π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος(Λίβυος):Λίγο πριν από το μηδέν

Για όσους σοκαρίστηκαν από την χθεσινή εικόνα πολιτικής ζούγκλας στην ελληνική τηλεόραση, να τους θυμίσουμε ότι στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει η ταυτοποίηση της αλήθειας με «το είπε ή το έδειξε και η τηλεόραση». Γιατί αυτή την φορά η τηλεόραση όχι απλώς έρχεται πίσω από τα γεγονότα αλλά ούτε καν μπορεί πλέον να τα αποτυπώσει.
Το λέω τούτο διότι για εκείνους οι οποίοι ζουν στην καθημερινή ζωή του Έλληνα και όχι στις κρυψώνες της φαντασίας τους, γνωρίζουν ψυχή και σώματι, ότι η Ελληνική κοινωνία τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο, ζει σε οριακές καταστάσεις.

Το συμβάν που όλοι πλέον είδαμε να διαδραματίζεται στην τηλεόραση από ανθρώπους που θέλουν να εκπροσωπούν θεσμικά την Ελληνική Δημοκρατία, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Διότι δεν είναι αληθινό και υπαρκτό ότι συμβαίνει on camera, αλλά κυρίως off camera. Εκεί στην αληθινή ζωή, όχι της εικονικότητας αλλά της κοινωνικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας.
Ανεργία, πείνα, έλλειψη νοήματος, τραυματισμένη έως θανάτου κοινωνική συνοχή, κοινωνία που κινείται στα όρια της κατάρρευσης και του μηδενισμού, ένα βήμα πριν την κοινωνική σύρραξη.
Βία, σωματική και λεκτική, ένταση, απογοήτευση, οργή, θυμός, όλοι έτοιμοι για φασαρία, για ξύλο, για βρίσιμο, για βία όποιας μορφής. Το βλέπεις στα μάτια, το αισθάνεσαι στα κορμιά, το ακούς με την γλώσσα μα προπαντός το μυρίζεις παντού, μπαρούτι που διψά την σπίθα.
Η ελληνική κοινωνία έχει πλέον για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί εισέλθει σε μια περίοδο κοινωνικής αποδόμησης. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική συμφωνία αξιών. Καμία κοινωνική συνοχή. Κανένα πολιτικό ή κοινωνικό όραμα που μπορεί να συνθέσει σε αρμονία και ειρήνη τους πολίτες. Αισθάνεσαι ότι όλα είναι έτοιμα να εκραγούν, να επαναστατήσουν με σύμμαχο το θυμικό μηδέν.
Είμαστε ένα βήμα πριν από το μηδέν, γιατί αφού πρώτα ως κοινωνία και έθνος ανταλλάξαμε ένα βαθύ ιστορικό πολιτισμικό κώδικα αξιών, με τον πολιτισμό της «αρπαχτής» και της εξαπάτησης προς εύκολο πλουτισμό, ήρθαμε αργότερα στην απουσία των ατομικών μας ευθυνών, να νομιμοποιήσουμε και να επικροτήσουμε κοινωνικά την μεθοδολογία του «γιαουρτιού» και του «μπουκαλιού». Λησμονώντας όμως τραγικά τα εξής, ότι το γιουχάισμα εύκολα γίνεται μπουκάλι, το μπουκάλι πολύ απλά μετατρέπεται σε πέτρα και οι μπουνιές κάλλιστα μεταμορφώνονται σε σφαίρες.
Εκείνος ο όποιος ανέχεται τα πέφτουν χαστούκια στα πρόσωπα των διπλανών του, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να ετοιμάζεται να δεχθεί γροθιές στο δικό του πρόσωπο εντός ολίγου. Η κοινωνική νομιμοποίηση και επικρότηση του «γιαουρτιού», του «μπουκαλιού» και τις «σφαλιάρας», θα είναι αυτή που θα φέρει και τις σφαίρες. Γιατί αύριο το πρωί θα διαφωνούν με την δική σου άποψη ή με την δική σου καταγωγή, ενδεχομένως με την εφημερίδα που διαβάζεις, το ντύσιμο σου ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου. Τότε σαφέστατα και θα είναι αργά να καταδικάσεις γιατί όταν έπρεπε επικροτούσες έστω και σιωπώντας.
Το φοβερό και τρομακτικό για την Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή δεν είναι το χέρι που χαστούκισε ή σήκωσε την πέτρα, αλλα οι χιλιάδες που φώναξαν "άξιος". Ο Χίτλερ,(Στάλιν,ο Κεμάλ), ήταν ένας αλλα εκατοντάδες χιλιάδες εκείνοι που ζητωκραύγαζαν «Hi Xitler».
Η Δημοκρατία είναι το πιο ευαίσθητο πολιτικό σύστημα και χρειάζεται την προστασία μας. Και όπως εύστοχα παρατηρεί ο Στέλιος Ράμφος: Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορεί να παίζουν με τη φωτιά, γιατί, ως γνωστόν, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό, υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουνε με αίμα!



Υ.Γ η θεσμική Εκκλησία πότε θα πάρει θέση απέναντι σε όλους εκείνους που καπηλεύονται την Ορθόδοξη πίστη παραχαράζοντας και παραμορφώνοντας την διδασκαλία της σε εθνική και ρατσιστική ιδεολογία μίσους;