Από μικρός είχα μια απορία. Πώς είναι δυνατός ο Θεός να γίνει άνθρωπος, να έρθει στον κόσμο ως ένα πάμφτωχο μωρό και να πεθάνει εσταυρωμένος και προδομένος από τους ανθρώπους. Η απάντηση στο ερώτημα αν και δύσκολη μου δόθηκε στο διάβα του χρόνου. Εκείνο που δεν με απασχόλησε εμένα στην παιδική και εφηβική ηλικία διότι ευτυχώς είχε τελειώσει το χουντικό καθεστώς και η γενιά μου μεγάλωσε πολιτικά και πνευματικά στα καλά χρόνια της μεταπολίτευσης, φαίνεται ότι είναι αντικείμενο συζήτησης σε εφήβους της σημερινής Ελλάδα της ευρύτερης κρίσης. Ακόμα και ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού συμπίπτει με ακραίες απόψεις ότι ο Χριστός αγαπά πιο πολύ τους Έλληνες ή με επικίνδυνες και άκρως διαστρεβλωτικές θέσεις περί Εθνικής εκκλησίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις για τη γέννηση του Θεανθρώπου απ αυτή. Και μάλιστα όταν είναι γνωστό ότι οι ταμπέλες έχουν κάνει μεγάλο κακό και στην εκκλησία αλλά και στην κοινωνία. Τα περί εθνοποίησης της εκκλησίας μου θυμίζουν την εποχή του «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» που έριξε στα μάτια της κοινωνίας την εκκλησία και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να αποβάλλουν οι χριστιανοί την ταμπέλα του φασίστα. Σήμερα το ίδιο ακριβώς έρχεται με άλλη ταμπέλα που δυστυχώς βρίσκει πρόσφορο έδαφος και σ' ένα κομμάτι της κοινωνίας.
Το ότι ο Χριστός είναι Έλληνας ή για τους Έλληνες μου θυμίζει την γελοιότητα που κυριαρχούσε στα μαύρα χρόνια της χούντας ότι αριστερός και χριστιανός είναι ασύμβατες έννοιες. Και με κάνει να αγανακτώ όταν και με τη μεταπολίτευση «χτίστηκε» η εικόνα του καλού χριστιανού ο οποίος πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, στέλνει τα παιδιά του στο κατηχητικό της ενορίας ή στις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, γιγαντώνει την περιουσία του και εξαγνίζει τις όποιες αμαρτίες του με δωρεές σε εκκλησίες και εσχάτως στο σικ Άγιον Όρος. Για μένα ο αριστερός που πεινά και διψά για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα κόσμο πιο όμορφο και σωστό, που είναι αριστερός στη σκέψη και στην πράξη, είναι πιο κοντά στην χριστιανική θεώρηση του κόσμου που βασίστηκε στο ζωή και στο έργο του Θεανθρώπου που γεννιέται σε λίγες ώρες. Το να αγαπάς ακόμα και τον εχθρό σου και να αδιαφορείς για τα γήινα και εν πολλοίς μάταια αυτού του κόσμου, είναι επαναστατική πράξη ζωής που εμπεριέχει και στοιχεία αγιότητας. Οπότε σε μια εποχή που πέφτουν οι μάσκες, που καταρρέουν οι ιδεολογίες και οι ταμπέλες και που δικαιώνεται η άποψη ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι, το να συναρτάς την πίστη με πολιτικές επιλογές και πολύ περισσότερο να δίνεις δήθεν πατριωτικό χαρακτήρα σε θρησκευτικές και πολιτικές επιλογές είναι επικίνδυνο και συνάμα ανόητο.
Ένας από τους λίγους δυστυχώς Μητροπολίτες που μιλά την αληθινή γλώσσα και δίνει όραμα στο εκκλησίασμά του είναι ο Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος. Με θάρρος βγήκε μπροστά και ξεμπρόστιασε τη Χρυσή Αυγή που ξαφνικά αγάπησε την εκκλησία. Με επιχειρηματολογία και σοβαρότητα έδωσε να καταλάβουμε γιατί η ορθοδοξία της Χρυσής Αυγής δεν έχει καμία σχέση με την ορθόδοξη πίστη και το οικουμενικό και βαθύτατα αγαπητικό μήνυμα του ευαγγελίου. Ο Παύλος είναι ο επίσκοπος που χαίρεσαι να τον έχεις ποιμένα. Όπως πληροφορήθηκα, έπεισε τους ανθρώπους της περιοχής να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο και να έχουν την αλληλεγγύη που τόσο λείπει στις μέρες μας. Με ένα λόγο που δεν έχει στοιχεία ηθικισμού αλλά είναι αληθινός, υπερβατικός και βαθύτατα χριστιανικός. Ο Παύλος δεν βομβαρδίζει με εθνικιστικά πυρά, δεν το παίζει Μακεδονομάχος, δεν κάνει εξωτερική πολιτική, δεν αρχίζει πόλεμο από άμβωνα, δεν μιλά κουνώντας το δάκτυλο, δεν είναι πλημμυρισμένος από χρυσάφια. Είναι ταπεινός, απλός και κυρίως πνευματικός. Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιοι ιεράρχες σε ανώτατο αλλά και χαμηλόβαθμο (σύμφωνα με την ιεραρχία) επίπεδο και μπορούμε να νιώσουμε διαφορετικά το μήνυμα των Χριστουγέννων. Ευτυχώς που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχει Χριστός…
http://egnatiapost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου