Ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν αποφασιστικά στη διάδοση της χριστιανικής πίστης κατά τον α ́ μ.Χ. αιώνα σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρξε αναμφίβολα ο ελληνόφωνος ιουδαϊσμός. Αν και κάθε φορά που γίνεται λόγος για ιουδαϊσμό και ελληνισμό, στη σκέψη των περισσοτέρων κυριαρχεί η ιδέα μιας μόνιμης αντιπαλότητας, που προκύπτει από τα βιβλία των Μακκαβαίων, περισσότερο βολικό για την περιγραφή των μεταξύ τους σχέσεων θα ήταν το σχήμα των κάθετων τεμνόμενων αξόνων, όπου στον θρησκευτικό άξονα η κίνηση μπορεί να είναι από τον απολύτως συνεπή προς τον Νόμο ιουδαϊσμό μέχρι τον παγανισμό, ενώ στον πολιτιστικό άξονα η κίνηση μπορεί να είναι από πλήρη άγνοια της ελληνικής γλώσσας μέχρι την πλήρη ενσωμάτωση στον ελληνικό τρόπο ζωής, οπότε οποιοσδήποτε συνδυασμός θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας είναι πιθανός. Όπως και να έχουν τα πράγματα, το βέβαιο είναι ότι η συνάντηση των δύο πολιτιστικών παραδόσεων στους αιώνες που προηγήθηκαν της γέννησης του Χριστού δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός πολιτισμού που καταύγασε την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου