Θεολόγοι και Διαρκής Ιερά Σύνοδος

Οι διορισμοί των καθηγητών στα δημόσια σχολεία της ελληνικής επικράτειας, γίνονται μέσα από διαδικασίες, ως επί το πλείστον, αδιάβλητες, κατοχυρώνοντας έτσι το δικαίωμα της ισοπολιτείας και της ισονομίας μεταξύ των υποψηφίων καθηγητών που επιθυμούν να διοριστούν στα δημόσια σχολεία. Όλοι οι καθηγητές, ανεξαιρέτως ειδικότητας μετέχουν, έχοντας ακριβώς τα ίδια δικαιώματα, σε γραπτούς διαγωνισμούς και στους πίνακες διορισμών. 
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με απόφασή της, δεν θεωρεί ότι η συγκεκριμένη διαδικασία είναι η αρμόζουσα, όσον αφορά το διορισμό των θεολόγων καθηγητών. Ζητεί, ο διορισμός των θεολόγων να γίνεται με τη «συμμαρτυρία» του επισκόπου της τοπικής Εκκλησίας. Αυτό, φανερώνει ότι, αφενός η Σύνοδος δεν θεωρεί τη διαδικασία των διορισμών ως σωστή και, αφετέρου δείχνει με τη στάση της αυτή, ότι δεν εμπιστεύεται τους θεολόγους καθηγητές που στελεχώνουν τα σχολεία της ελληνικής επικράτειας. Ξεχνά φαίνεται, ότι οι συγκεκριμένοι καθηγητές είναι απόφοιτοι των Θεολογικών σχολών. Άραγε, γιατί δεν ζητεί και οι φοιτητές των ανωτέρω σχολών να έχουν τη «συμμαρτυρία» των τοπικών επισκόπων; 
Με την απόφαση αυτή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, καταστρατηγείται το δικαίωμα της ισοπολιτείας και της ισονομίας, όσον αφορά τους διορισμούς των θεολόγων. Βέβαια, δεν αναφέρει τα κριτήρια τα οποία ζητεί η Σύνοδος να έχει ο θεολόγος που είναι προς διορισμό. Προφανώς αυτά θα αλλάζουν κατά την κρίση του κάθε επίσκοπου ξεχωριστά. Ενδεχομένως να μην είναι τόσο κριτήρια γνώσης του γνωστικού αντικειμένου, ούτε τίτλοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών, αλλά να είναι κάτι που μόνο ο τοπικός επίσκοπος να έχει στη σκέψη του. Να μην κοροϊδευόμαστε, με την απόφαση αυτή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, θέλει να έχει τον έλεγχο, όχι για το πώς θα γίνεται το μάθημα, αλλά για το τι θα λέγεται μέσα σε αυτό. Δεν θέλει, με την απόφασή της αυτή, καθηγητές με ελεύθερη τη βούλησή τους, αλλά με στρατευμένη, όχι όμως προς το πρόσωπο του Χριστού, αλλά προς το πρόσωπο του τοπικού επισκόπου.
Μια Εκκλησία που σκοπό έχει να περιορίσει μέσα από αυτόν τον τρόπο, την ελευθερία της βούλησης και το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών, αυτή η Εκκλησία, δυστυχώς, δεν είναι η Εκκλησία ούτε της ελευθερίας ούτε της δικαιοσύνης. Είναι Εκκλησία ολίγων και όχι όλων, είναι θεσμός αναχρονιστικός και προπαντός δεν είναι Εκκλησία αγάπης. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με αυτή την απόφαση, θέλει να προωθεί τους «ημέτερους», τους ευρισκόμενους στο περιβάλλον του εκάστοτε τοπικού επισκόπου και ταυτόχρονα, αναβαθμίζει το πρόσωπο του επισκόπου σε «Δεσπότη». Η αγάπη αναβαθμίζεται σε εξουσία και ο επίσκοπος από «εις τύπον και τόπον Χριστού», γίνεται εφόρου ζωής ανώτατος διοικητής. Η διακονία της αγάπης προς το πρόσωπο του συνανθρώπου εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει η ρουσφετολογία και η «διαπροσωπική σχέση» με τον τοπικό επίσκοπο. Συγχαρητήρια στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο για αυτή της την απόφαση, που έμπλεη από την αγάπη του Χριστού!!!!


Ανδρέας Φαρσάρης
Θεολόγος