη Ρωσική Επανάσταση, από προπαγανδιστικά όργανα του Σοβιετικού καθεστώτος. Είναι ευτυχές, όμως, πως δεν αναλώθηκαν σε μια στείρα παλαιομοδίτικη αντιμαχία Εκκλησίας και Αριστεράς, ούτε και ταύτισαν τον πολιτικό χώρο του βουλευτή με την αθεΐα, όπως ευκολότερα θα συνέβαινε σε άλλες εποχές.

Όχι άδικα, αναρωτήθηκαν αν ένα κόμμα με ισχυρές αξιώσεις να κυβερνήσει τον τόπο στο άμεσο μέλλον, προσφέροντας λύση στο αδιέξοδο που και η παρούσα καθεστωτική και δουλική ηγεσία του τόπου τον έχει οδηγήσει, αν μπορεί, λοιπόν, να «φιλοξενεί» στους κόλπους του αντιλήψεις, όπως αυτές που εξέφρασε ο βουλευτής. Και τις εξέφρασε όχι μόνο μέσα από το ίδιο το περιστατικό, αλλά και από τον σύντομο «διάλογο» που ανέπτυξε με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλο. Ίσως δεν το σκέφτηκε ότι η απάντησή του δεν απευθύνονταν μόνο στους Μητροπολίτες, αλλά και σε κείνα τα στελέχη, μέλη, ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, τους συντρόφους του, που, ως Χριστιανοί, δε συμμερίζονται το χιούμορ του.

Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά το συνέδριο της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ «Εκκλησία και Αριστερά», επανερχόμαστε στο θέμα Εκκλησία και πολιτική. Αναμφίβολα, θα ήταν επιθυμητό αυτό να είχε συμβεί σε διαφορετικά πλαίσια. Το γεγονός όμως, μετά και την επίσημη αντίδραση που εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του υπευθύνου τομεάρχη θρησκευμάτων, Μάκη Λυκόπουλου, πρέπει να λάβει διαφορετικές διαστάσεις και να μην επιτρέψουμε να παρέλθει ως μια ακόμα στιγμή πολιτικής φτώχειας ή ανεπιθύμητης, από ορισμένους, εμπλοκής της Εκκλησίας στα κοινά.

Βέβαια, η πολιτική πτώχευση, μαζί με την οικονομική, πνευματική, πολιτιστική, ιδεών, εθνική κτλ, είναι δεδομένη. Το βιώνουμε, το αναγνωρίζουμε, το εμπεδώσαμε ακόμα περισσότερο κατά το έτος που μόλις έφυγε, δυστυχώς όχι αναίμακτα. Αναζητούμε, λοιπόν, διέξοδο. Ή μάλλον όχι, δεν αναζητούμε διέξοδο. Απλά στεκόμαστε στο γεγονός πως κάποιος, κάπου, κάποτε, κάτι πρέπει να κάνει. Κάποιος, όχι εγώ ή εσύ, ή εμείς, κάποιος άλλος. Ένας απέθαντος Βασιλιάς του Βυζαντίου με το σκονισμένο σπαθί στο χέρι, ένας νεκραναστημένος Καποδίστριας, ένας καταδικασμένος Μακρυγιάννης, ένας ρομαντικός Λαμπράκης, ένας χαρισματούχος προφήτης από τις οπές της γης, ένας, ένας. Ποιος;  

Αφού η Εκκλησία, τολμά, πια, να αναφέρεται και στις πολιτικές πτυχές του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε –προσέξτε, παρακαλώ, μιλώ για πολιτικές όχι κομματικές!-, πρέπει να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Φυσικά και ο ρόλος Της δεν είναι ούτε αυτός των βραδύνων δελτίων παραπληροφόρησης, ούτε του ψυχρού ιστορικού σχολιαστή, ούτε του φύλακα σε λαογραφικό μουσείο, ούτε της μηχανής του χρόνου, που ενθυμάται ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Ο ρόλος Της δεν είναι καν να διαμορφώνει εθνικές συνειδήσεις και καθωσπρέπει πολίτες, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας.

Το σίγουρο είναι πως, από τη στιγμή που η Εκκλησία αποφάσισε να εφαρμόσει το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, η δουλεία Της τελειωμό δεν έχει, μέχρις εσχάτων. Εδώ, λοιπόν, ήρθε το χαστούκι για να μας θυμίσει πως ένα χωράφι δεν το οργώνεις, ούτε το σπέρνεις μια φορά μόνο, ούτε το ποτίζεις μια φορά. Είσαι εκεί, το φυλάς, το έχεις έγνοια, προσπαθείς να το γνωρίσεις πραγματικά κάθε μέρα, κάθε γωνιά του, το πονάς, συμπορεύεσαι μαζί του, γιατί με αυτό ζεις και χωρίς αυτό δεν μπορείς να υπάρξεις, από αγάπη!

Κατά τη γνώμη μου, οι περισσότερες ανακοινώσεις σταμάτησαν λίγο πριν το ποθούμενο, που έλεγε και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ποιο είναι αυτό; Τη συνειδητοποίηση της ευθύνης των Χριστιανών σε αυτή τη χώρα και για τα κοινωνικά πράγματα. Αλλά και την πνευματική πρόσκληση να ανακαλύψουν κάποιοι από αυτούς, το χάρισμα που τους δόθηκε άνωθεν, το τάλαντό τους, να υπηρετήσουν τον συνάνθρωπο. Όχι, μόνο, αναδεύοντας το καζάνι με τη φασολάδα που βράζει σε κάποιο συσσίτιο, αλλά αναζητώντας συμμετοχικά και χωρίς τις προκαταλήψεις του παρελθόντος, τις πολιτικές εκείνες προτάσεις, που θα εξασφαλίσουν στον λαό αυτό το πιάτο φαγητό που δικαιούται να έχει, στα πλαίσια της εργασίας που επίσης δικαιούται να έχει. Και όχι στην ουρά κάποιου κοινωνικού μαγειρείου, για να έχουμε να λέμε, μάλιστα, πως είμαστε χρήσιμοι και ότι μας έχει ανάγκη η πολιτεία και το έθνος, μετρώντας τις μερίδες που μοιράσαμε.   

Η χώρα δεν θα ξεπεράσει την κρίση, που να χτυπάμε το κεφάλι μας, εκτός εάν ως υπέρβασή της, εννοούμε, μεταξύ άλλων, την περαιτέρω φτωχοποίηση των πολλών, υπέρ της διασφάλισης των κερδών των λίγων και το ξεπούλημα της εθνικής μας περιουσίας και ελευθερίας, για να μπορούν κάποιοι να κάνουν επενδύσεις και να έχει ο κόσμος δουλίτσες, λένε…

Και τα καλέσματα, όμως, για ενότητα, μπορεί να ακούγονται ωραία, αλλά δεν είναι απαραίτητα και αθώα. Αν δεν έχουμε τη θέληση, πολιτική και πνευματική, να μιλήσουμε ξεκάθαρα για το τι είναι αυτό που αναζητούμε ως λαός, αλλά και ως μέλη της Εκκλησίας που επιλέγουμε να αγαπάμε και αυτόν εδώ τον Κόσμο πριν τον άλλο, απλά θα ξοδεύουμε ηλεκτρικό ρεύμα, γράφοντας, αυτοχαϊδευόμενοι, όμορφες λεξούλες στο υπολογιστή για να τις διαβάζουμε μεταξύ μας. Ακόμα και εκείνοι που κάποτε υπήρξαν μορφές ανανέωσης της Χριστιανικής κοινωνικής προβληματικής στον τόπο με τις ιδέες τους, μοιάζουν ανήμποροι (;) να μιλήσουν ξεκάθαρα και απλά ψάχνονται μαζί με τους αναγνώστες τους.

Τελικά, πείτε μου εσείς. Τι είναι αυτό που αναζητούμε ως ντροπιασμένο έθνος, ως ανελεύθερη πατρίδα, ως παραπαίουσα κοινωνία, ως ενοχλημένη Εκκλησία; Μια καλή Δεξιά, μια καλή Αριστερά και στο Κέντρο τη φωνή της λογικής; Μήπως μια «τσαμπουκαλότερη» στην Τρόικα και με μεγαλύτερη φιλοπτωχεία ΝΔ, έναν περισσότερο φιλόθρησκο και λιγότερο αναρχοπασοκοφορεμένο ΣΥΡΙΖΑ, ένα λιγότερο διεφθαρμένο και περισσότερο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, λίγο λιγότερο λαϊκίζοντες ΑΝΕΛ, μια α-ρεπουσική ΔΗΜΑΡ, ένα πολύ λιγότερο βαθιά κατεψυγμένο ΚΚΕ και τους ακατανόμαστους έξω από τον πολιτικό μας ορίζοντα ή έστω πιο συστημικούς, ίσα να τους χωνεύεις λίγο παραπάνω; Φοβάμαι την απάντηση, αλλά την ίδια στιγμή την περιμένω πως και πως!

amen.gr