Μιλτιάδη Κωνσταντίνου:1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου: Η μαρτυρία της Παλαιάς Διαθήκης για τον Χριστό

Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον: δ´ 16-22: Το κήρυγμα του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ

Μοιραστείτε το:

Share on facebookShare on bloggerShare on twitterShare on emailMore Sharing Services

Η 1^η Σεπτεμβρίου χαρακτηρίζεται στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας ως «Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου» και σηματοδοτεί την έναρξη του νέου εκκλησιαστικού και λειτουργικού έτους. Ο όρος «ίνδικτος» ή «ινδικτιών» είναι εξελληνισμένος τύπος της λατινικής “indictio” (= διάταγμα) που στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δήλωνε μια φορολογική περίοδο 15 ετών και από τον δ΄ μ.Χ. αιώνα καθιερώθηκε ως μονάδα μέτρησης του χρόνου, για να καταλήξει να δηλώνει την έναρξη του έτους. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας προέρχεται από την περικοπή Λου 4:16-22 που αναφέρεται στην έναρξη της δημόσιας δράσης του Ιησού με το πρώτο κήρυγμά του στη συναγωγή του χωριού του, της Ναζαρέτ.

Αμέσως μετά τη βάπτισή του και την αντιμετώπιση των πειρασμών στην έρημο, ο Ιησούς επιστρέφει στη Γαλιλαία και, αφού περιοδεύει για λίγο στην περιοχή, φτάνει στη Ναζαρέτ. Εκεί επισκέπτεται τη συναγωγή, προκειμένου να συμμετάσχει στην προσευχή του Σαββάτου. Ακολουθώντας το τυπικό των συναγωγών της περιοχής, σύμφωνα με το οποίο, μετά την ανάγνωση του Νόμου, μπορούσε οποιοσδήποτε να διαβάσει κάποια περικοπή από τα βιβλία των Προφητών και να τη σχολιάσει, ο Ιησούς σηκώθηκε, πήρε τον κύλινδρο από πάπυρο που περιείχε το κείμενο του προφήτη Ησαΐα, τον ξετύλιξε και διάβασε όρθιος τα δύο πρώτα εδάφια από το κεφάλαιο 61:

Το Πνεύμα με κατέχει του Κυρίου,

μ’ αυτό με έχρισε·

μ’ έστειλε μήνυμα χαρμόσυνο να φέρω στους φτωχούς,

τους τσακισμένους ψυχικά να θεραπεύσω·

στους αιχμαλώτους να αναγγείλω ότι θα λευτερωθούν,

και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,

τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώσω,

ν’ αναγγείλω του καιρού τον ερχομό, που χάρη ο Κύριος δίνει.

Έπειτα έδωσε στον χαζζάν (τον υπηρέτη που μεταξύ άλλων καθηκόντων είχε και την ευθύνη των βιβλίων της συναγωγής) το βιβλίο και κάθισε για να κάνει ένα μιδράς (σύντομο ερμηνευτικό σχόλιο). Ήδη η φήμη του Ιησού ως δασκάλου και θεραπευτή είχε προηγηθεί του ερχομού του στην Ναζαρέτ, και έτσι όλων τα μάτια ήταν προσηλωμένα πάνω του, περιμένοντας με αγωνία να ακούσουν τα λόγια του. Αυτό όμως που είπε ο Ιησούς τους άφησε κατάπληκτους, καθώς ξεπερνούσε κάθε προσδοκία∙ χωρίς καθόλου περιστροφές ο Ιησούς δηλώνει ότι:

Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε.

Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο Ιησούς με το σύντομο κήρυγμά του στους έκπληκτους συγχωριανούς του είναι ότι αυτός που όλοι γνώριζαν ως γιο του ξυλουργού είναι ο μεσσίας, ο χρισμένος, δηλαδή, από τον Θεό απεσταλμένος του που ανέμεναν γενιές και γενιές για να λυτρώσει τους Ισραηλίτες από όλα τους τα δεινά. Εύκολα μπορεί κανείς, μετά από μια τέτοια δήλωση, να κατανοήσει την αντίδραση των κατοίκων της Ναζαρέτ.

Το κήρυγμα του Ιησού στη συναγωγή του χωριού του περιγράφεται και από τους άλλους δύο συνοπτικούς ευαγγελιστές αλλά με κάποιες διαφορές. Δεν θεωρείται αφετηριακό σημείο της δράσης του Ιησού (στο Ματ 13:54-58 τίθεται μετά τις παραβολές για τη “βασιλεία των ουρανών” και στο Μαρ 6:1-6 μετά το θαύμα της ανάστασης της κόρης του Ιαείρου) ούτε γίνεται αναφορά στο περιεχόμενο του κηρύγματός του, ούτε και στην απόπειρα των συγχωριανών του να οδηγήσουν τον Ιησού στην άκρη ενός γκρεμού και να τον δολοφονήσουν (Λου 4:28-29).

Για να ερμηνεύσει κανείς αυτή τη διαφορετική θεώρηση των γεγονότων από τους τρεις ευαγγελιστές, πρέπει να λάβει υπόψη του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Πρόκειται για ένα ευαγγέλιο που δεν απευθύνεται όπως τα άλλα δύο σε ισραηλίτες που έγιναν χριστιανοί αλλά σε πρώην ειδωλολάτρες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο συγγραφέας του αποφεύγει τη χρήση εβραϊκών όρων και λέξεων (τα ελληνικά του Λουκά είναι τα καλύτερα της Καινής Διαθήκης) και δεν δείχνει παρόμοιο με τους άλλους ευαγγελιστές ενδιαφέρον -παρά μόνο σε ελάχιστες εξαιρετικές περιπτώσεις- να αποδείξει ότι ο Ιησούς είναι ο από τους Ιουδαίους αναμενόμενος μεσσίας. Παρ’ όλα αυτά, το ευαγγέλιο αυτό σηματοδοτεί τόσο την αρχή όσο και το τέλος της δράσης του Ιησού με μια αναφορά στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι, όπως στο πρώτο δημόσιο κήρυγμά του ο Ιησούς χρησιμοποιεί ένα παράθεμα από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, για να περιγράψει το έργο που πρόκειται να επιτελέσει πάνω στη γη, κατά ανάλογο τρόπο και μετά την ανάστασή του, συμπορευόμενος με δύο από τους μαθητές του προς το χωριό Εμμαούς[1],

  ... αρχίζοντας από τα βιβλία του Μωυσή και όλων των προφητών, τους εξήγησε όσα αναφέρονταν στις Γραφές για τον εαυτό του.

Ενώ, λοιπόν, ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αποδείξει στους αναγνώστες του ότι ο Ιησούς είναι ο σύμφωνα με τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης αναμενόμενος μεσσίας, δείχνει ξεχωριστό ζήλο να τους πείσει ότι τα κείμενα αυτά μιλούν για τον Χριστό. Έτσι, αντί για οποιαδήποτε άλλη προγραμματική δήλωση του Ιησού, θεωρεί αρκετό το να παραθέσει ένα κείμενο του προφήτη Ησαΐα, και να παρουσιάσει τον Ιησού απλώς να επιβεβαιώνει ότι το κείμενο αυτό αναφέρεται στον ίδιο, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια τεκμηρίωσης ή οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματολογία. Το ίδιο ακριβώς κάνει και στο τέλος του ευαγγελίου του. Αντί ο Ιησούς να υπενθυμίσει στους δύο μαθητές του που δεν τον αναγνώρισαν τη μεταξύ τους σχέση και τα όσα έζησαν μαζί, τους προτρέπει να τον αναζητήσουν μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και σε άλλη μια περίπτωση ο ίδιος ευαγγελιστής αναφέρει ότι όταν κάποιος ρώτησε τον Ιησού για το πώς θα κερδίσει την αιώνια ζωή, εκείνος παρέπεμψε τον συνομιλητή του σε δύο χωρία από τα βιβλία Δευτερονόμιον (6:5) και Λευιτικόν (19:18) αντίστοιχα:

Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου και μ’ όλη την ψυχή σου, μ’ όλη τη δύναμή σου και μ’ όλο το νου σου∙ και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου[2].

Ο ζήλος αυτός του ευαγγελιστή Λουκά μπορεί εύκολα να εξηγηθεί, αν ληφθεί υπόψη ότι για περισσότερο από έναν αιώνα χριστιανοί και ισραηλίτες χρησιμοποιούσαν την ίδια ιερή Βίβλο, τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Σε αυτήν τη Βίβλο στηρίχτηκαν οι απόστολοι για να διακηρύξουν στα πέρατα της τότε γνωστής οικουμένης το ευαγγέλιο του Χριστού. Σε αυτά τα κείμενα αναφέρονται οι απόστολοι όταν μιλούν για το πρόσωπο και το έργο του Χριστού «κατὰ τὰς Γραφάς». Ο αληθινός, λοιπόν, Ισραήλ για τον οποίο κάνουν λόγο οι συγκεκριμένες Γραφές, και επομένως και ο κληρονόμος των επαγγελιών του Θεού προς τον λαό του, δεν είναι οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού αλλά όσοι αναγνωρίζουν μέσα από αυτές τις ίδιες Γραφές τον Ιησού ως Χριστό και Κύριο.

Η ευαγγελική αυτή περικοπή αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα στη σύγχρονη εποχή, καθώς σήμερα εμφανίζονται πολλοί, ακόμη και χριστιανοί, που επιχειρούν να παρουσιάσουν τον Θεό που αποκαλύπτεται μέσα από την Παλαιά Διαθήκη στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικό από εκείνον που κηρύττει ο Ιησούς Χριστός στην Καινή Διαθήκη. Μια τέτοια διάκριση όμως δεν κλονίζει απλώς τη βασική αρχή που διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από όλες τις θρησκείες, το ότι δηλαδή ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, αλλά οδηγεί και σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα του Ιησού Χριστού. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, αν επιχειρήσει να αφαιρέσει από την Καινή Διαθήκη τα χωρία εκείνα που αναφέρονται στην Παλαιά (στις περισσότερες εκδόσεις της Κ.Δ. τα συγκεκριμένα χωρία επισημαίνονται με διαφορετικά γράμματα). Θα διαπιστώσει τότε ότι δεν απομένει από το πρόσωπο του Χριστού παρά μόνον η εικόνα ενός περιπλανώμενου θαυματοποιού ή, στην καλύτερη περίπτωση, ενός δασκάλου φιλοσοφικών αληθειών, ο οποίος κατορθώνει πάντοτε να ανατρέπει με ετοιμότητα τα επίσης φιλοσοφικά επιχειρήματα των συνομιλητών του. Αλλά μια τέτοια εικόνα του Ιησού είναι ξένη προς την πίστη της Εκκλησίας γι’ αυτόν.

Στον βαθμό, επομένως, που είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξε χριστιανική Εκκλησία χωρίς Καινή Διαθήκη, ουδέποτε όμως υπήρξε Εκκλησία χωρίς Παλαιά Διαθήκη, η σχέση των δύο Διαθηκών μεταξύ τους είναι άρρηκτη. Άλλωστε, η Καινή Διαθήκη είναι “καινή”, επειδή υπάρχει η Παλαιά Διαθήκη∙ διαφορετικά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “καινή”, αλλά αν δεν είναι καινή, τότε δεν είναι ούτε “διαθήκη”, επομένως και ο Ιησούς δεν είναι “Χριστός”, άρα και η σωτηρία που επαγγέλλεται καθίσταται άνευ περιεχομένου. Η μελέτη, κατά συνέπεια, τηςΠαλαιάς Διαθήκης δεν συνιστά ένα απλώς συμβατικό, μεταξύ άλλων θρησκευτικών υποχρεώσεων, καθήκον του σύγχρονου χριστιανού, αλλά εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια ουσιαστική συνάντησή του με τον Χριστό.

---

[1] Λου 24:13-17

[2] Λου 10:25-27

______________________________

Φώτο χειρογράφου: Σελίδα από το χειρόγραφο του Βιβλίου του Ησαΐα που βρέθηκε στο Κουμράν. Οι τελευταίες σειρές της σελίδας περιέχουν το απόσπασμα που διάβασε ο Ιησούς στη συναγωγή της Ναζαρέτ.

- See more at: http://www.amen.gr/article15144#.UiIl0evTimg.facebook

http://www.amen.gr/article15144#.UiIl0evTimg.facebook

Επαναλειτουργεί το μειονοτικό σχολείο στην Ιμβρο

Τη Δευτέρα θα διαβούν την πύλη του, μετά 49 έτη, οι νεοδιορισθέντες δάσκαλοι και οι λιγοστοί μαθητές.

Του Γιάννη Κτιστάκι*












Με αγιασμό από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ξεκίνησε χθες την επαναλειτουργία του (έπειτα από 49 έτη!) το μειονοτικό σχολείο των Αγίων Θεοδώρων στην Ιμβρο. Το κτίριο ανακαινίστηκε πρόσφατα εκ βάθρων, πριν από λίγες ημέρες διορίστηκαν μειονοτική διευθύντρια και δάσκαλος και τα πρώτα, λιγοστά, παιδιά θα διαβούν την πύλη του από Δευτέρα.

Το σχολείο ακολουθεί την ιστορία του νησιού. Σύμφωνα με την περιλάλητη Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιμβρος και η Τένεδος θα απολάμβαναν καθεστώτος ειδικής διοικητικής οργάνωσης, λόγω του αμιγώς ελληνορθόδοξου πληθυσμού τους. Ωστόσο, ο εκτελεστικός νόμος του 1927 αναίρεσε την ελληνοφωνία των σχολείων, ορίζοντας ότι στο περιθώριο και μόνον του τουρκόγλωσσου προγράμματος θα διδάσκονταν η ελληνική γλώσσα και τα θρησκευτικά. Τότε τα μισά σχολεία στην Ιμβρο (και όλα τα σχολεία της Τενέδου) έχασαν τον μειονοτικό τους χαρακτήρα. Το 1945, μαζί με τους πρώτους εποίκους, επιβάλλεται αποκλειστικά τουρκοφωνία σε όλα τα σχολεία, η οποία διαρκεί μέχρι το 1951, οπότε υπό την επιρροή της ελληνοτουρκικής προσέγγισης επικρατεί νέα ερμηνεία της ίδιας νομοθεσίας του 1927 και τα μειονοτικά σχολεία επανακτούν την ελληνοφωνία τους. Το 1964, υπό τη σκιά του Κυπριακού και μαζικής εγκατάστασης εποίκων, τα σχολεία επανέρχονται στην αποκλειστική τουρκοφωνία, οδηγώντας τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό βίαια και οριστικά μακριά από το νησί.

Σήμερα, ενώ βρίσκεται πάντοτε εν ισχύι η νομοθεσία του 1927, το σχολείο ξανάνοιξε για τους ελληνορθόδοξους μαθητές. Πρόκειται για μία ad hoc διοικητική διευθέτηση, χωρίς νομοθετική ή συνταγματική βάση, σαν αυτές που συνηθίζει η διοίκηση Ερντογάν, ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να την ανακαλεί. Ωστόσο, το γεγονός δίνει κουράγιο και δύναμη στους Ιμβριους να συνεχίσουν την προσπάθεια για την προστασία της μειονοτικής τους ταυτότητας. Αλλωστε, ξέρουν ότι οι αγώνες κερδίζονται και χάνονται στο νησί και όχι στα διπλωματικά γραφεία.

* Ο δικηγόρος Γ. Κτιστάκις διδάσκει στα Πανεπιστήμια Θράκης και Βοσπόρου.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_23/08/2013_515147

Νέο ΕΠΑΛ: Αυξάνονται οι ώρες των Θρησκευτικών;

Το νομοσχέδιο με τίτλο «Αναδιάρθρωση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις», παραπέμπεται προς επεξεργασία και συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και αναμένεται να ψηφιστεί από το Θερινό Τμήμα την προσεχή εβδομάδα.Το μάθημα τών Θρησκευτικών παραμένει ως έχει στο Γενικό Λύκειο και στο ΕΠΑΛ θα διδάσκεται πλέον σε όλες τις τάξεις ως μονόωρο.Ας ελπίσουμε ότι μέχρι την ψήφισή του νόμου δεν θα αλλάξει τίποτα για το μάθημά μας

χάσαμε αυτούς που ψάχνουμε για να πάρει χρώμα η ζωή στο σχολείο...

Όποιος βλέπει παντού νούμερα και όχι πρόσωπα το έχει χάσει το παιχνίδι.Στο χώρο της Παιδείας μάλιστα τα πράγματα γίνονται πιο επώδυνα.Για να γίνω συγκεκριμένος.Σήμερα διάβασα τα ονόματα των συναδέλφων θεολόγων που κατέλαβαν διοικητικές θέσεις εγκαταλείποντας την ομορφιά της τάξης.Απόλυτα κατανοητή η κίνησή τους...Η απόλυση τους περίμενε στη γωνία..Δεν τους γνωρίζω όλους...όμως ανάμεσά τους βρίσκονται  συνάδελφοι που είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα λείψουν από τα σχολεία μας...Στις 11 του Σεπτέμβρη θα τους ψάξουν οι μαθητές και οι μαθήτριές τους στο προαύλιο,στους διαδρόμους ,στο γραφείο των καθηγητών.Θα περιμένουν να μοιραστούν τα νέα τους,τα ζόρια τους,τις χαρές τους,τις σκέψεις για το μέλλον,να οργανώσουν μαζί την πενθήμερη που τόσο περίμεναν χρόνια,να δουν το χαμόγελό τους...όμως εκείνοι θα βρίσκονται πνιγμένοι στη μιζέρια της χαρτούρας...Όποιος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις ψυχές των νέων με ...οριζόντιες λύσεις για την Παιδεία δεν κάνει...Δυστυχώς σήμερα χάσαμε Δασκάλους και Δασκάλες ...χάσαμε αυτούς που ψάχνουμε για να πάρει χρώμα η ζωή στο σχολείο...

Θεία λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου τελέστηκε στην κρύπτη της βασιλικής του Αγίου Αμβροσίου στο Μιλάνο κατά την έναρξη του 13ου Διαχριστιανικού Συμποσίου

Συγκινητική θεία λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου τελέστηκε στην κρύπτη της βασιλικής του Αγίου Αμβροσίου στο Μιλάνο, το πρωί της Τετάρτης 28 Αυγούστου μπροστά στο σκήνωμα του ιδίου Αγίου, όπου έχει ενταφιαστεί κατά την επιθυμία του, ανάμεσα στους μάρτυρες της πίστεως Γερβάσιο και Πρωτάσιο. Σύμφωνα με το πρόγραμμα του 13ου Διαχριστιανικού Συμποσίου του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. και του Istituto Francescano di Spiritualita della Pontificia Universita Antonianum Roma, (Μιλάνο 28-30 Αυγούστου 2013), η Ορθόδοξη θεία λειτουργία σήμανε την έναρξη των εργασιών του, οι οποίες θα κλείσουν με την τέλεση της θείας λειτουργίας κατά το πρωτοχριστανικό λειτουργικό Αμβροσιανό τυπικό, στον ίδιο ναό.





Η τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου ακολουθεί την αρχιτεκτονική των παλαιοχριστιανικών ναών, που διασώζονται στην Ανατολή, όπως η Παναγία Αχειροποίητος της Θεσσαλονίκης και οι βασιλικές των Φιλίππων. Έχει κτιστεί από τον Επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο (4ος αι. μ.Χ.) σε προχριστιανικό χώρο λατρείας και πήρε την τελική της μορφή κατά την εποχή του Καρλομάγνου (8ος αι μ.Χ.). Στην Αγία Τράπεζα υπάρχει κιβώριο, που στηρίζεται σε τέσσερις κίονες, ενώ στην κόγχη του ιερού ψηφιδωτό του 8ου αιώνα βυζαντινής τέχνης, όπου δεσπόζει ο ένθρονος Χριστός. Το σκήνωμα του Αγίου Αμβροσίου και των δύο μαρτύρων Γερβασίου και Πρωτασίου φυλάσσονταν σε σαρκοφάγο από πορφυρίτη κάτω από την παλαιά ξύλινη Αγία Τράπεζα του ναού, ενώ κατά τον 19ο αιώνα τοποθετήθηκαν σε γυάλινη με ασημένιο διάκοσμο, ώστε να είναι ορατά στους πιστούς.






http://blogs.auth.gr/moschosg/

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης:Από τις Διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Το κείμενο του π. Βασιλείου Καλλιακμάνη αποτελεί συνεπτυγμένη μορφή της ομιλίας του, που εκφώνησε στις 23 Αυγούστου 2013 κατά τη διάρκεια του εσπερινού της εορτής του Αγίου Κοσμά, στην ιερά μονή Μέγα Δένδρου - Θέρμου Αιτωλίας.

Η μελέτη του βίου και των Διδαχών του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού αποκαλύπτει ένα φωτοφόρο μέλος της Εκκλησίας με γνήσια θεολογική, εκκλησιαστική, κοινωνική και μαρτυρική συνείδηση.
Βαπτισμένο τέκνο πιστών γονέων, αναδείχθηκε κοινοβιάτης μοναχός στο Άγιον Όρος, κορυφαίος μαθητής και σοφός κήρυκας του Ευαγγελίου του Χριστού. Δίδασκε: «Αδελφοί μου, τον Χριστόν μου πιστεύω, δοξάζω, προσκυνώ και λατρεύω… Όχι πως είμαι άξιος να αναφέρω το όνομά του, αλλά είμαι βέβαιος πως ο Θεός μου με κατάδεχεται διά την άπειρον ευσπλαχνίαν του» (Διδαχές, Ι. Μενούνου σ. 150).
Ο Θεός για τον Πατροκοσμά δεν είναι αφηρημένη έννοια ή ο τιμωρός θεός των ειδωλολατρών, αλλά ο σαρκωμένος Κύριος, «ο γλυκύτατος αυθέντης και δεσπότης, ο ποιητής των αγγέλων και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως». «Ο Θεός είναι ένας αλλά και Τριάς. Έχει πολλά και διάφορα ονόματα· λέγεται και φως, και ζωή και ανάστασις και στράτα. Όμως, το καθολικόν του όνομα είναι και λέγεται αγάπη» (ό.π., σ. 152).
Η θεολογία συμπληρώνεται από την εκκλησιολογία, αφού δεν ακολουθεί το εγωκεντρικό φρόνημα, έστω για καλό σκοπό, όπως συμβαίνει συχνά. Δοκιμάζει τις σκέψεις του στο πετραχήλι των πνευματικών και στο ωμοφόριο των επισκόπων και του πατριάρχου. Ιδού τι ομολογεί για την έναρξη του ιεραποστολικού του έργου: «Στοχαζόμενος την αμάθειάν μου εσυμβουλεύτηκα τους πνευματικούς μου πατέρας, αρχιερείς και πατριάρχας, τους εφανέρωσα τον λογισμόν μου, ανίσως και είναι θεάρεστον τέτοιον έργον..., και όλοι με επαρακίνησαν να το κάμω και με είπαν, τέτοιον έργον καλόν και άγιον είναι. Και έτσι παρακινούμενος από τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν Πατριάρχην κυρ Σωφρόνιον και λαμβάνων τας αγίας του ευχάς, άφησα την εδικήν μου προκοπήν, και περιπατώ από χώραν εις χώραν και διδάσκω τους αδελφούς μου» (ό.π., σ. 117, 148).

Ορθόδοξη θεολογία και κοινωνική συνείδηση
Ο Άγιος Κοσμάς δεν είναι αυτόκλητος σωτήρας, αλλά φορέας αγιοπνευματικών χαρισμάτων και διάκονος του λαού. Λέει στους ακροατές του: «Και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια να σας φιλήσω, διατί ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος από όλον τον κόσμον»! (ό.π., σ. 116).
Η μύηση στο μυστήριο της ορθοδόξου θεολογίας διαμορφώνει την κοινωνική του συνείδηση. Ακούγοντας τον αποστολικό λόγο, «μηδείς το εαυτού ζητήτω αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄ Κορ. 10, 24), «αφήνει το δικό του καλό» και περιέρχεται πόλεις και χωριά για την πνευματική αναμόρφωση του γένους. Ομιλεί πειστικά για την αξία του ανθρώπινου προσώπου, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη δίκαιη φορολογία, την τίμια εργασία, τις συζυγικές σχέσεις. Ιδρύει πλήθος σχολείων, «για να μαθαίνουν όλα τα παιδιά γράμματα, πλούσια και πτωχά».
Ελέγχει τους προεστούς για τη δίκαιη φορολογία, αλλά συνιστά και στο λαό να τους συμπαραστέκεται. «Οι προεστοί οπού είστενε εις τες χώρες... να αγαπάτε όλους τους χριστιανούς καθώς αγαπάτε τα παιδιά σας και να τους ρίχνετε τα χρέγια κατά την δύναμιν του κάθε ενός και να μην κάνετε φιλοπροσωπίες και ρίχνετε των φίλων σας ολιγότερον, διατί βάνετε φωτιά και καίεσθε». Αλλού μιλάει αυστηρά: «Αν τύχη οι προεστοί σας... γίνουν άδικοι και σκληροί,... και κατά βάθος δεν θέλουν ν’ ανοίξετε τα μάτια σας, για να μπορούν να εκμεταλλεύωνται άνομα την τίμια δουλειά σας και τον ιδρώτα σας, τότε όποιοι κι αν είναι αυτοί, τους αναθεματίζω και τους μαστιγώνω».
Ο άγιος δεν κρίνει μονομερώς την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν κολακεύει το λαό. Οι μονομέρειες στο επίπεδο της πίστης δημιουργούν αιρέσεις, ενώ στην κοινωνία αδιέξοδες πολώσεις. Οπότε διδάσκει: «Ομοίως εσείς οι κοσμικοί, οι κατώτεροι, να αγαπάτε και να τιμάτε τους προεστούς σας και να παρακαλείτε τον Θεόν διά την ψυχήν τους και διά την ζωήν τους. Δεν βλέπετε πόσους πειρασμούς έχουν και υπομένουν διά εσάς τους κατωτέρους; Ότι χρεία τύχη της χώρας τους προεστούς γυρεύουν και σεις κοιμάσθε ξέγνοιαστοι» (ό.π., σ. 281).
Μεγάλη σημασία έδιδε στην οικογενειακή ζωή και έθετε τους γονείς προ των ευθυνών τους: «Ένα δένδρο, ωσάν το κόψης, ευθύς ξεραίνονται τα κλαριά, αμή ωσάν ποτίζης την ρίζαν, στέκονται δροσερά τα κλωνάρια. Ομοίως είστενε οι γονείς ωσάν το δένδρον και όταν ποτίζεται ο πατέρας και η μητέρα, οπού είστενε η ρίζα των παιδιών, με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες, με καλά έργα, φυλάγει ο Θεός τα παιδιά τους... Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τι πρέπει να κατηγορήσωμε, τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά. Λοιπόν κάμετε καλά οι γονείς, οπού είστενε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά».

Βαριά κληρονομιά ανθρωπιάς και αγιότητας
Εκτός από την εκκλησιολογική και κοινωνική συνείδηση, ομιλούσε ως υποψήφιος μάρτυρας. Έλεγε συχνά: «Τον Χριστόν μου παρακαλώ να με αξιώση να χύσω και εγώ το αίμα μου διά την αγάπην Του, καθώς το έχυσε και Εκείνος διά την αγάπην μου». Ενώ αλλού περιγράφοντας τις θείες δωρεές ερωτούσε: «Τέτοιον γλυκύτατον Θεόν και Πατέρα δεν πρέπει να τον αγαπούμεν τόσον πολύ οπού αν τύχη ανάγκη να χύνωμεν και το αίμα μας διά την αγάπην του;».
Συγκλονιστική η στάση του ενώπιον του μαρτυρίου: Όταν «εκατάλαβε, ο ευλογημένος Διδάσκαλος πως έχουν να τον θανατώσουν… στραφείς προς τους καλογήρους που τον συνώδευαν, τους λέγει· ‘Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν’·… χωρίς να δείξη ολότελα κανένα σημείον λύπης διά την στέρησιν της ζωής του, αλλά μάλιστα φαινόμενος χαριέστατος εις το πρόσωπον, ωσάν να επήγαινεν εις χαρές και ξεφαντώματα»!
Ο Πατροκοσμάς, προγευόμενος τα αγαθά της μέλλουσας βασιλείας, αναλώθηκε για την αγάπη των αδελφών του και αντιμετώπισε με νηφαλιότητα τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο, αφήνοντάς μας βαριά κληρονομιά ανθρωπιάς και αγιότητας.


http://www.makthes.gr/news/opinions/108812/

Το πρόγραμμα του 13ου Διαχριστιανικού Συνεδρίου

Φέτος το 13ο Διαχριστιανικό Συνέδριο, το οποίο διοργανώνεται εναλλάξ κάθε δύο χρόνια από το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και το Ινστιτούτο Πνευματικότητας του Ποντιφικού Πανεπιστημίου Antonianum της Ρώμης θα διεξαχθεί στο Μιλάνο της Ιταλίας κατά το χρονικό διάστημα 28-30 Αυγούστου 2013.

Το πρόγραμμα

ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/MERCOLEDΙ 28 AGOSTO

10.00  Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία - Divina Liturgia in rito bizantino

11.30  Επίσημη έναρξη του Συμποσίου – Apertura ufficiale del Simposio

Χαιρετισμοί ακαδημαϊκών και εκκλησιαστικών αρχών – Saluti autorità accademiche e religiose

12.00 Εισαγωγή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ιωάννη Σπιτέρη, Αρχιεπισκόπου Κερκύρας και Αποστολικού Βικάριου Θεσσαλονίκης - Introduzione di S. E. Mons. Ioannis Spiteris, Arcivescovo di Corfu, e Vicario Apostolico di Tessalonica

13.30  Γεύμα/Pranzo

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ/PRIMA SESSIONE

Προεδρείο: Καθ. R. Giraldo e Καθ. Π. Υφαντής

17.00 PROF. ROMANO PENNA Χριστιανοί και πολιτική εξουσία: ανοιχτά καινοδιαθηκικά ζητήματα – I cristiani e il potere civile: questioni neotestamentarie aperte

ΚΑΘ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ Εκκλησία, ιεραρχία και κράτος κατά την περίοδο της Εικονομαχίας – Chiesa, gerarchia e stato durante il periodo dell “iconoclastia

18.00    Συζήτηση/Dibattito

20.00    Δείπνο/Cena

ΠΕΜΠΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/GIOVEDÌ 29 AGOSTO

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ/SECONDA SESSIONE

Προεδρείο: Καθ. Χρ. Αραμπατζής και Καθ. P. Messa

09.00 PROF. ANTONIO CARILE Ο αυτοκράτορας, οι σύνοδοι και η εκκλησιαστική τάξη – L’imperatore, i concili e l’ordine ecclesiastico

ΚΑΘ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΒΑΛΑΗΣ Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Οθωμανικό κράτος και η προάσπιση των δικαιωμάτων του: Η περίπτωση του πατριάρχη Διονυσίου Ε” (1887-1891) – La posizione del Patriarcato Ecumenico nello stato ottomano e la difesa dei suoi diritti. Il caso del patriarca Dionisio V (1887-1891)

10.00  Συζήτηση/Dibattito

Προεδρείο: Καθ. Φ. Ιωαννίδης και Καθ. A. Orselli

11.00 PROF. CESARE ALZATI Duo sunt genera Christianorum. Η μεγάλη εκκλησιολογική και θεσμική ρήξη στη Δύση του 11ου αιώνα – Duo sunt genera Christianorum. La grande frattura ecclesiologica e istituzionale nell “Occidente del secolo XI

ΚΑΘ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ Η αίρεση του εθνοφυλετισμού και τα σύγχρονα εκκλησιολογικά αδιέξοδα – L’eresia dell’etnofiletismo e i vicoli ciechi ecclesiologici odierni

12.00    Συζήτηση/Dibattito

13.30    Γεύμα/Pranzo

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ/TERZA SESSIONE

Προεδρείο: Καθ. Α. Κυριατζή και Καθ. A. Cacciotti

17.00   PROF. LEONHARD LEHMANN Ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης γράφει στους κυβερνήτες: η αγαπητική παρρησία ενός φτωχού – San Francesco d’Assisi scrive ai governanti: l’amorosa parresia di un povero

ΚΑΘ. ΜΑΡΙΑ ΡΑΝΤΖΟΥ – ΚΑΘ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΟΓΙΑΝΝΙΔΗΣ Προβληματισμοί για τη Σχέση Πολιτικής Αγωγής και Μαθήματος των Θρησκευτικών – Pensieri sul rapporto tra Educazione Civica e Lezione di Religione

18.00   Συζήτηση/Dibattito

20.00   Δείπνο/Cena

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/VENERDÌ 30 AGOSTO

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ/QUARTA SESSIONE

Προεδρείο: Καθ. Δήμητρα Κούκουρα και Καθ. Β. Πετρά

09.00 PROF. GIORGIO FELICIANI Το Σύμφωνο μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους και η θρησκευτική ελευθερία στην εκκλησιαστική πρακτική της σημερινής Ιταλίας – Il Concordato e la libertà religiosa nell’attuale prassi ecclesiale in Italia

ΚΑΘ. ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Προβληματισμοί σε σχέση με τον κυβερνοχώρο και η θρησκευτική αγωγή – Pensieri riguardo il cybernet e l’istruzione religiosa

10.00   Συζήτηση/Dibattito

Προεδρείο: Καθ. Ν. Μαγγιώρος και Καθ. A. Filippi

11.00  PROF. FRANCESCO BOTTURI Λαϊκό κράτος και πολιτογράφηση της πίστης – Laicità dello Stato e cittadinanza per la fede

ΚΑΘ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ Πολιτική και πολιτική εξουσία στο σύγχρονο κόσμο. Κοινωνική ανάλυση και θεολογικές προκλήσεις – Politica e potere politico nel mondo odierno. Analisi sociale e sfide teologiche

ΚΑΘ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΟΥ Πολιτική και αξίες στη σύγχρονη πραγματικότητα – Politica e valori nella realtà odierna

12.00  Συζήτηση/Dibattito

13.30  Γεύμα/Pranzo

ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ/QUINTA SESSIONE

Προεδρείο: Καθ. P. Martinelli, Πρόεδρος του IFS του Antonianum και Καθ. Χρ. Σταμούλης, Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ.

15.30  Συμπεράσματα / Conclusioni

17.30 Καθολική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβ. Καρδιναλίου Angelo Scola, Αρχιεπισκόπου Μιλάνου Celebr. Eucaristica presieduta da S.Em. Card. Angelo Scola, Arcivesc. di Milano

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του Τμήματος Θεολογίας

http://blogs.auth.gr/moschosg/

«Ξεχασμένος» ο ρόλος των πρώτων χριστιανών γυναικών

Έρευνα καθηγήτριας από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.





Γυναίκες σημαντικές, αλλά ξεχασμένες, που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη διάδοση του Χριστιανισμού τους δύο πρώτους αιώνες από τη γέννηση της νέας θρησκείας, προσπαθεί να «ξαναθυμίσει» η μελέτη της καθηγήτριας Κέιτ Κούπερ από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.



Σύμφωνα με την αναφορά που κάνει στη συγκεκριμένη έρευνα η ιστοσελίδα του αγγλικού εκπαιδευτικού ιδρύματος, δεκάδες, λησμονημένες σήμερα, γυναίκες που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό, άσκησαν μεγάλη επιρροή τον 1ο και 2ο αιώνα μΧ, σε μια περίοδο που η νέα τότε θρησκεία «ήταν -σε κάποια σημεία τουλάχιστον- πιο προοδευτική προς το γυναικείο φύλο από ό,τι είναι σήμερα».

Η καθηγήτρια υποστηρίζει ότι αυτές οι γυναίκες έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη διάδοση της χριστιανικής πίστης, τόσο μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις που ανέπτυξαν ως μέλη της κοινότητάς τους όσο και μέσω των οικογενειακών και επαγγελματικών δραστηριοτήτων τους. Μια από αυτές ήταν η Αγία Λυδία η Φιλιππησία, η πρώτη Ευρωπαία χριστιανή που κατηχήθηκε και βαπτίστηκε στις όχθες του ποταμού Ζυγάκτη στους Φιλίππους της Μακεδονίας από τον Απόστολο Παύλο, όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων.

Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η Αγία Περπέτουα, που έζησε στην Καρχηδόνα περί τα τέλη του 2ου αιώνα μΧ, η στάση της οποίας δημιούργησε αίσθηση όταν αρνήθηκε να αποκηρύξει τη θρησκεία της, να αντιταχθεί στις επιθυμίες του πατέρα της και τελικά να επιλέξει τον θάνατο. Σύμφωνα με την Κέιτ Κούπερ, το ημερολόγιο που έγραψε η Περπέτουα τις μέρες που έμεινε στη φυλακή περιμένοντας την εκτέλεσή της, είναι ένα ριζοσπαστικό κείμενο, που στα μάτια του σημερινού κόσμου φαντάζει υπερβολικό και αταίριαστο με τις επίσημες χριστιανικές απόψεις ως προς το πώς πρέπει να είναι μια χριστιανή γυναίκα.

Για την καθηγήτρια, μια από τις πιο σημαντικές γυναίκες των πρώιμων χρόνων του Χριστιανισμού ήταν η Αγία Θέκλα από το Ικόνιο, μαθήτρια του Αποστόλου Παύλου. Αναφερόμενη δε στις «Πράξεις Παύλου και Θέκλης», ένα ανώνυμο κείμενο του 2ου αιώνα, δείχνει πώς η Θέκλα, επαναστατώντας ενάντια στη θέληση της οικογένειάς της, αρνήθηκε τον γάμο, κάτι αδιανόητο για την εποχή εκείνη. «Αν και δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις ότι η Θέκλα υπήρξε πραγματικά, το πρόσωπό της άσκησε τεράστια επιρροή στα πρώτα εκατό χρόνια του Χριστιανισμού, σε σημείο που η ιστορία της να αποτελέσει τη ρίζα για τα περί αγνότητας και παρθενίας που επικαλείται η Καθολική Θεολογία» αναφέρει η καθηγήτρια.

Και συμπληρώνει στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου: «Κάθε σημαντικός χριστιανός συγγραφέας του 4ου αιώνα είχε μια αδελφή και αυτές οι νεαρές γυναίκες ενθαρρύνονταν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Θέκλας. Αντί λοιπόν να την επικρίνουν για την ανυπακοή που έδειξε προς τη μητέρα της, οι πρώτοι Χριστιανοί εξυμνούσαν το κουράγιο της. Ο Χριστιανισμός ήταν αρκετά επαναστατικός στον τρόπο που αντιμετώπιζε τις γυναίκες, κυρίως όταν αναλογιστεί κανείς πόσο σεξιστικός ήταν ο αρχαίος κόσμος. Γι' αυτό είναι θλιβερό που η Θέκλα και οι σύγχρονές της δεν μνημονεύονται και δεν τιμώνται, σήμερα, σωστά. Θα πρέπει δε να αποτελούν έμπνευση, όπως για παράδειγμα στους ανθρώπους που αγωνίζονται υπέρ της χειροτόνησης γυναικών ιερέων» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την ίδια, αυτούς τους δύο αιώνες οι γυναίκες δίδασκαν κανονικά το Ευαγγέλιο και σε κάποιες κοινότητες πραγματοποιούσαν και βαπτίσεις. Όπως μάλιστα αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, o εκχριστιανισμός του Μεγάλου Κωνσταντίνου περί το 313 μΧ ήταν η απαρχή της θεσμοθέτησης της νέας θρησκείας: άνδρες επίσκοποι ήταν τώρα κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι δε γυναίκες καταδικάστηκαν να μείνουν στα μετόπισθεν και όχι στην πρώτη γραμμή των εκκλησιαστικών γεγονότων.

«Είναι λυπηρό, η θρησκεία που ξεκίνησε με μια μητέρα και το υπέροχο παιδί της να δείχνει ακόμα τόση δυσκολία στο να τιμήσει τη συμβολή των γυναικών της» καταλήγει η Κέιτ Κούπερ.

Πηγή: AΠE-MΠΕ

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_22/08/2013_515055

«Καλό απόγευμα, είμαι ο Πάπας Φραγκίσκος»

Ένας 19χρονος φοιτητής από την Πάδοβα δέχθηκε ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα.

Ο πάπας Φραγκίσκος επικοινώνησε τηλεφωνικά με έναν 19χρονο φοιτητή από την Πάδοβα που του είχε στείλει ένα γράμμα στην θερινή κατοικία του στο Καστέλ Γκαντόλφο, ένα προάστιο της Ρώμης. Όπως μετέδωσαν ιταλικά μέσα ενημέρωσης, ο Αργεντινός ποντίφικας τηλεφώνησε δυο φορές πριν μπορέσει να βρει τον Στέφανο Καμπίτσα –όπως ονομάζεται ο φοιτητής– και την πρώτη φορά συνομίλησε με την αδελφή του. «Καλό απόγευμα, είμαι ο Φραγκίσκος. Μίλα μου στον ενικό», ήταν η πρώτη φράση που είπε ο ποντίφικας στον Στέφανο, ο οποίος σπουδάζει στο πολυτεχνείο και παίζει μπάσκετ. «Είναι απίστευτο. Γελάσαμε και αστειευτήκαμε. Μεταξύ άλλων μου είπε ότι κι ο Ιησούς με τους Αποστόλους μιλούσαν στον ενικό», είπε ο Ιταλός φοιτητής στην τοπική εφημερίδα της Πάδοβας Ιλ Γκατζετίνο. «Ο Φραγκίσκος μου έδωσε την ευλογία του και μου ζήτησε να προσεύχομαι πολύ για τον Άγιο Στέφανο αλλά και για τον ίδιο και το έργο του», πρόσθεσε ο 19χρονος, ο οποίος είπε πως «έζησε την ωραιότερη εμπειρία της ζωής του». Ο Φραγκίσκος έχει ήδη επικοινωνήσει τηλεφωνικά με άλλους πιστούς χωρίς να τους γνωρίζει προσωπικά. Ο νέος προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας λέει πως επιδιώκει την κατά δυνατόν στενότερη ανθρώπινη επαφή θεωρώντας τον εαυτό του πρώτα απ΄ όλα έναν ποιμένα. Πηγή: AΠE-MΠΕ http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_22/08/2013_515078

Μια νέα σελίδα στο facebook:Φοιτητές Τμήματος Θεολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ιδρυτική πράξη

Η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
έχει γράψει και συνεχίζει να γράφει τη δική της Ιστορία
στο χώρο των θεολογικών γραμμάτων.
Στις ημέρες μας το Τμήμα Θεολογίας
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
ακόμη πιο δυναμικό και πρωτοπόρο από ποτέ,
προχωρά πάντα μπροστά στις εξελίξεις των καιρών μας.
Ως φοιτητές, προπτυχιακοί, μεταπτυχιακοί,
αλλά και ως υποψήφιοι διδάκτορες,
είμαστε όλοι υπερήφανοι που είμαστε φοιτητές
και απόφοιτοι μιας τέτοιας Σχολής.
Μιας Σχολής στην οποία υπηρέτησαν τόσοι μεγάλοι δάσκαλοι
που με το έργο τους εμπλούτισαν την ελληνική θεολογική σκέψη
και που αποτελεί χώρο ελευθερίας.
Η αληθινή Θεολογία που αποτελεί την Επιστήμη των Επιστημών
αγκαλιάζει τον όλο άνθρωπο,
όπως ο Σταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός
αγκάλιασε όλο τον κόσμο.
Η Θεολογία και κατ’ επέκτασιν ο χώρος της Εκκλησίας
δεν είναι ένα κλειστό club, ούτε μια κάστα εκλεκτών σεσωσμένων,
αλλά σώμα που συνεχίζει να πορεύεται μαχόμενο μέσα στην Ιστορία.
Όλοι εμείς δημιουργούμε, λοιπόν, έναν χώρο ελεύθερης έκφρασης
και καλούμε τους αγαπητούς συναδέλφους θεολόγους σ’ αυτό το χώρο.
Οι στόχοι του ελεύθερου αυτού χώρου είναι πολύπλευροι.
Κατ’ αρχάς η έγκυρη ενημέρωση των φοιτητών
για θέματα που αφορούν τη Σχολή μας
(π.χ. πρόγραμμα εξεταστικής περιόδου,
ανακοινώσεις που αφορούν το πρόγραμμα σπουδών,
ερωτήσεις και απαντήσεις που αφορούν τη διδαχθείσα ύλη κ.α.),
αλλά και η πληρέστερη ενημέρωση των φοιτητών
και κατ’ επέκτασιν των μελών του χώρου αυτού
για διάφορες δραστηριότητες της Σχολής και όχι μόνο
(π.χ. Συνέδρια, Συμπόσια, πολιτιστικές εκδηλώσεις κ.α.).
Η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών αυτού του χώρου,
είναι ακόμη ένας ιερός στόχος.
Επίσης, αναρτήσεις των μελών στις οποίες θ’ αναλύουν τις σκέψεις
και τους προβληματισμούς τους θα γίνονται ευπρόσδεκτες.
Σκοπός μας είναι η ελεύθερη έκφραση του λόγου και της σκέψης,
της Επιστήμης της Θεολογίας,
αλλά και άλλων Επιστημών και χώρων της Τέχνης,
πέρα από κάθε δογματισμό και στείρο φανατισμό.
Ο σεβασμός στο διάλογο, ακόμη και στον αντίλογο,
αρκεί εκείνος να στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό
και να είναι τεκμηριωμένος μ’ επιστημονικά επιχειρήματα,
είναι παραπάνω από αναγκαίος.
Ο χώρος αυτός θα κινηθεί μακριά από φανατισμούς,
πολιτικοποιήσεις και κομματισμούς που κομματιάζουν τον άνθρωπο,
καθώς και μακριά από φονταμενταλιστικές,
επιθετικές, απολογητικές, φασιστικές
και πάσης φύσεως ακραίες ιδέες και πρακτικές,
οι οποίες δεν θα έχουν κανέναν χώρο έκφρασης.
Η μόνη μας απάντηση σε κάθε άνανδρη επίθεση
είναι το ήθος και η δημιουργία.
Συνάδελφοι του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
γνωρίζουμε πως ο καθένας από εσάς είναι ξεχωριστός.
Και αυτή είναι η ομορφιά και η δύναμη αυτού του ελεύθερου χώρου έκφρασης.
Πολλές διαφορετικότητες που συνθέτουν τη μοναδικότητα.
Ας αποδείξουμε, λοιπόν, πως ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Σας καλούμε, λοιπόν, όλους, ν’ αγωνιστούμε για μια αληθινή Θεολογία,
για μια Θεολογία που αγωνίζεται για τον άνθρωπο.
Να θυμάστε πως όλους μας ενώνει ο Θεάνθρωπος Χριστός.
Γιατί Εκείνος ένωσε τα διεστώτα
και τον κατακερματισμένο κόσμο, έναν κόσμο που μετά τη Σταύρωση
πάντα θα καρτερεί την Ανάσταση.

Με σεβασμό εκ των διαχειριστών

Μαρία Χατζηαποστόλου Μαγδαληνή Τσιτσιπάτη

η άλλη φωτιά, που ήδη άναψε

Ανοίξτε  τις πόρτες σας στους άστεγους κλέφτες, αφήστε τον έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας, αδειάστε τον, κάντε τον εαυτό σας ασήμαντο. Όσο και αν το κάνετε αυτό, μπορεί νομίζετε, η κένωση του εαυτού σας να συγκριθεί με αυτή του Χριστού; Δεχτείτε τον όρκο της πενίας σε όλη του τη συντριπτική αυστηρότητα: καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και την μοναχική άνεση [...]

Υπάρχουν φορές που ό, τι έχει ειπωθεί δε μπορεί να γίνει σαφές και αντιληπτό καθώς η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι παγανιστική κι εμείς οι ίδιοι μπαίνουμε στον πειρασμό της ειδωλολατρικής γοητείας. Αλλά η εποχή μας είναι πράγματι χριστιανική, μιας και η οδύνη αποτελεί κομμάτι αυτής της πραγματικότητας.

Γκρεμίζουν και καταστρέφουν στις καρδιές μας ό, τι είναι σταθερό, ώριμο, φωτοστεφανωμένο από τους αιώνες και κρατημένο με ευλάβεια μέσα μας. Μας βοηθούν πραγματικά, μας εξωθούν να δεχτούμε τον όρκο της πενίας, να μην αναζητάμε κανόνες, αλλά αντίθετα να επιζητούμε την αναρχία, την αναρχική ζωή των δια Χριστόν σαλών, μη ζητώντας τον μοναχικό εγκλεισμό, αλλά την απόλυτη απουσία και του πιο ανεπαίσθητου εμποδίου που μπορεί να χωρίσει την καρδιά από τον κόσμο και τις πληγές του.

Σεργκέι Χάκελ,

«Μαρία Σκόμπτσοβα –

 Μια ¨δια Χριστόν σαλή¨στους μοντέρνους καιρούς»,

εκδ Ακρίτας, σελ 62-63

http://kafsokaliva.blogspot.gr/2013/08/blog-post_11.html?spref=fb

Ένα νέο blog:Αδράχτι.... νὰ ὑφάνουμε μαζὶ τὴν ἐξέγερση τῆς συνάντησης

Γιὰ τὸ ἀδράχτι

Τὸ ἀδράχτι δημιουργήθηκε μὲ σκοπὸ νὰ ἀποτελέσει τὸν τόπο ποὺ θὰ φιλοξενήσει τὴν ἀγωνία γιὰ τὰ κοινὰ τοῦ βίου. Ἐπιθυμεῖ νὰ ὑφάνει τὴν κραυγὴ ποὺ εἶναι ἱκανὴ νὰ δονήσει καὶ νὰ δομήσει τὴν κατεξοχὴν πόλιν: «ἐξεγέρθητι εἰς συνάντησίν μου»! (ψαλμὸς 58,5) Γιατὶ ἡ μόνη πραγματικὴ ἐξέγερση εἶναι ἐκείνη ποὺ ἐπιζητᾶ νὰ ἀνατρέψει τὴν ἐξουσία τοῦ ἑαυτοῦ, καθὼς ἡ κυριαρχία του εἶναι  ἡ παντοδύναμη καὶ ἀποκλειστικὴ μήτρα κάθε ἐξουσίας. Ἂν δὲν ἐπαναστατήσουμε γιὰ νὰ στήσουμε ἕναν ἄλλον ἑαυτό, τὰ πλέον ἀντιεξουσιαστικὰ προτάγματα καὶ ἀντανακλαστικὰ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπεχθέστερη ὄψη τῆς ἰσχύος.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν κεφαλίδα τοῦ διαδικτυακοῦ τόπου μας κοσμεῖ ἡ σκηνὴ ἀπὸ τὴ Θυσία τοῦ μεγάλου Ταρκόφσκι. Ἂν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ βάλουμε φωτιὰ σὲ ὅ,τι μᾶς ψευδοσυνιστᾶ - στὸν μεγάλο μας ἑαυτὸ -  δὲν θὰ πάψουμε ποτὲ νὰ σπαλᾶμε τὴ ζωὴ ὡς μίζερα θρησκευτικὰ ὄντα, ποὺ κατέχουμε τὴν ἀλήθεια καὶ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἐπιβολή της. Ὅμως ἡ ἀλήθεια οὔτε κατέχεται, οὔτε ἐπιβάλλεται. Μετέχεται καὶ καταβάλλεται – μαρτυρεῖται μὲ πόνο καὶ ἀπορία.

