α) Την Πεντηκοστή με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος συγκροτήθηκε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων. Σ' αυτήν, οι πιστοί ζούσαν ενωμένοι και είχαν "άπαντα κοινά".
Ακόμη, πουλούσαν την περιουσία τους και μοίραζαν τα χρήματα, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Η ομοψυχία, η χαρά και η απλότητα ήσαν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλων των μελών. Κορυφαίο γεγονός αποτελούσε η τέλεση της θείας Ευχαριστίας και το κοινό τραπέζι (βλ. Πράξ. 2, 44 κ.ε.).
β) Ο Απόστολος Βαρνάβας, που η Εκκλησία εορτάζει στις 11 Ιουνίου, συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία της κοινότητας αυτής και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της, αφού πούλησε έναν αγρό που κατείχε και διέθεσε τα χρήματα για τις κοινές ανάγκες. Το ενδιαφέρον του για τον πλησίον, που στηριζόταν στη χριστιανική πίστη, δεν περιορίστηκε μόνο στη διάθεση του αγρού για την ανακούφιση των ενδεών. Με το προφητικό του χάρισμα και τη χαρισματική του απλότητα ενίσχυε παρακλητικά κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα τους εξ εθνών χριστιανούς.
γ) Οπότε, δικαίως κατέλαβε ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους εβδομήκοντα Αποστόλους. Στον Συναξαριστή αναφέρεται ότι: "Oύτος εκατάγετο μεν, από την φυλήν του Λευΐ, εγεννήθη δε, και ανετράφη, εις την νήσον Kύπρον, καθώς περί αυτού αι Πράξεις των Aποστόλων διαλαμβάνουσιν ούτω: 'Iωσής δε ο επικληθείς Bαρνάβας υπό των Aποστόλων, ό εστι μεθερμηνευόμενον, υιός παρακλήσεως Λευΐτης Kύπριος τω γένει'" (Πράξ. 4, 36). Σχετικά με το προσωνύμιο του Βαρνάβα ως "υιού παρακλήσεως" έχουν διατυπωθεί πολλές γνώμες, αφού άλλοι το ερμηνεύουν ως "υιό αληθείας", ενώ άλλοι ως "υιό προφητείας". Ο ιερός Χρυσόστομος συνδέει το προσωνύμιο αυτό με το ήθος του ανδρός, διότι, όπως αναφέρει, ήταν προς την αρετή "ικανός και επιτήδειος".
δ) Ο Βαρνάβας διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Απόστολο Παύλο, αφού ήταν στενός συνεργάτης του. Αρχικά ανέλαβε να φέρει τον Απόστολο Παύλο σε επαφή με τους μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι φοβούνταν να τον δεχθούν στα Ιεροσόλυμα, διότι τον γνώριζαν ως διώκτη των χριστιανών. Στη συνέχεια οι δύο άνδρες εργάστηκαν ιεραποστολικά στις περιοχές της Αντιόχειας, των Λύστρων, του Ικονίου, της Δέρβης κ.α. Συμμετείχαν από κοινού στην Αποστολική Σύνοδο και ανέλαβαν να κοινοποιήσουν τις αποφάσεις της στους εξ εθνών χριστιανούς.
ε) Στην πορεία όμως, οι σχέσεις των δύο Αποστόλων διακόπηκαν εξαιτίας μιας ζωηρής διαφωνίας. Αυτή είχε ως αποτέλεσμα ο Απόστολος Παύλος να πορευθεί προς τη Φρυγία και τη Μακεδονία και ο Βαρνάβας να επιστρέψει στην Κύπρο. Εκεί σύμφωνα με την παράδοση έγινε πρώτος επίσκοπος στη Σαλαμίνα και θανατώθηκε με λιθοβολισμό από τους διώκτες του. Το λείψανό του, που διασώθηκε από φωτιά, το παρέλαβε ο μαθητής του Μάρκος και το ενταφίασε σε άγνωστο τόπο. Αργότερα, επί αυτοκράτορος Ζήνωνος, περί το 485 μ.Χ., βρέθηκε στη Σαλαμίνα της Κύπρου, εκεί που αργότερα ιδρύθηκε η Ιερά Μονή του Αποστόλου Βαρνάβα. (Σήμερα η μονή βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή).
στ) Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν: Τι μπορεί να προσφέρει στον σύγχρονο κόσμο ένας άγιος του 1ου αιώνα, που βρίσκεται τόσο μακριά από την εποχή μας; Κι όμως, σε καιρούς απαράκλητους, στους οποίους βρίσκει πρόσφορο έδαφος η μοναξιά και καλλιεργείται το τυφλό μίσος, ο "υιός της παρακλήσεως" γίνεται επίκαιρος. Ο Απόστολός μας, επειδή πίστευε βαθιά στον Θεό, διακονούσε και προσέφερε αυθεντική παρηγοριά στον συνάνθρωπο. Δεν έχει μάλλον προσεχθεί ότι η πίστη στον Θεό μπορεί να εμπνέει σε κάθε εποχή τον σεβασμό στον πλησίον.
ζ) Ο Λουίτζι Τζόγια, ιταλός ψυχαναλυτής διεθνούς φήμης, γράφει ότι η ισορροπία της κοινωνίας στηρίζεται σε δύο στύλους. Δηλαδή, στις δύο θεμελιώδεις χριστιανικές εντολές, την ολόθυμη αγάπη στον Θεό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Όμως, από τα τέλη του 19ου αιώνα με τη φράση του Νίτσε "ο Θεός είναι νεκρός", την οποία υιοθέτησε η πλειονότητα των ανθρώπων, ο ένας στύλος κατέρρευσε. Στην καμπή του 20ού προς τον 21ο αιώνα, με τα όσα συμβαίνουν, καταρρέει ανεπανόρθωτα και ο δεύτερος στύλος. Οπότε, τον "θάνατο του Θεού" ακολουθεί ο "θάνατος του πλησίον". Μήπως όμως έτσι φθάσουμε στη δυσάρεστη πιθανότητα, οι καιροί στους οποίους ζούμε να ονομαστούν τελικά "μετα-ανθρώπινοι"; Η ευθύνη όλων για την αναχαίτιση της πορείας είναι μεγάλη και ιδιαίτερα των χριστιανών αλλά και των ανθρώπων του μέτρου.
Κείμενο του πατρός Βασιλείου Καλλιακμάνη δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής".
Ημερομηνία: 10/06/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου