Αγωνιώδης έκκληση μελών της Εκκλησίας σχετικά με την υπόθεση της Ι.M.Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Εδώ και πολλά χρόνια διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας μια δικαστική διαμάχη χωρίς προηγούμενο στην ελληνική εκκλησιαστική ιστορία. Μια μητρόπολη και μια μονή έχουν αναπτύξει έναν ατέρμονα αγώνα εναντίον αλλήλων, με δεκάδες αποφάσεις κοσμικών και εκκλησιαστικών δικαστηρίων, οι οποίες δεν φαίνεται τελικά να δίνουν λύση. Και τα δύο μέρη πιστεύουν βαθιά πως υπηρετούν το εκκλησιαστικώς ορθό και συμφέρον.


Δεν γνωρίζουμε ποιός έχει δίκιο μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εγγράφων και δικογράφων. Δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι αυτό έχει κάποια σημασία πλέον,και αναρωτιόμαστε τί είδους δίκιο είναι αυτό που τραυματίζει βαθιά (και ίσως για κάποιες ψυχές ανεπανόρθωτα) το γεγονός της Εκκλησίας. Εκείνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι πως η σημερινή εξέλιξη της υπόθεσης δεν φαίνεται να έχει πολλή σχέση με το τι είναι Εκκλησία και ποιό είναι το πνεύμα της. Το μόνο που επιτυγχάνει η μέχρι τώρα έκβαση είναι ο σκανδαλισμός του κόσμου, καθώς και το ορατό πιά ενδεχόμενο σχίσματος.

Πιθανόν αυτός ο αγώνας επικράτησης να είναι τόσο σκληρός επειδή συνιστά κάποιου είδους πρόκριμα στην παλιά ένταση μεταξύ επισκόπων και μονών. Ίσως δηλαδή η σημασία της συγκεκριμένης διαμάχης να έγκειται στο ότι διακυβεύονται ισορροπίες και επιδιώξεις πολλών άλλων, με αποτέλεσμα να ενδιαφέρει ιδιαίτερα το όποιο ‘δεδικασμένο’ θα τελεσιδικήσει. Επειδή όμως μάς αφήνουν αδιάφορους οι όποιες στοχεύσεις, αλλά μάς καίει η ενότητα και η έμπρακτη αλήθεια του μηνύματος της Εκκλησίας, γι’ αυτό προχωρούμε σε τούτο το διάβημα.

Άραγε χρησιμοποιήθηκε ποτέ και άλλη ‘γλώσσα’ εκτός από τη νομική; Αξιοποίησαν ποτέ οι διαφωνούντες την δωρεά της συνάντησης των προσώπων δια ζώσης, η οποία έχει τη δύναμη να αίρει καχυποψίες και να ανακαλύπτει λύσεις; Ίσως πράγματι αυτό να συνέβη. Στο βαθμό, όμως, που αυτό έγινε όχι επαρκώς, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η ανταλλαγή υπηρεσιακής αλληλογραφίας, προσφυγών, μηνύσεων, καταγγελιών, κοινοποιήσεων κ.ο.κ. το μόνο που επιτυγχάνει είναι να σκληραίνει τις άμυνες. Διερωτώμαστε αν έτσι λύνονταν τα εκκλησιαστικά προβλήματα κατά την εποχή των Πατέρων τους οποίους κατά τα άλλα όλοι δοξάζουμε προφορικώς και γραπτώς.

Πιθανόν να μπορούσε να γίνει έστω τώρα. Με πολύ σεβασμό, αλλά και συνοχή εν αγωνία, θα παρακαλούσαμε τα αμέσως ή εμμέσως, θεσμικώς ή εξωθεσμικώς, εμπλεκόμενα μέρη (Αγία και Ιερά Σύνοδο, Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου, Αδελφότητα της Μονής, Σύλλογο Φίλων της Μονής) να αναζητήσουν λύσεις που θα προκύψουν απόπροσωπικές συναντήσεις οι οποίες θα επιλαμβάνονται των προβλημάτων αναλυτικά και δια ζώσης. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι έχουμε φθάσει σε αδιέξοδο.

Συγχωρήστε μας, αλλά ως μέλη της Εκκλησίας το τελευταίο που θα επιθυμούσαμε θα ήταν να δημιουργηθή μια νέα ‘μονή Εσφιγμένου’. Εν τω μεταξύ, καθώς μαθαίνουμε πως άρχισαν και χειροδικίες μεταξύ εντοπίων κληρικών και λαϊκών, φρονούμε επίσης ότι το τελευταίο που έχει ανάγκη ο τόπος μας αυτή τη στιγμή θα ήταν να μεταδίδονται από τις τηλεοράσεις σκηνές βιαιοπραγίας για εκκλησιαστικά θέματα και με πρωταγωνιστές ρασοφόρους.