Ἐξέγερση τῆς συνάντησης λοιπόν. Διότι ἡ ἀν-αρχία εἶναι πρωτίστως ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ - ἐξουσία τοῦ ἐγωτισμοῦ. Πῶς νὰ τραφοῦν ἀλλιῶς ἡ συντροφικότητα, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ συνεργασία, ἡ συνεισφορά; Ὅσο ταΐζουμε τὸ τέρας τοῦ ἑαυτοῦ, τόσο ἡ αὐτονομία θὰ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ζητούμενο. Ἑτερονομία δὲν εἶναι νὰ ἀντλῶ τὴν ὕπαρξή μου ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ μεγάλου σαλοῦ τῆς ἱστορίας Χριστοῦ. Ἑτερονομία εἶναι νὰ τρέφομαι ἀπὸ τὶς σάρκες τοῦ διπλανοῦ, ὅσο δὲν ἀπαρνοῦμαι τὴ ζωή μου γιὰ χάρη του, ὅσο περιπολῶ ὡς ἄ-Χριστος.

Καλὸν ἀγώνα σύντροφοι! Γιὰ τὴν ἀληθινὴ αὐτοθέσμιση τῆς θυσίας. 

ΚΑΙΡΟΣ: Διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και στην λυκειακή βαθμίδα της τεχνικής εκπαίδευσης.

Χολαργός  18-8-2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Υπουργείο Παιδείας ακολουθώντας την «πεπατημένη» των τελευταίων ετών ανακοίνωσε στη μέση του καλοκαιριού τα σχέδιά του για το νέο Γενικό Λύκειο και την Τεχνική Εκπαίδευση. Η επίσημη κυβερνητική θέση είναι ότι τα σχέδια αυτά τίθενται σε δημόσια διαβούλευση. Ταυτόχρονα με την μεγαλόστομη όμως αυτή διακήρυξη το υπουργείο υλοποιώντας πολιτικές προαποφασισμένες,  για τις οποίες δεν θέτει θέμα «δημόσιας διαβούλευσης» οδηγεί στον καιάδα της ανυπαρξίας και της εξαφάνισης πλήθος ειδικοτήτων και τους υπηρετούντες σ’ αυτές συναδέλφους επιχειρηματολογώντας υπέρ του εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού πλαισίου και περιεχομένου σπουδών της λυκειακής βαθμίδας και του εξορθολογισμού  στη διαχείριση του υπηρετούντος ανθρώπινου δυναμικού. Η αιφνιδιαστική κατάργηση πλήθους ειδικοτήτων στη τεχνική εκπαίδευση, η εγκύκλιος για τις αναγκαστικές μετατάξεις ακόμα και σε διοικητικές θέσεις πλεονάζοντος εκπαιδευτικού προσωπικού, η αύξηση του μαθητικού δυναμικού ανά σχολική τάξη, οι συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολικών μονάδων χωρίς διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς, αναιρεί ή θέτει «εν αμφιβόλω» την πρόθεσή του για δημόσια διαβούλευση.

Πρόσφατα οι πανελλήνιες και τοπικές ενώσεις των θεολόγων (πλην της ΠΕΘ) υπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή προς το Υπουργείο Παιδείας, με την οποία εξέφραζαν την αντίθεσή τους σε οποιαδήποτε κίνηση μείωσης των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στη λυκειακή βαθμίδα, καθώς το περιεχόμενό του και το πλαίσιο διδασκαλίας του, όπως έχει διαμορφωθεί την τελευταία 20ετία τουλάχιστον, συμβάλλει αποφασιστικά  στη διαμόρφωση  του περιεχομένου των ανθρωπιστικών σπουδών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφήνοντας ιδιαίτερο και  ευανάγνωστο στίγμα.

Οι  θεολογικές  ενώσεις και οι τοπικοί σύνδεσμοι με την κίνησή τους αυτή, επαναβεβαίωσαν στη πράξη και την ομόφωνη απόφαση για διεκδίκηση διατήρησης του μέχρι σήμερα ισχύοντος καθεστώτος διδασκαλίας του μαθήματος, που είχε ληφθεί σε κοινή σύσκεψη των θεολογικών φορέων(ενώσεις, θεολογικές σχολές, Εκκλησία της Ελλάδος) στη Ι.Μ Πεντέλης με την πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου (Πάσχα του 2011). Στη συνάντηση αυτή ο σύνδεσμός μας δια του εκπροσώπου του Δ. Μόσχου, είχε ιδιαιτέρως αναφερθεί στη σημασία της διατήρησης του υπάρχοντος καθεστώτος διδασκαλίας των Θρησκευτικών και στην τεχνική λυκειακή εκπαίδευση, επειδή με την παρουσία του συμβάλλει στην εμπέδωση ενός δικτύου αρχών και κριτηρίων για τη ζωή, τον άνθρωπο και τη σχέση του με τον κόσμο, απαραίτητων δηλαδή στοιχείων για την διαμόρφωση στάσης ζωής και συμπεριφοράς του εκπαιδευόμενου και αυριανού επαγγελματία.

Η απάλειψη της μιας ώρας του μαθήματος από την Β΄ τάξη του αυριανού τεχνικού λυκείου δεν δυναμιτίζει μόνο την θέση του μαθήματος στην τεχνική εκπαίδευση με όλα τα συνεπαγόμενα αποτελέσματα και για τους διδάσκοντες  αλλά κυρίως  δημιουργεί ερωτηματικά για την χρησιμότητα της μιας ώρας στη Α΄τάξη, η διατήρηση της οποίας τίθεται και αυτή – κατά την εκτίμησή μας – σε αμφισβήτηση στο άμεσο μέλλον.

Στην καταιγίδα των εξελίξεων τόσο σε επίπεδο περιεχομένου και σκοπών εκπαίδευσης στη λυκειακή βαθμίδα όσο και εργασιακών σχέσεων των υπηρετούντων σ’ αυτή συναδέλφων, το υπουργείο επιθυμεί το δημόσιο διάλογο. Με τη διαφορά ότι στο διάλογο αυτό θεωρεί πως οι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού-επιστημονικού κόσμου, δεν έχουν θέση στη διαμόρφωση του πλαισίου[έστω συμβουλευτικά] αλλά μόνο στην κριτική αποτίμηση μετά την κάθε ανακοίνωση για αλλαγές και ανακατατάξεις.  

Η θέση μας και θέση όλων των θεολόγων της χώρας (διορισμένων και αδιορίστων) είναι η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και στην λυκειακή βαθμίδα της τεχνικής εκπαίδευσης. Εξυπακούεται ότι έχουμε τη διάθεση συμβολής σε έναν ουσιαστικό διάλογο για τη διαμόρφωση ενδεχομένως ενός  αναπροσανατολισμού όσο και βελτίωσης της θρησκευτικής αγωγής στην τεχνική εκπαίδευση, στηριζόμενοι στην  εμπειρία και τη γνώση των συναδέλφων-μελών μας, που πληρούν με αξιώσεις όλες τις πιθανές προϋποθέσεις, για τη συμμετοχή τους σε όποια μελλοντική διαβούλευση, η οποία όμως για να στοχεύει στην επιτυχία, πρέπει να προηγείται των όποιων τελικών αποφάσεων.

                                                                        Από το  Δ.Σ

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: «Μεγάλη προσβολή η βεβήλωση των ιερών στην Πρεμετή»

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μίλησε για τα γεγονότα στον ορθόδοξο Ναό των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τεταμένη η κατάσταση στην Πρεμετή, όπου εκατοντάδες ορθόδοξοι συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις της αστυνομίας.

