Μαρία Χατζηαποστόλου:Έρωτας στα χιόνια…

«Σεβτάς είν αυτός, δεν είναι τσορβάς...·

έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας».

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Έρωτας στα χιόνια.

     Αγάπησε όλους τους έρωτες που βρήκε εμπρός του. Έζησε εκούσια στα όρια του έρωτα και του θανάτου. Ακέραιος. Για να διαλυθεί μετά. Χωρίς φόβο και με μεγάλο πάθος. Δόθηκε στην ουτοπία. Παραδόθηκε. Άνευ όρων. Εκείνος για όλους. Για εκείνον όμως κανείς… Έρωτας τον κυρίευσε. Μα η μοναξιά τον αγάπησε… Θανάσιμα. Έρωτας και θάνατος. O ίδιος ένας Έρωτας. Σταυρωμένος. Πάντα τυλιγμένος μέσα σε λευκούς, διάφανους έρωτες… Έρωτες μάταιους που δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά… Κι’ όμως εκείνος πάντα τους ζωντάνευε μέσα του… Γιατί έτσι ζωντάνευε κι’ ο ίδιος μέσα στην ανυπαρξία της απελπισίας του. Κι’ ερωτεύονταν πάντα… Σώζοντας τη μέσα του ανθρωπιά... Πόνεσε. Μάτωσε. Πέθανε. Του αρκεί όμως που ερωτεύτηκε... Δε μετάνιωσε. Ούτε στιγμή. Ποτέ. Κι’ ας μη του άνοιξε ποτέ την πόρτα της καρδιάς της, η γειτόνισσα η πολυλογού… Κάθε φορά κάτω από το σπίτι της. Επαίτης του έρωτά της. Της μάταια αναζητούμενης στοργής της… Κάθε φορά και μια άλλη φορά... Μια εντελώς άλλη «κάθε φορά»... Κι’ αυτός εκεί… Κι’ ο έρωτας δεν ασθενούσε, αλλά θέριευε μέσα του, πνίγοντάς τον. Ώσπου τον σκότωσε. Ο έρωτας του ανεκπλήρωτου… Και το ερωτικό παράπονο πάντα εκεί… Ο ίδιος ένα παράπονο ολοζώντανο να τριγυρνά απελπισμένος τρεκλίζοντας απ’ το πιοτό στα σοκάκια τα μακρύστενα. Να σιγοκλαίει μέσα του μέσα στη σιωπή του πάναγνου χιονιού. Αγάπησε. Κι’ ας μην αγαπήθηκε. Ποτέ. Αγάπησε. Και πέθανε. Μέσα στο καυτό από το πάθος του, ολόλευκο, κατάλευκο, πάλευκο χιόνι… Κάτω από το βλέμμα του Τρισάγιου. Του Παλαιού των Ημερών…