Περί έρωτος και αγίων

H σκηνή από Γυμνάσιο της χώρας. Η θεολόγος καθηγήτρια μοιράζει στα παιδιά το τεύχος του Φεβρουαρίου ενός χριστιανικού περιοδικού. Αστειευόμενη (;) μια μαθήτρια τη ρωτά αν περιλαμβάνει αναφορά στον άγιο Βαλεντίνο και εισπράττει το οργισμένο βλέμμα και την επιτίμηση της διδάσκουσας.
Ανάλογη αμηχανία και σε χριστιανικές ιστοσελίδες. Όσες κάνουν αναφορά, υπενθυμίζουν την απουσία τέτοιου αγίου από το ορθόδοξο εορτολόγιο, την προτεινόμενη προβολή εγχώριων αποδεκτών αγίων (Ακύλα και Πρίσκιλλας, Υακίνθου), το ιστορικό της θεσμοθέτησης του δυτικόφερτου αγίου και την εισαγωγή του στο εγχώριο κοσμικό εορτολόγιο από την εμπορική τάξη.





Στον αντίποδα, η σοβαρή επιστημονική προσπάθεια του Καθηγητή Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Αλέξανδρου Κακαβούλη, με το πολύτιμο έργο του: «Πώς ο έρωτας γίνεται αγάπη. Οι δρόμοι της αγωγής» (εκδ. Αρμός, Αθήνα 2012). Διαβάζουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Η διδασκαλία και η ζωή της Εκκλησίας ανοίγει τον ορίζοντα στον υψηλό προορισμό που έχει ο έρωτας στη ζωή του ανθρώπου. Οδηγεί στην αυθεντική βίωση του έρωτα ως δόσιμο, ως πολύτιμη δύναμη και δώρο του Θεού, ικανό να συγκροτήσει τον ανθρώπινο βίο ως ψυχοσωματική ένωση του ανδρογύνου και ως ευχαριστιακή σχέση με την Εκκλησία» (σ. 269).
Αντίστοιχα, ο καθ. Δογματικής Θεολογίας Χρ. Σταμούλης στο έργο του «Έρως και θάνατος» (εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2009), υπενθυμίζει καταρχάς το αρεοπαγιτικό «το του έρωτος όνομα μη φοβηθώμεν» (σ. 134-5). Ακόμη, ότι σε κοσμολογικό επίπεδο «ο έρωτας αποτελεί το συστατικό της δημιουργίας του κόσμου, ο Θεός από έρωτα δημιουργεί τον άνθρωπο και τον καλεί στη δημιουργική έκφραση της ερωτικότητάς του. Και η σάρκωση δεν είναι τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο, παρά η μεγέθυνση τούτου του αρχικού έρωτα, η έκρηξη της αγάπης του Θεού, που δίνεται ολοκληρωτικά για να προσλάβει ολοκληρωτικά τον αγαθό καρπό της δημιουργίας του» (σ. 152). Και σε ανθρωπολογικό επίπεδο, αφού επικαλεστεί τον άγ. Ιωάννη Χρυσόστομο («Ένεστι γαρ τις έρως εμφωλεύων τη φύσει και λανθάνων ημάς συμπλέκει ταύτα τα σώματα… Ουδέν γαρ ούτως ημών συγκροτεί τον βίον, ως έρως ανδρός και γυναικός», Εις την προς Εφεσίους, 20, PG 62, 135-6), σημειώνει: «η απόλυτη ταύτιση του έρωτα με το σεξ…είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση, τον περιορισμό των ορίων του έρωτα από τη μια και τη σεξουαλικοποίηση του σώματος από την άλλη» (σ. 154).

Όσο αφορά δε τη χτεσινή «επέτειο», πιο εύστοχο είναι μάλλον το σχόλιο του Σχολ. Συμβούλου Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας, κ. Ανδρέου Αργυρόπουλου στην προσωπική του ιστοσελίδα: «Αλήθεια, γιατί πρέπει να έχουμε Άγιο προστάτη του έρωτα; Υπάρχει περίπτωση κάποιος να είναι Άγιος και να είναι ανέραστος; Αν ήταν ανέραστος δε θα ήταν Άγιος».






http://www.pemptousia.gr/