«Παρά πολύ θλιβερό» γεγονός, που «ξύπνησε οδυνηρές αναμνήσεις αθλιότητας» χαρακτήρισε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, στο χθεσινό κήρυγμά του, τα πρόσφατα γεγονότα στον ορθόδοξο Ναό των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πρεμετή. Συγκεκριμένα, στις 16 Αυγούστου, όπως καταγγέλθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου, ασκήθηκε βία κατά κληρικών και πιστών «από ομάδες παραστρατιωτικών (με τη συμπαράσταση δημοτικών υπαλλήλων και την κάλυψη της Δημοτικής αρχής». Σύμφωνα δε με όσα έγιναν γνωστά, αφαιρέθηκαν, με βίαιο τρόπο, ιερά σκεύη, εικόνες της Παναγίας, το καμπαναριό με τον σταυρό, για την αξιοποίηση του ναού, από τον Δήμο, ως πολιτιστικού μεγάρου. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αναφέρθηκε σε βεβήλωση των ιερών των αγίων και έκανε λόγο για «μεγάλη προσβολή όχι μόνο της ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά της Αλβανίας», στην οποία, ενώ υπάρχει η προσδοκία για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, «ξαναζούμε τον εφιάλτη του 1967, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς νόμιζε ότι θα ξερίζωνε για πάντα τη θρησκευτική πίστη από τον αλβανικό λαό». Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε λόγο για σχεδιασμένη ενέργεια «από σκοτεινές δυνάμεις», εφόσον, όπως είπε, οι άνδρες της ιδιωτικής αστυνομίας «πληρώθηκαν, αλλά δεν ξέρουμε ποιοι βρίσκονται πίσω τους». Αναφερόμενος στις διαρκείς δοκιμασίες που υπέστη ο ναός από την ίδρυσή του τον 17ο αιώνα, αποκάλυψε ότι η αλβανική κυβέρνησε αναγνώρισε πως το πολιτιστικό κέντρο στην Πρεμετή έχει χτιστεί πάνω στον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου και το 1998 αποφάσισε να παραδώσει το κτίριο στον ορθόδοξο κλήρο έναντι συγκεκριμένης αμοιβής προς το κράτος για τις σχετικές επενδύσεις που αφορούσαν τη μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο. Έκανε δε ιδιαίτερη μνεία στη συμφωνία του Ιανουαρίου του 2010 μεταξύ της κυβέρνησης και των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Αλβανία για την επιστροφή σ' αυτές όλων των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Συνεπώς δεν ισχύει καμιά δικαστική απόφαση, είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Απαντώντας στους ισχυρισμούς ότι πρόκειται για ένα κέντρο του αλβανικού πολιτισμού, επεσήμανε ότι η ορθόδοξη εκκλησία έχει συμβάλλει κατά πολύ στον πολιτισμό της Αλβανίας, τονίζοντας επιπλέον πως ό,τι σήμερα αποτελεί τον παραδοσιακό αλβανικό πολιτισμό, είναι της ορθόδοξης εκκλησίας. «Οι ορθόδοξοι δεν είναι ορφανοί που έρχονται να τους κλωτσήσουν διάφορες ομάδες. Ξέρουμε τι πιστεύουμε, ξέρουμε τι θέλουμε και ξέρουμε πώς να τα διεκδικήσουμε» υπογράμμισε, εκφράζοντας την αισιοδοξία ότι θα βρεθεί λύση, ενώ κάλεσε τους πιστούς να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι. Με τους ορθόδοξους της Πρεμετής ένωσαν τη φωνή τους οι Μητροπόλεις της Κορυτσάς και του Βερατίου, καθώς και το νεοσύστατο καθολικό Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, όπως επίσης το Κόμμα των Ελλήνων και το Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Χθες, στην Πρεμετή, η θεία λειτουργία της Κυριακής έγινε στην ύπαιθρο, έξω από το κατασχεμένο από την ιδιωτική αστυνομία κτίριο. Σήμερα, μερικές δεκάδες ορθόδοξοι πιστοί, αψηφώντας την παρουσία των ανδρών της αστυνομίας, μπήκαν εκ νέου στους εσωτερικούς χώρους του ναού. Τεταμένη η κατάσταση στην Πρεμετή Τεταμένη παραμένει η κατάσταση στην Πρεμετή, όπου εκατοντάδες ορθόδοξοι κάτοικοι της πόλης συγκρούστηκαν, σήμερα, με τις δυνάμεις της ιδιωτικής αστυνομίας που ήταν παρατεταγμένες έξω από το ναό των Εσοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου, τον οποίο και είχαν καταλάβει, με βίαιο τρόπο, πριν από μερικές ημέρες, κατόπιν εντολής του Δήμου. Πηγές από την Πρεμετή δήλωσαν ότι, αυτή την ώρα, οι πιστοί βρίσκονται εντός της εκκλησίας. Υπενθυμίζεται ότι, πριν από μερικές ημέρες, ο Δήμος έστειλε δυνάμεις ιδιωτικής αστυνομίας στο ναό προς εκτέλεση απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου για την επιστροφή του κτιρίου της εκκλησίας στις δημοτικές αρχές, οι οποίες ισχυρίζονται ότι ο χώρος τους ανήκει και πως πρόκειται για πολιτιστικό κέντρο. Ωστόσο, σύμφωνα με την Εκκλησία της Αλβανίας, αλλά και όπως είναι ευρύτερα γνωστό, το κτίριο αυτό είχε κατασχεθεί από το κομμουνιστικό καθεστώς το 1968 και μετατράπηκε - όπως και εκατοντάδες άλλες εκκλησίες σε όλη τη χώρα - σε πολιτιστικό κέντρο. Πηγή: AMΠE

όταν οι ιερείς γίνονται οι ν.1 δημόσιοι κίνδυνοι

Ποιοί, κατά τη γνώμη σας, είναι οι λόγοι της πρόσφατης εμφάνισης άρθρων σε εφημερίδα σχετικά με την παρουσία  κομμουνιστών ιερέων στην εκκλησία;

Για να μπορέσει κανείς να καταλάβει τα κίνητρα αυτών των κειμένων για τους κομμουνιστές ιερείς, θα πρέπει να αναλύσει το Μακαρθικό φαινόμενο συνολικά. Κάθε άρχουσα τάξη διαθέτει αμυντικά συστήματα, μερικά επίσημα και άλλα ανεπίσημα. Στην περίπτωση μιας αντιλαϊκής και μειοψηφικής άρχουσας τάξης, μια πολύ συνηθισμένη μέθοδος είναι η προσπάθεια δυσφήμισης των αντιπάλων της στα μάτια της κοινής γνώμης. Η κοινή γνώμη επηρεάζεται πιο εύκολα από «κοσμητικά» επίθετα παρά από φιλοσοφικές συζητήσεις.

Για να καταρρίψεις  μια άποψη αρκεί απλώς να της κολλήσεις το επίθετο «σάπια». Για να διώξεις και να πετροβολήσεις έναν σκύλο, παρόλο που μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα, αρκεί να φωνάξεις πως είναι «λυσσασμένος».

Στους πρώτους αιώνες της εποχής μας το να αποκαλέσεις κάποιον «χριστιανό» σήμαινε πως τον έθετες εκτός νόμου. Οι εχθροί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ονοματίζονταν  «βάρβαροι» ώστε να δικαιολογηθούν οι διωγμοί εναντίον τους. Πριν από τη Γαλλική  επανάσταση, οι φιλελεύθεροι, οι οπαδοί του διαφωτισμού, οι δημοκράτες, οι πληβείοι κλπ., καταδιώκονταν. Σήμερα, ο καλυτερος τρόπος να εξαπολύσεις διωγμούς ενάντια στα στοιχεία που θεωρούνται επικίνδυνα από την άρχουσα τάξη, είναι να τα ονοματίσεις «κομμουνιστές».

Η Κολομβιανή άρχουσα τάξη θεωρεί την εκκλησία και το στρατό σαν βασικά στηρίγματά της και είναι φυσικό όταν εμφανίζονται αντικομφορμιστές ιερείς ή στρατιωτικοί, η τάξη αυτή να αισθανέται πως η εσωτερική δομή της αρχίζει να κλονίζεται. Γι’ αυτό, οι αντικομφορμιστές ιερείς και στρατιωτικοί  αποτελούν μια πολύ πιο επικίνδυνη απειλή για το σύστημα απ’ ότι τα οργανωμένα  μέλη ενός κομμουνστικού κόμματος. Και συνεπώς, αυτός είναι ο λόγος που η άρχουσα τάξη πασχίζει να τους δυσφημίσει, αποκαλώντας τους κομμουνιστές. Ο τύπος, υπηρέτης αυτής της τάξης, δεν μπορεί να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική.

Απόσπασμα μιας συνέντευξης που έδωσε ο Camilo Torres στο περιοδικό La Hora, της Γουατεμάλα, το Μάη του 1965. 

Από το βιβλίο «αριστερά και θρησκεία η θεολογία της απελευθέρωσης», σελ 142-143.

http://kafsokaliva.blogspot.gr/2013/08/1.html