Τα εκκλησιαστικά προβλήματα δεν αποτελούν στεγανά, αποκλειστικότητα των εκάστοτε εμπλεκομένων μερών. Με την αλματώδη αύξηση των επικοινωνιών στην εποχή μας, κάθε έκτροπο διαχέεται ανά την επικράτεια (αλλά και εκτός αυτής), και κατόπιν καλούνται κληρικοί, εκπαιδευτικοί, γονείς κ.ά. να ‘απολογούνται’ περί αυτού. Καθώς αποτελούμε ένα σώμα, το πλήρωμα της Εκκλησίας επηρεάζεται από ό,τι συμβαίνει, γι’ αυτό και έχει δικαίωμα αλλά και καθήκον να αγωνιά και να παρακαλεί για λύσεις.

Είμαστε βέβαιοι ότι όλα τα εμπλεκόμενα μέρη συμμερίζονται τις ίδιες αγωνίες. Ενώνουμε τις προσευχές μας μαζί τους. Τιμούμε όλες τις καλοπροαίρετες προσπάθειες που έχουν λάβει χώρα για την επίλυση του προβλήματος. Δεν θεωρούμε ότι μάς διακρίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνους που έχουν μέχρι τώρα χειρισθή την υπόθεση. Απλώς κρίναμε καθήκον μας να μεταφέρουμε προς όλες τις πλευρές τον ‘σφυγμό’ του πληρώματος της Εκκλησίας και τις ευαισθησίες των ‘εκτός’, έτσι όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Λόγω του επείγοντος της καταστάσεως σπεύσαμε και δεν παρατείναμε για μεγάλο διάστημα την συγκέντρωση και άλλων υπογραφών, οι οποίες (όπως αντιλαμβανόμαστε από τις επαφές μας) θα μπορούσαν να είναι πολλαπλάσιες.

Υποβάλλουμε ταπεινά έκκληση: Μήπως έστω και τώρα υπάρχει η δυνατότητα προσωπικών συναντήσεων και εν Χριστώ υπερβάσεων με στόχο την απεμπλοκή, προκειμένου να χαρή το Άγιο Πνεύμα και να καταισχυνθή ο ‘αντικείμενος’;

Οι υπογράφοντες (κατά αλφαβητική σειρά):

Αλατζόγλου Ιωάννης, οικονομολόγος

Ανδρεόπουλος Χαράλαμπος, καθηγητής θεολόγος

Αργυριάδης Βασίλειος, θεολόγος, επιμελητής εκδόσεων

Αργυρόπουλος Ανδρέας, θεολόγος, σχολικός σύμβουλος

Βαμβακάς Γεώργιος, πολιτικός επιστήμονας

Βασιλάκος Σπυρίδων, πρωτοπρεσβύτερος, θεολόγος

Δορμπαράκη Σοφία, καθηγήτρια φιλόλογος

Δορμπαράκης Γεώργιος, πρωτοπρεσβύτερος, θεολόγος, φιλόλογος

Θερμός Βασίλειος, πρωτοπρεσβύτερος, διδάκτωρ θεολογίας, παιδοψυχίατρος

Κακάρογλου Εμμανουήλ, μηχανικός, σχολικός σύμβουλος

Καμαριώτης Γεώργιος, καθηγητής πληροφορικής

Κίσσας Γεώργιος, θεολόγος, διδάκτωρ ψυχολογίας

Λαζάρου Σπυρίδων, πλαστικός χειρουργός

Μάλφας Γεώργιος, καθηγητής θεολόγος

Μαριάτος Πέτρος, πρωτοπρεσβύτερος, ιατρός παθολόγος

Μαστρομιχαλάκη Αγγελική, εκπαιδευτικός, διδάκτωρ φιλοσοφίας

Ντελής Σωτήριος, καθηγητής μαθηματικός, υποψήφιος διδάκτωρ φιλοσοφίας

Ξυδιάς Βασίλειος, καθηγητής θεολόγος, μηχανικός

Παπαδόπουλος Ιωάννης, θεολόγος

Παπαθανασίου Αθανάσιος, διδάκτωρ θεολογίας

Σπαθαράκης Μιχαήλ, καθηγητής φυσικός

Ταμαρέση Ελένη, καθηγήτρια αγγλικών

Ταμπακόπουλος Ευάγγελος, συνταξιούχος εφέτης

Τσιμούρη Μαρία, ιδιωτική υπάλληλος

Χαρατζόπουλος Παναγιώτης, καθηγητής φυσικός

Ψύλλης Βασίλειος, θεολόγος, μηχανικός