Από τη "δεξιά του Κυρίου" στην ακροδεξιά του διαβόλου!

 

του Βασίλη Αργυριάδη

Το φλερτ των Ελλήνων πολιτικών με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Πάμπολλοι πολιτευτές του κομματικού μας σκηνικού (με εξαίρεση την Αριστερά) φλέρταραν πάντα στις προεκλογικές περιόδους (και ενίοτε όχι μόνο) με τις χριστιανικές πεποιθήσεις των Ελλήνων, τους πνευματικούς τους ταγούς και την ορθόδοξη σημειολογία. Από τη μεριά τους, πολλοί Έλληνες επίσκοποι δεν άφηναν το φλερτ αναπάντητο. Καλλιεργούσαν πολιτικές φιλίες, πρόσφεραν ψηφοθηρικά δεκανίκια στους υποψηφίους και προσπαθούσαν πάντοτε να εκμαιεύσουν από το πολιτικό σύστημα ένα φλας δημοσιότητας κι ένα στιγμιότυπο συνεπίβασης στο βάθρο της εξουσίας και του "κύρους". Γνωστά όλα αυτά. Γραφικότητες από τη μια και εκκλησιαστικές "αμαρτίες" από την άλλη. Όλοι τα βλέπαμε και οι περισσότεροι μειδιούσαμε με το γελοίον του πράγματος. Κι η "δεξιά του Κυρίου" (που επιστρατεύτηκε κάποτε κι αυτή στο κουτοπόνηρο πολιτικό παιχνίδι του επισκοπάτου) πιθανόν να χρησιμεύει στον Κύριο για να κρατήσει τα γέλια Του, καθώς η εικόνα που παρουσιάζουμε, αποκαλύπτει με τη φαιδρότητά της πως ο Θεός του Χριστιανισμού, εκτός από μεγαθυμία πρέπει να διαθέτει και άφθονο χιούμορ… Όλα αυτά μέχρι χθες. Διότι σήμερα στο παραπάνω φλερτ έρχεται να προστεθεί και μια συνιστώσα, που μετακινεί τα όρια και "κοκκινίζει" τον δείκτη της επικινδυνότητας για την Εκκλησία. Η ακροδεξιά προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να οικειοποιηθεί την πίστη, το ράσο και τα σύμβολα (από τη συμμετοχή μελών της στην πανηγυρική περιφορά εκκλησιαστικών εικόνων και την κωμική εικόνα των skinhead βουλευτών της που κάνουν δηλώσεις για "την τιμή στην Παναγιά μας", μέχρι την πρόσφατη υπεράσπιση του πεφιλημένου από το ορθόδοξο πλήρωμα π. Παϊσίου) δεν είναι ίδια με τις παλαιότερες γραφικότητες των πολιτικάντηδων του κομματικού μας φάσματος. Είναι εξίσου υποκριτική και υστερόβουλη αλλά κομίζει και κάτι νέο: προέρχεται από ανθρώπους που ίστανται expressis verbis, εξ ιδεολογίας, στον αντίποδα της χριστιανικής διδασκαλίας. Η Χρυσή Αυγή είναι ιδεολογικά τοποθετημένη στον αντίποδα του "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην…" (Γαλ. 3,28). Η απερίφραστη ρητορική του μίσους δεν έχει καμία σχέση με το κήρυγμα της αγάπης και της καταλλαγής. Η ιδεολογία της φυλετικής υπεροχής που δηλώνεται με το χρυσαυγίτικο σύνθημα "αίμα και τιμή" (χιτλερικής εμπνεύσεως, κατά μίμηση του Blut und Boden) στέκει στον αντίποδα του παλαιοδιαθηκικού ξεριζωμού του γενάρχη Αβραάμ από την πατρώα του γη (Γεν. 12,1), και αντιστρατεύεται τον καινοδιαθηκικό νέο γενάρχη Χριστό, που συγκροτεί την Εκκλησία Του σπάζοντας τα όρια της οικογένειας, του αίματος και της φυλής (βλ., ενδεικτικά και μόνο, Μαρκ. 31-35? Ματθ. 8,11 και 8,22). Και η πρωτόγονη λατρεία της πυγμής δεν έχει καμία επίσης σχέση με το ήθος του "όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην" (Ματθ. 5,39? βλ. και Ρωμ. 12,17). Το να δηλώνεις χριστιανός απλώς για να υποκλέψεις ψήφους αφελών μελών της Εκκλησίας είναι κάτι που γνωρίζαμε από παλιά. Όμως το να παριστάνεις τον χριστιανό, τη στιγμή που η ίδια σου η τοποθέτηση στον δημόσιο χώρο είναι βασισμένη στον αντί-Χριστο λόγο, είναι άλλης τάξεως και επικινδυνότητας φαινόμενο για την Εκκλησία. Για τη χριστιανική πίστη, ό,τι αντιστρατεύεται την αλήθεια του Κυρίου αποτελεί έργο του δια-βόλου, δηλαδή αυτού που δια-βάλλει, που σφηνώνει κάτι ανάμεσα στον άνθρωπο και την αλήθεια, προκειμένου να απομακρύνει τον πρώτο από τη δεύτερη. Σήμερα, ένας πολιτικός σχηματισμός επιχειρεί ακριβώς αυτό. Όχι για να αλλοτριώσει εσκεμμένα τη χριστιανική πίστη - προφανώς τη Χρυσή Αυγή ουδόλως την ενδιαφέρει η χριστιανική πίστη. Εντούτοις (και αυτό αφορά όσους νοιαζόμαστε για την ποιότητα των θεολογικών μας κριτηρίων) η Χρυσή Αυγή προπαγανδίζει στους κόλπους της Εκκλησίας μια δαιμονική διαβολή: πως μπορεί κανείς να είναι και χριστιανός και χρυσαυγίτης. Τα μέλη της Εκκλησίας έχουν καθήκον να θορυβηθούν. Εισήλθε λύκος στην ποίμνη τους…